Ás veces as cousas non son como nolas contan

Se conto que o 2 de setembro de 2004 José Luís e seis colegas foron ao cine e logo pregunto ¿por que, e para que foron ao cine? Diranme que non lles importa. Se engado que se apelida Rodríguez non aclaro nada. Ao especificar que José Luís é o presidente Zapatero e os colegas seis dos seus ministros, máis a súa esposa e a de Bono, a pregunta xa non é improcedente, pois non lles pagamos o soldo para que vaian xuntos ao cine. Os ministros eran Bono, Salgado, Caldera, Trujillo, López Aguilar e Calvo.

Cuestión relevante é saber cal era a película, pois os partidos políticos, incluído o do goberno, están en permanente campaña electoral para promocionar a súa mensaxe e intereses, co que facilmente se deduce que a finalidade de ir xuntos ao cine é convencernos de algo que queren “impoñernos”. A película era “Mar Adentro”, unha película claramente promotora da Eutanasia, neste caso para os tetrapléxicos. Por tanto, a súa finalidade era crear opinión pública favorable á Eutanasia.

Javier Romañach, que se declara ateo e padece unha tetraplexía maior (lesión na 5ª-6ª vértebra) ca de Ramón Sampedro (lesión na 7ª), rebélase na revista ‘Acontecimiento’ (nº 76, 2005 “Os erros sutís do caso Ramón Sampedro”), contra este e a citada película por boicotearlles a loita pola dignidade ás persoas con discapacidade porque presenta a vida dos tetrapléxicos como indigna, insúltaos dicindo que son ‘escravos humillados’… e remata: “Oxalá algún día alguén faga películas sobre persoas coma min e a opinión pública entenda que nos roubaron a nosa dignidade e vostede foi cómplice…” Pero, no caso de que se fixera esa película, ¡¡non iría vela o presidente con seis ministros!! A Sampedro dábanlle cancha nas televisións, radios, revistas e periódicos, pero a Romañach non.

Agora o goberno de Pedro Sánchez, do que a antes citada Calvo é vicepresidenta, xa coida que a Opinión Pública está sometida e o 25 de xuño presentou o seu 1º proxecto de lei, que foi sobre a Eutanasia (xa o rexistraran en maio cando estaban na oposición).

No ano 2014 pedíronme falar dos 50 anos de Cáritas no Consello Presbiteral da miña diocese. Unha das cousas que fixen foi coller a pirámide de poboación da provincia de Lugo para explicar algunhas consecuencias futuras dela. Unha era que a presión a favor da Eutanasia ía ser crecente.

Na estatística do gasto en receitas farmacéuticas por grupos de idade sae que o grupo de persoas maiores de 75 anos, que apenas son o 9 % da poboación, supoñen un gasto de case o 50 % (exactamente o 49,8). Se engadimos os de 65 a 74 anos (8, 3 % da poboación) suman outro 30 %. É dicir, os de máis de 65 anos (17 % da poboación) supoñen o 80 % dese gasto. Aínda máis, Alejandro Macarrón no seu libro “Suicidio Demográfico en Occidente y Medio Mundo” (p. 103) confesa que un ministro de Sanidade español comentou que, de promedio, nos dous últimos anos de vida os españois xeran un gasto en coidados médicos e medicinas que iguala ou supera a suma de todos os seus anos previos.

Así que, se coa Lei de Eutanasia se lograse que adianten a morte case medio ano, a mellora para as contas da Sanidade superaría o 25 %, pois cara ao final o gasto é máis grande.

Nunca saberemos que a alternativa tería a persoa que lle aplican a Eutanasia, no caso de non aplicarlla. Como exemplo só refiro o caso paradigmático de Stephen Hawking en Suíza no verán de 1985, a quen unha virulenta neumonía deixou en coma e os médicos suízos, pensando que non había nada que facer, pedíronlle autorización á súa esposa para desconectar o respirador artificial e deixalo morrer coa mínima dor posible. Ela opúxose segundo conta no libro, “Hacia el infinito”, (Jane Hawking, edit. Lumen). Se ela asentise, teríao privado de máis de 32 anos de vida, case media vida, pois acaba de morrer con 76 (14-III-18).

A propaganda dinos que a Eutanasia é progresista, mellora a calidade de vida, quita os sufrimentos, auméntanos a liberdade e a soberanía, lévanos do escurantismo á modernidade, será a lei máis avanzada e garantista… ¡Quítannos da vida, mentres nos fan crer que son bondadosos connosco!

A verdade, eu preferiría que fosen máis directos como o xoven político alemán, Philipp Missfelder, que dixo: “Hai que recortar o gasto médico da Seguridade Social para as persoas de idade avanzada… Que os vellos usen muletas, como se facía antes, en lugar de solicitar próteses de cadeira”. Ou o ministro de Finanzas xaponés, Taro Aso, en declaracións no 2013 que recolleron periódicos e televisións: “Deberíase recomendar aos anciáns que se dean presa en morrer para aliviar o gasto que soporta o Estado nos seus tratamentos”.

Estes, polo menos, son claros e, ante iso, aparece clara e necesaria a opción da rebeldía e de ser loitadores pola vida.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Encontro de misioneiros, familiares e grupos de animación misioneira de Galicia

O próximo día 6 de outubro, ás 11:00 h. na Parroquia San Francisco Xavier (Lugo), haberá un encontro-convivencia de misioneiros, familiares e grupos de animación misioneira das dioceses galegas para compartir o labor dos misioneiros nados en Galicia, con motivo da campaña do DOMUND 2018. O horario da xornada é o seguinte:

11:30 h. Conferencia de Rolando Ruíz Durán, misioneiro xaveriano, en torno ao lema do Domund deste ano: “Domund. Cambia o mundo”.

13:00 h. Traballo en grupos

14:30 h. Comida.

16:30 h. Amenizaranos a velada David, un mago de Lugo.

17:15 h. O delegado de Santiago presentará un vídeo como homenaxe ao Director Nacional, Anastasio Gil, falecido recentemente, e lembraranos “O DOMUND AO DESCUBERTO” que tivo lugar o ano pasado en Galicia.
Farase unha presentación do cartel do DOMUND deste ano e explicarase que son e como funcionan as Delegacións de Misións.

18:30 h. Eucaristía presidida por D. Juan Antonio Fraile, misioneiro comboniano, que estivo durante 22 anos na República Democrática do Congo.

Carta pastoral con motivo do “Día mundial do traballo decente”

Queridos irmáns,

O pasado día 29 de xuño de 2009 o papa Benedito XVI publicou a encíclica Cáritas in Veritate que insistía con forza na dignidade do traballo humano e, en particular, no que significa un traballo decente para a vida de todos. Con ocasión do Día mundial do traballo decente”, que será o próximo 7 de outubro, queremos recordar hoxe as súas verbas:

 “Ó considerar os problemas do desenvolvemento, resaltarase a relación entre pobreza e desocupación. Os pobres son en moitos casos o resultado da violación da dignidade do traballo humano, ben porque se limitan as súas posibilidades (desocupación, subocupación), ben porque se devalúan «os dereitos que flúen do mesmo, especialmente o dereito ó xusto salario, á seguridade da persoa do traballador e da súa familia».

Por isto, xa o 1 de maio de 2000, o meu predecesor Xoán Paulo II, de venerada memoria, con ocasión do Xubileo dos Traballadores, lanzou un chamamento para «unha coalición mundial a favor do traballo decente», alentando a estratexia da Organización Internacional do Traballo. Desta maneira, daba un forte apoio moral a este obxectivo, como aspiración das familias en tódolos países do mundo.

Pero, que significa a palabra «decencia» aplicada ó traballo? Significa un traballo que, en calquera sociedade, sexa expresión da dignidade esencial de todo home ou muller; un traballo libremente elixido, que asocie efectivamente ós traballadores, homes e mulleres, ó desenvolvemento da súa comunidade; un traballo que, deste modo, faga que os traballadores sexan respectados, evitando toda discriminación; un traballo que permita satisfacer as necesidades das familias e escolarizar ós fillos sen que se vexan obrigados a traballar; un traballo que consinta ós traballadores organizarse libremente e facer oír a súa voz; un traballo que deixe espazo para reencontrarse adecuadamente coas propias raíces no ámbito persoal, familiar e espiritual; un traballo que asegure unha condición digna ós traballadores que chegan á xubilación.” (nº 63)

A partir de aí varias organizacións da Igrexa Española como Confer, HOAC, Justicia y Paz, Juventud Estudiante Católica, Juventud Obrera Cristiana e Cáritas puxeron en marcha a plataforma “Igrexa polo Traballo Decente”, que vén realizando xa por cuarto ano consecutivo diversos actos ao redor deste “Día mundial”.

Nos tres primeiros anos organizou os actos en Lugo a nosa Cáritas Diocesana, pero a convocatoria deste ano faise conxuntamente por Cáritas, Confer, HOAC e a Fundación JUAN SOÑADOR.

Coa ocasión da celebración deste Día tomaranse na nosa Diocese as seguintes iniciativas:

· Campaña de sensibilización: “El Trabajo Decente no es un cuento – Relatos para la reflexión”.

· Vixilia de oración o día 4 de outubro ás 19:00h na parroquia de San Francisco Javier.

· Proposta de presentar esta Xornada ós fieis nas celebracións dominicais do 7 de outubro.

· Mesa Redonda co título “El Trabajo Decente no es un cuento”, moderada polo Delegado de Apostolado Seglar, Rvdo. D. Xesús Anxo Fernández Aira, o día 8 de outubro ás 19:00h no salón de actos da Deputación Provincial de Lugo.

Para calquera persoa, traballar significa expresar a súa creatividade, ser membro activo da sociedade, gañarse a vida dignamente e poder tamén ser solidario, e deste xeito aportar ó Ben Común. Todos podemos experimentar así que hai máis alegría en dar ca en recibir.

Ademais do dito, para un cristián é colaborar coa obra do Creador que deixou a natureza nas nosas mans, é unha maneira moi real de cumprir o mandato do amor, atendendo ao ben dos seres queridos e do próximo. Así o noso traballo está chamado a ser testemuño de caridade verdadeira, que se expresa como honestidade, seriedade e fraternidade.

Esta xornada invítanos a todos a que recordemos e defendamos a dignidade do traballo humano, a importancia que ten para a vida de cada un e de toda a sociedade, e logo a necesidade de que no noso mundo tan globalizado todos teñan un traballo e que este sexa digno e decente segundo nos explicaba o Papa Benedito.

Para levar adiante esta tarefa imploro a forza do Espírito, que sosteña o noso camiñar fraterno na verdade e na caridade.

Que Deus bendiga o traballo de todos nós.

+ Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

[Ver carta en castelán]

VI Encontro interdiocesano de Pastoral Penal

O día 6 de outubro na Casa de Exercicios de Santiago de Compostela hai un encontro de membros da pastoral penal de Galicia sobre “A Igrexa que evanxeliza o cárcere, signo de esperanza”. Intervén Florencio Roselló, mercedario e director do departamento de Pastoral Penal da Conferencia Episcopal Española.

Desde Lugo haberá un autobús para facilitar a asistencia a esta xornada aberta a todos os interesados en coñecer o mundo da prisión.

Máis información a través do correo electrónico  jrmil@hotmail.com

Sobre o ser, o silencio e a cidadanía

Narrar sobre o extraordinario adoita ter máis vantaxes que fixar a atención nos sucesos cotiáns e en personaxes que tampouco son seres do outro mundo. Cando isto escribo, fágoo nun contexto altamente ruidoso pola obrigación que me vén imposta desde o exterior, cheo de voces insoportables, tambores e decibelios pasados de medida. É un día normal. Pero adoita ser habitual: un día por unha manifestación (neste caso contra a chamada lei mordaza), outro por un concerto de rock, outro por un acto organizado por algunha das moitas institucións…, pero case sempre, o silencio da contorna da Catedral de Lugo e ata no seu interior viólase de xeito sistemático. Cidadáns, autoridades, o Cabido da Catedral, asociacións, etc. manifestamos o noso descontento por causa destes estrondos e ruídos que seguen atentando contra o Patrimonio material e inmaterial da humanidade en Lugo e contra a saúde espiritual, psíquica e corporal. A nosa Catedral é unha escola de silencio pola súa Exposición permanente do Santísimo e polos numerosos fieis que como peregrinos, orantes, penitentes ou turistas, acoden a ela cada día buscando a Cristo e/ou un espazo para a meditación, a paz interior e o silencio. Todos necesitamos do silencio e de silenciarios. O obreiro para descansar do seu traballo e reparar as súas forzas, o deportista que chega canso de sons que non quere escoitar, a autoridade que nos representa para madurar serenamente os seus plans de goberno, o pensador, o enfermo… e por suposto, para o orante que se sabe amante Deus, unha necesidade absoluta. Xa non hai silenciarios. Sen embargo é unha das grandes preocupacións cidadás este tipo de contaminación insana. Oxalá que o próximo goberno municipal constitúa unha concellalía de silenciarios. É que son moitos os riscos desta grave contaminación que esta construíndo xeracións de xordos físicos e espirituais e cómpre formar e informar á poboación dos seus perigos e consecuencias. E facelo co exemplo, evitando e acalando ese estrépito enxordecedor que produce o vertixinoso movemento da vida deste século con tantas voces impertinentes e tantos sons inarticulados e confusos que carecen de timbre e provocan suciedade, contendas e alborotos.

Aínda que é certo que ningunha cidade española está entre as dez máis ruidosas do mundo, si é verdade que a nosa sociedade está considerada entre as máis buliciosas. Os profesores en xeral queixámonos da incapacidade dos nosos nenos e novos para o silencio. E sen silencio, reflexión, esforzo e meditación non hai aprendizaxe. Recordo ler que os ríos máis profundos son sempre os máis silenciosos. Será por iso que, o verbo “profundar” en sentido figurado, segundo o dicionario, refírese a “meditar detidamente e examinar unha cousa para chegar ao seu perfecto coñecemento”. Nas miñas múltiples experiencias de encontros con mozos, en campamentos, xornadas de reflexión, retiros e exercicios espirituais, sempre me atopei coa ausencia de experiencias de silencio. De feito, o difícil non é estar en silencio, o difícil é querer educarse no silencio. Este, é unha arte que require esforzo e aprendizaxe. O filósofo e teólogo Pablo d´Ors, fundador da Asociación Amigos do Deserto, na súa obra Biografía del silencio (Siruela, Madrid 2018) suxire que é posible o acto da meditación para quen o desexa. E que abonda un ano de meditación perseverante, ou ata medio, para decatarse de que se pode vivir doutro xeito. A meditación na dimensión da espiritualidade cristiá faise oración que nos “con-centra”, devólvenos á casa propia e á Casa do Pai de onde nunca deberiamos saír; é escola de amor onde se aprende a convivir co noso propio ser e cos marxinados; insere a un, no fascinante proceso de rexuvenecemento, de rexeneración e renacemento. Escoitar en silencio á natureza, abrir o pensamento e a mente aos seus sons silenciosos, escoitar aos sabios e, desde a actitude orante cristiá, á Sabedoría de Deus expresada na súa Palabra bíblica, convértese en elocuencia que engrandece, que alenta e ennobrece.

Ai! Quen puidese hoxe recitar de verdade aqueles fermosos versos do noso Luís Pimentel dedicados á Cidade do Sacramento:

 

“Allí está en estos momentos

una hora solitaria

en remanso de silencio.

 

Na Catedral hai un rumor luído

unha memoria escura e indefensa

un silencio como de loito puro”.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: