Delegación de Liturxia. Nota sobre o horario da Vixilia Pascual

77. Segundo unha antiquísima tradición, esta é unha noite de vela en honra do Señor, e a vixilia que ten lugar nela, conmemorando a noite santa na que o Señor resucitou, ha de considerarse como «a nai de todas as santas vixilias». Durante a vixilia, a Igrexa espera a resurrección do Señor e celébraa cos sacramentos da iniciación cristiá.

a) Significado do carácter nocturno da Vixilia pascual

78. «Toda a celebración da Vixilia pascual debe facerse durante a noite. Por iso non debe escollerse nin unha hora tan temperá que a Vixilia empece antes do inicio da noite, nin tan tardía que conclúa despois da alba do domingo». Esta regra ha de ser interpretada estritamente. Calquera abuso ou costume contrario que, introducido aos poucos e que supoña a celebración da Vixilia pascual á hora na cal, habitualmente, celébranse as Misas vespertinas antes dos domingos, ha de ser reprobado. As razóns presentadas ás veces para xustificar a anticipación da Vixilia pascual, por exemplo, a inseguridade pública, non se teñen en conta no caso da noite de Nadal ou de reunións doutro xénero.

[Da Carta circular da Congregación para o Culto Divino sobre a preparación e celebración das fiestas pascuais]

Concluíron os II Encontros de Pais

Desde o mes de novembro de 2018 o Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo e o Instituto da Familia de Ourense organizaron os II Encontros de Pais. Esta semana concluíron nas dúas localizacións onde houbo estes Encontros: Colexios Divino Mestre e Divina Pastora.

Durante estes meses tratáronse temas como: coidarse un mesmo para coidar á familia, comunicación en familia, acompañar aos fillos nas súas dificultades, familyfullnes (busca construír a familia, centrarse no positivo e mellorar lazos interpersoais), intelixencia espiritual, ciber trío (pais – fillos – móbiles).

Estes Encontros de Pais terán continuidade.

Presentación da Semana Santa da cidade de Lugo

O 4 de abril presentouse, na capela de san Froilán da Catedral de Lugo, o programa e cartel da Semana Santa, declarada de Interese Turístico Galego.

No acto de presentación interviñeron o Vicario Xeral da Diocese, Mario Vázquez Carballo, a concelleira da área de Cultura, Turismo, Mocidade e Promoción da Lingua do Concello, Carmen Basadre, o deputado provincial responsable da área de Promoción do Territorio e Turismo da Deputación Provincial, Eduardo Vidal, o xefe territorial da Consellería de Presidencia da Xunta, Ramón Carballo e o coordinador da Xunta de Confrarías da cidade, Ramón Basanta.
Todos eles destacaron a importancia que ten a declaración de Interese Turístico Galego para a Semana Santa de Lugo e para a nosa cidade. Este recoñecemento, logrado grazas ao esforzo de todos os participantes na súa organización e ao apoio das administracións públicas, é a culminación de moitos anos de traballo para lograr situar á nosa Semana Santa como unha das máis singulares de Galicia.
O coordinador da Xunta de Confrarías, Ramón Basanta, fixo un percorrido polos actos que terán lugar esta Semana Santa, destacando a novidade no Vía Crucis, o venres 12 de abril, coa representación do auto da Paixón polas parroquias de Antas de Ulla e San Miguel de Esporiz. E que este ano, de novo, na procesión do Martes Santo terá lugar, á altura do convento franciscano, o acto do “Encontro de María con Xesús camiño ao Calvario”. O Exército de Terra que acompaña a esta procesión entoará un cántico propio do momento.

O carte, do fotógrafo Eduardo Ochoa, é tamén a portada do Programa.

[Ver Programa]

Sorprendido pola Adoración Eucarística

Unha das poucas cousas que fixen como párroco da Fonsagrada foi a Adoración Eucarística dos xoves despois da Misa. Desde que empezamos xa van 19 meses. Cada semana xuntámonos algo máis de 15 persoas para rezar ante o Santísimo Sacramento.
Creo que só o interrompemos nunhas 4 ocasións: unha pola neve e as outras por ocupacións miñas.
Desde hai 7 meses, o último xoves de cada mes, este tempo de adoración é un pouco máis prolongado e facémolo unidos á Adoración Nocturna Española.
Seguen pasando as semanas e cada xoves sígome sorprendendo de como os fieis aproveitan este tempo e como se van incorporando persoas novas. Moitos días descúbrome contemplando máis o rostro dos adoradores que a propia custodia, na que expoñemos ao Señor. Á xente non se lle fai longa a media hora de adoración, nin a hora do último xoves. Non se oe nin unha tose, ninguén sae antes de terminar e hai un silencio absoluto. A este tempo únese o do Santo Rosario e a Misa, polo que, como mínimo, estamos na igrexa dúas horas e cuarto.
Aquí cúmprese o de santa Teresa «só Deus basta». Ás veces preparo unha folla con algunha oración ou texto que lles poida axudar para a oración, pero apenas a utilizan durante este tempo. Abóndalles mirar ao Señor e deixarse mirar por El.   Sorprendido, digo. Pensei que ía ser cousa de poucos días, pero isto segue funcionando e non vai a menos. Cousas do Señor e proba da súa existencia.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

Sistema electoral e pobres

No contexto das próximas campañas electorais, nas que xa estamos metidos, imos oír falar moito do actual sistema electoral dado que se considera inxusto, que prexudica a determinados partidos, que se o voto nunha provincia ten máis valor ca noutra, que se hai moitos votos que se perden, que se hai que cambiar a lei electoral, que o que hai que facer é isto ou o contrario, porque así favorece máis a estes ou aos outros, etc.

Quero axudar a pensar un pouco sobre algúns dos sistemas electorais, a mentalidade que os sustenta e as consecuencias de escoller un determinado método de elección ou outro.

Cando se escolleu o sistema electoral vixente para o Congreso dos Deputados buscábase que tivese presente a demarcación territorial básica que é a provincia, á que lle corresponderían 2 escanos e o resto repartiríanse entre as provincias en función da poboación con representación proporcional. Sobre todo buscábase o control sobre os parlamentarios por parte dos líderes dos partidos e non dos seus electores; de aí as listas completas, pechadas e bloqueadas. Isto leva consigo que a maioría non coñeza nin sequera os nomes dos que deberían ser os seus representantes nin teña ningunha capacidade de control sobre eles.

No límite das posibilidades que permite o espazo deste artigo faremos algúns apuntamentos sobre os sistemas electorais. Se ao iniciar o debate sobre a lei electoral se parte dunha mentalidade tendente a favorecer “medidas progresistas”, modernas, habería que premiar o voto dos lugares máis progresistas e avanzados de España (?), é dicir, Madrid, Barcelona, Valencia… en detrimento das zonas máis atrasadas de España, as rurais e despoboadas. Esa era a razón pola que en 1931 dúas das tres parlamentarias no Congreso, Margarita Nelken (PSOE) e Victoria Kent (Radical Socialista) se opuxeron ao voto das mulleres ao contrario de Clara Campoamor do Partido Republicano. Non é casual que descoñezamos o feito ao que se sumaron algúns parlamentarios máis do PSOE, anque algúns pensen que foi ao revés. A historia cando a hai, é a que é, para ben e para mal, e como ensina a sabedoría evanxélica ten mestura de trigo e xoio en diversas proporcións. Se non hai historia é certo que non hai motivos para desconfiar, pero tamén é tan certo que non os hai para confiar. Cousas da vida!

Outros pretenden que o sistema electoral estea en función dun territorio habitado por un pobo que ten unha misión histórica e unha identidade de seu. Por iso din que “non se pode frear a vontade dun pobo”. Este territorio ideoloxizado leva a que só poidan decidir o seu futuro os que coñecen os seus arcanos, e por iso sosteñen que non poden decidir o futuro da patria, do pobo, os traidores á ela e á súa identidade, os que non son fieis, os estranxeiros… ou os que desprezan a súa cultura e se teñen “autoodio”, (habería que curalos antes).

Outros sistemas electorais levan a que os elixidos estean máis pendentes dos electores que os elixiron ca do partido ao que pertencen, e votan nos parlamentos mesmo en contra das indicacións expresas da dirección dos seus partidos, como vimos en Inglaterra entre outros moitos casos co Brexit. Isto sucede porque son circunscricións territoriais uninominais que elixen un só parlamentario, o que leva consigo que, se non se está en contacto cos electores, nin se ten en conta a súa vontade, non os van reelixir.

Á hora de valorar e elixir o sistema electoral non podemos esquecer que a finalidade da acción política é promover o BEN COMÚN e, por tanto, priorizar a solución dos problemas dos que peor están, precisamente porque son os que están peor, pois todos os humanos temos a mesma dignidade e os mesmos dereitos. En consecuencia hai que potenciar a capacidade de decisión política dos máis excluídos e empobrecidos. Iso leva consigo, para España, premiar a representación das zonas do país máis desérticas, despoboadas, con menos recursos e riqueza.

Vexamos un exemplo, se na provincia de Lugo, con case a mesma poboación cá cidade de Vigo pero con moitísima máis extensión se fai unha inversión de 10 millóns de euros, onde se poderían conseguir máis votos? Pensemos se a despoboación e o empobrecemento de case toda a España interior non terminará prexudicando gravemente a todo o país. Por iso habería que dar moita máis representación política ás zonas e barrios empobrecidos. Non estamos a favor da igualdade real de oportunidades e mesmo da discriminación positiva para os máis pobres? O criterio ético-político sería o que formulan clara e sinteticamente os bispos de USA, defendendo o protagonismo dos pobres, no seu documento “Xustiza Económica Para Todos”, que no nº 24 afirma: “Hai que avaliar as decisións (políticas e económicas) á luz do que fan PARA os pobres, o que fan AOS pobres e o que posibilitan que os POBRES (suxeito) FAGAN PARA SI MESMOS”

Para concluír, se os parlamentarios elixidos son representantes dos cidadáns, do pobo, este ten que poder controlalos nas súas decisións e, por tanto, poder cesalos e substituílos con un procedemento claro para os electores. Isto faise mellor en circunscricións uninominais.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A %d blogueros les gusta esto: