Vida e actualidade da Diocese de Lugo
Do 4 ao 12 de marzo a Parroquia de San Francisco Xavier (Lugo) acolle a Novena da Graza. Debido á actual situación sanitaria, non se celebrarán o Rosario da Aurora nin a procesión de fachos.
De luns a sábado celébrase Eucaristía e Novena ás 12 da mañá e ás 7 da tarde; o domingo o horario é o seguinte: 10 h, 11:30 h, 12:30 h e 19 h.
A sociedade experimentou nos últimos anos grandes transformacións, e especialmente no ámbito do ensino, como mostran por exemplo os constantes cambios lexislativos, ata a recente aprobación da LOMLOE. Todos perciben a urxencia dunha aposta educativa renovada.
O Papa Francisco, moi consciente dos desafíos que se presentan á educación nestes momentos, pediu expresamente a adhesión a un Pacto Educativo Global, a comprometerse “con valentía para dar vida, nos nosos países de orixe, a un proxecto educativo, investindo as nosas mellores enerxías e iniciando procesos creativos e transformadores en colaboración coa sociedade civil”. Esta era xa a tradición da que proveñen os Seminarios en Galicia, tamén en Santiago e Lugo, e considérase unha responsabilidade continuala hoxe en forma renovada e actual. A súa identidade católica e a súa traxectoria educativa é unha riqueza singular que se ofrece nestas circunstancias á sociedade.
Por este motivo, a partir do vindeiro curso os Seminarios Menores de Santiago e Lugo abriranse como Colexios Diocesanos, de carácter privado, a todos os alumnos e alumnas que, aceptando o ideario dos Centros, queiran realizar neles a formación de ESO e BAC.
Como parte da Igrexa en Galicia, presente de moitas maneiras no ensino ao longo dos anos, ponse a disposición das familias un novo espazo educativo, que será moi conveniente e unha verdadeira riqueza tamén para os Seminarios Menores.
Nos próximos días comunicaranse os detalles desta nova aposta educativa.
A segunda sesión do Foro en liña de debate que organiza a Comisión Episcopal para a Educación e a Cultura baixo o título “Retos de la escuela y la sociedad del s. XXI a la Enseñanza Religiosa en la Escuela” será o 2 de marzo de 17:30 h a 19:30 h co seguinte programa:
Relatorio marco: “Clase de Religión en salida, la respuesta a los desafíos actuales” por Carlos Esteban Garcés. Director do Observatorio da Relixión na Escola. Centro Universitario La Salle (Madrid)
Panel de debate
“Desafíos de la digitalización y capital humano” Marcelino Cabrera Giraldez Investigador senior. Unidade Capital Humano e Emprego do Centro Común de Investigacións da Comisión Europea (Sevilla)
“Desafíos de las diversidades y movilidades de las sociedades de nuestro tiempo”
Fernando Vidal Fernández. Director do Instituto Universitario da Familia. Universidade Pontificia Comillas (Madrid)
“Desafíos de una ciudadanía local y global” Carlos García de Andoín. Director do Instituto Diocesano de Teoloxía e Pastoral (Bilbao)
“Desafíos del aprendizaje a lo largo de la vida” Francisco López Rupérez. Director da Cátedra de Políticas Educativas. Universidade Camilo José Cela (Madrid)
“Desafíos para la escuela católica en las sociedades plurales” Pedro Huerta Nuño. Secretario Xeral de Escuelas Católicas
Unha boa práctica
“Aprendizaje y servicio en la clase de Religión” por Isabel Gómez Villalba. Profesora de Relixión Católica en Secundaria en Zaragoza.
Os sentimentos condicionan os xuízos sobre as persoas. Os sentimentos afectivos propenden a xuízos de comprensión; os sentimentos de aversión propenden a sentenzas condenatorias.
Isto é aplicable á actitude social dos homes. Sobre o home fixéronse moitas preguntas, e as respostas son contraditorias. “O home é un lobo para o home” repítese aquí e alí, de tal xeito que esta maneira de falar converteuse no aforismo da historia da humanidade. É o sentimento de que o outro é un rival do que teño que defenderme. “O home é un ser inútil”, en expresión de Sartre, ou “un ser para a morte”, ao dicir de Heidegger. En opinión popular, o home é o depredador do veciño. Así pensa o mundo, concluíndo que o home é un inimigo do que teño que defenderme. Este sentimento negativo lévanos a unha valoración tamén negativa dos nosos semellantes. Así como á noite oponse o día, e o sol oponse á escuridade, así, co amencer da madrugada, todo ilumínase de luz e esperanza. Co sol da mañá, o sentimento derrotista troca no sentimento optimista, e o home contémplase a si mesmo como o rei da creación, e ao mundo en que vive, contémplao como a súa morada terreal. E ao contemplar as marabillas que el mesmo realizou no chan que agora pisa, comeza a valorarse a si mesmo, e anímase a continuar a súa obra. E cae na conta de que o mundo ten dúas dimensións: a terreal, cuxa finalidade é producir pan e cebolas para o noso sustento; e a social, que busca ser morada acolledora para a familia humana.
Sabedores das nosas posibilidades, e conscientes da nosa responsabilidade, debemos preocuparnos do mundo que está nas nosas mans. O primeiro que se nos pide, é que melloremos o concepto de nós mesmos e dos nosos semellantes: nin eles nin nós somos depredadores dos demais. No home hai máis cousas positivas que negativas, di Camus. O home debe ser un don para os demais. O home, en parte nace e en parte faise. O maior milagre feito polo home, é o home mesmo, en frase de San Agostiño. Cada home é un “ti de Deus” e así temos que miralo todos os demais. Un só pensamento do home vale máis que todo o mundo, afirma San Juan de la Cruz.
Deus quixo facer do home unha imaxe semellante a si mesmo, e para iso puxo nas nosas mans o bosquexo, e pediu a súa execución. Pero o mandato do Señor non está totalmente cumprido. O home é un ser en continua construción. Deus achegou o deseño e a materia prima, e para levar a feliz termo o proxecto, solicita a nosa colaboración, reservándose El a dirección da obra. Isto non podemos esquecelo os humanos, e como fieis colaboradores, debemos manternos atentos ás indicacións do Mestre, para que o noso quefacer resulte unha copia perfecta do seu quefacer. “Aprendede de min” dinos o divino artífice do ser humano. Se así o facemos, o mundo será unha fotocopia perfecta do bosquexo entregado por Deus ao home o primeiro día da creación.
E este é o noso labor e a nosa responsabilidade. Oxalá sexa tamén a nosa satisfacción.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral