O Domingo de Ramos abríronse as portas á celebración dos grandes misterios do cristianismo: paixón, morte e resurrección de Xesucristo. Fundamentalmente, isto é a Semana Santa e precisamente por isto e non por outras cousas. É Semana Santa polo gran acontecemento de Cristo na historia, e por iso, o mundo énchese de posibilidades de santidade e bondade, de riqueza, de valores, de referencias relixiosas, de tradicións inigualables, de arte, de confrarías e irmandades, de relixiosidade popular, de tempo de descanso.
Porque Cristo quixo encarnarse na historia e dar sentido ao amor no mundo instituíndo a Eucaristía, o sacerdocio e o mandamento da caridade (Xoves Santo), é Semana Santa; porque Cristo quixo dar sentido de transcendencia á morte morrendo na cruz (Venres Santo), é Semana Santa; e porque a morte non triunfou nin triunfará nunca sobre a vida, é Semana Santa (Pascua de Resurrección).
Estas cuestións, que parecen tan obvias, son a esencia do cristianismo. E convén recordalas porque esquecemos fácilmente o esencial. As vacacións de primavera sono porque é Semana Santa e non ao revés. E se hai un rico patrimonio en España, que ha ir sucedéndose de xeración en xeración, con referencias á Semana Santa, o é como consecuencia da relixiosidade popular e da multicultural riqueza da fe dos nosos pobos e non ao revés.
E o é, sobre todo, porque máis aló das expresións e manifestacións externas das nosas crenzas, hai unha vida interior fundamentada na adhesión incondicional ao Deus de Xesucristo.
Existe unha fe que se celebra na liturxia e exteriorízase na arte e nas fraternidades. E iso, porque o cristianismo foi acollido nunha pluralidade multiforme de comunidades cristiás estendidas polo mundo (a Igrexa), que fan posible a continuidade da presenza do Amor de Deus e que enchen de obras de ben e de caridade fraterna as sociedades.
Leo que o pleno do Senado aprobou por unanimidade unha moción presentada polo grupo parlamentario popular pola que se insta ao Goberno a que defenda ante a Unesco a inclusión da Semana Santa española na lista do Patrimonio cultural inmaterial da Humanidade. Vale. De acordo. Pero resulta que, e miren vostedes que estraño, o feito do fenómeno relixioso na moción presentada, cítase de paso, coma se fose algo engadido: «Aínda que, a Semana Santa ten que ver co fenómeno relixioso» -din-. O que a algúns dos nosos senadores impórtalles verdadeiramente é que é unha gran exhibición de riqueza cultural, musical e artística, que hai unhas tradicións que crean vínculos entre os pobos e que se xeran miles de empregos, xa que o turismo relixioso que move ten unha gran repercusión no mercado laboral. É certo. Pero as formulacións son erróneas.
Que pasaría se perdésemos a esencia do cristianismo? Para que así non suceda, invítolles a participar con gozo nestas grandes celebracións. Na súa terra ou de viaxe, sempre atoparán en calquera lugar das nosas hispanas terras, en calquera pobo ou cidade, en capelas, templos ou catedrais, unhas comunidades que acollen, celebran a súa fe e confratemizan gozosamente porque hai un Deus que se nos manifesta sempre, de novo, como fascinante.
Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese