Gala benéfica no colexio San Xosé de Lugo a prol dos refuxiados

Copia de ain

O 31 de marzo ás 18.30h celebrarase no salón de actos do colexio plurilingüe San Xosé (Xosefinas) de Lugo unha gala benéfica a favor do proxecto “Axuda aos refuxiados en orixe” de Axuda á Igrexa Necesitada

Actuarán alumnos do Centro con coreografías.

Acudirase á gala previa retirada da entrada de 5 euros a alumnos de 1º de BAC ou Conserxería.

Hai á venda fila cero.

Esta gala benéfica vénse facendo desde o ano pasado.

Rescatar a humanidade

Vivimos estes días acontecementos dramáticos, que nos interpelan profundamente. E volven á mente as palabras do pobre, as palabras de Cristo na cruz, «na miña angustia búscote, Deus meu», «por que me abandonaches», que, con todo, resoan dun modo novo nesta festa da Pascua de Resurrección.
Son palabras que atravesan a historia en boca de tantos que se viron abandonados polos homes -na fame, as inxustizas, as guerras, os campos de refuxiados, etc.- ou que se atopan afundidos polo peso das súas culpas. Son a miúdo tamén o argumento e a forza do poderoso: se es fillo de Deus, se Deus existe, que che axude; a ver se pode librarche das miñas mans.
O día de Pascua é o día da vitoria de Deus, que escoita a voz sufrinte de quen suplica en Xetsemaní e desde a cruz en nome de todos os seus irmáns, e respóndelle colmándoo de vida para sempre. A vitoria do Resucitado dá a razón á esperanza agochada no fondo do corazón; afirma o valor da propia persoa, desprezada moitas veces por quen busca só vencer nas loitas deste mundo, que se revela agora amada para sempre por Aquel que a creou e que nunca a esqueceu.
A Resurrección do Señor é a proba da nosa, do futuro, do horizonte verdadeiro da nosa vida, por riba de todo sufrimento e da morte, contra toda negación escéptica da nosa dignidade e do noso destino bo.
A Resurrección fai resucitar a nosa fe e a nosa esperanza, a certeza de que non perderemos para sempre o ben que amamos, a aqueles a quen quixemos nesta terra.
Xesús resucitado devólvenos así o protagonismo na historia. Relativiza o poder e a forza, que o condenaron a matar, e fainos capaces de construír no amor, coa caridade indestructible que vén de Deus, que pode esperar e soportar calquera adversidade, e non remata nunca.
A Resurrección esperta a nosa conciencia e o noso corazón, porque dá a razón á súa esperanza profunda, ao seu desexo de dar forma boa á vida, á convicción de que vale a pena ata o sacrificio.
A Resurrección fainos persoas libres no medio do mundo. Fainos irmáns, permite que nos abracemos reconciliados e con alegría, que camiñemos xuntos como familia e como pobo. Que non cedamos á chantaxe da mentira e da violencia, ao temor á morte, senón que defendamos sempre a verdade e o ben, e así ao noso próximo, en primeiro lugar ao que sofre a inxustiza e a opresión.
A fe no Deus verdadeiro, que resucitou ao seu Fillo Xesucristo de entre os mortos, é o fundamento de toda resposta axeitada e perdurable ao mal no mundo. Fai posible non limitarse simplemente ao uso da forza e ao medo ás represalias, e recorrer á luz dunha razón e unha moralidade verdadeira, adecuada ao ser humano, respetuosa das esixencias máis fondas do corazón, capaz de construír unha sociedade máis xusta.
Que a alegría destas festas, que afirman de novo a esperanza e a vitoria definitiva do amor fraterno, fagan das nosas vidas e das nosas casas como un testemuño que responda cos feitos á inhumanidade que nos ameaza nas soidades e sen sentidos de cada día, e nos grandes dramas provocados pola violencia e o erro dos homes.
Que a Pascua de Resurrección nos faga felices da nosa fe, conscientes da súa profunda humanidade, obxecto dos desexos de todos -tamén de quen a buscan por camiños equivocados-, que nós estamos chamados a testemuñar desde a humildade da nosa existencia cotiá, sabendo que as nosas forzas son limitadas, pero que a caridade é o don propio do Señor resucitado e que, por iso, non se esgotará nunca.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

Reflexións antes da Procesión

paso Desencravo

A nosa vida é camiño, xuntos camiñamos cara a unha terra nova, onde xa non haberá nin morte nin dor, onde todos os nosos anhelos e desexos serán colmados, onde todos os nosos interrogantes atoparán resposta. Xesucristo vai connosco mostrándonos o camiño e acompañándonos. Así o expresamos en cada procesión. Por iso camiñamos en silencio, con respecto. Dicímoslle a Xesucristo, que o queremos, que desexamos seguir os seus pasos, que queremos contar con El para construír un mundo mellor, empezando polos que están ao noso carón. Únete a nós coa túa presenza.

Nada hai máis forte neste mundo que o amor de Deus, nada máis profundo que a súa misericordia e a súa tenrura. Nada nin ninguén poderá xamais destruír nin apagar o amor que nos manifestou Deus a través do seu Fillo Xesucristo. Por todo iso, Grazas Pai, Grazas Xesucristo.

Ti que nos acompañas cada tarde, ti que aínda non experimentaches o amor e a misericordia de Deus na túa vida, ti que estás sufrindo, que non atopas sentido á túa vida, desde a Confraría do Desencravo, invitámoste a que mires, non a nós os confrades, non aos curas ou autoridades, porque somos homes e mulleres pecadores coma ti. Mira á imaxe desta carroza que nos recorda a Cristo, morto por amor a nós e que hoxe está resucitado. Míraa. Míraa de verdade. Contempla cada detalle e déixalle que che fale nesa tarde. Pode ser para ti unha palabra de salvación.

Non a mires con pena ou co sentimento de ver a un Cristo sufrinte, senón con esperanza, porque é a túa salvación. Móstranos a Xesucristo morto, desencravado e descendido da cruz por dous dos seus grandes amigos e seguidores Xosé de Arimatea e Nicodemo diante de Xoán, o discípulo amado, de María a súa nai e de María Magdalena, a muller que tendo recoñecido o seu pecado converteuse nunha das máis fieis ata o último momento da súa vida terrea e foi elixida unha das primeiras en anunciar aos discípulos que Cristo resucitara.

Ti que sofres, que non atopas sentido á túa vida, que o tes todo e non es feliz, para ti sempre hai unha palabra de vida, de salvación. Xesucristo, a quen nós habemos crucificamos cos nosos pecados, non quixo desentenderse dos nosos sufrimentos e angustias, senón que tamén os viviu El para mostrarnos que non son en balde, que teñen un sentido na túa vida.

Abre o teu corazón e a túa mente porque El está desexando que o escoites para facerche feliz de verdade. Nós miramos as aparencias, Deus mira o corazón do home. Non importa como sexas, non importan os teus pecados, Deus quéreche tal e como es. Sexas como sexas sempre poderás contar con Xesucristo na túa vida, El nunca che fallará.

Se aínda non atopaches sentido á túa vida, aos teus sufrimentos e non es feliz, desde aquí dicímosche que a túa vida pode cambiar.

Do costado aberto de Cristo saíu para nós un agasallo marabilloso que é a Igrexa, que nos coida como unha nai e dentro desta Igrexa podemos atopar distintos movementos, confrarías e comunidades tales como a Renovación Carismática, a Adoración Nocturna, a Lexión de María, Vida Ascendente, os Equipos de Nosa Señora, as Comunidades Neocatecumenais, etc. nos cales poderás experimentar o amor e a misericordia de Deus, empezarás a convivir e compartir con aqueles con quen pasarás toda a eternidade na presenza do noso Pai Deus e descubrirás que a túa vida ten un sentido, que nada pasa por casualidade, que todo ten un porqué e un para que en Cristo.

E a Ti, María, grazas por darnos ao teu Fillo Xesucristo, por acompañarnos no peregrinar da nosa vida, a estes fillos tantas veces ingratos, que non queremos ou non sabemos corresponder ao teu amor de Nai. Salve, eterna doncela, roga a Cristo por nós.

Eliseo Fernández Bamio (revista Cinco Cruces, nº 8)

O Domingo de Ramos en Lugo

Bendicion de Ramos Lugo 2
Aínda que é certo que a procesión da Virxe da Esperanza, o Luns Santo en Lugo, é unha das máis populares e das que máis capacidade de convocatoria suscitan, tamén o é que a procesión da Borriquiña, o Domingo de Ramos, coa bendición dos ramos na Praza de Santa María, non lle vai á zaga. Organizada pola confraría da Entrada Triunfal de Xesús en Xerusalén, na que participan todas as parroquias de Lugo, poderiamos dicir que é unha celebración cun encanto especial. Contemplar a Praza de Santa María chea de cristiáns, sobre todo nenos, e de persoas de boa vontade, sen espazos en branco, cun bambolear de ramos que aclaman a Cristo en memoria da súa entrada triunfal en Xerusalén, ademais dun espectáculo de vida e unión familiar e de colorido único, é unha graza e un testemuño gozoso que o pobo de Lugo ofrece como obsequio da expresión pública da fe ao seu Señor Xesucristo.
Lugo únese así á multitude dos discípulos que, desde fai máis de dous mil anos, en toda España e nunha gran concurrencia de países do mundo, con gran alegría e nun ambiente festivo, acompañan a Xesús na súa entrada en Xerusalén. Como eles antes, agora nós, vimos e vemos os prodixios que Cristo segue realizando na historia: como multitude de persoas renuncian ás comodidades da súa vida para poñerse incondicionalmente ao servizo dos que sofren; como chama e capacita para iso, a mulleres e homes do noso século coa valentía necesaria para opoñerse á violencia e á mentira; para difundir no mundo a xustiza e a paz e lembrarnos a todos que é posible a verdade, o ben e a vida.
O Xesús de Nazaret que sobe de Galilea a Xerusalén (desde o mar ao madeiro) indúcenos a todos a facer o ben aos demais, suscita a reconciliación onde hai odio e crea paz onde reina a inimizade. E isto sucede, malia aqueles que non queren cumprir a súa vontade e que non oaclaman como “bendito o que vén no nome do Señor” (Lc 13, 35). Porque a decisión de Xesús de subir a Xerusalén, a Cidade Santa, (Lc 9, 51) dá inicio á sección central do chamado Evanxeo da Misericordia (Lucas) que transcorre todo o durante viaxe de Galilea a Xerusalén.
Xa en Jerusalén, chegado o día esperado, Xesús déixase ver como un Mesías moi peculiar, totalmente diferente do que esperan quen confían nun mesianismo triunfal e inmediato, ao estilo dos grandes deste mundo, cheo de desexos de poder para aniquilar aos que non pensan igual ou a aqueles que non queren someterse. Que indica senón este modo de entrar en Xerusalén montado nun borriquiño?
En primeiro lugar, o cumprimento da profecía de Zacarías: : un Mesías, Xesús de Nazaret, o Fillo de Deus encarnado na historia que vén en son de paz e que non trae nin a forza das armas nin as alianzas humanas para a súa tarefa. En segundo lugar, que non monta dacabalo (animal máis propio da guerra) senón nun borriquiño, signo doutro tipo de realeza, dun reinado distinto, dun camiño novidoso subliñado pola alegría e pola extensión dos mantos no camiño.
Unha boa ocasión para acoller esta nova oportunidade da Semana Santa, para esforzarnos por facer da terra un ceo deixando a Deus entrar coa súa realeza no mundo e así o mundo quede colmado do esplendor e da felicidade que emana dunha paz duradeira.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

San Xosé

Este sábado celebraremos en Lugo e en Galicia, con gran solemnidade, a festa de San Xosé. Coincidindo con esta popular festa celébrase tamén o Día do Pai e dos Seminarios Diocesanos. Na nosa cidade, únense tamén a esta festa as Irmás Xosefinas e o Colexio de San Xosé.

Desde o punto de vista litúrxico, é Solemnidade e de precepto, para todos aqueles a quen o traballo lles permita participar na Santa Misa xa que este día foi declarado laborable na Comunidade Autónoma de Galicia. Segundo as prescricións dos bispos da Provincia Eclesiástica de Santiago, ante a necesidade de fixar claramente o tratamento que esta festa debe ter por parte da comunidade católica, acordaron manter nas dioceses respectivas o carácter festivo desta xornada. É verdade que os fieis que teñan xornada laboral ordinaria quedan dispensados do precepto, aínda que se lles pide e recomenda vivamente a participación na Eucaristía dese día de festa dedicado a San Xosé, Esposo da Virxe. Pídese aos párrocos e reitores que informen aos fieis e acomoden no posible os horarios de misas ás posibilidades e necesidades deles. Este ano, dada a coincidencia da festa en vésperas do Domingo de Ramos, a súa festa litúrxica celébrase desde a hora de nona do venres de paixón até a mesma hora do sábado. As misas vespertinas do sábado 19 celebraranse xa co formulario do Domingo de Ramos.

Moitos honrámonos de levar este santo nome, con frecuencia o primeiro dun composto, porque os nosos pais, padriños ou avós querían que os seus fillos, afillados ou netos levasen tamén o seu nome. É o meu caso. O meu querido avó, coa súa autoridade, decidiu que o neno se chamase tamén Xosé. E orgulloso estou de estar entre os Pepes de Lugo e do mundo enteiro. Pepe, o máis popular dos hipocorísticos de Xosé, interpretouse popularmente como un acrónimo formado polas siglas «P.P.» que aparecían nas pinturas de San Xosé e que significan pater putativus (pai oficial de Xesucristo). A festa é especialmente popular en Galicia e en España onde son moi frecuentes as representacións artísticas.

San Xosé Catedral 1Na nosa Catedral de Lugo temos un precioso altar e retablo neoclásico, obra dos escultores de Santiago de Compostela Manuel de Prado e Mariño e Luis Antonio Puente, do ano 1804 recentemente restaurados, situado na entrada da xirola no lado do Evanxeo. Alí están riseiras, cos rostros resplandecentes de serena e gozosa alegría, as belísimas imaxes policromada sde San Xosé e o neno, collido da man. Segundo algúns expertos, é a máis fermosa talla de vulto redondo que posúe a nosa Catedral. É obra do escultor madrileño Francisco Javier Meana quen en 1803, expedía en Madrid o recibo de pago da imaxe. Feliz festa a todos, neste día dun santo de corazón puro e humilde que “fixo o que lle mandou o anxo do Señor” (Mt 1, 24ss).

José Mario Vázquez Carballo, Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: