A Nosa Voz

Javier M. Prades López clausurou as Xornadas Abertas de Teoloxía

Xornadas Teoloxía día 18 c

O xoves 18 o Rector da Universidade Eclesiástica San Dámaso, Javier M. Prades López, puxo punto final á trixésima edición das Xornadas Abertas de Teoloxía. A súa conferencia “Dar testimonio. La presencia de los cristianos en la sociedad” tivo dúas partes. Na primeira tratou do debilitamento antropolóxico da razón, da liberdade e da mesma realidade. O conferenciante explicou que o malestar existente en Europa ten a súa raíz non só na crise económica e no problema cultural e moral senón tamén na perda de confianza ante a propia experiencia de vida (capacidade de distinguir realidade e ficción, verdade e mentira, bo e malo…).

E na segunda parte da súa intervención Javier Prades expuxo tres maneiras en que pode darse a tradución cultural da fe: 1) identificar a fe como reforzo da cohesión ética; 2) limitarse ao anuncio, ao kerigma e 3) personalizar a fe, facer unha verificación existencial da mesma. Esta última sería a mellor opción por recoller toda a natureza do cristián.

Comunicado do Bispado de Lugo sobre a credencial de peregrino

Ante as informacións sobre a credencial do peregrino expedida en Lugo, manifestamos:

– Esta Diocese recibiu a última hora da tarde de onte unha nota da Oficina de Acollida ao Peregrino, que foi publicada na prensa, negando todo recoñecemento a unha credencial que esta Diocese tería expedido.

– Devandita credencial é, en realidade, iniciativa da Asociación Lugo Monumental, co patrocinio de La Voz de Galicia e o apoio explícito do Bispado de Lugo que considerou moi positivo este proxecto. Esta credencial foi presentada o 19 de novembro de 2015. A recadación pola venda da mesma (1 €) é destinada pola Asociación íntegramente a Cáritas diocesana de Lugo.

– Desde os inicios da historia da Igrexa, os Bispos expediron cartas credenciais ou documentos semellantes aos fieis que partían das súas Dioceses, coas que acreditar a súa condición de católicos ou de peregrinos, e sempre foron recibidas como válidas nas Igrexas ás que se dirixían.

– En todo caso, procurouse respectar a vontade do Cabido da Catedral de Santiago, manifestada nunha nota do 17 de decembro de 2015 e publicada no Boletín Oficial do Arcebispado de Santiago, segundo a cal só recoñecerán como válida a credencial que eles emitan, garantindo a acollida doutras credenciais soamente ata o próximo primeiro de abril.

– Non comprendemos, xa que logo, o rexeitamento expresado agora pola Oficina de Acollida ao Peregrino en exclusiva a esta credencial. Confiamos que esta cuestión resolverase seguindo as canles eclesiais normais.

A “fama” da Pascua custa a “suor” da Coresma

Non están de moda os sacrificios, nin os recortes, nin apertarse o cinto, a non ser por motivos estéticos. Falar de restriccións, austeridade, esforzo non é popular. Pero a realidade é distinta. Independentemente das políticas económicas dun país e do sentir xeral da poboación, cada un dispón dos seus trucos para chegar a ter e ser algo na vida. E todos sabemos que para poder celebrar un día de festa antes hai que pasar pola dureza da preparación dese evento. Ademais, celébrase algo cando é orixinal, único, non habitual; e aínda se celebra máis cando se pasou un longo periodo de tempo de penuria ou escaseza, sexa do tipo que sexa.

O exemplo é moito máis concreto se imos ao mundo do deporte. Aquí o esforzo, a suor e o sacrificio son ineludibles e ben visibles. Os da “xeración EXB” seguro que lembrarán a serie de TV “Fama”. Cada episodio comezaba cunhas palabras de Lydia, a profesora de baile, que resumían a filosofía que alimentaba as tramas e que se fixeron moi populares no seu momento: “Buscades a fama, pero a fama custa e aquí é onde ides empezar a pagar. Con suor”.

Confeso que lembro moitas veces isto: a “fama” custa e hai que suar. No caso da vida cristiá pasa algo parecido. A “fama” da Pascua cústanos a “suor” da Coresma. A Coresma é tempo de preparación e, xa que logo, de sacrificio. Pídesenos un adestramento especial: máis oración, máis esmola, máis xaxún. A meta é a celebración da Pascua de Xesucristo, o paso da morte á vida, que nos procure a todos unha vida nova. A vitoria definitiva sobre a morte merece todos os sacrificios e tamén todas as celebracións das que sexamos capaces.

Comezabamos este tempo de adestramento coa imposición da cinza. É un símbolo que fala por si só e non necesita explicacións. Ademais, actualmente, todos estamos familiarizados coa incineración dos defuntos, polo que vemos claramente no que nos convertemos a non ser que “alguén” faga algo.

O único mediador para que a nosa vida non quede reducida a cinzas é Xesucristo. El carga sobre os seus ombreiros coa cruz dos nosos pecados e miserias e lévanos á pousada do Pai para reparar a nosa natureza caída e facer que rexurda das cinzas unha vida nova e eterna. Este novo modo de vivir, o do Reino de Deus, foi inaugurado aquí na terra e xa empezamos a gozar dos seus beneficios porque no Fillo herdamos todos. (Cf. Rm 8,17) En Cristo fomos salvados e con San Paulo podemos dicir: “agora a salvación está máis preto de nós que cando abrazamos a fe” (Rom 13, 11)

A “suor” da Coresma vai ter a súa recompensa. Asegúrovolo. Non vos desanimedes.

Miguel Ángel Álvarez

José Manuel Otero Novas falou da necesidade do humanismo cristián

Copia de Xornadas Teoloxía Jose Otero Novas

No segundo día das Xornadas Abertas de Teoloxía, José Manuel Otero Novas comezou rebatendo o cualificativo de fundamentalismo que se ten aplicado ao cristianismo. Neste hai tres trazos caracterizadores do fundamentalismo -busca da verdade, radicalidade e proselitismo- pero sen levalos ao extremo. Nos Evanxeos non hai o belicismo do Corán, o cristianismo rompe coa identificación relixión-Estado. Ademais, os últimos papas pediron perdón, por exemplo pola Inquisición, algo que para Otero Novas está ben, sempre que se diga todo: comparativamente, outras persecucións, en Francia, ou de luteranos contra anabaptistas, causaron moitísimos máis mortos ca Inquisición española.

Referiuse tamén o conferenciante á sucesión de ciclos históricos: apolíneo-dionisíaco. En calquera deles o cristianismo é criticado: por estar a favor da liberdade cando imperan os totalitarios, por buscar a xustiza e a solidariedade, cando se impón o liberalismo sen alma.

 Na vida pública a obriga dos cristiáns  é unirse aos que non o son para defender xuntos o humanismo cristián, porque este é asumible por todos, é intemporal, está na base da Declaración Universal dos Dereitos do Home.

As Xornadas Abertas de Teoloxía iniciáronse co tema do papel da muller na Igrexa

Xornadas abertas teoloxía día 15

O 15 de febreiro iniciáronse as Xornadas Abertas de Teoloxía, que cumpren 30 anos de existencia. A profesora Lucetta Scaraffia, a quen correspondía a primeira conferencia non puido estar presente por problemas de saúde, pero deixou encargada a lectura da que sería a súa intervención sobre o papel da muller na Igrexa. E así se fixo. Aínda que é algo excepcional ao longo da historia que a Igrexa recoñeza a importancia da muller, si hai fontes que documentan a súa presenza (abadesas, fundadoras de ordes, santas) mentres que no ámbito civil nin siquera hai esas fontes.

Nos primeiros tempos deberon resultar atractivas para as mulleres algunhas das novidades radicais que traía o cristianismo: recoñecemento da santidade ao mesmo nivel cós varóns, coa indisolubilidade do matrimonio acábase co repudio (sempre era a muller a repudiada), eliminación da impureza da muller durante o ciclo.

Hoxe,  nalgúns países as misións católicas son dos poucos lugares de acollida que teñen as mulleres que viven na opresión.

Finalmente, outra idea que se transmitiu da profesora Lucetta Scaraffia é que sen contar máis coa muller, a Igrexa non poderá renovarse no sentido que propugna o Papa Francisco.

[Ver texto da conferencia]

A %d blogueros les gusta esto: