Vida e actualidade da Diocese de Lugo
A Nosa Voz O vindeiro sábado 15 de novembro, terá lugar a quinta xornada do Curso de Formación en Matrimonio e Familia (CFMF) que puxeron en marcha todas as dioceses galegas coa finalidade de ofrecer un espazo de formación e reflexión sobre a familia.
O Profesor D. Juan de Dios Larrú Ramos axudará a profundizar no tema “A familia e a educación en virtudes”.
No apartado de EXPERIENCIAS daránse a coñecer as actividades do Pontificio Instituto Juan Pablo II, e das Familias de Betania.
Dise que a soidade é boa cando hai a quen contarllo. Celebrar o Día da Igrexa Diocesana é saber que o Camiño da Fe non o facemos sós.
Quizais os que vivimos na cidade ou pobos grandes témolo máis doado, porque ao participar habitualmente en asembleas dominicais máis numerosas non sentimos a soidade que poidan experimentar os membros dunha pequena parroquia de aldea.
Vivir nun estado de soidade case permanente é malo. Somos seres sociais e, desde sempre a fe celebrouse e viviu en comunidade. O mesmo Xesucristo di que “onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles” (Mt 18, 20); non envía aos apóstolos sós, senón de dous en dous; e unha vez resucitado, faise presente cando o grupo dos apóstolos está reunido.
Ser cristiáns por libre é prácticamente imposible, e, en calquera caso, ese non era o plan de Xesús.
O Día da Igrexa Diocesana é un día para a oración polos nosos irmáns na fe aos que non vemos habitualmente, ou quizais nunca. A familia dos bautizados en Cristo non se limita ao grupo, máis ou menos numeroso, que nos xuntamos os domingos nunha parroquia determinada. Por iso debemos rezar os uns polos outros. É de bos irmáns facelo.
Como en toda familia, sobre todo se é numerosa, non todos os seus membros están nas mesmas condicións. Do mesmo xeito, na Diocese de Lugo non todas as parroquias gozan dos mesmos beneficios.
Por iso hoxe debemos compartir coas outras parroquias a nosa achega económica. Coa colecta deste día poderemos contribuír a que outros irmáns teñan unha “casa” máis digna para as reunións dominicais.
Sentido de familia, oración, colaboración económica son os grandes alicerces deste día. A nosa riqueza é ser, e somos afortunados cando podemos ser e camiñar á beira doutros. Saber que vaias onde vaias podes atopar unha comunidade que che acolla para celebrar a Eucaristía dominical non ten prezo.
Miguel Ángel Álvarez
O Curso de Cristiandade comeza o día 7 ás 20h na Casa Diocesana de Exercicios, e durará ata o domingo 9 ás 21h.
O Curso de Cristiandade pode ser unha experiencia de fe, altamente gratificante que, en xeral, ilumina o camiñar pola vida. O Curso de Cristiandade diríxese non só aos crentes que buscan profundar na súa vida de fe, senón tamén a persoas indiferentes, non crentes ou afastadas. Ten sitio no Curso de Cristiandade toda persoa que busque, con certa seriedade, o sentido transcendente da súa vida, sexa cal for a súa forma de pensar e de sentir.
Máis información no teléfono 982 244 643
O 6 de novembro, ás 12 h na sé de Cáritas diocesana de Lugo (Avda. Américas 93-97), o director da institución, Ginés Plaza, fixo entrega da figura conmemorativa dos 50 anos de Cáritas a representantes de medios de comunicación de Lugo cidade. El Progreso, Radio Galega e TVG Lugo, SER, Cope Lugo, Radio Nacional y TVE, Onda Cero Lugo, La Voz de Galicia e a Delegación de Medios del Obispado de Lugo
Con motivo do seu 50 aniversario, Cáritas diocesana de Lugo quere agradecer a encomiable colaboración no labor de axuda e solidariedade coas persoas máis desfavorecidas da nosa sociedade. O desexo de Cáritas sería recoñecer persoalmente a cada un dos traballadores dos medios. Ante a imposibilidade de facelo así, organízase un sinxelo acto que reúne a uns poucos pero é desexo de Cáritas que todos se consideren incluídos.
Políticamente incorrecto. Este é o argumento que se utiliza para non dicir aquilo que é verdade pero que non está de moda. Ante o perigo de que se nos cualifique de carcas, autoritarios, intolerantes, pechados, fascistas, tridentinos, cavernícolas ou cousas peores, preferimos dicir só o políticamente correcto ou calar.
A Declaración Universal dos Dereitos Humanos é clara a este respecto. Vexamos o artigo 19:
Todo individuo ten dereito á liberdade de opinión e de expresión; este dereito inclúe o de non ser molestado por mor das súas opinións, o de investigar e recibir informacións e opinións, e o de difundilas, sen limitación de fronteiras, por calquera medio de expresión.
Tamén convén ver o anterior, o 18:
Toda persoa ten dereito á liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión; este dereito inclúe a liberdade de cambiar de relixión ou de crenza, así como a liberdade de manifestar a súa relixión ou a súa crenza, individual e colectivamente, tanto en público como en privado, polo ensino, a práctica, o culto e a observancia.
Estamos ante Dereitos Universais, aceptados por todos, pero hai cousas que non se poden dicir en público, aínda que sexamos moitos os que as pensemos.
Segue habendo temas tabú. Antes érao só o sexo e pouco máis. Agora hai moitos. Todo aquilo que cualificamos como políticamente incorrecto estase convertendo en tema tabú e tememos as súas consecuencias.
E o peor de todo é que un mesmo feito sexa encomiado ou condenado segundo quen o faga. A mesma distinción tamén se produce cando buscamos ao culpable dun suceso desgraciado. Todo é relativo, e todo depende, unha vez máis, do políticamente correcto.
Hai unha serie de temas sobre os que non se pode opinar sen que che condene a nova inquisición. Voume mollar un pouco. A ver se saio vivo…
Non se pode dicir que consideras ineficaz o 75% do traballo das ONG -incluída Cáritas-, en favor dos pobres e marxinados porque no Primeiro Mundo hai xente que optou por vivir así.
Non podes opinar sobre a homosexualidade, aínda que a maioría da poboación – incluídos tamén moitos homosexuais- teña unha opinión meridianamente clara dalgunhas desordes que se producen neste tema.
Non se pode defender que a educación dos nenos en casa e no colexio haxa que facela cunha lóxica rixidez, porque entón pódenche denunciar por malos tratos físicos ou psicolóxicos.
Non podes dicir que a relación de parella baséase moitas veces na renuncia e a entrega, porque entón dirán que es un machista e que onde quedan as liberdades conseguidas logo de tantos anos de loita.
Non podes dicir o que pensas do Samaín, o Halloween e o Arde Lucus porque dirán que es un paranoico, xa que non son máis que simples festas.
Podería seguir enumerando casos de todo tipo, pero por hoxe non quero ser máis políticamente incorrecto.
Ampárame a Declaración Universal dos Dereitos Humanos, aínda que visto o visto se cadra tampouco é políticamente correcta. Quizais sexa mellor seguir a Declaración dos Dereitos Humanos no Islam (Conferencia Islámica do Cairo, 1990). Pensareino.
Miguel Ángel Álvarez