Bispo

Prioridade do traballo. Carta pastoral no Día de San Xosé Obreiro

Celebramos este ano o día 1 de maio, día de S. Xosé Obreiro e Día internacional dos traballadores, nunhas circunstancias extraordinarias debidas á pandemia provocada polo virus Covíd-19, que fixeron resaltar ante os nosos ollos moi evidentemente o significado mesmo do traballo.

O confinamento xeral paralizou a actividade da maior parte da nosa sociedade. Con esta ocasión, fíxose moi visible a necesidade de integrar na nosa existencia as novas tecnoloxías, simbolizadas polo teletrabajjo, cos seus riscos tamén de relativizacíón dos espazos da vida privada e familiar. Pero, sobre todo, puidemos apreciar a importancia inmensa do traballo, por exemplo de todo o persoal do mundo sanitario, dos servizos de limpeza, das forzas da orde, de quen fan posible a industria e a distribución agroalimentarias, o transporte, as telecomunicacións, o xornalismo, sen esquecer as tarefas políticas ou legais, etc.

Durante este tempo puidemos contemplar o espectáculo impresionante do traballo de tantos e percibir o ben que procura á sociedade; máis aínda, a súa imbricación íntima coa vida, a do propio traballador, a da súa familia e a de todos. Fáisenos patente así que non é posible minusvalorar o significado do traballo. De ningunha maneira é reducible a produto mercantil, a obxecto de compra e venda no mercado ou a cifra estatística. O traballo é unha expresión elemental do noso existir como persoa, é constitutivo do noso ser social.

Pero neste tempo de confinamento vemos tamén o risco inmenso que corre o traballo no noso país, ao paralizarse boa parte da vida económica.

Temos que pór todos os medios para soster ás persoas que nestas circunstancias están sen traballo, así como a subsistencia das súas familias. Pero iso é sempre só unha solución momentánea e incomparable co verdadeiramente bo para a persoa e a sociedade: o traballo.

Hoxe é unha urxencia primeira responder con axilidade ás necesidades en que se atopa quen perdeu os ingresos necesarios para vivir, que non poderían esperar moitas semanas por unha resposta. Pero igualmente os maiores esforzos serán poucos, para facer posible que o traballo se retome, volva ocupar o seu posto central na vida persoal, familiar e social.

O significado do traballo para a construción da persoa e do ben común -o seu valor moral-, é tan elevado, que ha de recoñecérselle por todos unha verdadeira prioridade nestas circunstancias que vivimos. Non deben prevalecer agora outras consideracións, a utilización desta dramática situación persoal e social para lograr outras finalidades socio-políticas.

Os esforzos, os sacrificios, os recursos da nosa sociedade deben porse ao servizo de restaurar a dinámica do traballo, como un ben esencial -e, por iso, un dereito- para a liberdade e a vida de todos.

A Doutrina social da Igrexa ensinou con claridade a vinculación intrínseca do traballo coa dignidade, coa realización da persoa, coa súa asunción de responsabilidades familiares e sociais, coa súa cooperación cos demais na consecución do ben común. E insistiu, por tanto, no concepto de “traballo digno”; é dicír, da dignidade que deben ter as condicións do traballo para corresponder ao ser persoa do traballador, responsable de si, da súa familia e tamén da sociedade.

Nestas circunstancias, paréceme que a atención debe dirixirse ao máis fundamental, que pode estar posto en cuestión, ao ben primeiro que é o traballo mesmo, que corre o risco de destrución para tantísímas persoas, pondo en graves dificultades a súa existencia e a da nosa sociedade.

O traballo fixo posible a herdanza recibida dos nosos pais, das xeracións precedentes: a nosa educación mesma, o coidado da nosa saúde, a construción das nosas casas, os negocios familiares e as empresas grandes crecidas grazas á obra de moitos, as estruturas xurídicas, políticas ou a seguridade de que gozamos, etc.

É o tesouro do traballo humano, como percibimos con especial claridade nas circunstancias que vivimos, nunca reducible ás soas cifras que o miden ou a puro movemento financeiro.

A prioridade do traballo non é sen máis a do diñeiro, nin a dos sós intereses individualistas; correspóndese co ben do conxunto da nosa sociedade. Por iso, a dignidade peculiar do traballo significará ao mesmo tíempo non manipular nunca as necesidades do pobre, non aproveitar para abusos e inxustizas; e non abandonar tampouco a quen non ten traballo, a quen non pode soster a súa casa e a súa vida. O traballo é fonte de solidariedade, é quen fai posibles as diversas formas de asistencia da sociedade a quen o necesita.

Que as circunstancias tristes que vivimos, que a perda ás veces de seres queridos, axúdenos a apreciar de novo o que verdadeiramente importa na vida, entre o que se atopa tamén, sen ningunha dúbida, o significado do traballo. Nel pode expresarse ben o mellor da persoa humana, que será tamén así, traballando, imaxe do Deus que é amor; pois como o Señor dixo: o meu Pai até agora segue traballando, e eu tamén traballo (cf. Xn 5, 17).

Alfonso,

bispo de Lugo

[Texto en castellano]

O bispo de Lugo ofreceu á Consellería de Sanidade a residencia do Seminario Diocesano para uso do persoal sanitario

Co desexo de continuar colaborando coas autoridades sanitarias de Galicia na emerxencia que padecemos, o bispo de Lugo, Monseñor Alfonso Carrasco, mantivo unha conversación telefónica co señor Conselleiro de Sanidade, Jesús Vázquez Almuiña para ofrecer ás autoridades civís competentes as instalacións do Seminario Diocesano, onde sería acollido o persoal sanitario.

O señor Conselleiro agradeceu á Igrexa o ofrecemento e pediu ao bispo que informase do mesmo á xerencia do hospital Lucus Augusti (HULA). Esta asegurou ao bispado que mantén contacto a través de recursos humanos cos capeláns destinados no centro e que farán uso das instalacións ofrecidas en canto sexa necesario.

A residencia do Seminario Diocesano de Lugo é a única propiedade da diocese que cumpre coas condicións necesarias para dar servizo aos profesionais. As habitacións postas a disposición da Consellería e, polas súas indicacións, do Hospital Lucus Augusti, son todas aquelas non utilizadas durante o curso escolar polos seminaristas menores.

«A caridade non pode pechar», lembrou o bispo

Ao mesmo tempo, infórmase que a diocese non deixou de prestar o servizo diario no comedor social San Froilán. Igualmente, tanto Cáritas diocesana como todas as Cáritas parroquiais continúan co seu habitual traballo cumprindo co pedido polo bispo ao comezo desta crise a través dunha carta pública na que lembraba a todos que «a caridade non pode pechar».

Toda a diocese lucense, formada por parroquias das provincias de Lugo, A Coruña e Pontevedra, presta e prestará o seu mellor servizo orando a Deus polo eterno descanso dos defuntos, polo consolo dos seus familiares, a recuperación dos enfermos, a fortaleza e a esperanza do persoal sanitario e das nosas autoridades públicas e polas Forzas e Corpos da Seguridade do Estado e do persoal militar. Pedimos especialmente a Deus e á nosa Señora dos Ollos Grandes, a nosa patroa, que libere ao noso pobo desta pandemia.

Os sacerdotes diocesanos non deixaron neste tempo de facer o seu labor, adaptándose ás novas circunstancias; así como as relixiosas, os relixiosos e os voluntarios de grupos e parroquias. Pero, sobre todo, non se pode deixar de valorar a caridade que xorde do corazón do noso pobo manifestada en familias, empresas, autónomos, xornalistas e tantos outros que ofrecen o seu a favor do ben común.

«A caridade non pasará nunca. Cada xesto de amor ao próximo fará que se manteña viva a esperanza de todos», asegurou don Alfonso na homilía da Misa celebrada o luns na capela do bispado.

Carta pastoral na Xornada pola Vida

Queridos irmáns,

Celebramos a Xornada pola Vida un ano máis na solemnidade da Anunciación do Señor, cando o que é a Vida encarnouse no seo da Virxe María. Con todo, estamos a vivir este día de esperanza en circunstancias extraordinarias e críticas, causadas polo contaxio do novo coronavirus Covid19 que afecta a toda a nosa sociedade. A ameaza da pandemia fíxonos deternos a todos e quedar na casa, moi atentos ao valor da vida, a propia, pero tamén a dos nosos seres queridos, realmente ameazada pola enfermidade, como a de tantas outras persoas coas que convivimos de xeito máis ou menos próximo.

Nesta situación, querería afirmar ante todo a nosa certeza principal: a vida é un don de Deus, é un ben inmenso que, posto nas mans do noso Pai, está ao seguro. Deus é o Señor da vida, quixo demostrárnolo resucitando a Xesús de entre os mortos; e desde entón. nós fomos liberados do medo á morte. O noso Deus, Creador e Pai, é máis grande que todo e encomendámonos nas súas mans. Volvamos o noso corazón a El, fagamos memoria do seu amor misericordioso, e non nos deixemos guiar polo medo; que non nos paralice a posta en cuestión das evidencias acostumadas da nosa vida cotiá, nin a incerteza sobre as perspectivas de futuro. Sabemos que a promesa da vida, feita polo Señor, é certa e digna de toda confianza; fiados nel, non rexeitemos os desafíos.

Nestes tempos difíciles contemplamos con gratitude moi grande o esforzo de quen arriscan mesmo a saúde por coidar, por sandar, por atender ás persoas gravemente enfermas por este virus; en primeiro lugar, por suposto, o persoal sanitario. E agradecemos tamén a solidariedade profunda de tantos na nosa sociedade, que respectan as normas establecidas, a pesar de problemas e incomodidades, que loitan por pór o seu granciño de area para conter a expansión do virus.

Estamos a defender a vida con todos os medios científicos e técnicos de que dispomos, e con todas as forzas, coa entrega, o sacrificio, a dilixencia na atención de moitos; pero tamén cun redescuberto sentido do ben común e coa solidariedade constante da nosa sociedade. Por iso, polo profundo contraste con estas actitudes que provocan hoxe o noso aplauso, non podo evitar lembrar que agora mesmo tamén está presentado no noso Parlamento -aínda que o seu funcionamento normal estea paralizado- un proxecto de lei da eutanasia.

Porque, ante o espectáculo impresionante das persoas necesitadas de coidados, da UCI ás veces colapsadas, do esforzo inmenso por atender aos máis graves, non estamos todos conmovidos e agradecidos a quen arriscan a súa saúde e entregan todas as súas enerxías para curalos? Non compartimos todos a compaixón, a dor de corazón de non poder atender ou polo menos estar a carón dun ser querido en momentos semellantes? Non estamos certos de que non podemos abandonar a ninguén, de que é unha derrota moi dolorosa ter que deixar sen coidados axeitados a un só? Quen, dos que afrontan este desafío grave da enfermidade, non foi querido, non é o noso irmán, non é fillo de Deus? Podemos deixar atrás a alguén, podendo evitalo?

Toda a experiencia destes días, non é unha invitación fortísima a potenciar o noso sistema sanitario, para que poida coidar e atender a todos até o final? Non parece hoxe ser esta unha obrigación elemental, na medida das nosas posibilidades? Por tanto, non estamos chamados moi claramente a desenvolver en diante todos os “coidados paliativos” para acompañar os últimos pasos dos nosos seres queridos?

Parece hoxe moi claro que antes de ningunha “lei da eutanasia” é urxente una “lei de coidados paliativos”. Como poderiamos aprobar a eutanasia sen facer antes todo o que está nas nosas mans para coidar á nosa xente? Doutro xeito, a cantos non estariamos a facer verosímil e dalgún modo desexable a morte, precisamente porque non nos esforzamos en atendelos, non lles ofrecemos o que os nosos medios actuais poden facer, non poden percibir en nós proximidade e aprezo real, a solidariedade da sociedade?

Máis aló de todo debate sobre as diversas comprensións do home e da súa liberdade, non podemos correr o risco de sacrificar de feito a moitas persoas; o triunfo de ningunha ideoloxía, ningún proxecto de goberno vale ese prezo.

Por outra banda, como cristiáns, nós sabemos con certeza o que todos dalgún modo poden dicir: cada persoa é digna, non podemos abandonar a ningunha. Crendo ademais que a vida é don de Deus, que está chea de valor e grandeza sempre -porque nela latexa o corazón da persoa-, o cristián non pode considerar nunca un ben moral o suicidio ou a eutanasia.

Que esta Xornada pola Vida axude a gardar como un tesouro, conseguido a moi caro prezo, os ensinos que nos achega a experiencia que estamos a vivir nesta grave crise sanitaria e social. Que tantísimos xestos de ben, que tanta solidariedade, entrega e sacrificio, non quede sen facer crecer tamén a nosa conciencia, dándonos certezas persoais, moi fundadas e profundamente razoables, que conserven o mellor dos sentimentos destes días.

Unha certeza entre outras podemos gardar: que grande é o don da vida, que rico de bens -que agora botamos de menos, desde o abrazo cariñoso a todas as belezas da natureza-, como non podemos desprezalo nunca, canta riqueza de humanidade significou para nós -e para a nosa sociedade- defendelo agora con todas as nosas forzas!

Que esta conciencia non desapareza pasada esta crise, afogada quizá en argumentos ideolóxicos e propaganda, que poden afastarnos de nosa propia experiencia vital. Que sexamos capaces de sacar conclusións, de defender a vida en todos os ámbitos, de seguir acompañando até o final, paliando os sufrimentos, loitando contra a morte.

Como cristiáns, demos grazas a Deus polo don da vida, coidándoa sempre, e pola esperanza da vitoria pascual, da vitoria sobre o mal e a morte á que estamos chamados; polo amor inmenso co que o Señor Xesús abriunos o camiño da vida eterna. E pidamos ao Señor crecer sempre en conciencia e en caridade verdadeira. Apreciemos a nosa fe e apreciemos o amor ao próximo, decisivo e definitivo para a vida humana, nacido da fonte inesgotable do amor de Deus.

Que El nos garde a todos, déanos vida abundante agora, para cumprir a nosa misión, e a alegría de compartir un día a vida sen fin.

Co meu afecto e bendición,

+Alfonso, bispo de Lugo,

[Carta pastoral en castellano]

Consagración á Santísima Virxe María

Queridos irmáns:

Recibimos a invitación de unirnos a unha magnífica iniciativa, proposta pola Conferencia Episcopal Portuguesa a todos os fieis cristiáns de España e Portugal:

O día 25 de marzo, festa da Anunciación a Nosa Señora, ás sete e media da tarde, retransmitirase o rezo do Rosario desde a Basílica de Fátima, pedindo polas vítimas do COVID-19, os seus familiares, o persoal sanitario, etc. Presidirá ese acto o Bispo de Fátima, Card. António dos Santos Marto.

Ao finalizar o rezo do santo Rosario, o Card. Patriarca de Lisboa fará a consagración da Península Ibérica e as súas illas á Santísima Virxe María.

Pareceunos fermoso ese acto de unión dos Bispos e as Dioceses de España coas de Portugal, poñéndonos a todos baixo a protección da Virxe de Fátima, á que tanta devoción se ten nas nosas parroquias e comunidades cristiás.

Como Diocese de Lugo acollemos de corazón esta proposta e unirémonos desde as nosas casas a este rezo do Rosario e ao acto de Consagración á Virxe. Poderemos seguilo a través da COPE e TRECE TELEVISIÓN.

Sigamos pedindo ao Señor con constancia polas vítimas da pandemia, polos seus familiares, polos que viven a enfermidade en soidade, e por todos os que xenerosamente están expoñendo as súas vidas para axudar a superar esta situación tan dolorosa.

Co meu afecto e bendición

+ Alfonso,

bispo de Lugo

[Texto en castellano]

“Rezade uns polos outros para que vos curedes”

Queridos irmáns:

Moitos, ademais da incomodidade e problemas que xera esta situaciónde confinamento, están a sufrir a enfermidade en primeira persoa ou están a facer grandes esforzos para loitar contra ela e en ben dos demais. Todos temos presente ao persoal sanitario, nos seusdiferentes niveis, incluídos os nosos capeláns hospitalarios e tamén a todos os que seguen traballando por facer posible a vida nesta circunstancia. Quen sofre máis directamente a enfermidade, quen afronta os seus riscos e consecuencias en primeira persoa, merecen todo o noso apoio e agradecemento. Pero os cristiáns debemos tamén facer algo especial e propio: rezar por eles, polas súas persoas e os seus esforzos, polo seu acerto nas decisións e tamén polas súas familias. A Palabra de Deus dínolo: “rezade uns por outros para que vos curedes. Moito pode a oración insistente dun xusto” (St 5,16). Tamén a Escritura ensínanos que o Señor acolle a oración do pobre e do desvalido, de quen necesita protección; que El non despreza ao corazón contrito que non pode argumentar as súas peticións máis que coa súa humildade e a súa necesidade grande de ben.

Por outra banda, sempre soubemos que gran forza de intercesión ten a oración da persoa enferma, a ofrenda do seu sufrimento posto nas mans do Pai. Con canto amor recibirao! Xesús mesmo díxoo falando da ofrenda da viúva pobre: deu máis que ninguén porque botou todo o que tiña para vivir. Máis aínda, El mesmo púxoo en práctica na súa Paixón, na ofrenda de si mesmo ao Pai para a salvación de todos.

Completemos coa nosa oración as súplicas dos nosos enfermos, que moitas veces non terán a capacidade ou as forzas de facela en primeira persoa! Isto é tamén ser Igrexa: unha inmensa comunidade de oracións nas que Xesús mesmo intercede ante o Pai como a nosa Cabeza e na que se unen as oracións dos que seguimos estando na terra, as dos que chegaron ao Ceo, as da Santísima Virxe María, San Xosé, os santos e tantos fieis, mesmo amigos e familiares nosos, que están xa ante o Señor. O exemplo vivo máis palpable disto son as nosas comunidades de vida consagrada, especialmente contemplativa, chamadas e entregadas á oración ante Deus polo ben de toda a Igrexa e do mundo. Alegrémonos e agradezamos a súa presenza na nosa diocese pois rezan en primeiro lugar por nós. Confiemos en que o fagan agora para que o Señor nos líbre do mal e, se é posible, acurte o tempo desta pandemia.

A oración verdadeira brota do noso corazón e diríxese ao de Deus e por iso non deixa de estar sempre no corazón da Igrexa. Feita con alma e de verdade -en espírito e verdade- ten unha forza grande ante o Señor quen, na súa misericordia, acóllea tanto máis prontamente canto máis humilde e confiada é. E Deus axuda e alégrase deste xesto primeiro de fe e de caridade, de poder vir no noso auxilio por medio tamén das nosas súplicas, de contar coas nosas forzas -aínda que sexan poucas-, co noso corazón. Pidamos ao Señor con sinxeleza, reconciliados cos irmáns, certos de que nos escoita como un Pai.

A Igrexa universal, por medio da súa cabeza visible, o noso Papa Francisco, confírmanos a todos na fecundidade da oración, concedendo a indulxencia plenaria aos fieis enfermos de coronavirus, aos que os coidan, expóndose ao risco de contaxio e a todos os que rezamos para implorar o fin da pandemia, o alivio dos aflixidos e a salvación eterna dos que Deus chamou a si. [Concesión da Penitenciaría Apostólica]

A eficacia da oración demostrouse moitas veces; tamén hoxe renovará as enerxías máis íntimas, sosterá a fe e a esperanza dos nosos enfermos e de quen os coidan, de todo o persoal sanitario e de todos os que se preocupan e traballan polo ben común.

Non esquezamos presentar cada un as nosas súplicas a Deus. É algo que todos podemos facer como contribución persoal, como unha palabra propiamente nosa que só cada un pode dicir. Podería ser, como están a facer xa moitos fogares, ás 12h. da mañá co Ángelus; cando se fai un momento de oración nas parroquias; seguindo a retransmisión da Misa; rezando o Rosario ás 20h… Pero o máis importante é que recemos nós, que acudamos persoalmente a presenza do noso Pai e expresemos con sinxeleza as dores e os desexos deste momento. Pidámoslle a saúde do corpo e da alma; pidámoslle que nos garde na súa paz e que non dubidemos do noso destino bo nin de que en todo momento podemos facer o ben estando atentos ás necesidades do próximo.

Que a Virxe María volva a nós os seus ollos misericordiosos e ampare as nosas casas, familias e hospitais, especialmente estes días.

Co meu afecto e bendición,

+ Alfonso,

Bispo de Lugo

[Texto en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: