Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

«Comprar é sempre un acto moral»

non piques 001

Os micropréstamos rápidos están de moda. En 15 minutos e sen papeleo tes todo arranxado. Abonda dicir canto diñeiro necesitas e canto tempo vas tardar en devolvelo.

En principio, todo é correcto e, ata, laudable que haxa alguén disposto a axudarche nun momento de necesidade extrema: por exemplo, que se lle rompan as lentes ao neno.

En cuestións de diñeiro todos sabemos que as cousas non son así e que ninguén ata os cans con longanizas, e ninguén dá os duros a catro pesetas. Alguén intentou ler na TV a letra pequena destes anuncios? É imposible. A única forma de facelo sería gravando o anuncio e reproducilo despois a cámara lenta e pausando a imaxe.

Se aplicásemos o sentido común e lésemos as condicións finais veriamos que as cousas non son tan doadas nin tan bonitas, pero a estas alturas xa estabas todo ilusionado con que poderías ir de vacacións ou arranxar as lentes do neno.

Quédanme algunhas dúbidas:

-Estes micropréstamos rápidos están limitados a unha cantidade aproximada de 600€ a 30 días. Se non teño hoxe 200€ (para as lentes) vou ter dentro dun mes 221€? Non teño diñeiro para o arranxo das lentes, pero vexo o anuncio nunha TV que me custou 700€.

-Se é todo tan rápido por que a letra pequena sempre di “oferta de financiamento suxeito á aprobación de N.” ou que teñas a man DNI e a última nómina? Non me creo o dos 15 minutos nin o de “sen papeleo” Se teño nómina e o asunto tarda uns días, o mellor é esperar a cobrar o soldo do mes para arranxar as lentes; e afórrome 21€.

Fai uns anos, cando empezou esta moda, estaba na cola dun banco e chegou un mozo solicitando un destes préstamos. O argumento que el esgrimía era o da carta publicitaria que lle chegou a casa. Polo que puiden escoitar, as cousas non eran tan rápidas nin tan fáciles, e quedaba de manifesto que a publicidade era enganosa. O mozo estaba decepcionado e sen solución para o que cría ter un remedio milagroso do “deus-banco”.

Fai uns meses veu unha freguesa cun problema económico. Tratábase de liquidar a herdanza dunhas leiras e necesitaba pagar o imposto. Viu un destes anuncios en TV e chamou. Enviáronlle o sobre coa documentación para solicitar o préstamo, pero aparece un problema: excedía o límite de idade esixido. O seu gozo nun pozo. Ao final o préstamo rápido e sen máis requisitos que a súa palabra concedeullo Cáritas Parroquial.

Poderíanse extraer moitas conclusións de todo isto. Non creo que sexa algo tan inocuo como parece. Detrás hai un complexo modo de vida que non é saudable para as persoas que nos leva a asumir riscos innecesarios e caer en pozos cada vez máis profundos.

Termino con dúas citas da encíclica do Papa Francisco Laudato si: “Mentres máis baleiro está o corazón da persoa, máis necesita obxectos para comprar, posuír e consumir”(LS 204) “Comprar é sempre un acto moral, e non só económico” (LS 206).

Historia dunha vocación

Irmá Saleta Sánchez

Para buscar traballo os meus pais emigran primeiro a Ourense e despois a Holanda. Mentres están en Ourense pensan con quen confiar aos seus fillos para poder irse máis lonxe en busca de traballo e mellor remuneración, son 9 fillos e hai que darlles formación e estudos.

Unha á Sección Feminina en Lugo, 6 nenos varóns cos Pasionistas de Melide e unha servidora e a máis pequena de 4 anos no internado de Monterroso coas Obreiras de Xesús. Eu tiña 10 anos, pero aquilo gustábame, estaba contenta, admiraba moitas cousas: a orde, a limpeza, a vida espiritual, os xogos, pasabámolo moi ben.

Primeiros exercicios espirituais aos 12 anos na casa de exercicios Diocesana de Lugo. As Obreiras de Xesús en Monterroso preocupábanse moito da formación espiritual e isto daba os seus froitos coas novas vocacións que se ían forxando día a día ata chegar á consagración persoal á vida relixiosa. Irmá Sara, Irmá Estrella, Irmá Laura, Irmá Saleta. Son froito deste coidadoso traballo e hoxe cando non vexo vocacións pregúntome moitas veces que é o que pasa e intento lembrar como o facían as nosas irmás para poder conseguir as vocacións.

Oración, Eucaristía, Dirección Espiritual, Seguimento e interrogantes sobre a nosa vida, os nosos sentimentos. Era un estar pendentes da túa vida espiritual tanto ou máis que da vida material. Que época tan esplendorosa florecida!

Ano 1974: ano no que a Madre Teresa sobe ao Pai.

19 anos, toma do hábito e do Crucifixo das Obreiras de Xesús facendo a miña consagración temporal por tres anos. Paso á Residencia de estudantes de Lugo en Rúa Xeneral Tella n° 6, 4°, sen ascensor, pero cunha mocidade que nada se lle poñía por diante. Fago COU e os tres anos de Maxisterio.

Ao finalizar 1978 destínanme para Ferreirúa (Pobra de Brollón). Parecíame un paraíso terrenal, todo parecía un soño, a natureza, o afán por axudar aos nenos, a mocidade dos 23 anos recentemente cumpridos. Todo era ilusión, desexos de entrega sen pensar noutra cousa que en agradar ao Señor e servir aos irmáns.

Seis anos con outra relixiosa, Irmá Trinidad que estaba de directora. A Irmá Trinidad, foi unha das relixiosas que se encargou de levar adiante a ardua tarefa do inicio de case todas as casas en Galicia. Despois a ela trasladárona e tocoume asumir a responsabilidade de toda aquela tarefa inmensa. Nunca estiven soa, sempre coa Irmá Sara. Parecíanos que tiñamos que atender a todas as necesidades que xurdisen e chegamos a ter no internado 80 nenos. Sen moitos medios económicos, sen apenas persoal, pero con moitas ganas de axudar e facer o ben. Ano tras ano, dificultades, obras, alegrías, gozos, suores, incomprensións, pero sempre coa axuda de Deus que nos sostiña e segue sostendo, con só as forzas humanas das irmás todo isto sería imposible. Deus nunca che deixa da súa man, se che pide algo El dáche o que necesitas para facelo. Grazas Señor por tanta axuda!

Todas e cada unha das Obreiras de Xesús entregamos a nosa vida no sacrificio e a entrega cotiá dentro desta obra. É froito de cada unha de nós coa achega profunda do que somos e temos. En definitiva dos dons que Deus nos regalou.

María Saleta Sánchez Vázquez, Ferreirúa, 23 de setembro de 2015

A miña experiencia na Capela Universitaria

capilla universitaria

 O mércores pasado tiven a ocasión de asistir á Capela Universitaria e acompañar aos mozos que, cada semana, reúnense alí para celebrar a Eucaristía e facer un intre de oración persoal diante de Xesús Sacramentado. Facía tempo que tiña intención de ir, pero a última hora sempre aparecía algunha escusa que mo impedía e outras veces era a preguiza quen gañaba a batalla.

 Atopei o que me esperaba. Grazas ás redes sociais xa seguía as súas actividades e por iso sabía como respiraba este grupo de estudantes e outros amigos da Delegación de Mocidade. É verdade que faltaban moitos dos que van outros mércores, pero iso non restou intensidade a este encontro semanal. Nin que dicir ten que me sentín moi ben acollido. Onde hai cristiáns un séntese sempre en casa.

Sen présa e moitísimo recollemento celebramos a Santa Misa. Despois, como vos dicía, a Adoración Eucarística, que foi o que máis me impresionou. Todo ás escuras, só un foco aceso e alumando directamente ao Señor na custodia, e máis silencio e máis recollemento… Unha fina columna de fume de incenso que se elevaba cara ao ceo axudábanos a estar máis cerca do Amigo que nunca falla e que nunca aparta a súa mirada dos nosos ollos.

Sei que algúns membros da Capela Universitaria len estas liñas, o mesmo que o delegado de pastoral xuvenil e universitaria, José Antonio Adrio. Por iso, desde aquí animo a que sigan con esta obra que é unha gran riqueza para a cidade e para eles mesmos. Prometo acompañalos máis días, pois tamén necesito alimentarme da paz do Señor que alí se respira.

Aínda que se chama “universitaria”, todos os que o desexen poden asistir a esta oración comunitaria semanal. Está pensado para os mozos, pero tamén se acolle e agradécese a presenza dos que son “mozos de máis anos”: 30, 40, 50, 60… ata 100 e pico. A experiencia non defrauda.

Miguel Ángel Álvarez
Párroco de San Froilán

Darwin versus Kropotkin

darwin vs kropotkin

Non deixa de sorprenderme que persoas que se din socialistas recorran a Darwin para criticar á Igrexa católica. Sorpréndeme por varias razóns.

A primeira é que non hai ningunha declaración pública da Igrexa católica na que se rexeiten as ensinanzas de Darwin nin a evolución. É mais, hai intervencións dos pontífices nas que se fala positivamente da evolución.

A segunda, que é sorprendente, é atoparse con persoas, mesmo con formación universitaria, que descoñecen a existencia de Kropotkin.

Charles Darwin (1809-1882) e Piotr Kropotkin (184Z-1921) foron ambos membros da Academia das Ciencias do seu país, ambos participaron en expedicións científicas de exploración da natureza, pero un era crente (Darwin) e o outro ateo (Kropotkin) e ambos aceptan a lei da evolución, aínda que a maneira de explicar a evolución é moi distinta como pode verse nestes dous parágrafos que condensan a súa clave interpretativa.

Darwin: «A loita pola existencia entre individuos e variedades da mesma especie é a máis encarnizada (….) Así, da guerra da natureza, da fame e da morte resulta directamente o máis excelso obxeeto que somos capaces de concibir, a saber: a aparición dos animais superiores». (`A orixe das especies’):

Kropotkin: «Nos organismos vivos e no organismo social, a medida que se sobe, ocupa un lugar máis decisivo o apoio mutuo (…). O home está suxeito ó gran principio da axuda mutua que asegura as mellores oportunidades de supervivencia só aos que mutuamente se prestan o máximo apoio» (`O apoio mutuo’).

Ler máis

“Queremos permanecer en Siria”

Gregorios-III-in-Cassano-Magnago-Italy

Convén coñecer o que din os que aínda están en Siria. Son interesantes as declaracións do bispo Gregrorio III: “invocamos xunto co Santo Padre, a chama da esperanza, para que non se extinga nos nosos corazóns. Axudados e sostidos polas oracións do Papa e as súas iniciativas proféticas, audaces e evanxélicas, queremos permanecer nesta terra bendita, Siria, o berce do cristianismo”. O Patriarca tamén pediu ao Papa que “axude aos cristiáns sirios a permanecer en Oriente Medio”.
Mentres non chega a paz que lles permita aos sirios vivir dignamente na súa casa, necesítase unha cura de urxencia. As primeiras miradas diríxense á Igrexa Católica, que intentará axudar do mellor modo posible e de acordo coas súas posibilidades. Neste sentido, a Conferencia Episcopal xa ofreceu ao Goberno de España toda a colaboración das institucións da Igrexa.
Tamén me consta o ofrecimento de axuda de todo tipo de moitas persoas e familias lucenses. Grazas a Deus, aínda non temos o corazón totalmente endurecido. Durante os próximos meses teremos a oportunidade de pasar das palabras aos feitos.
Pero a urxencia do momento e unha aparente traizón dos nosos sentimentos non nos poden facer esquecer a orixe desta situación: as guerras en Oriente Medio, o financiamento do Estado Islámico, as guerras pola procura do poder rexional e mundial.
Miguel Ángel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: