Lourdes, un lugar onde atoparse con Xesucristo a través da súa Nai

Misa internacional en Lourdes

O 29 de xuño de 2015 partiron desde Lugo con dirección ao Santuario de Nosa Señora de Lourdes 12 autobuses para participar na 29ª peregrinación da Hospitalidade Diocesana de Lourdes da Diocese de Lugo.

Ata o 3 de xullo, máis de 600 persoas de todos os recunchos da Diocese de Lugo, teremos ocasión de atoparnos coa Virxe María nun ambiente de convivencia fraterna e oración.

Peregrinar a Lourdes é moito máis que unha viaxe cultural ou de pracer. Peregrinar, neste caso, é buscar un lugar e un tempo para atoparnos con Xesucristo a través da súa Nai.

Peregrinar é cultivar a nosa vida espiritual e en Lourdes pódese facer dun modo especial. Aquí, en Lourdes, todo fala de Deus e lévanos a El: o Viacrucis, a Adoración Eucarística, a Misa Internacional (imaxe superior) e na gruta, a Celebración Penitencial, o Santo Rosario, os cantos, a convivencia e o compartir cos irmáns.

Pódese orar desde calquera lugar. De feito o 99% da veces facémolo desde onde estamos habitualmente e rodeados do ambiente no que nos puxo o Señor. Iso é moi bo. Pero de cando en vez tamén convén saír para unha “posta a punto” máis profunda. Isto é o que busco nesta peregrinación.

Na páxina web do Santuario de Nosa Señora de Lourdes pódense ver en directo as distintas celebracións picando onde di “TV Lourdes – TV en directo”. Ademais, nesta páxina pódese ver toda a historia do Santuario e unha ampla selección de fotos e vídeos que vos achegarán desde a distancia a este lugar mariano.

Miguel Ángel Álvarez

Nas Clarisas de Monforte, por Xosé Filgueira Valverde

Non me sentira nunca levado a un “pozo do tempo” como aquel día de vran de 1951 en que visitéi a clausura do convento das Madres Franciscanas de Monforte, que fundaran os Condes de Lemos, alá polo 1622. As horas detivéranse tras de aqueles muros, ergueitos polo dadiveiro don Pedro Fernández de Castro, mecenas de escritores e de artistas, defensor de Galicia, en todo Grande. Alí viñera recollerse, penitente, á súa morte, doña Catalina de Lacerda, unha das mulleres máis fachendosas e deportivas do seu tempo. Alí acolléranse tamén as fillas de Don Francisco, irmán do autor do Buho Gallego.

As monxiñas recibírannos ca máis aberta cortesía. Eu xa estivera no locutorio, moitos anos atrás, na primeira das xeiras do Seminario de Estudos, co petrucial Boo pita. Nas Claras, morrera, en recendor de santidade, unha tía aboa da miña muller. Agora iamos voltar aos seus lugares os lenzos dos vellos padroeiros, restaurados no Prado, a costa do Duque de Alba. O seu nome e os de Cantón, de López Suárez, de Pita Andrade, e un telegrama do Bispo, desfecharon todas as portas.

O Tesouro deixounos abraiados. Denantes, poucos alí entraran. Mais, pra min, o inesquecibre é ter vivido aquelas horas, un pasado de tres sécuIos, nun ” conxelado” XVll. Falaban de “Don Pedro”, como se aínda vivise, i era o Conde proteitor de Cervantes.

Preguntei se tiñan vilancicos vellos e dixeron “había uns que cantaban as nenas”. E “as nenas” eran as orfas de ” Don Francisco”, que entraran cando tiñan catro e cinco anos. A falar dos Lemos, da súa facenda e do tarde que se construira unha eirexa cabal, “Las cosas andan mal, desde que se perdieron las rentas del Reino de Nápoles”.

Pode visitarse o Relicario e o Tesouro en salas arranxadas, baixo a dirección de Chamoso Lamas, a custa do Patrimonio Artístico e da caixa de Aforros da Cruña e Lugo. En toda Galicia, nada pode asemellárselle.

Unha Memoria do mesmo século XVll di que “es el más devoto, rico y curioso que hay en el Reino, pues los Señores, que se hallaron en Roma y Nápoles, procuraron enriquecerle y adornarle de alhajas y reliquias”.

Doña Catalina tivera moito aquet pra se faceren con tanta fartura. Cando o seu marido era Virrei de Nápoles, Paulo V déralle unha Bula pra que “todos os Arcebispos, Bispos e Abades poideran darlle as reliquias que tiveran nas súas eirexas”. Don Pedro fixo despachar cartas aos prelados e formou relación de canta reliquia tiñan. A Condesa, pola súa banda, non deixou pedra sin mover. A carón seu, Xelmírez fora un picariño.

Se aglaia cánto axuntóu, é de ver a fermosura dos relicarios e das imaxes. Dende a gracia requintada dos mellores ourives da ltalia, á riqueza colonial, á fermosura dos bustos barrocos… Poucas pezas poden compararse á arca do Moimento de Xoves Santo ou a custodia feita cos xoieles dun traxe de corte da Condesa. E, presidindo o conxunto,o Cristo Xacente e a Inmaculadad do noso Gregorio Fernández que pubricóu Martín González.

30-l-1977

Una experiencia en el santuario de O Corpiño

O seguinte é un dos artigos gañadores no I Certame literario Que agochas no Corpiño?

La primera vez que acudí al Santuario de O Corpiño no me podía imaginar todo lo que iba a suponer para mi aquel lugar en lo alto de una pequeña aldea del interior. Yo, que siempre había sido agnóstico, me vi obligado a madrugar un domingo, después de una larga noche ahogando hasta el amanecer las penas por mi inminente divorcio, en alcohol. Mi abuela había ofrecido alli, a más de 100 kms de nuestra casa, una misa por una razón que nunca me ha confesado y el aprecio le profeso me impidió negarme a llevarla.

La acompañé al interior ya que sus piernas acusan el paso de los años y de larga vida de trabajo. Esperaba sentarme y desconectar, pero como aprendí en el Corpiño, Dios tiene sus propios planes para cada uno.

Celebraba la misa un cura joven, que se dirigía a los asistentes con palabras accesibles e incluso humor, y decidí escuchar sus palabras. Habló de un fenómeno científico denominado microquimerismo, por el cual, las madres, cuando gestan a sus hijos, intercambian células con él e incluso después de nacer el bebé algunas de ellas permanecen para siempre en el cuerpo del otro, y por ello la conexión entre madres e hijos se mantiene toda la vida. Mi madre falleció cuando yo apenas sabía leer y nunca hasta ese momento me había sentido tan cerca de ella y en paz. Miré hacia la Virgen, la madre del Cielo como ella me decía cuando era niño y sentí, estupefacto, que allí estaban las dos, en esa preciosa imagen. Supe que jamás volvería a estar solo.

Salí y llamé a mi todavía mujer, llorando y la invité a cenar fuera de casa. Ha pasado un año desde aquel día. Ahora venimos siempre que podemos.

Pseudónimo: Sweet Ophelia

Saúde dos enfermos – Lourdes 2015

Lourdes_Basilique_et_gave

A definición de enfermidade varía segundo a quen lle preguntemos. Aínda admitindo todos que a maioría das veces empregamos o término “enfermidade” para referirnos ao mal funcionamento dun ou varios órganos do corpo humano, non nos dirá o mesmo un médico, un teólogo, un sociólogo ou un político. Xa que non só enferman os corpos senón que tamén enferman as mentes, as sociedades, as institucións… Tamén hai unha concepción bíblica-teolóxica da enfermidade. Son numerosos os textos bíblicos nos que se fala da enfermidade como algo asimilado ao pecado. Basta recordar as veces que Xesucristo tras curar a un enfermo dicíalle que non pecase máis.

Nas ladaíñas do Santo Rosario tamén aclamamos a María como “Saúde dos Enfermos”. Ela é a que nos leva cara a Xesucristo. El é o verdadeiro médico das nosas almas que un día curará todos os nosos males, incluída a morte, para que teñamos unha vida con saúde eterna.

A medicina salvífica de Xesucristo non pasaba desapercibida para os seus contemporáneos. Abonda con ver o Evanxeo do próximo domingo, onde a multitude o arremuiñaba para poder tocalo e impregnarse da súa graza salvadora e vivificadora. Esta escena que describe o evanxelista San Marcos (5, 21-43) non dista moito da que, D.m, poderei ver a próxima semana no Santuario de Lourdes. Miles de persoas que buscan achegarse a Xesucristo poñendo como intercesora á súa Nai, a Inmaculada, que se apareceu a Bernardita nesta gruta aos pés dos Pireneos franceses. Moitos buscarán o milagre da curación dunha enfermidade do corpo, pero todos buscaremos o poder tocar ao que é a Saúde definitiva das nosas vidas, conscientes de que a saúde é algo moito máis profundo que a saúde física. Para iso compartirei uns días de retiro e descanso con outras moitas persoas coas mesmas inquietudes. De Lugo, como sempre, un grupo numeroso de máis de 600 persoas peregrinaremos como pobres esmoleiros que necesitamos a saúde da fe.

Miguel Ángel Álvarez

Apuntes sobre a nova encíclica do Papa Francisco

laudato si

O pasado xoves 18 de xuño dábase a coñecer para o mundo, a nova Encíclica do Papa Francisco. Invito, desde estas páxinas, a unha primeira lectura, coa convicción de que realmente vale a pena. É evidente, que a Igrexa, chamada a construír un mundo mellor a través da civilización e da cultura que emana do Evanxeo, non pode afastarse do gran obxectivo que a Encíclica propón: unha ecoloxía integral. Pódese afirmar que este é o paradigma que articula toda a Encíclica entrelazando as relacións fundamentais da persoa: con Deus, consigo mesmo, cos demais seres humanos e coa creación.

Estamos pois, ante un documento de gran valor universal, escrito para as persoas de boa vontade (católicos, membros doutras relixións, e cidadáns en xeral) que levan no seu corazón a ilusión por deixar no universo, pegadas de verdade, de ben e de beleza.

A Encíclica toma o seu nome do Cántico das creaturas de San Francisco de Asís que loa ao seu Señor desde a fonda experiencia de fe no Creador (“O Evanxeo da Creación”, capítulo II). Desde esta experiencia, recórdasenos que a terra, a nosa casa común, “é tamén como unha irmá coa que compartimos a existencia, e como unha nai fermosa que nos acolle entre os seus brazos”. Nós mesmos somos terra (Xn 2, 7); o noso propio corpo está formado por elementos do planeta, o seu aire dános alento e a súa auga vivifícanos e restáuranos.

Unha mirada observadora da realidade leva ao Papa Francisco a poder afirmar, con dor, que a terra está maltratada e saqueada e os seus xemidos únense aos de todos os pobres e abandonados do mundo. Unha afirmación común dos teólogos da liberación é que se a terra morre, morremos todos. O Papa asume esta tese. Por iso, é esencial aprender a coidar con agarimo á Nai (A Gaia, en expresión de J. Lovelok) a partir dunha radical conversión ecolóxica, asumindo a urxencia e a fermosura do desafío que se nos presenta ante o coidado da casa común.

Infinidade de temas para a reflexión e para a conversión ofrécensenos aquí dun xeito sinxelo e profundo: O que lle está pasando á nosa casa (a auga, a perda da biodiversidade, o deterioro da calidade de vida, a inequidade planetaria…). No cap. II, ao que xa fixen referencia, ofrécesenos a luz da fe desde a perspectiva ecolóxica, a sabedoría dos relatos bíblicos, a harmonía de todo o creado, a necesidade da comuñón universal que brota do misterio de Deus como misterio de comuñón, etc. Ofrécense, ademais, liñas de orientación e acción, así como unha proposta educativa desde a espiritualidade ecolóxica.

Apostar por outro estilo de vida, vivir desde o silencio e a vida contemplativa transformando a realidade con sentido, e orar, si, xa que a Encíclica péchase co texto de dúas fermosas pregarias, unha para compartir con outros crentes e outra específicamente cristiá. Unha nova ocasión para o diálogo e o crecemento persoal e comunitario. Laudato si.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

A %d blogueros les gusta esto: