Traballo pola xustiza

Cartel Cáritas

O pasado xoves, 11 de decembro, presentouse na Coruña o primeiro informe sobre Exclusión e Realidade Social en Galicia, que é unha ampliación do sétimo informe feito para España. Neste informe trabállase en 35 indicadores de exclusión social. O estudo fíxose en base a 1.958 persoas de 33 concellos entre o 22 de abril e o 12 de agosto de 2013. A marxe de erro é do ±2,2%. Galicia ten 2.753.960 habitantes e 1.028.316 fogares cunha media de 2,7 persoas por fogar. O 27,5% dos fogares están en concellos de máis de 50.000 habitantes (56,7% en España), e 0 58,2% nos rurais entre 5.000 e 20.000 habitantes (15,8% en España).

O recoñecemento científico dos informes Foessa (1967, 1970, 1975, 1980/83, 1994 e 2008) é continuado. Sempre foron máis reivindicados pola oposición que polos gobemos dende o primeiro, cousa normal por outra parte. A fundación Foessa (Fomento de Estudios Sociais e Socioloxía Aplicada) constituíuse en 1965, baixo o impulso de Cáritas Española para coñecer a situación social de España obxectivamente. Estes informes son unha fonte básica para coñecer a realidade social, e máis se un quere transformala en orde a que sexa máis xusta. Para as autoridades públicas debe ser unha obriga de conciencia coñecelos. Hoxe non se pode alegar falta de estudos científicos sobre a exclusión nin que non haxa propostas para superala.

Do estudo presentado destacamos:

– A poboación envellece, xa que o 23,1% ten máis de 65 anos e o 20,3% menos de 25, cando en España son 17,7% e 24,9% respectivamente. En todos os datos ha¡ o contraste cos de España.

– A desigualdade entre 2008 e 2012 incrementouse nun 14,4%.
– No referido á integración/ exclusión dos fogares temos un 49% plenamente integrados, un 34% en integración precaria e un 16,9% en exclusión social, sendo un 11,6% moderada e un 5,3% severa, o que dá 500.000 persoas (170.000 fogares) na exclusión moderada e 130.000 na severa (55.000 fogares).

Ler máis

Voz que grita no deserto

Que pensariamos se hoxe aparecese polas rúas da nosa cidade un personaxe con aparencia un tanto estraña e berrando aos catro ventos que está a piques de chegar alguén importante e que vaiamos preparando as cousas?

Seguramente, a moitos se lles estará vindo á cabeza a imaxe do Pequeno Nicolás. Pois non, non falamos deste personaxe de moda. Estamos falando dun dos protagonistas do Advento: Xoán o Bautista, o primo de Xesús.

Tomárono por un pouco tolo. As pintas e as formas de vida non o axudaban neste aspecto. Pero traía unha mensaxe importante, a máis importante de todos os tempos. Unha noticia que só se produciu unha vez e que non ten punto de comparación con ningunha outra noticia que se deu por moi importante que a considerou a humanidade. A noticia era que a vinda do Mesías era inminente. Pensar e saber que Deus se encarna, entra na historia e faise un de nós é algo imposible de superar. É algo absolutamente extraordinario. A Xoán o Bautista non lle importou o que pensasen del por anunciar de viva voz que viña o Señor e que preparásemos o camiño. Quizais, para anunciar a alegría do Evanxeo necesitemos facelo ao estilo do Bautista, aínda que nos consideren un pouco tolos.

Miguel Ángel Álvarez

Preparade os camiños do Señor

Comenzabamos a semana cos ecos da dor ante a morte sen sentido do seguidor do Dépor, Jimmy, que nos lembraba, que a violencia xera sempre violencia. Morte tamén na mar e o falecemento de Vanessa, a policía enterrada en Guitiriz. Estamos vendo episodios como estes todos os días nas noticias que nos acompañan á hora de comer… pero que non nos quitan o apetito: morte dos máis débiles pola inxustiza dos poderosos, mortes daqueles que van en son de paz a países en guerra, contaxio de enfermidades mortais por cumprir coa obrigación humana e cristiá de velar polo ben dos nosos semellantes.

O caso de Teresa Romero recordounos de cerca, en Becerreá, que nada do que poida suceder en Africa ou en calquera lugar do mundo é xa alleo a ninguén. Os que nos sentimos seguros na nosa casa temos que recordar que vivimos nunha aldea global e que todos estamos relacionados. O que pasa máis aló das nosas fronteiras aféctanos. E o que nós fagamos desde aquí tamén afecta aos que están lonxe. Campañas da Igrexa, como o Domund, celebrada hai pouco, reflicten esta solidariedade cos que están lonxe e teñen menos oportunidades ca nós. En Advento esperamos que estas desigualdades desaparezan. E preparamos o Nadal. Afloran en todos sentimentos de bondade, de tenrura e unha especial sensibilidade para descubrir o rostro dos que sofren. Ao estar nun tempo de preparación non debemos deixar pasar un minuto sen pararnos a pensar como debe de ser o noso actuar e que podemos facer para que o noso mundo funcione un pouco mellor. E debemos facelo aínda que só sexa por egoísmo: se aos demais vailles ben, a nós irá ben. O Evanxeo da misa do segundo domingo de Advento pídenos que preparemos os camiños do Señor. Cristo encárna, faise un dos nosos ao nacer en Belén; se preparamos os seus camiños, estamos preparando os nosos camiños, o camiño da humanidade redimida, salvada pola presenza de Deus no mundo. Polo tanto, hai espazo para a esperanza.

A festividade da Inmaculada Concepción de María, é un signo máis de que hai esperanza. A figura da Virxe fálanos dunha humanidade limpa de pecado, unhas orixes aos que podemos volver.

E acabo cunha última reflexión. Criticamos a antelación na instalación do alumado de Nadal, os adornos, as campañas nos centros comerciais, todo o balbordo que nos invade xa estes días… pero nós preparamos os camiños do Señor? Preparamos os camiños da paz, da harmonía, da ausencia de violencia nos nosos xestos e nas nosas palabras? Somos coherentes coa nosa fe, ou deixamos que chegue o día e sorpréndanos coas mans baleiras…? San Paulo tamén nos recorda hoxe: «Nós, confiados na promesa do Señor, esperamos un ceo novo e unha terra nova na que habite a xustiza. Xa que logo, mentres esperades estes acontecementos, procurade que Deus vos atope en paz con El, inmaculados e irreprochables».

José Manuel Castro Alba

Delegado de Medios de Comunicación da Diocese

Vicente Altaba diríxese ao voluntariado de Cáritas Galicia

O Delegado Episcopal de Cáritas Española, Vicente Altaba, diríxese ao voluntariado de Cáritas na comunidade galega

Cando me poño diante deste folio disposto a facervos chegar un saúdo no Día Internacional do Voluntariado, o primeiro que me vén á mente é comezar cunhas palabras de agradecmento a todas e todos vós polo que significades para Cáritas e polo excelente servizo que de xeito tan eficaz como calado e xeneroso ofrecedes día a día aos empobrecidos. Con todo, cando de xeito máis reflexivo entro na miña propia experiencia intentando falarvos de corazón a corazón, de voluntario a voluntario, vexo a necesidade de cambiar as miñas palabras e de comezar poñendo de manifesto a experiencia máis fonda que levamos dentro e que nos fai sentir cada día que somos nós os primeiros que nos sentimos profundamente agraciados e agradecidos polo don que significa ser voluntarios.

Si, hoxe é un día para proclamar e celebrar que ser voluntarios de Cáritas é unha graza, un don, un agasallo, unha profunda sorte. É unha sorte ter ollos abertos para ver o sufrimento dos pobres, oídos atentos para escoitar o seu clamor e corazón sensible para conmovernos. É un agasallo saír da nosa cova, das nosas comodidades e seguridades, deter o ritmo absurdo dunha vida vivida só para nós mesmos, e poñer o que somos e temos ao servizo dos irmáns tirados ao bordo do camiño, dos que máis necesitan, dos que son ignorados e esquecidos. E é unha graza experimentar que, detrás do clamor dos máis débiles e pobres, sentímonos chamados por un Deus que ten entranas de amor, que se conmove ante a pobreza e o sufrimento humano e convócanos a facer presente o seu Reino construíndo unha nova humanidade en que os excluídos poidan integrarse nunha soa familia humana, sentarse cos irmáns á mesa e vivir con dignidade.

Ler máis

As calamidades polas que ás veces pasa o fútbol

A nova “relixión” do fútbol cobrouse un mártir máis o pasado domingo. Que mágoa da vida deste home e da dos seus dous fillos, que terán que vivir toda a súa vida co peso desta desgraza! É verdade que non se pode xeneralizar, pero non podemos negar que este deporte cada vez é máis violento. Abonda ir a algún estadio e observar como se tratan entre si as distintas afeccións ou o rosario de insultos que os siareiros dirixen ao árbitro, no que “é un fillo de”… é do máis suave que podes escoitar.

Pero o problema máis grave, é que a cuestión non nace aquí. Lembro os tempos nos que acompañaba aos equipos de fútbol sala do Seminario aos partidos de fútbol… ata en ambientes tan inocentes esa violencia en non poucas ocasións era máis que palpable. Resúltame incomprensible como un home pode dar a vida “defendendo” unhas superestrelas que gañan millóns e millóns de euros por mor deste deporte, que hoxe están neste equipo e mañá no contrario. E moito menos comprendo como hoxe en día o fútbol converteuse nun “vehículo” de proposta educativa e de maduración para os máis pequenos. Aos nenos xa non só os educa o estado e a escola. Agora tamén o fútbol que ás veces (ás veces) ten que pasar por estas auténticas calamidades.

Luis  Varela Castiñeira

A %d blogueros les gusta esto: