A Santísima Trindade. Xornada “Pro Orantibus”

O tempo de Pascua xa finalizou. Agora espéranos unha serie de festas que tamén son importantes: A Santísima Trindade, “Corpus Christi” e, en Lugo, a Oitava do “Corpus”, que para iso é a Cidade do Sacramento. A próxima semana falaremos diso.

A Igrexa proponnos celebrar coa festa da Santisima Trindade a Xornada “Pro Orantibus”. É un día dedicado aos monxes e monxas que consagraron a súa vida á contemplación de Deus e á oración dentro dos muros dun mosteiro.

Na nosa Diocese temos variases comunidades de contemplativos. A súa vocación é a oración. Dedican moitas horas a acordarse de todos nós diante do Señor dunha forma silenciosa.

Ás veces dubidamos do poder da oración. Máis ben o que nos pasa, é que o descoñecemos, porque sempre houbo quen orase por nós aínda que non nos decatásemos.

Cando se solucionou un problema, cando curou unha enfermidade… posiblemente foi pola oración dun monxe ou unha monxa. Eles estaban a ofrecer oracións e sacrificios ao Deus Un e Trino cando todos estabamos ocupados en mil cosas banais. Quizais un día saberémolo, que pena que teña que ser na outra vida!

Eles oran por nós todos os días o ano. Creo que ben se merecen que nós teñamos hoxe unha oración por eles. Acordádevos das Agustinas, as Carmelitas, as Bernardas Cistercienses, os Benedictinos, as Salesas e as Clarisas.

Miguel Ángel Álvarez Pérez, Párroco de San Froilán

Pasar o tempo con Deus ao noso carón é “máis”

Os días van pasando, xuño xa está aquí, e isto fai que cambiemos algúns hábitos da nosa vida, ou que, polo menos, empecemos a facer plans para o verán.

Completado o tempo pascual, en Lugo aínda nos quedan acontecementos interesantes. O Corpus é un fito importante na vida dos lucenses. A Catedral e o Centro Eucarístico Lucense organizan actividades ao redor desta festa para axudarnos a vivir a centralidade da Eucaristía. Xa nos irán informando os medios de comunicación da Diocese.

Ver como pasa o tempo e como pasamos o noso tempo é algo que temos que pensar de cando en vez. Pasar o tempo dunha forma ou outra tamén nos levará a vivir con ou sen esperanza.

Pasar o tempo con Deus ao noso carón é “máis”.

Miguel Ángel Álvarez

Cáritas Diocesana de Lugo cumpre 50 anos

50 anos de Cáritas Lugo

O 4 de xuño de 1964 era o día da Oitava de Corpus e ese día nacía oficialmente Cáritas Lugo. Para celebrar este cincuentenario escolleuse como lema 50 anos de encontros, porque non se trata só de axudas, servizos, actividades cara aos pobres, senón que se trata de encontros entre persoas que son libres e responsables. Iso significa que toda persoa é capaz, ten dereito a tomar decisións na vida. Desde Cáritas apóstase polo protagonismo do ser humano. A vida humana está chamada ao encontro solidario e realízase nese encontro.

Para simbolizar a Cáritas hai unha cruz e 4 corazóns. A cruz é signo do maior xesto de solidariedade na historia da humanidade; é dicir todo un Deus que se abaixa ata o máis fondo para acoller aos que están máis no fondo, máis excluídos, para chamalos á vida.

Cada un dos 4 corazóns simboliza: 1) eclesialidade: Cáritas non se entende sen a Igrexa, 2) o amor vivese organizadamente 3) servizo: poñer o amor ao servizo dos demais; 4) e o corazón máis grande simboliza a acollida ás persoas que chegan a Cáritas e o acompañamento.

[Actos programados]

Miguel Ángel Álvarez: Tempo de recoller. Pasos no camiño da fe

O venres da semana pasada tivemos na parroquia de San Froilán a celebración do sacramento da Confirmación. 13 mozos foron unxidos co Santo Crisma polo Bispo.

Pronto empezaremos cos días das Primeiras Comuñóns aos que se unen varios bautizos e vodas, (xa tivemos dúas en maio) programados para os meses de vacacións e calor. É, xa que logo, tempo de ver os froitos do sementado durante os periodos de preparación.

Pero o camiño non está terminado, só iniciado. Por iso coñecemos o Bautismo, a Eucaristía e a Confirmación como os sacramentos da Iniciación Cristiá.

Os cristiáns imos facendo o camiño da vida con pequenos pasos. O alimento vénnos do mesmo Deus, e dánolo, precisamente, por medio dos sacramentos.

Feliz semana e felicidades para todos os que están vivindo e vivirán acontecementos importantes durante o final da Pascua e o verán.

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Fernando Pardo Gómez falou dos cambios na medicina no acto de presentación de Lucensia

Presentación de Lucensia

Recollemos a continuación unha parte da intervención do doutor Fernando Pardo Gómez no acto no que se presentou a revista Lucensia o día 20 de maio:

“Os médicos rurais eran todo humanismo e moi pouca técnica, se queremos chamar técnica ao termómetro e ao fonendoscopio. Hubo un paso do humanismo á técnica pero non se compensou cunha continuación do humanismo e cun control da técnica. Se a xeración seguinte non aumenta un pouco o humanismo, a medicina pode fallar algo. Porque a medicina non é so curar, é coidar aos enfermos, confortar aos que van morrer véndoos de vez en cando para animalos e tratar aos que non está enfermos pero cren estalo e viven nun estado de angustia.

“O humanismo nas relacións médico-enfermo é fundamental. Segovia Arana dicía que a medicina non é un sistema matemático, e un enfermo que vai a un hospital non debe ser como un coche que vai ao taller. Pasa algunhas veces que un enfermo marcha da consulta dun médico comentando “non me dixo nada”. É certo que a vocación dos médicos nun 80% é fantástica, tapan unha serie de problemas que presenta a enfermidade hoxe e a xente está a gusto. Pero hai unha porcentaxe na que é necesario un cambio e que se adique un pouco máis, vocacional e humanamente, aos enfermos.”

Máis información sobre médicos rurais concretos, no artigo de Fernando Pardo titulado “La medicina rural en Lugo y su provincia”, Lucensia, nº 48

A %d blogueros les gusta esto: