Miguel Ángel Álvarez: Só Deus é capaz de ser pai de toda a humanidade

“Quen se pon en camiño para practicar o ben, achégase a Deus, e xa é sostido por El, porque é propio da dinámica da luz divina iluminar os nosos ollos cando camiñamos cara á plenitude do amor”. Así di o texto da Lumen Fidei (n. 35) escollido para este comentario.

Facer o ben e camiñar cara á plenitude do amor, é algo que só poderemos conseguir, satisfactoriamente, se consideramos que Deus é a única fonte do amor e do ben.

A Sagrada Escritura fálanos con frecuencia de que Deus é amor. Xesucristo insístenos no Mandamento do Amor. Benedito XVI escribiu unha encíclica titulada Deus Caritas est, (Deus é Amor).

E o mundo actual está moi sensibilizado coa importancia de axudar aos máis necesitados da sociedade, ou, dito con outras palabras, co exercicio da caridade. Pero non nos podemos enganar nisto. A solidariedade está moi ben, pero isto é ao máximo que podemos chegar por un sentimento máis ou menos humanitario.

Do que de verdade está necesitado o mundo é de fraternidade, de que, dunha vez por todas, todos nos consideremos irmáns ata as últimas consecuencias.

Para ser irmáns temos que ser fillos dun mesmo pai, e só Deus é capaz de ser pai de toda a humanidade, precisamente polo que nos di Francisco na cita de hoxe, porque El é a plenitude do amor, porque El é amor infinito.

Con Deus ao noso carón facer o camiño do ben é outra cousa.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Carta de Ana, misioneira en Bolivia

O sete para os cristiáns é un número importante, polo simbolismo que encerra. Para min hoxe é o número de anos que cumpro en misión e invítame a facer unha revisión persoal.

Que pasou comigo neste tempo?

Coñecín, e sigo coñecendo unha cultura complexa e marabillosa, unha cultura que non che grita as cousas á cara, pero vaiche ensinando a ler a vida, no silencio, nos xestos… unha cultura que entende a amizade dun xeito distinto, pero se un se deixa sorprender descobre unha nova dimensión desta, e axúdache a ver cunhas novas lentes as relacións humanas. Unha cultura que vive o presente, porque non sabe se hai mañá. Unha cultura que sofre, e festexa a vida.

Coñecín o significado de grandes palabras na miña vida, que cría coñecer, pero realmente non era así. O seu significado profundo, tocou a miña alma, e cambioume como persoa.

Cría saber o que era a liberdade. Os privados de liberdade ensináronme a descubrir o seu valor e significado máis profundo -que ás veces as peores ataduras, non son as reixas, ou o encerro- senón os golpes da vida, que marcan a túa existencia.

Ler máis

Miguel Ángel Álvarez: A Evangelii gaudium vai dar moito que falar

O pasado 24 de novembro o Papa Francisco publicaba a exhortación apostólica Evangelii gaudium, a alegría do Evanxeo, documento que imos comentar.

Nas primeiras liñas da exhortación, o Papa dinos cal é o obxectivo da mesma: convidar os cristiáns a unha nova etapa envaxelizadora marcada pola alegría e indicar camiños para a marcha da Igrexa nos próximos anos.

Trátase, por tanto, dun texto que, despois de lelo, non deberiamos gardalo nun andel para sempre, senón que teremos que usalo con frecuencia durante os próximos anos, se é que nos tomamos en serio a nova evanxelización.

Xa estamos un pouco afeitos ao novo estilo e linguaxe deste Papa. Na Evangelii gaudium, Francisco recolle os ensinos dos seus predecesores, sobre todo de Benedito XVI, e ponnos as pilas, en todos os sentidos desta expresión, para saír ao mundo a comunicar a alegría do Evanxeo.

Ler máis

Miguel Ángel Álvarez: Deixemos que Deus actúe en nós

Practicamente estamos xa no Nadal. Comercialmente xa hai moitos días que comezou. As rúas están cheas de persoas e de luces, que nos animan a entrar nas tendas, e a comprar máis do que tiñamos pensado.

Pero, no medio de todo isto, a nós interésanos non esquecernos do sentido propio que deu orixe ás celebracións dos próximos días.

E para isto, tamén nos pode axudar a encíclica Lumen Fidei, concretamente o número 35: A confesión cristiá de Xesús como único salvador, sostén que toda a luz de Deus concentrouse nel, na súa «vida luminosa», na que se desvela a orixe e a consumación da historia (LF 35).

Hai outra luz, que non é artificial, que é luz en esencia. Hai outra persoa, que é o único Salvador, Xesucristo, un Deus que é luz de verdade, luz que ilumina a orixe e o destino da humanidade e do mundo. Un Deus que nos crea e que se fai home para salvarnos, para que nós participemos da súa mesma divindade. Un Deus que nace neno, que se fai pequeno, para que os que somos pequenos de verdade, sexamos un día grandes, pola súa infinita misericordia.

Neste Nadal deixémonos iluminar por Xesucristo. Non nos poñamos á sombra do noso egoísmo e autosuficiencia. Deixemos que Deus actúe en nós.

Bo nadal. Vémonos no 2014.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

A %d blogueros les gusta esto: