Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

O Seminario, misión de todos

O Seminario é cousa de todos os días porque o Señor pode chamar en calquera momento, por iso debemos ter sempre presente a intención vocacional nas nosas oracións.

Ademais, xa nolo di a propio lema deste ano «O Seminario misión de todos», e podemos engadir «e de todos os días».

Hai un tema que me preocupa desde hai tempo, pero agora que estou na zona rural, moito máis. Refírome ao crecente despoboamento e o incumprimento da taxa de substitución xeracional que afecta a toda España e máis en concreto ao mundo rural. Isto tamén afecta ás vocacións sacerdotais, que distan moito tamén da substitución xeracional dos sacerdotes. Á mantenta disto no artigo “La tasa de reemplazo sacerdotal” explícase moi ben como está a situación en España.

Tanto para a substitución xeracional como para superar a crise de demográfica, non basta cunhas simples decisións políticas ou uns poucos euros de axuda por neno nado. Hai uns días xa mencionaba que se necesita un cambio moi profundo na mentalidade de todos. O mesmo podemos dicir das vocacións sacerdotais. Non se arranxa, como din algúns, coa abolición da norma do celibato. Noutras confesións cristiás non a teñen e tamén están escasos de vocacións.

Que uns pais teñan fillos e que uns mozos entreguen a súa vida ao sacerdocio é só cuestión de xenerosidade. Non depende de diñeiro nin doutras historias. Só trátase de xenerosidade e máis xenerosidade, de renunciar á miña eu persoal dun modo case absoluto, en favor dos demais.

O Seminario de Lugo

Pois segue vivo. Foron caendo moitos de España, sobre todo seminarios menores (onde os mozos estudan ESO e BAC), pero o de Lugo aí está. Cuns números moi xustos, do mesmo xeito que tamén sobrevive cuns números moi xustos o colexio da Fonsagrada e o Instituto, como me imaxino que tamén lles sucederá aos demais centros de ensino dos concellos limítrofes.

A axuda ao Seminario

Como o Seminario é misión de todos, a todos correspóndenos concretar toda a axuda que podamos achegar.

-O primeiro que podemos facer polo Seminario e as vocacións é orar. Orar «dono da mies para que envíe obreiros ao seu mies» como o mesmo dinos.

-En segundo lugar, está a axuda económica. Hai seminaristas que o necesitan e o Seminario é unha casa moi grande e ten moitos gastos. Ademais, do Seminario servímonos moitas veces todos os diocesanos ao longo do ano para reunións, conferencias, encontros etc.

-Por último, valorando o don da fe e os sacramentos que nos ofrece a Igrexa para a nosa salvación. Se a Eucaristía é importante para nós entón valoraremos o ministerio dos sacerdotes e sentirémonos próximos ao seminario e responsables de todo o que nel sucede.

Na web do Seminario podedes ver algo da súa realidade. Tamén vos convido a seguir a vida do Seminario nas redes sociais. É outra forma de estar preto.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

Confesar os pecados mortais polo menos unha vez cada ano, e en perigo de morte, e cando se comungue


Hoxe comezo cun dos cinco mandamentos da Santa Nai Igrexa, o que xustifica o que coñecemos como «o precepto», co que cumprían noutro tempo case todos os cristiáns durante o tempo de Coresma.
Está claro que, se un só se confesa por cumprir cun mandamento, pero non o fai porque teña dor dos seus pecados, a cousa non vai servir de moito. E tamén está claro que se un ten necesidade de confesarse non é necesario que agarde á Coresma para facelo. Por suposto, que o mesmo serve para comungar, que se debe facer todo o ano, non en balde é o alimento de inmortalidade que nos ofrece Xesucristo.
Entendo que nos dea vergoña confesarnos, xa que a ninguén lle gusta recoñecer que fixo cousas mal, mesmo cando non o viu ninguén. Pero, do mesmo xeito, estou seguro de que todos, nalgún ou en moitos momentos da nosa vida, escoitamos a voz da nosa conciencia que nos chama a atención polas cousas que fixemos mal. Mesmo, se cadra, moitas veces esa voz da conciencia non nos deixa durmir.
Independentemente da nosa fe e da vivencia que fagamos dela, todos temos necesidade de liberarnos daquilo que nos escraviza, chamémoslle pecado, erro, fallo, debilidade ou como queiramos.
Para liberarnos da escravitude do pecado podemos tentar mirar para outro lado ou autoconvencernos de que «non foi nada» ou  refuxiarnos no de «todos teñen pecados» ou no de «o que estea sen pecado que tire a primeira pedra», que, por certo, dixo
Xesucristo.
Como dicía, non nos podemos confesar por obrigación. Pero podemos probar a facer unha limpeza da nosa conciencia no confesonario, ante o sacerdote que representa a Cristo, o único que non ten pecado e que pode perdoalos todos de verdade. Como dicimos moitas veces por probar non perdo nada e se cadra gaño moito.

Miguel Ángel Álvarez, párroco da Fonsagrada

[Artículo en castellano]   Imaxe: cathopic

Tanto vale a vida humana?

Como din nos programas informativos dos medios de comunicación «a actualidade manda». Tamén aquí traio un dos temas que foi actualidade ahi un tempo, pero que aínda non esquecimos: o rescate de Julen.

Hai uns meses escribín un artigo titulado «Tan pouco vale a vida humana?», pero, despois do visto, considerei que debía cambiar o título e, a pesar do fatal final da historia de Julen, constatar que a vida ten valor, un valor absoluto e por iso hai que loitar, mesmo contra todo prognóstico e sen mirar o que se gasta. A proba está nos centos de persoas que traballaron no rescate do neno.

Non quero entrar en máis detalles sobre este caso tan peculiar por inusual que foi. Sei que a morte de calquera neno ou calquera ser querido é moi dolorosa para os seus, aínda que non se lle dedique un só segundo na televisión. Por non falar tamén dos centos de persoas, anónimas para nós, pero non para as súas familias, que quedan no fondo do Mediterráneo e o seu éxodo cara a unha terra mellor.

A tempo pasado quero quedarme só co bo, como dicía máis arriba, e cunha oración por Julen e polos seus pais e por todos aos que representan.

Pero aínda non rematara a fin de semana, no Telexornal de TVE1 da noite, nunha das reportaxes, ao que lle dedicaron bastante tempo, tratábase o tema da eutanasia unha vez máis. En menos dun minuto pasouse de dar a noticia do funeral de Julen, de lembrar todo o operativo e de entrevistar a un dos bombeiros que dicía que loitaron até o final porque querían crer que o neno estaba con vida, a ofrecer as opcións que temos para «eutanasiarnos» ata que en España se promulgue a lei que permita facelo legalmente.

Nun minuto pasamos de aferrarnos a un imposible, a defender o dereito de terminar a vida de quen se considera ou consideramos que non merece a pena ser vivida. Termínase a noticia de Julen e para encher o baleiro cambiámonos de lado sen o mínimo escrúpulo.

Tanto defendemos que se gasten 100.000,00 € diarios para salvar unha vida como pedimos que se poida eliminar ao neno non nacido e non desexado con total normalidade e sen que ninguén vexa a aberración, nin tan sequera a incoherencia, por defender unha cousa e a contraria ao mesmo tempo. Só en España realízanse case 100.000 abortos cada ano.

Doutra banda, en Nova York aproban que se poida abortar até o minuto antes de nacer.

Un dos entrevistados polo tema da eutanasia dicía que «o titular de vida ten dereito a dispor dela». Pero resulta que ningún humano se dá a vida a si mesmo, senón que nos vén dada. Por tanto, non podemos dispor dela nin tampouco decidir sobre a vida dos demais, porque o seu valor é absoluto en todas as súas etapas, como absoluto é o que nola deu.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

 

 

Mércores de Cinza: “o día da resaca”

Unha vez máis acudo á linguaxe figurada para falar das cousas de Deus e tamén das humanas.

Hoxe atrévome a dicir que o Mércores de Cinza é o día da resaca, é dicir, o día necesario para sufrir as inevitables consecuencias dos nosos excesos, que influíron en nós ao longo de todo o ano, aos que lles poñemos como broche de ouro o Martes do Entroido.

O Mércores de Cinza é cando vemos claro o que somos de verdade e que a maioría das cousas, nas que puxemos toda a nosa ilusión e todo o noso empeño, ao final non valen nada se nos falta o principal.

Hoxe o Deus de Xesucristo pon ante os nosos ollos a imaxe clara da nosa orixe e o noso final e do que somos capaces de conseguir só co noso esforzo: un puñado de cinza.

No Mércores de Cinza descubrimos que nós, por moitas veces que o digamos e por moito que nolo creamos, non somos nada sen El.

Hoxe é un día para facer un exame de conciencia profundo: «De que lle servirá ao home gañar o mundo enteiro se arruína a súa vida?» (Mt 21, 26). De todo o que fixemos, dixemos, pensamos desde hai un ano, canto vale a pena de verdade? canto aproveitamos para facer que a nosa vida se pareza máis á de Xesucristo? canto ten garantía de eternidade? serviron de algo tantas présas e tantas cousas?

Lembrade que hoxe é día de xaxún e abstinencia e que todos os venres de Coresma son días de abstinencia. Non creo que un pequeno sacrificio por Deus (case é o único que lle podemos ofrecer) nos faga dano.

Hoxe é un día gris, como a cinza que se nos imporá na fronte, pero é un día necesario para decatarnos do que vale de verdade e que o importante non é facer as cousas para que as vexan os demais, senón para que sexan dignas do que pode ver «no secreto» e «no agochado», o noso Pai do ceo.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

De verdade, é esixente ser cristián?

En varias ocasións teño lido a certos autores e tamén atopado persoas que contan que non son cristiás porque conciben o cristianismo como unha moral demasiado esixente, como unhas normas ríxidas que van máis alá do que eles entenden que é unha vida humana normal. En consecuencia, conclúen que eles non poderían asumir esas obrigas rigoristas.

Entendo que a cuestión non se debe afrontar desde esa perspectiva, pois todos somos membros dunha mesma humanidade e, por tanto, temos as mesmas responsabilidades ante os nosos semellantes e iguais obrigas. Tamén somos responsables da creación, ou como se di hoxe, temos deberes ecolóxicos coa natureza. O que si é difícil, ou mesmo imposible é ser unha persoa completamente xusta, honesta, veraz, servicial, honrada, solidaria, auténtica, etc. Quen pode dicir que non ten ningún fallo? Quen non comete ningunha inxustiza? Quen non participa de ningunha corrupción pública ou privada?

Na primeira parroquia na que colaborei sendo cura, un grupo de persoas adultas tivera unha reunión co párroco e, á saída, foron tomar algo a un bar. Entón, o do bar saudou ao párroco e este comentoulle que viñan de ter unha reunión de formación na parroquia. O do bar e un dos reunidos na parroquia tiveron o seguinte diálogo:

-B. J.L., eu para ser boa persoa non necesito ir á parroquia.

-R. É que ti es tan imbécil que te cres bo.

-B. Oiga!, sen faltar, eh!.

-R. O que empezou faltando foi vostede que nos dixo que é boa persoa e que nós somos malos, por iso necesitamos ir á parroquia. A diferencia entre vostede e nós está en que sendo todos inxustos, nós recoñecémolo e procuramos unha axuda para non ser tan inxustos.

Por iso se entende facilmente a pasaxe evanxélica do mozo rico, na que este se volta atrás na pretensión de seguir a Xesús ante o reto de repartirlles os bens aos pobres (Mc. 10, 17-27). O texto continúa co comentario que Xesús dirixe aos seus discípulos: “Fillos, que difícil é entrar no Reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha agulla, do que para un rico entrar no Reino de Deus”. A ninguén sorprenderá como continúa a pasaxe evanxélica cos pensamentos dos discípulos: Eles, aínda moi asombrados, comentaban entre si: “Entón, quen se vai poder salvar?”.

Se quedaramos aquí no texto, sen avanzar, só nos quedaría a frustración e a desesperación…, pero esta pasaxe evanxélica conclúe da seguinte maneira: Xesús, mirando para eles fixamente, dixo: “Si, para os homes é imposible; pero para Deus todo é posible”.

En consecuencia temos que dicir que ser cristián é unha axuda, unha Gracia, para ser máis honesto, xusto, solidario… O cristianismo é unha relixión de salvación, de liberación; é un encontro persoal amoroso con Deus Pai, con Xesús o noso irmán maior e co Espírito Santo, que nos aman incondicionalmente, que nos perdoan e nos dan as forzas necesarias para o camiño, cumprindo a nosa misión, e, cando fallemos, para que poidamos levantarnos e seguir camiñando.

É máis, Xesucristo convértese nunha necesidade existencial para ser honrado de xeito eficaz, para ser solidario ata dá-la vida polos semellantes. Coa Gracia da súa axuda enténdese o que El di no evanxeo de Lucas: “Amade aos vosos inimigos, facédelles o ben aos que vos odian, bendicide aos que vos maldín e rogade polos que vos calumnian… Sede compasivos como o voso Pai é compasivo” (Lc. 6, 27-36). Ou en versión de Mt.5, 48: “Daquela sede bos sen exclusivismos, como o voso Pai celestial é totalmente bo”. E, por suposto, temos a necesidade de cultivar esta Gracia, esa axuda, na oración e nos sacramentos para lograr tales niveis de humanización.

Termino cun recordo da miña época de estudante de socioloxía na Universidade Complutense. Os compañeiros frecuentemente tiñamos conversas sobre crer ou non crer e cuestións relacionadas co cristianismo. Nunha conversa sobre que é ser cristián con agnósticos e ateos, un deles díxome: “Sabes que che digo? Que ser cristián é unha ledicia!”, e eu só lle engadín: “Pois niso estou completamente de acordo contigo”

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

A %d blogueros les gusta esto: