Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Cordeiros aos que coida o pastor

A imaxe máis tenra de Xesucristo é a do bo pastor. Non só polo que supón de grandeza para o pastor, que é Deus mesmo, tamén polo que evoca a imaxe, que nos recorda que as persoas deberiamos parecernos máis aos inocentes e entrañables años que aos feros lobos.

O vindeiro domingo, IV de Pascua, é o día do Bo Pastor. No Evanxeo escoitaremos a Xesucristo dicindo que el é o bo pastor para, a continuación, dicirnos o modo como coida de nós e as diferenzas cos pastores asalariados aos cales non lles importan as ovellas. Se nos asomamonos a algunhas das fiestras do mundo (debates e noticias en TV, parlamentos, redes sociais, conversas de corredor ou de barra do bar) dá a sensación que de que hai moitos máis lobos que ovellas. Últimamente os xuízos que facemos as persoas non son, precisamente, de misericordia cara ao próximo. Hai moita xente á que é imposible oírlle unha palabra que non sexa de crítica.

«Cando non estamos en paz connosco mesmos, inevitablemente vivimos en guerra con todos os que nos rodean. E o primeiro signo diso adoita ser o xuízo duro e desesperanzado cara aos demais. Con todo, a Pascua de Cristo posibilítanos formular un “xuízo resucitado” cara ao próximo. Detrás do “setenta veces sete” do Evanxeo, non se agocha meramente un precepto moral, senón o don dunha esperanza resucitada. Se San Ignacio de Loyola proponnos “salvar a proposición do próximo”, é porque a mirada e o xuízo resucitados son capaces de descubrir no próximo os dons que permanecen ocultos para quen non ten esperanza… A dureza de xuízo é indicio dunha vida mortecina, mentres que o xuízo de misericordia o é dunha vida resucitada» (Munilla).

Celebrar ao Bo Pastor non é só mirar para Xesucristo e loar a súa bondade e misericordia. É tamén mirarnos a nós mesmos e como están os nosos niveis de bondade, paciencia, humildade, ou se, no seu lugar, temos odio, crítica, maldade, desasosego, etc.

Esteamos como esteamos, sempre poderemos contar coa axuda de Xesucristo, Bo Pastor. Abonda con poñerse en silencio ante El 10 minutos para empezar a experimentar unha paz e unha alegría interior que non ten prezo. Fai a proba: vai a unha igrexa fóra das horas de Misa, libérate de prexuízos e lendas urbanas, localiza o sagrario, senta só nun banco en silencio e agarda un pouco. Aos 3 minutos empezarás a sentir como Deus che fala dentro de ti. Ao minuto seguinte notarás unha paz como nunca. O Bo Pastor colleuche no colo. Xa está. Non se necesita nada máis.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Texto orixinal

O que se traía entre mans

Sempre fun un neno moi curioso, que me fixo en todo e non me soe escapárseme ningún detalle, por ínfimo que sexa. Por iso, tantas veces na celebración da Misa, mentres servía ao altar, a miña mirada volvíase cara ás miñas mans. Si, as miñas mans. E rezaba: «Señor, que as miñas mans un día poidan tamén tomar o pan e, polas túas palabras, transformalo no teu Corpo». E agora chegou ese momento.

Un dos xestos que se realiza na ordenación é a unción das mans, na cal o Bispo derrama o santo crisma, aceite perfumado que desprende o bo aroma de Cristo. Todo isto é o selo concreto que fixo das miñas mans, mans de Cristo, mans destinadas ao pobo, mans que tocarán ao home e entregaranlle os dons da salvación. Isto é o que Deus fixo comigo: pensaba que era eu o quen o vía, pero en realidade é El quen me atopou primeiro (Cf. Is 64,4).

Isto é unha obra que non se queda en min, por iso entendín que «El me chamou pola súa graza» (Gal 1,15) para chegar a todos aqueles cos que irei atopándome polo camiño, cos que me sentarei na Mesa Eucarística, aos que agregarei á familia de Deus… porque ao final, non pode entenderse un sacerdote sen a Igrexa como tampouco se pode entender sen Cristo.

Ante a inmensidade do misterio só podo quedarme «pequeno», como quen se sente agradecido, non por un momento, senón coa vida mesma. O feito de ser sacerdote significa que as miñas accións han de ser de Cristo, non predicarme a min mesmo, entón «El ten que crecer, e eu teño que minguar» (Xn 3,30).

Nicolás Susena

Sacerdote

Imaxe: Cathopic

Paz a vosoutros

“Paz a vosoutros”. Con estas palabras saúda Xesucristo resucitado aos apóstolos cando se fai presente no medio deles. Son palabras que escoitamos con frecuencia durante o tempo pascual.

Fáltache paz? Non tes acougo? Tes demasiadas preocupacións? Non dormes nin descansas de noite? Considéraste bazofia? Estás canso de tanta discusión? Vives alterado? Non. Non che estou ofrecendo unhas píldoras máxicas. Simplemente vouche falar do Príncipe da Paz: Xesucristo.

Todo o mundo quere vivir en paz e a falta dela é unha preocupación grande. Pero a realidade é teimuda e vémonos rodeados de violencia por todas partes, moitas veces ata dentro de nós mesmos. Basta con ver as sesións dos distintos parlamentos, os debates nos medios de comunicación, as publicacións e comentarios nas redes sociais, os faladoiros en televisión e radio…

A falta de paz non só vén polas guerras feitas con armas, senón tamén polas que se fan coas palabras e os sentimentos. Se cadra as guerras entre países ou rexións veñen provocadas pola falta de paz interior de millóns e millóns de persoas, cuxo lugar foi ocupado pola ira e o xuízo sen clemencia cara aos demais. Por iso mesmo, hoxe en día seguimos necesitando que Xesucristo resucitado se faga presente no medio de nós un día si e outro tamén e transmítanos a súa paz, a paz de Deus, a auténtica, a de verdade, non só a de palabra.

A paz de Cristo resucitado é o mellor saúdo que podemos recibir dun Deus que o deu todo, ata a última pinga de sangue, pola nosa salvación. Xesucristo non vén só a salvar a nosa vida unha vez que morremos. Xesucristo xa quere que vivamos agora, esta vida, como resucitados, como persoas novas. Para iso, para vivir, para vivir nunha paz auténtica necesitamos a Cristo no medio das nosas comunidades parroquiais e no medio da sociedade. Fagamos a proba! Non temos nada que perder.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto orixinal]

Sentados a comer na mesma mesa…

Os elementos que compoñen unha FESTA son fundamentalmente tres: 1) A afirmación de que a vida ten sentido. 2) A comida compartida. 3) Un aspecto lúdico. Isto nos nosos pobos exprésase coa Misa Solemne, a comida cos familiares e amigos, e a verbena cos xogos, barracas, gaiteiros, orquestra…

Nos banquetes de FESTA a comida non é á carta, senón a mesma para todos para expresar simbolicamente a COMÚN-UNIÓN dos asistentes de cara a un mesmo futuro compartido.

Hoxe é frecuente atoparnos que  cando se fai un banquete unha persoa di que ela é da dieta macrobiótica, outro que é vexetariano, outro que é musulmán ou xudeu e non come porco, outro que é vegano, outro que non hai comida tan saborosa como a das diversas partes do porco, etc. Cando se xuntan así varias persoas é imposible facer un menú para todos. Por outra parte se ti invitas a un destes á túa casa debes adaptarte ao seu modo de comer para ser un bo anfitrión, pero cando te invitan debes compartir alegremente a súa dieta sá e equilibrada… sen que haxa a debida correspondencia.

Nun campamento, que tivemos hai anos, un rapaz comentoume que na súa casa a nai facía catro comidas diferentes segundo os gustos dos membros da familia. A miña resposta foi dicirlle que non tiñan perdón de Deus e que eran uns abusóns e explotadores da súa nai.

Todo isto manifesta que estamos perdendo o sentido do comunitario e os valores do compartir, tamén o respecto ao irmán que nos acolle. Polo contrario asistimos á exaltación do individualismo, mesmo dos caprichos individuais. Así faise case imposible poder facer un banquete no “doce fogar” e non queda máis remedio que invitalos a un restaurante e que cada quen coma o que queira!. A dúbida que me queda é se procedería dicirlles que teñen un límite de gasto “per cápita”.

En certa ocasión, estando ceando cuns amigos, chegou unha persoa á casa e invitámola a comer do que tiñamos. Axiña me pregunta: “Antón, non terás por aí unha lata? É que o queixo non me gusta”. A resposta saíume inmediata: “Cando te inviten a comer nunha casa, comes do que hai. Se queres comer o que che gusta, vas a un restaurante e págalo”.  Menos mal que o queixo non lle gustaba!!

Ante esta problemática sobre a comida son de gran sabiduría RACIONAL, ÉTICA e ESPIRITUAL as palabras do Mestre de Nazaret cando di:

“E convocando á xente dicíalles: Escoitádeme todos e procurade entender. Nada do que hai fora do home pode manchalo ao entrar nel; pero o que sae do home, iso si que o mancha.

E cando entrou na casa, despois de deixa-la xente, os discípulos preguntáronlle polo significado daquilo. Díxolles: E logo vós tampouco sodes capaces de entender? Non comprendedes que todo o que vén de fóra e entra no home non o pode manchar, porque non penetra no seu corazón, senón no seu ventre e de alí vai para o escusado?.

Así declaraba puros tódolos alimentos. E continuou: O que sae de dentro, iso si que o mancha; porque de dentro, do corazón do home, xorden os malos pensamentos, as fornicacións, os roubos, os asasinatos, os adulterios, as cobizas, as maldades, os fraudes, os desenfreos, as envexas, as blasfemias, a soberbia, os desatinos. Todas eses males saen de dentro e manchan ao home.” (Mc. 7,14-23)

Estas palabras non precisan ningún comentario explicativo.

Cando falamos de comer e de comida temos que ter claras as finalidades fundamentais que ten:

-A primeira é VIVIR. Nese sentido vemos que moitas veces hai que comer o que non gusta ou non apetece nada, ou hai que quedar con sensación de fame ou facer esforzos por comer porque un está desganado…

-A segunda, e non menos importante, é CON-VIVIR, vivir con outras persoas, vivir en fraternidade cos que nos rodean, pois cando se come en solidariedade o pouco chega a máis e alimenta moito mellor, como se ten experimentado en moitas ocasións.

Nesta realidade coma noutras é necesario mirar e escoitar o clamor dos empobrecidos, famentos e oprimidos; é necesario acoller e asumir a obriga de solidariedade, que temos con eles. Dende aí xurde claramente a postura a tomar ante a comida, que debe ser o compartir solidario.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Pascua de Resurrección

Desde os tempos máis antigos a liturxia do día de Pascua (a noite santa da Vixilia e a do Domingo de Resurrección) comeza coas palabras: «Resurrexi et adhuc tecum sum» -resucitei e sempre estou contigo-; a liturxia ve niso as primeiras palabras do Fillo dirixidas ao Pai logo da resurrección, ao retornar da noite da morte ao mundo dos viventes. A man do Pai sostívoo tamén nesta noite, e así El puido resucitar.

Polo Bautismo, a nosa vida pertence a Cristo, non xa a nós mesmos. E precisamente por iso, xa non estamos sos, nin sequera na morte, senón con Aquel que vive sempre. Acompañados por Cristo, acollidos por el no seu amor, somos liberados do medo. Nós estamos implicados; inseridos neste gran acontecemento. A resurrección de Xesús dinos que é posible a superación da morte, a súa eliminación real e non simplemente conceptual. E isto, é hoxe como sempre, a aspiración e o fin esencial da procura do ser humano.

Dinos igualmente que a barreira da morte non é superable mediante refinados métodos clínicos, coa técnica e a ciencia, senón que se produce mediante a forza creadora da palabra e do amor. Só estes poderes son o suficientemente fortes como para transformar tan profundamente a estrutura da materia. Por iso, na realidade deste acontecemento inclúese tamén unha evocación extraordinaria, unha misión e unha concepción do mundo e da existencia humana.

Quen lea o Novo Testamento poderá comprobar sen gran esforzo que, en canto á resurrección de Xesús, existen dous tipos de tradicións: unha confesional e outra narrativa. Ambas confesan e afirman o núcleo da fe cristiá pero a narrativa acentúa o desexo de saber como ocorreu todo. Pero aí vese, ante todo, que a fe na resurrección de Xesús é unha confesión da existencia real de Deus, da súa creación, do si incondicional co que El mira á creación, á materia. A palabra de Deus chega verdadeiramente ata o interior do corpo, o seu poder non termina ao bordo da materia: abrángueo todo.

En definitiva, crer na resurrección é crer no poder real de Deus que é esperanza e alegría e que por iso, capacítanos para cantar, aleluia!, no medio dun mundo sobre o que está a certeza da pesada sombra da morte.

A fe na resurrección iluminou moitos últimos instantes e suavizou innumerables despedidas. Foi o último soporte amable ao que se millóns de seres humanos agarraron antes de dicir o seu último adeus a todo o que amaran nesta terra. Xa só por iso, aínda aqueles que non teñen o don da fe, deberían recoñecer que merece a pena falar ben dela.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: