O martes 12 de xaneiro Mans Unidas organizou unha conferencia sobre a recente encíclica do Papa Francisco Laudato si’. O reitor do Seminario lucense, David Varela, que foi o encargado de pronunciala, repasou os contidos do texto pontificio e como introdución dixo que ata agora non había un documento papal que abordase dun xeito tan concreto o tema da ecoloxía. Tamén considerou David Varela que o texto está con pleno dereito dentro do grupo de encíclicas sociais e que, como é o normal no pensamento teolóxico, tanto este como Laudato si’ están elaborados en continuidade co xa dito pola Igrexa con anterioridade. Como conclusión, escolleu unha frase:
“O xemido da irmá terra únese ao xemido dos abandonados do mundo, cun clamor que nos reclama outro rumbo” (Laudato si’ 53)
Mans Unidas asume a chamada de Francisco para contribuír, desde o traballo da organización, á renovación cultural baseada nunha conversión ecolóxica integral.
Durante o ano 2016, con motivo do Ano da Misericordia, prográmanse Os martes da Parroquia de San Froilán (Lugo) ás 18:30h desde o 12 de xaneiro ata o 26 de xullo.
Trátase de buscar un espazo de oración e formación para adultos que queiran profundar no coñecemento e contemplación do Deus de Xesucristo.
O martes 12 de xaneiro hai oración e desenvólvese da seguinte maneira: exposición do Santísimo, vésperas, oración persoal.
O martes seguinte, 19 de xaneiro, comezan as sesións adicadas á formación. Trátase de ir coñecendo ou lembrando os fundamentos básicos da fe (existencia de Deus, revelación, Sagrada Escritura, sacramentos, liturxia…).
Nas semanas seguintes irán alternándose os momentos de oración (26 de xaneiro, 9 de febreiro, 23 de febreiro…) cos de formación (2 de febreiro, 16 de febreiro, 1 de marzo…).
O dos chamados “bautizos civís” non é novo. A tentación é comparalos coas vodas civís; pero non hai comparación posible e o nome tampouco é o correcto. O recoñecemento civil é obrigado para unha institución de dereito natural como é o matrimonio. A acollida dun novo cidadán xa se produce, ás poucas horas de nacer, coa súa inscrición no Rexistro Civil, sen ser necesario ningún outro trámite administrativo. Outra cousa é a celebración festiva deste ou outros acontecementos importantes da vida das persoas.
Pía bautismal de Torbeo
O Bautismo é un sacramento e a súa finalidade é perdoar o Pecado Orixinal e facer ao bautizado un novo membro da Igrexa. Non se celebra, xa que logo, a incorporación de ninguén á sociedade ou ao censo dun concello. Co cal, queda claro que non hai oposición de ningún tipo, podéndose dar as dúas cousas (civil e relixioso) ou, como é lóxico, a inscrición civil sen o sacramento do bautismo, pero non ao contrario. Non son incompatibles nin excluíntes.
Non nacemos cristiáns aínda que a nosa familia o sexa. Facémonos cristiáns cando recibimos o sacramento do Bautismo. Non é o caso, por exemplo, dos musulmáns que non teñen ningún rito de iniciación, pois para eles xa se nace musulmán.
A liturxia bautismal comeza á porta da Igrexa. Signifícase así o recibimento e a acollida solemne que lle facemos ao neno/a como novo membro da Igrexa. Despois “mergúllase” (que é o que significa a palabra bautismo) tres veces na auga bautismal para simbolizar os tres días que Xesucristo estivo no sepulcro e a súa resurrección a unha vida nova e definitiva, a vida eterna.
Polo bautismo, xa que logo, quedamos enxertados na vida de Cristo. De tal modo morreremos como Cristo morreu pero tamén resucitaremos como El: para a vida nova e eterna.
O nacemento dun neno sempre é unha boa noticia e unha alegría para a familia e é normal que se queira celebrar. Cando bautizamos a este novo membro da familia non só celebramos a súa vida terrenal senón que o poñemos en mans de Xesucristo para que semente nel a semente da vida eterna.
O bautismo acompáñanos durante toda a nosa existencia e ábrenos as portas para recibir os demais sacramentos da vida cristiá que necesitamos para facer o camiño natural de retorno á Casa do Pai.
Do mesmo xeito, ao final da vida, o día do noso funeral vólvense a facer presentes os elementos do bautismo, de forma especial a auga e o Cirio Pascual que representa a Cristo Resucitado. O día do noso bautismo Cristo acolleunos e incorporounos á Igrexa da terra. O día do noso funeral pedímoslle a este mesmo Cristo que lave os nosos pecados (aspersión da auga bendita sobre o féretro), que nos dea a vida nova e que nos incorpore á Igrexa do ceo.
Esta é a gran achega do Bautismo e non é pouco. Intentar comparar, dunha forma máis ou menos excluínte, o sacramento do Bautismo coas cerimonias civís de incorporación á sociedade ou aos trámites de inscrición no Rexistro Civil é confundir o touciño coa velocidade.
O 9 de xaneiro a Catedral de Lugo acolleu a ordenación dal de José García Pájaro. Natural da parroquia da Nosa Señora das Dores de Lalín, onde naceu en 1977. Tralos estudos primarios e secundarios, iniciou a súa formación sacerdotal no Seminario de Lugo no curso 2003-2004. José García foi ordenado diácono en decembro do 2014 e estivo colaborando pastoralmente en parroquias da Barrela e Chantada.
Algúns datos
Desde o ano 2010 foron ordenados seis sacerdotes (contando esta última ordenación). Este ano está prevista a ordenación dun novo diácono.
No Seminario Maior de Lugo prepáranse actualmente ao sacerdocio catro rapaces da Diocese de Lugo e un da Diocese de Mondoñedo. Outros candidatos, tanto do Seminario Menor como de fóra están actualmente en discernimento vocacional.
Vixilias de oración polas vocacións
Estamos ante unha ocasión de graza para lembrar que Deus continúa chamando a persoas que se consagren ao servizo dos demais como sacerdotes na Igrexa, ministros da misericordia e anunciadores da alegría do Evanxeo. Así mesmo, constitúe unha invitación a renovar a oración polas vocacións en toda a Diocese. Por iso, para preparar a ordenación e tomar conciencia da importancia de rezar polas vocacións sacerdotais, o pasado 7 de xaneiro tivo lugar na Catedral a primeira das vixilias de oración que se irán celebrando todos os xoves do curso de 21 a 22 h.
Comeza un ano novo e na Eucaristía do primeiro de ano, na bendición final aos fieis, a Igrexa deséxanos a paz, a protección de Deus e un feliz e próspero ano cargado de bondade e de ben na proximidade do amor de Deus e dos irmáns. No cristianismo bendinse as persoas, os tempos, os lugares e as cousas. E todo iso para que, mantendo viva a presenza de Deus na nosa existencia, coidémonos mutuamente e contribuamos xuntos ao progreso e á paz.
Bendicir (dicir-ben, facer-ben) é un belo xeito de comezar o ano. De feito, pertencemos a unha cultura na que habitualmente se fomentan os bos desexos, condición indispensable para as boas obras. Así, desexámonos os bos días, as boas noites, sorte, saúde, paz e ben. Algo tan sinxelo e natural que adoitamos facer rutinei0ramente pero que sería, sen dúbida, un bo propósito para este novo ano. Un ano no que os católicos viviremos, por indicación do Papa Francisco, como Ano Extraordinario da Misericordia. Por iso, invito aos lectores a recuperar na súa memoria, e en forma de bos desexos, que de feito o son, as catorce obras de misericordia. Se todos procurásemos practicalas, os políticos poñeríanse de acordo para o esencial do ben común, as inxustizas irían a menos, o paro baixaría inmensamente, os anciáns serían queridos e escoitados, os malos tratos desaparecerían e os máis pobres (presos, sedentos, famentos, peregrinos) sentiríanse acollidos, honrados, queridos e valorados.
Unha antiga bendición celta, entre outros fermosos desexos, reza así nalgúns dos seus fragmentos: «Que o sol brille sempre cálido e fraterno na túa cara, que a choiva caia suave entre os campos e ata que nos volvamos a atopar, Deus che teña na palma da súa man e non aperte moito o seu puño. Que vivas cen anos, cun ano extra para o arrepentimento; que sexas respetado polos teus veciños, que fuxan os problemas, teñas a protección dos anxos e sexas acollido polo ceo».
Que Deus vos bendiga a todos, e que aprendamos a acollelo na pequenez da súa humanidade para que cada ano, cada mes, cada día, estea cheo do seu eterno Amor.
