Eucaristía polos refuxiados e inmigrantes

Copia de Eucaristía polos refuxiados S Fco Xavier

O venres 11 de setembro ás 7 da tarde haberá unha Eucaristía polos refuxiados e inmigrantes na igrexa de San Francisco Xavier, en Lugo.

É un acto no que as Delegacións diocesanas de Misións, de Apostolado Segrar e Cáritas invitan a participar como mostra de “unión na Eucaristía polos refuxiados e inmigrantes”.

Señor, dános sentimentos humanitarios cos extranxeiros e abandonados, para que merezamos atopármonos xuntos na patria da vida eterna.

Misal Romano

Comunicado da Diocese de Lugo ante o drama dos refuxiados

A Diocese de Lugo, ante o dramático desafío humanitario que representan os refuxiados expulsados das súas casas pola guerra en Siria e Irak e que están chegando a Europa, e acollendo o especial chamamento que o Papa Francisco dirixiu ás “parroquias, as comunidades relixiosas, os mosteiros e os santuarios de toda Europa” para acollelos, manifesta:

– A súa vontade de contribuír, en coordinación con toda a Igrexa Católica en España a través da nosa Conferencia Episcopal e en colaboración cos poderes públicos, a dar unha digna acollida e acompañamento aos refuxiados que o necesiten. A iso servirán os nosos servizos de Caritas e de atención aos inmigrantes, e os recursos de que dispoñen as nosas parroquias e comunidades relixiosas, entre os que destacan a solidariedade e caridade de fieis e familias.

– Ante o sufrimento de tantísimas persoas obrigadas pola violencia e a guerra a fuxir dos seus fogares, manifestamos a necesidade de resolver as verdadeiras causas desta inxustiza, que só se pode atallar a través do esforzo e traballo real dos gobernos dirixido ao restablecemento da paz neses lugares, de forma que estas persoas, hoxe desposuídas de todo, poidan regresar aos seus países e ás súas casas.

Unha imaxe vale máis que mil palabras…

Aylan
Dicímolo moitas veces: unha imaxe vale máis que mil palabras. A nosa conciencia insensible xa esqueceu aquelas imaxes de nenos esfameados e moribundos que fai dúas décadas aparecían en televisión. Quizais, ata chegamos a pensar que agora xa non morrían nenos nestas condicións tan lamentables. Tivemos que volver ver unha soa imaxe para decatarnos de que estabamos equivocados ou, talvez, durmidos, porque aínda que os nosos ollos non visen estes sucesos nunca deixaron de ser realidade.
Medio mundo alarmouse por esta fotografía e todos temos claro o que hai que facer. Outra cousa distinta é saber se estamos dispostos a facelo e por que chegou a humanidade a estes extremos de inhumanidade.
Díxeno máis veces tratando situacións similares máis próximas: hai cousas que só Deus é capaz de arranxar. Se non lle deixamos a Deus estar no mundo nin na nosa propia vida, dun modo xenuíno, o único que conseguimos é erixirnos en deuses de mundo onde todo está permitido, sobre todo se é en beneficio propio. As consecuencias non fai falta describilas, hoxe vense claramente nesta imaxe, convertida en “viral”, como se di agora.
Esta fotografía é máis que unha simple imaxe. É o símbolo de todos os que sofren as consecuencias dun mundo que se emancipou de Deus e agora só impera a lei da selva. Os afectados non están só en Siria ou no Terceiro Mundo. Aquí, tamén entre os que non teñen maiores problemas económicos, a infelicidade e a falta de sentido da vida e de valores está facendo estragos.
Miguel Angel Álvarez

Non creo no deporte porque non existe

deporte
Estou pensando en dedicarme á política. O punto central do programa electoral será a eliminación do deporte. O motivo é que non creo no deporte, xa que non existe. A proba de que non existe é evidente: eu non o práctico.

Se gaño, farei o seguinte: non se concederá un só euro para actividades deportivas; as instalacións habilitadas para iso serán destinadas a outros usos; nos colexios deixará de impartirse a asignatura de Educación Física e nos patios de recreo só poderá comerse o bocadillo. Tamén se vixiarán os xogos clásicos dos nenos por se puidesen ser confundidos con algunha actividade deportiva (o pilla-pilla, agachadas ou saltar á corda, etc) e suprimiranse os xogos de naipes nos bares. Serán máis duros os requisitos para a apertura de ximnasios; facer deporte é algo que corresponde só a un acto estrictamente persoal polo que só poderá facerse na intimidade da casa, garaxe ou leira, nunca en lugares públicos. Como alcalde, non representarei aos cidadáns en actos públicos ou privados que teñan relación co deporte, pois non é o meu cometido e, ademais, poden ofenderse os que non practican ningún deporte ou os que son simpatizantes dun deporte ou equipo distinto do que sexa obxecto un acto concreto. Trataríase, ao fin, de conseguir unha sociedade sedentaria e “adeportiva”.

Poucas veces leron tantas estupideces xuntas nunhas poucas liñas, verdade? O suposto que acabo de expoñer é un absurdo. O deporte existe desde sempre, aínda que non o practique por preguiza ou falta de oportunidade.

As cousas existen coa autonomía que o Creador concedeulles no momento que lles deu a existencia (GS 36). Polo tanto, o seu ser non depende da miña vontade ou das ideas que estean de moda en cada momento.

Se agora cambian a palabra “deporte” por “relixión” ou “Igrexa Católica” teñen o capítulo principal dos programas da maioría dos partidos políticos e os argumentos que se están dando para non asistir a actos relixiosos en representación do pobo que os elixiu.

O peor de todo é que mentres loitamos esta batalla, estamos privando ao mundo dos beneficios da relixión na vida das persoas e da sociedade. Alguén dixo que «as Biblias non son permitidas nas escolas. Pero si as permiten en prisión. Se deixasen aos nenos lelas nas escolas, moitos deles non chegarían á prisión»

Negar a existencia de Deus e das relixións cos argumentos que expoñen algúns é un acto de moita temeridade. Outra cousa é que teñamos dificultade para coñecer a Deus. Somos limitados e Deus ilimitado, xa que logo, sempre nos vai a quedar moito sen coñecer, pero non é razón para negar a súa existencia e a necesidade das relacións dos homes con Deus, incluíndo a súa manifestación pública.

Neste tema hai moito odio, indiferenza e ignorancia. O odio non se explica nunha sociedade que se di tolerante. A indiferenza mostra o adormecemento de Occidente que esqueceu as súas raíces. E a ignorancia véncese cun simple achegamento, neste caso, á Igrexa Católica e ver que todo é moi distinto ao que algúns pensan.

Miguel Angel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán

Semana de Formación Permanente do Clero de Galicia

Semana-Formación-Cregos-2015A tradicional Semana de Formación Permanente do Clero de Galicia terá lugar do 9 ao 11 de setembro de 2015 no mosteiro de S. Xoán de Poio. Trátase dun momento forte convivencia e formación, organizado polas Delegacións para o Clero das dioceses galegas, no que participan sacerdotes de Galicia.

O programa é o seguinte:

Mércores día 9 de setembro

11:30: Acollida dos participantes.

12:00: Oración inicial e presentación das Xornadas

12:30: 1º Relatorio: “Chamados a unha conversión pastoral”, por D. Fernando Gonzalo Bilbao, Vicario Xeral de Vitoria. Diálogo co relator.

14:00: Comida.

16:30: 2º Relatorio: “Renovar as nosas comunidades: Discípulos misioneiros”, por D. Fernando Gonzalo Bilbao, Vicario Xeral de Vitoria. Diálogo co relator.

18:30: Obradoiros:

  • “Retos para unha nova administración”, D. Jesús Río Ramilo, sacerdote diocesano de Lugo.

  • “Como achegar Sta. Teresa aos fieis”, P. Augusto Gerra, carmelita descalzo.

  • Proxecto Raquel, D. Martiño Rodríguez González, director do COF diocesano de Lugo.

  • “Música e Liturxia”, D. Óscar Valado Domínguez, Director do Secretariado de Música Sacra da Arquidiocese de Santiago.

20:30: Vésperas – Eucaristía.

21:30: Cea.

22:30: Vixilia de oración.

Xoves día 10 de setembro

8:30: Laudes – Eucaristía.

9:30: Almorzo.

10:30: 3º Relatorio: “Que lle pide hoxe un laico ao sacerdote?” por José Manuel Domínguez Prieto, Profesor de Filosofía. Diálogo co relator.

Ler máis

A %d blogueros les gusta esto: