Mírame aos ollos

Leva baixa a cabeza e elude mirar de fronte. Quere pasar desapercibida. Non desexaría estar alí. Ninguén o desexa. Ela chama a atención nese lugar porque o seu aspecto non responde aos cánones establecidos, eses que levamos arraigados demasiado dentro e cos que etiquetamos, querendo ou sen querer, aos demais. A poucos lles contou que lle pasou, esa confianza só a depositou en quen a gañou. En quen non xulga a súa situación, o seu aspecto, ou a ela mesma.
Os que agardan ao seu carón tampouco a miran. Algúns coñécense entre eles, outros son unicamente compañeiros de circunstancia. Cada un ten a súa propia historia. Agardan pacientes. Ata na desgraza é necesario gardar a vez. A cola vai avanzando lentamente. Só cando se abre a porta cesa o murmurio que acompaña a espera. Tralo limiar agardan que alguén por fin lles poña a ansiada tiriña que corte a hemorraxia do desalento. Que lles dea solución a esa cadea de despropósitos que nunca cesa.
Ela aínda non sabe como puido ocorrerlle isto. Pero o certo é que tampouco o sabe ninguén dos que están ao seu lado. Algúns nin sequera coñecen outra realidade, non saben e, quizais, tampouco chegarán a saber que significa ter unha oportunidade. Os seus berros de desesperación han ir aos poucos dando paso a simples queixumes, ata quedar apagados nese buraco escuro que o está tragando todo. Xa deixou de buscar culpables. Dá igual quen gañe na balanza da responsabilidade porque o pateo non enche a neveira ou paga o aluguer.
Chega a súa quenda. Séntese fráxil e triste. Desesperada e perdida. Ignorada e defraudada. Desexa que trala porta agarde a esperanza, transformada en solidariedade xenerosa que axude a erguerse e continuar. Ela e os que agardan alí necesítana. Pero, como eles, tamén a necesitamos os que ignoramos a nosa responsabilidade pero esixímola doutros, os que nos tragamos a dignidade dos nosos irmáns. Os que nos indignamos e criticamos pero non facemos nada. Os que lavamos a nosa conciencia con míseras migallas. Os que clamamos xustiza pero sen meternos no charco. Os que pensamos que a miseria só é unha situación económica. Os que nos esquecemos do Amor.
A porta da Caridade, da Fraternidade, está aberta para todos. É o único xeito posible de continuar adiante. Hai esperanza porque son moitos os que se decataron de que só arremangándose, mirando aos ollos ao irmán, traballando e soñando é posible construír algo mellor. Grazas a Deus son moitos os que van pola vida descalzos, porque saben que están pisando terra sagrada; a terra que pisan os que aquí son considerados os últimos pero alí son e serán os primeiros. A súa esperanza é realmente a nosa única esperanza.

María José Campo López-Barcia

Directora da Oficina de Prensa do Bispado de Lugo

Primeiros actos en torno ao Corpus Christi 2015

Xoves 4 xuño

SARRIA. Casa da Cultura (R/ Marqués de Ugena, s/n)

20:00 Conferencia. “Eucaristía y experiencia mística en Santa Teresa”. P Salvador Ros García ocd (Segovia), especialista en Santa Teresa

LUGO. S.I. Catedral Basilica

20:00 Xoves Eucarístico. Eucaristía e procesión

Venres 5 xuño

LUGO. S. I. Catedral Basílica

20:45 Primeiro Concerto do II Festival Internacional de Órgano: “Adoro te devote”. Lindy Rosborg (Dinamarca), órgano

Sábado 6 xuño

LUGO. Biblioteca Pública Nodal (Av. Ramón Ferreiro, s/n )

12:30 Certame literario e Concurso fotográfico: entrega de premios e inauguración da exposición fotográfica.

LUGO. S. I. Catedral Basílica

20:00 Eucaristía. Novena na honra do Santísimo Sacramento: Ata o día 14. Predica o M. I. Miguel A. González García, Cóengo da Catedral de Ourense

Domingo 7 de xuño – CORPUS CHRISTI

LUGO. Praza de Santa María

11:00 Eucaristía e procesión

Actos de Cáritas polo Día da Caridade

Mércores  3 de xuño

– As 20 h PREGÓN DA CARIDADE no Salón Rexio do Círculo das Artes de Lugo. Conferencia a cargo de Dª. Isabel Cuenca Anaya, Secretaria Xeral de Xustiza e Paz.

Xoves  4 de xuño

Desde as 10:30 da mañá ata as 13:30 h do mediodía, haberá en Lugo, mesas para recoller donativos, atendidas por persoas voluntarias.

Ás 18 h acto da campaña educativa no que se entregarán agasallos aos nenos/as participantes. Será no salón de actos de Afundación, en Lugo.

Ás 19:00 Realización de actividades para os nenos/as, organizadas polo Servizo de atención á Infancia e Xuventude de Cáritas Diocesana de Lugo.

Domingo  7 de xuño

– Desde as 10:30 h da mañá ata as 14 horas, haberá en Monforte, Sarria, Melide, Silleda e Lalín mesas para recoller donativos, atendidas por persoas voluntarias.

– Colectas nas misas de toda a Igrexa diocesana.

Laicidade, laicismo e caridade política

Foto MarioAnte a festa do Corpus Christi que celebraremos o vindeiro sete de xuño, e con ela o Día da Caridade, pasadas as eleccións, quero ofrecer algún dato para a reflexión dende unha posición que considero de sentido común partindo do feito da liberdade relixiosa. En Lugo, a festa do Corpus, ten unha historia especial. De aí deriva tamén a Oitava, celebrada con gran solemnidade con motivo da Ofrenda de Galicia ao Santísimo Sacramento.

En varias ocasións escribín como os cidadáns de Lugo somos capaces de conxuga-la unión perfecta entre cidadanía e cristianía. Entre ser bo cidadán e bo cristián. Só dende estas claves se entende que Lugo poida ser considerada a Cidade do Sacramento. Sería triste que a antiga cidade de Augusto esquecese este nome tan cheo de bos recordos, de fermosas tradicións e de historia que a honra. Corpus e compromiso por unha sociedade máis xusta son inseparables. Os problemas fundamentais dos cidadáns teñen que ver, precisamente, coa xustiza social, coa solidariedade e coa caridade política. Caridade que se expresa no amor aos máis pobres e excluídos, na preocupación por erradica-lo paro, na xusta distribución dos bens e na relación fonda entre fe e compromiso social. A caridade política é unha dimensión esencial e decisiva no cristianismo. “Tiven fame e déstesme de comer”, recórdanolo Xesús na parábola do xuízo final. A relación entre fe e caridade e tan esencial que mutuamente se verifican.

Nas actuais circunstancias políticas non estaría mal que os nosos representantes electos se poñan de acordo nisto que é esencial. Por encima das siglas debe estar sempre o ben común. Precisamente, en maio de 1996 escribía, con certo carácter profético, o doutor e intelectual Domingo García Sabell, que a maioría da xente móvese e navega a favor de ideoloxías, esquemas e prexuízos. “De aí a variedade case que indescifrable de siglas, de colectivos mínimos, de obediencias estreitamente limitadas” (Cf. Tempo de lecer, Vigo 1998, páx., 25). Todo isto, indica e que uns e outros se atopan mergullados en esquemas. E, en efecto, todo esquema é unha operación redutora da vida e da creatividade existencial.

Por iso, quero invitar aos nosos políticos a que se poñan de acordo, que escoiten as intitucións que loitan dende tempos inmemorais pola xustiza, que colaboren con elas, que aparquen os prexuicios anticlericais e antieclesiais, que tomen conciencia do que é realmente unha sociedade laica. Laico, laicidade, ven do grego “laos” que significa pobo, sinónima de “demos”, da que deriva a nosa democracia. Unha sociedade laica é unha sociedade rexida polo pobo, e non por outros poderes. “Laicidade”, significa que un Estado laico é “lego” (non sagrado) en materias relixiosas, é dicir, que non sabe ou non toma postura ante elas, polo que non significa precisamente que é agnóstico, ou relixiosamente indiferente, ou ateo, ou confesional (isto xa serían tomas de posición). Polo tanto, o Estado non é nin pode, nin debe ser, “laicista”. Un Estado aconfesional é “prescindente” ante as cuestións últimas e ante os temas cosmovisionais. E dado que a relixión é cousa de cidadáns concretos, cunha dimensión pública positiva e inevitable, as autoridades políticas deben adoptar posturas de “prescindencia respetuosa”, promovendo os valores relixiosos, o que é xusto, transformado as estruturas que xeran pobreza, practicando a misericordia e proxectando unha economía inclusiva e compasiva fronte á corrupción e á idolatría do mercado. Quen non quere poñerse de acordo con estes mínimos éticos fundamentais?

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Premiados no I Certame de Poesía Eucarística

O 28 de maio de 2015, fíxose público o fallo do xurado do I Certame de Poesía Eucarística organizado polo Centro Eucarístico Lucense (LEC):

A. Categoría adultos, maiores de 18 anos.

1º Premio: 600 € e a publicación da obra ao conxunto de poemas “Un día de lluvia camino de la Catedral” de D. Carlos Pérez Sánchez, de Lugo

2º Premio: 450 € e a publicación da obra, ao poemario “Versículos trascendentes” de D. Ramón Molina Navarrete, de Jaén

O xurado decidiu outorgar unha mención especial ao poema “Pan de Vida” de D. Lázaro Domínguez Gallego de Ferrol pola súa visión poética da adoración eucarística en Lugo; e tamén unha mención especial para a obra “Alfa e Omega” de D. Ángel Barreiro Pardo, de Lugo, pola súa orixinalidade e calidade literaria, por unir deseño gráfico e poesía.

B. Categoría infantil- xuvenil, ata 18 anos.

1º Premio: 350 € en material escolar e a publicación da obra ao poema “Domingo, día especial” de D. Hugo García Mariño, de Antas

2º Premio: 250 € en material escolar e a publicación da obra ao poema “Pregúntame sobre la vida de una rosa” de Dª Cristina Ouro Alvite, da Coruña

3º Premio: 150 € en material escolar e a publicación da obra ao poema “Quixera estar” de D. Emilio Mouriño Rodríguez, de Melide

O xurado e o equipo organizador deste I Certamen de Poesía Eucarística desexa mostrar o seu agradecimento pola gran acollida do concurso, con máis de 160 poemas recibidos desde diversos puntos de España e mesmo desde Arxentina; así como pola gran calidade das obras presentadas.

O Centro Eucarístico Lucense quere sinalar que o verdadeiro éxito do Certame estivo en conseguir que tanta xente se detivese ante a Eucaristía e lle dedicase estas palabras cheas de sentimento e fe. Con iso non só se potencia o amor á Eucaristía través da poesía, senón que se contribúe a revalorizar Lugo como cidade do Sacramento.

A %d blogueros les gusta esto: