Cuarta xornada do Curso de Formación en Matrimonio e Familia: Amor conxugal e vocación á santidade

O sábado 20 de setembro é a cuarta xornada do Curso de Formación en Matrimonio e Familia (CFMF) que organizan conxuntamente as dioceses de Galicia e que se celebra en Silleda. Estará dirixida polo teólogo e profesor de Pastoral Familiar no Instituto Juan Pablo II da Universidade Lateranense de Roma, Juan José Pérez-Soba. Nas súas diferentes intervencións abordará o tema do “Amor conxugal e a vocación á santidade” e explicará o significado do amor esponsal e a vocación á santidade como algo que está unido, porque o matrimonio supón participar do Amor de Cristo. Comprender a transcendencia desta verdade para a vida cristiá e o futuro da sociedade será o obxectivo desta xornada, na que se desenvolverá a cuestión do amor e as súas dimensións, da afectividad, do encontro e da comuñón.

Pola tarde, tamén estarán presentes o Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco e o Bispo de Osma-Soria, Mons. Gerardo Melgar, membro da Subcomisión de Familia e Vida da Conferencia Episcopal Española. Mons. Melgar intervirá compartindo a experiencia que se leva a cabo nas parroquias da súa Diocese cos matrimonios novos. 

Bendita profesión

Non só nas actuais tempos que corren, senón que xa antes de comezar a “crise” foron contadas as veces en que me atopei a xente satisfeita co seu traballo. Xa fose polo tipo de traballo desempeñado, o soldo ou os horarios, aínda que ás veces tamén polos compañeiros.

Eu tiven uns traballos moi variados ao longo da miña vida laboral, e sempre intentei sacar algo positivo de todos eles, porque me ensinaron algo que me axudou a mellorar como persoa e profesional.

Na actualidade estou traballando temporalmente, nunha oficina na que a miña principal función é asesorar e informar ao peregrino que está realizando o Camiño Francés, ademais de informar a calquera turista que me solicite información do concello no que me atopo, labores de mercadotecnia e administrativas. Un dos aspectos positivos do traballo é conversar cada día con xente de distintas culturas e ámbitos, enriquécenos en todos os aspectos e axúdanos a ser mellores no noso traballo.

Tamén lle atopo moitas vantaxes a traballar en domingo, que é cando empeza a miña quenda:

  • Os domingos pola mañá non teño atascos para ir ao traballo.

  • Non teño tirria aos domingos pola tarde como o resto da xente que se deprime pensando que se lles acaba a fin de semana e o luns teñen que ir traballar.

  • Fai que a semana pareza máis curta.

  • Para min os luns son como un martes.

  • Cando os mércores están pensando que aínda están a metade de semana, eu estou en vésperas de coller os meus descansos.

  • Os usuarios son alegres e receptivos. Ao estar de vacacións están máis felices e iso transmítese.

  • Paréceme que aproveito máis o día cando traballo.

  • Temos a sorte de viaxar en tempada baixa con prezos máis asequibles, sen atascos nas estradas, aeroportos,etc; non temos colas para que nos atendan nun hotel ou nunha oficina de turismo,etc co que a atención é mellor porque a persoa que nos atende non está desbordada de clientes e pode dedicarnos máis tempo.

É por todo iso que digo “bendita profesión esta que elixín”.

Oxalá que vostede teña a mesma sorte que eu e dedíquese á súa paixón. Se aínda non a atopou, deséxolle sorte na súa procura.

Goce do día, sexa feliz e honrado.

Delia Gutiérrez Fernández

Conclúe a peregrinación diocesana a Fátima

Santuario de Fátima

A Hospitalidade de Nosa Señora de Lourdes da Diocese de Lugo organizou, desde o pasado 12 de setembro ao luns día 15, a Cuarta Peregrinación Diocesana de Lugo a Fátima (Portugal). Participaron 107 peregrinos de diversos puntos da Diocese lucense, acompañados de 2 sacerdotes.
Ademais das distintas celebracións organizadas no Santuario de Fátima (Misa na Capelinha das aparicións presidida por Lugo, Procesión dos fachos, Misa Internacional, Víacrucis, etc), os visitouse Lisboa (houbo unha Misa na Basílica construída sobre a casa natal de San Antonio de Padua); Belén; Bathala (Santa María da Vitoria), Alcobaza, Nazaré, Coimbra, todo o conxunto de Bon Jesú e o gran santuario de Sameiro, lugar onde se tivo un Acto Mariano.

Celebracións no santuario de Adai en honra da Virxe da Saúde

No santuario de Adai, Lugo, ás sete da tarde haberá un triduo en honor á Virxe da Saúde co seguinte programa:

Xoves día 18: Preside D. Ramón Díaz Abelairas, Párroco de San Lázaro.

Venres19: Preside Pegerto Vázquez López, Párroco de San Martiño de Ombreiro.

Sábado día 20: Preside D. Manuel Castro Gay, Párroco de Santiago de Meilán e cóengo.

O domingo 21 haberá misas desde as nove da mañá e ás 13 horas Misa Solemne, presidida por Pegerto Torres Hermida, Párroco e Arcipreste de Chantada-Carballedo.

Logo da Misa: Bendición de chaves (de casas, negocios, coches, etc) e a continuación a procesión. Finalmente, comida campestre e actuación de grupos.  

A Virxe pola dor, foi benaventurada

A Virxe sufriu penas e dores sen conto. É a Virxe das Dores! O ancián Simeón anuncioulle que unha espada atravesaría a súa alma (Lc. 2, 35).

Como foi a dor da Virxe? Foi só de sufrimento ou tamén de bágoas?

De Xesús sabemos que chorou ao predicir a ruína de Xerusalén (Lc. 19, 41); que chorou con bágoas na morte de Lázaro (Xn.11, 35).

De María, en cambio, non se nos di que chorou de forma específica, pero dáse a entender ao referirnos as situacións moi dolorosas en que viviu.

Chorar non é unha imperfección cando hai motivo para o choro. Chorar non é efecto de debilidade senón de fina sensibilidade. Chorar por amor é un don de Deus, don que só concede a almas moi santas.

María chorou e chorou moito, non nos cabe a menor dúbida. Non só chorou no Calvario; toda a súa vida, como a de Xesús, foi un martirio continuo.

As dores da Virxe ao pé da cruz foron certamente as máis atroces, pero non foron as únicos.

Sufriu María desde os seus máis tenros anos ao ver os pecados do mundo.

Sufriu, e seica chorou, polas penas de San Xosé que descoñecía a concepción virxinal de Xesús. Sufriu en Belén ao saber que todas as portas pechábanse a Deus o seu Fillo que viña ao mundo para a nosa salvación.

Sufriu cando deu a luz a Jesús nunha gruta e colocouno nun pesebre.

Sufriu cando fuxiu a Exipto, porque Herodes buscaba a Xesús Neno para matalo.

Sufriu, en fin, ao decatarse de que a súa estancia na terra prolongábase e agravábase nela a doenza que só se cura coa presenza e a figura do Amado, como di San Juan de la Cruz.

Manuel López Paradela: Guía Práctica de Almas Espirituales

A %d blogueros les gusta esto: