Corpus Christi

O domingo 6 de xuño, solemnidade do Santísimo Corpo e Sangue de Cristo, celebrarase a Eucaristía na praza de Santa María ás 11h presidida polo Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco.

Colocaranse cadeiras na praza gardando a debida separación.

Como novidade deste ano, durante todo o día, convídase aos fieis de Lugo a realizar unha ofrenda floral ao Santísimo Sacramento. Esta ofrenda rodearía o exterior da Catedral de flores desde a porta da sancristía até a fachada principal. Así mesmo, pídese aos fieis que, ao mesmo tempo que levan flores como recoñecemento de Xesús-Eucaristía, entren na Catedral e eleven unha oración ao Santísimo exposto no Altar Maior.

Pola tarde está previsto un momento especial de adoración de 17 h a 19 h. Durante estas dúas horas convídase a parroquias, grupos, asociacións a dirixir un acto de adoración ao Santísimo.

O poder de cada persoa. Cada xesto conta. CORPUS CHRISTI – DÍA DA CARIDADE 2020

Queridos irmáns,

Vivimos tempos singulares, nos que tomamos iniciativas excepcionais como sociedade, para deter o contaxio dun virus potencialmente mortal. As cidades e os pobos, todo detívose, nunha inmensa acción común.

Hoxe, no Día da Caridade, queremos observar como esta actuación de toda a sociedade foi en realidade obra da liberdade e da responsabilidade de cada un.

As persoas fixemos posible esta acción común. E aínda que dicir “persoa” é sempre falar de relacións, de familia, de compañeiros de traballos, de intercambio de bens corporais e espirituais, de responsabilidade polos outros, non podemos esquecer que todo iso repousa sempre no corazón, na mente, nas disposicións libres de cada un.

Nada sucede sen a persoa. E, con todo, é doado non valorala, cando a súa contribución para un obxectivo común resulta irrelevante, ou mesmo cando a súa presenza é máis carga que axuda. Así, por exemplo, vimos como foi posible nalgúns lugares deixar aos maiores nas residencias sen atendelos realmente na enfermidade, aínda que estaban en perigo de morte. Isto sucedía ao non poder responder as esixencias que suscita o xentío enfermo polo virus. Aínda que, se o pensamos, isto pode suceder sen necesidade real, só porque non convén aos propios proxectos persoais, por exemplo moitas veces en que se realiza un aborto. Como di o noso Papa Francisco, existen formulacións na nosa sociedade para os que a persoa como tal non importa, pode ser descartada.

Este tempo de pandemia foi ocasión para que todos puidésemos percibir o problema: nada sucede sen a persoa; pero facilmente é descartada en realidade. E cando isto non leva a tales consecuencias últimas, a falta de respecto para coa persoa pode manifestarse doutras maneiras, negándolle os seus bens fundamentais. Isto vai desde a mentira ou a manipulación da información, para determinar o seu comportamento en propio proveito ou para facerlle dano e atemorizala, a quitarlle os seus bens máis necesarios: a paz da súa familia, a confianza dos fillos, o exercicio dunhas liberdades ou outras; ou, por suposto, o acceso aos recursos materiais, aos necesarios para asegurar un lugar de habitación, a alimentación, etc.

Por iso, nada hai máis importante, nada cambia a vida e a sociedade de xeito máis eficaz que aquilo que establece definitivamente o valor da persoa, que ensina a respectalo, a defendelo nos diferentes ámbitos.

Esta afirmación da dignidade do próximo, que se compromete realmente polo seu ben, é a caridade. Foi enraizada neste mundo para sempre por Xesucristo, o Noso Señor, que a levou á súa plenitude, até o extremo de dalo todo, corpo e alma, a vida mesma polos irmáns. Vén de Deus, e é Deus mesmo, o noso Creador; por iso pensamos que dá razón da nosa existencia: quen comeza a existir foi amado eternamente. Ilumina a vida, como sabemos por experiencia desde que abrimos os ollos ao amor da nosa nai. É a única guía suficiente para dar forma boa á existencia e conducir á sociedade por camiños de xustiza e de paz.

A caridade que o Señor trouxo ao mundo non pasará nunca. É o corazón da nosa fe, que celebramos o día de Corpus Christi, poñendo niso a nosa gloria, e non nas nosas forzas, riquezas e poderes.

Pero, evidentemente, a caridade só existe no corazón da persoa, é inseparable da liberdade e da conciencia de cada un, de nosa propia relación con Deus. Pois non fomos os primeiros en amar: recibimos a vida e recibimos o amor de Deus, que entregou ao seu Fillo por nós.

O lema deste día da caridade lémbranolo: este é o verdadeiro poder de cada persoa, que defenderá para sempre a dignidade da propia existencia, que afirmará sen engano nin manipulación o ben do próximo, que saberá compartir e saberá dar, coa única medida do propio corazón, a quen camiña ao meu carón e necesítao. Así vencerá todo desafío e tamén á morte.

É totalmente verdade, por tanto, que o que conta é o poder de cada persoa, cando este é o da caridade, o do Espírito invencible do Señor. E é certo igualmente que cada xesto conta: toda expresión da caridade é de máis valor que o ouro e a prata.

Por iso é máis importante a verdade e a liberdade do xesto que aquilo que podemos achegar, segundo as nosas posibilidades. Porque é máis importante o corazón que a conta bancaria; porque a persoa non pode ser medida pola cantidade de bens materiais dos que dispoña.

Amemos ao próximo non con palabras, senón con obras. Vímolo en tantos exemplos magníficos de entrega durante a pandemia. Non nos preguntabamos canto gañaba esta persoa ou a outra, senón que admirabamos a súa entrega de corazón.

Afirmemos, pois, que cada persoa importa. Que non podemos abandonar a ningunha, nin deixar atrás a ningunha. Poñamos da nosa parte o que podamos, en tempo, en creatividade, en enerxías; e tamén en medios materiais, en apoio na necesidade.

O confinamento pode traer como consecuencia un crecemento grande de necesidades materiais. Que traia xa antes, coa graza de Deus, un cambio das nosas mentalidades, un crecemento da nosa fe, para a que ninguén é insignificante, un crecemento da nosa caridade, entendida como o poder mesmo da persoa, ao que non podemos renunciar para renovar a nosa vida e a nosa sociedade.

E que a alegría profunda prometida polo Señor, que ninguén nos poderá quitar, creza un ano máis contemplando e cantando a loanza do Amor dos amores, que sostén para sempre e enche de esperanza a nosa vida.

Feliz día de Corpus Christi!

+Alfonso, bispo de Lugo

14 de xuño de 2020

[Ver pastoral en castellano]

Solemnidade de Corpus Christi

O domingo 14 de xuño, ás 11 h, na Catedral de Lugo, o Bispo da Diocese, Mons. Alfonso Carrasco, presidiu a Solemne Eucaristía de Corpus.

Este ano a cabida da Catedral quedou reducida a 250 persoas debido ás medidas de protección establecidas.

Acompañaron a celebración un grupo de cantores do Orfeón Lucense e da coral Xeral-Calde e tamén o grupo tradicional “Os Xílgaros de Lugo”.

Na súa homilía, o Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, comezou dicindo que hoxe celebramos o Corpus con alegría: “as formas das nosas tradicións, as expresións da nosa devoción non están presentes, pero a alegría coa que celebramos hoxe o Corpus, é quizais aínda máis grande, porque proclamamos a esperanza da vitoria que vén do Señor, que é na que cremos”.

Este tempo que nos puxo en cuestión, un tempo singular pola súa dificultade e as súas ameazas” pero que hoxe celebramos con loanza: todas estas cousas pasarán, porque non son o que nos define; o que vén deste mundo non nos define. Hoxe reunímonos para proclamar a alegría da esperanza. A vida que a natureza nos dá ten os seus límites, pero sabemos que non imos desaparecer senón que hoxe celebramos quen somos realmente e que pertencemos ao Señor. A Aquel que deu a vida ao mundo entregando a súa carne, e que está connosco sempre. Celebramos unha esperanza inmensa que ilumina a vida, que non se perde, senón que está destinada a salvarse”.

Neste día en que celebramos o Amor verdadeiro, o que dá vida, celebramos que ningunha circunstancia nos derrotará. O que a natureza nos pode quitar, non nolo pode quitar para sempre. O máis grande que temos non o perderemos nas mans do Señor”.

Finalizou a súa homilía pedindo ao Señor que “nos libere dos males do corpo e da alma, pidámoslle esperanza, fe do corazón, que permanezamos unidos a El: pidámoslle que, se caemos, nos recollan; que nos encha de amor, de caridade para estar a carón dos irmáns, e que nos axude a loitar cando sexa difícil a tarefa; que nos conserve unidos a El porque así non perderemos nada do que verdadeiramente nos importa” (…) e démoslle grazas pola esperanza coa que sostivo e acompañou a tantos nestes momentos de pandemia (…) pedímoslle e rezamos, dando grazas por estar connosco, porque nos consola e dános esperanza dunha vida definitiva”.

A celebración puido seguirse pola internet.

[Álbum fotográfico]

Celebración do Corpus Christi e da Novena ao Santísimo Sacramento

A Catedral de Lugo acolle o domingo 14 de xuño ás 11 h a Eucaristía de Corpus presidida polo Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco.

Ao comezo da celebración o Bispo bendirá á cidade co Santísimo, desde a Porta Norte.

En cumprimento das medidas de protección establecidas, o aforamento da Catedral queda reducido a 250 persoas. Colocaranse cadeiras coa separación necesaria, e pantallas nas naves laterais para seguir a Eucaristía. Así mesmo teranse en conta as demais medidas sanitarias esixidas durante este tempo (máscaras, xel…).

Non se celebrará a tradicional procesión polas rúas. O Orfeón Lucense cantará a Misa, acompañado polo Coro do Hospital.

A celebración será retrasmitida en streaming na canle de YouTube da diocese

Novena ao Santísimo Sacramento

Na Catedral de Lugo, do 13 ao 21 de xuño ás 19 h, celébrase a Novena ao Santísimo Sacramento. Este ano cada día estará dedicado a orar e reflexionar sobre o tempo de pandemia que nos toca vivir, de forma que cada día terase presente, presencial ou espiritualmente, a todas as persoas e sectores que durante estes meses fixeron tanto ben ou tiveron especial sufrimento (mundo da saúde, Cáritas, anciáns…).

Cambian as formas, pero non a esencia

Este domingo é o día do Corpus Christi. Un dos días do ano, xunto co Xoves Santo, nos que nos axoenllamos de xeito singular ante Xesucristo, presente realmente co seu corpo e sangue na Eucaristía. Esta é a esencia: a presenza real de Xesucristo na Eucaristía.

Para axudarnos a recoñecer esa presenza e achegarnos a ela, sacramental de Deus entre nós, están as procesións, as alfombras de flores e os demais actos que se poidan celebrar con motivo da solemnidade do Corpus. Pero iso xa é secundario e un pouco máis circunstancial. Non nego a súa importancia, sobre todo cando temos no centro da nosa atención o que é esencial. Se non é así, temos que examinar como anda a nosa fe.

Así que, este ano, a alfombra temos que facela no noso corazón e deixarnos habitar por Xesús Eucaristía para que alimente a nosa fe e toda a nosa existencia.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

A %d blogueros les gusta esto: