nai

O Creador foi moi xeneroso connosco e colmounos de múltiples favores aos humanos.

Eses favores son realidades que cotizan pola súa utilidade e pola nosa compracencia. Elas enriquécennos e capacítannos para realizarnos como persoas, á vez que nos predispoñen para vivir en sociedade, compartindo días de sol e de choiva cos nosos semellantes.

No ambiente dos valores existen dúas categorías: un valor absoluto e múltiples valores relativos. Na orde do increado só hai un valor absoluto: Deus cos seus atributos. E no mundo das criaturas, os valores son múltiples e relativos: valórase máis ao sabio que ao ignorante; ao virtuoso que ao irresponsable. Vistas así as criaturas, ás nais habería que cualificalas como o “supremo valor creado”. Nelas, a bondade non ten límites; a súa xenerosidade é inconmensurable; e a súa entrega é abismal.

Un día preguntáronlle a Víctor Hugo: “sabes o que é unha nai?” E el respondeu: “Nai é unha muller”. Pero ao instante corrixiu e dixo: “Non: Nai é un Anxo que che ensina a falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno, que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

E Monseñor Jara, bispo chileno, descríbea así nunha das súas pastorais: Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de Anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e sendo rica, daría o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero, despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, e por recibir dela un só abrazo.

Desa muller non me esixades o seu nome, se non queredes que empape de bágoas as vosas fazulas e as miñas.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde ancián deixou para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai e da vosa.

Efectivamente, así son as vosas nais que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron. Que precioso agasallo nos fixo o Señor, dándonos a nai que nos deu!. Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non esquezamos o que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz e correspondamos ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos. Se así o facemos, un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Texto en castellano]

Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e, na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que, se é ignorante, descobre os segredos da vida con máis acerto ca un sabio, e, se é instruída, acomódase á simplicidade dos nenos.

Unha muller que, sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e, sendo rica, daría con gusto o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que, sendo vigorosa, estremécese co pranto dun neno, e sendo débil, revístese ás veces coa bravura dun león.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, por recibir dela un só abrazo, por escoitar un só acento dos seus labios…

Desa muller non me esixades o nome se non queredes que empape de bágoas o voso álbum, porque xa a vin pasar no meu camiño.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde viaxeiro en pago da suntuosa hospedaxe recibida, deixou aquí para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai.

Así escribía Monseñor Ángel Jara aos seus diocesanos chilenos, falándolles das súas nais e da súa propia.

Efectivamente, así son as vosas nais, os que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron.

Un día preguntou Víctor Hugo: “Sabes o que é unha nai?” E el mesmo respondeu: “nai é unha muller”. Pero ao instante corrixe, e di: “Non: nai é un anxo que che ensina falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno; que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Que precioso agasallo nos fixo o Señor dándonos a nai que nos deu! Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non nos esquezamos do que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz, escoitándoa e correspondendo ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos.

E vós, pais, que tedes fillas de pouca idade, non esquezades que a unha nai hai que educala vinte anos antes de nacer: vinte anos antes de ser nai. As nais non nacen: fanse. Son os seus propios pais e demais educadores os que van nutrindo ás futuras nais dos valores que logo elas transmitirán aos seus fillos. O mañá non só está no seo materno; máis ben, está no corazón das nais, que con abnegación constante, transmiten valores humanos e cristiáns ás novas xeracións. A súa capacidade reprodutora non é só biolóxica; máis ben é maxisterial, pedagóxica, testemuñal. O testemuño das nosas nais confírmanolo. Valoremos, pois, o que nos transmitiron e, posto que a mellor educación é a imitativa, levemos á práctica o que das nosas nais aprendemos, e un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

Día das nais, porque todos temos dúas nais: a do Ceo e a da terra. Das dúas estamos santamente orgullosos e ás dúas debemos inmensa gratitude. A do Ceo é Raíña e é Nai. O título de Raíña lémbranos o seu poderío santificador. O de Nai fálanos da súa singular solicitude por nós os seus fillos.

Agradezamos ao Señor que nos dese por nai á súa propia Nai e imitemos ao apóstolo San Xoán que a acolleu na súa casa e tivo para Ela corazón de fillo e comportamento filial.

Agradezámoslle tamén a nai que nos deu na terra. Esta non ten o título de raíña nin, talvez, títulos nobiliarios pero ten un corazón moi grande e isto abóndanos para querela con toda a alma e agradecerlle todo o agarimo que nos dá e os continuos sacrificios que fai por nós.

“Sabes o que é unha nai”?, pregunta Víctor Hugo. E el mesmo contesta: “É unha muller” e ao instante corrixe e di: “Non!, nai é un anxo que che ensina a falar, que che ensina a ler, que che ensina a amar, que che ensina a rezar. Nai é un anxo que coida o teu soño mentres ti dormes; nai é unha muller que quenta os teus dedos entre as súas mans; nai é un ser que che dá o seu leite mentres es pequeno; que che dá o seu pan cando xa es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Por experiencia sabemos que iso é unha nai: agarimo, sacrificio, entrega sen límites. Celebremos pois o seu día, con gozosa gratitude e pidamos a Deus que bendiga ás nosas nais con toda clase de bens do ceo e da terra.

E a María, a nosa Nai celestial, escoitémola, acollendo o que dixo aos serventes das Vodas de Caná de Galilea: “Facede o que Xesús vos diga”. Se así o facemos, abundará o sabroso viño da graza nos nosos corazóns, froitos dos ricos acios das nosas virtudes; e de María poderá dicirse: “Ditosa nai que ten tales fillos”; e de nós poderá dicirse: “Ditosos fillos a quen o Señor regalou tal Nai”.

[Ver artículo en castellano]