Mes: Outubro 2017

Unha voda e un traxe

A parábola do próximo domingo é unha tanto estraña e un pouco complicada de comprender. Sorprende moito o seu final, aínda que non tanto o que Xesús quere transmitirnos.

Un rei invita aos seus amigos á voda do seu fillo, pero estes non aceptan a invitación. O rei enfádase e manda aos seus criados que inviten a todos os que atopen polos camiños, malos e bos. Ata aquí non hai nada que obxetar, máis ben todo o contrario: un rei que se achega ao seu pobo e dálles a todos a oportunidade de participar na voda do seu fillo.

O problema vén cando algún dos invitados vai sen traxe de festa e é reprobado polo rei. Ninguén pensaría que invitando a todos, bos e malos, ricos e pobres, o rei fose chamarlle a atención a un que non tiña traxe de festa.

Esta parábola é a historia dun pobo que se pode repetir en calquera momento e da que nós tamén podemos ser protagonistas.

Ao longo de moitos anos Deus enviou aos profetas coa mensaxe que invitaba á voda do seu fillo, Xesucristo. Unha voda preparada con moitos traballos e sacrificios. Pero aqueles mensaxeiros non foron ben recibidos e algúns asasinados. Por suposto que aqueles invitados do primeiro momento non quixeron asistir á voda.

Noutro momento o Señor fai partícipe desta voda a todo o mundo, xa non só aquel pobo escollido. Pero a invitación esixe aos invitados o esforzo de aceptar as condicións daquel banquete: ir con traxe de festa.

O día do noso bautismo déusenos a todos un traxe de festa, unha vestidura branca e limpa sen ningún tipo de mancha, signo da nosa dignidade de cristiáns e de fillos de Deus. A nosa tarefa, desde que alcanzamos o uso de razón, é manter ese vestido branco e limpo. É inevitable que se ensucie con máis ou menos frecuencia, pero o mesmo Cristo derramou o seu sangue para que podamos lavalo nela.

Polo tanto, non hai escusa para non ir á voda ou non levar vestido de festa: temos un traxe branco que nos foi dado gratuitamente e temos a forma de lavalo cando se ensucie. Deus previuno todo.

O evanxeo do vindeiro domingo, con todo o que ten de advertencia, énchenos de consolo. Deus conduce a historia a un final feliz; o seu amor é universal e esténdese a todos os homes, sen excepcións e ata preferindo aos desherdados deste mundo. A nosa vida é unha preparación alegre para ese encontro con Cristo, quen xa nos deu a súa graza e quere que a conservemos vivindo a caridade. Así, recordémonos uns a outros o gran amor que Deus nos ten e axudémonos a preparar ese gran encontro con El.

Miguel Ángel Álvarez

Falando baixiño, nº 161

Imaxe: cathopic.com

San Froilán de Lugo

O día cinco de outubro, seguindo unha venerable tradición, Lugo celebrou e celebra con gran solemnidade as festas de San Froilán. Os que nos consideramos herdeiros da súa gran obra, xa milenaria, sentímonos urxidos a non esquecer nin ignorar a súa vida, senón a fixar os ollos nel, imitador de Cristo e buscador de Deus.

Aínda que soamente sexa por orgullo lugués, lucense e leonés, non está ben que ignoremos o esencial da vida do noso santo. É por iso que, aproveitando as festas na súa honra, destacamos algúns aspectos do seu haxiografía.

En códice escrito no ano 921 Xoán Diácono connta a vida de Froilán. Segundo as crónicas, naceu no lugar chamado “Regueiro dos hortos”, preto da capela do Carme, en cuxos xardíns existe un monolito conmemorativo do seu padronado e nacemento, en forma de mitra episcopal cunha gravación dun báculo e un león e unha inscrición que reza: “neste lugar chamado “Regueiro dos hortos” naceu no ano 833 o Patrón de Lugo san Froilán”.

Na Catedral, moi preto do lugar de nacemento, foi bautizado por pais nobres e piadosos que lle poñen por nome Froilán, antropónimo de orixe germano formado por frauji (señor) e land (terra, patria). A contorna da Catedral na cidade de Lugo viuno nacer e crecer xa que, moi probablemente, foi educado na escola catedralicia. Cando aos 18 anos responde á chamada de Deus para a vida contemplativa, encamíñase cara a Valdecesar (hoxe Valdorria, lugar máxico onde se pode facer unha preciosa ruta á Capela de San Froilán) na provincia de León. Fundador de numerosos mosteiros, o pobo e o rei conseguen que acepte o episcopado de León entre os anos 900 e 905 (data da súa morte). A súa sabedoría, o seu don de profecía e a súa facilidade para a predicación, facían deste santo un personaxe de gran popularidade e con gran número de seguidores. Canonizado por petición popular, chegou a ter culto litúrxico na Igrexa Universal e festa, coa súa oitava, en España.

Na Catedral ten unha preciosa capela restaurada á que tamén se accede agora pola fachada principal a través da Porta Santa, aberta con motivo do Ano da Misericordia. Na cabeceira da capela consérvase, como xoia venerada e estimada, o sepulcro de Santa Froila, a súa nai, e o do recordado bispo franciscano Fr. José Gómez González. Ademais, a Catedral conta cunha apreciada reliquia que se venera nun brazo de prata, moi especialmente o día da festa do Santo e agora exponse no Museo Diocesano.

Pero Lugo non soamente honra ao Santo na Catedral, tamén lle dedicou a Parroquia de San Froilán (alí venérase unha fermosa imaxe do santo esculpida en 1943 por Manuel Miranda de Santiago de Compostela), o Cemiterio da cidade, significativas obras biográficas, as Festas Patronais e romarías, as famosas feiras, o culto que se estende por outros lugares, a arte, a lenda. Pero sobre todo, san Froilán é modelo de amor a Deus, ao Deus único e verdadeiro que non só se deixa amar por quen o busca senón que se deixa ver e faise o encontradizo nos camiños da historia humana en palabra e figura. Desde Froilán e por Froilán, volvemos falar de Deus e lembramos a grandeza deste ser humano que, aos seus dezaoito anos, púxose en camiño cara ás montañas para saír ao encontro do que nos transcende. Este enxeñoso “domador de lobos”, deixouno todo por seguir a Cristo por camiños descoñecidos, conquistou xentes para facer o ben, e isto non o esquece Lugo, o mesmo que León, onde estivo, está e estará sempre presente nas súas realidades eclesiais, culturais e sociais.

Mario Vázquez

Vicario Xeral diócesis de Lugo

Mesa redonda “Por unha Sociedade Xusta, Traballo Decente”

Con motivo da “Xornada Mundial polo Traballo Decente” ( 7 de outubro) Cáritas Diocesana de Lugo programou, para o día 6 de outubro, unha mesa redonda baixo o título “Por unha Sociedade Xusta, Traballo Decente”

O Presidente de Xoves Empresarios de Lugo, Mauricio Repetto, puxo de manifesto o afastados que están entre si o mundo académico, público e privado. Ademais, denunciou os recortes en educación que afectan á falta de formación demandada polas empresas. Ante isto, reclamou políticas axeitadas para a promoción dos mozos emprendedores.

A Xefa do Servizo de Orientación e Promoción Laboral de Lugo, Beatriz Corral, falou de procesos de recoñecemento profesional para xente con experiencia e sen titulacion de modo que poida acreditar os seus coñecementos. Destacou as medidas que se toman para volver enganchar a mozos con dificultades no mercado laboral. Tamén explicou iniciativas para formar a desempregados en novas profesións e no rural. Para Beatriz Curral “hai que reforzar a comunicación entre Empresa e Administración. Achegar os empresarios aos demandantes”.

Eloina Ingerto, da Fundación Juan Soñador, avogou por non caer na ignorancia dos prexuízos: “A persoa, porque non teña fogar, non teña traballo, non teña formación… non é inútil”. Eloina denunciou as actitudes prejuiciosas dos propios espazos laborais. Na Fundacion Juan Soñador atenden ás persoas, acompañándoas de forma personalizada e continuada e comprométese a crear unha maior sensibilización nos empresarios para eliminar estigmas de colectivos en risco.

Arsenio Coto, do grupo periodístico El Progreso, analizou a situación laboral en España, con 5,8 millóns de asalariados que cobra menos de 600€. Ante isto, a parte da sociedade que está en mellor situación non debe mirar cara a outro lado. En canto á Administración, debe tomar medidas para facer posible o que di a Constitución sobre o traballo.

Mónica Yáñez, de Cáritas Lugo, concluíu a mesa redonda animando a mellorar a colaboración entre os diversos sectores para entre todos contribuír ao traballo decente.

[Manifesto]

Xesucristo: a pedra angular

Xesús cita no Evanxeo un texto do Antigo Testamento. Lémbranos que El é a “pedra angular”, a mesma que antes “desbotaron os arquitectos”.

Recoñezo que teño predilección por esta definición de Xesucristo. A imaxe da pedra angular recolle perfectamente quen é Xesucristo, a súa natureza e a súa misión. A pedra angular é a que ten dúas caras boas e que serve para poñer no ángulo dunha parede e unir sólidamente os dous lados dunha construción.

A dobre natureza de Xesucristo, divina e humana, é a que lle permite salvarnos dun modo eficaz e auténtico. Xesús é o único que pode unir ceo e terra, o humano e o divino. É o Deus-home que pode facer que todos os homes poidan participar da natureza divina unidos a El.

Cristo, a pedra angular que desbotada polos arquitectos, é agora a pedra que toma vida e que fai que ata o último pedrusco do último lugar do mundo convértase tamén nunha pedra viva.

Grazas a Xesucristo somos pedras vivas da Igrexa e aínda máis: estamos chamados a ser tamén pedras vivas da Igrexa do Ceo.

Miguel Ángel Álvarez

Tomado de Falando Baixiño, nº 160

Asís e Lugo

 

O día 4 de outubro celebramos a memoria de S. Francisco de Asís. A cidade de Asís é coñecida sobre todo polo gran personaxe que foi San Francisco. Alí naceu en 1182 e morreu a noite do 3 de outubro de 1226 nunha choza da Porciúncula, xunto á actual Santa María dos Anxos. Dous anos máis tarde da súa morte era canonizado por Alfonso IX (1228) e moi pronto proclamado patrón de Italia (xunto con Santa Catalina de Siena) en 1939. San Francisco de Asís é un caso único entre os santos, non só polo proceso da súa conversión a Deus e aos máis miserables da sociedade, senón tamén polos seus estigmas e pola súa imitación e semellanza con Cristo, ata na súa vida exterior. Fillo de Pedro Bernardone, un rico comerciante da cidade, levou unha vida de mozo aventureiro, dedicado ao pracer, ao consumo e ata participou nas guerras e turbulencias cidadás propias do tempo. A súa inquietude pola procura de Deus e a súa preocupación polos máis pobres fíxolle vivir unha experiencia espiritual única na Igrexa de San Damián onde sentiu por tres veces a invitación de Cristo crucificado: a chamada a reparar a súa Igrexa. Dócil á chamada de Cristo, compadecido pola soidade dun leproso nos arredores da cidade, abrazouno e bicouno. Aquel bico de amor ao pobre marxinado transformou a súa vida. Percibiu que bicara a Cristo e que alí o atopou para sempre.

Os que somos conscientes de que vivimos nunha sociedade secularizada, recordamos, con razón, a exemplaridade das vidas de santos, que non só nos deixaron unha historia admirable senón tamén pegadas das súas obras que impregnaron de ben a sociedade tanto no sentido espiritual como material. A cidade de Lugo, desde entón, cheira tamén a San Francisco e ao franciscanismo. Os franciscanos, os oblatos, as confrarías de inspiración franciscana, testemuñan, con viveza, as pegadas do Santo nestas terras nosas. Dise que San Francisco, con moita probabilidade, de paso a Santiago de Compostela fundou o convento franciscano do que aínda se conserva moi ben a igrexa, actual Parroquia de San Pedro, así como o Claustro, a cociña do convento (intacta) e outras estancias. Desde entón, Lugo non se entende sen San Francisco e sen franciscanos onde aínda podemos gozar da súa presenza no Colexio e no Cebreiro acollendo aos peregrinos.

Séculos despois preguntámonos que queda de San Francisco nunha cultura onde o pecado non ten relevo e a pregunta pola salvación enmudece. Non será quizá o horizonte do supremo ben e santidade perdibles? Enigmaticamente, o ben é fundamento e anverso; só en referencia a el ten o mal densidade e relevo. Cando perda a referencia a aquel aparecería o inferno da trivialización e da insignificancia. Como reza a oración de poscomuñón da liturxia do día, que o Señor nos conceda “imitalo na súa caridade e no seu celo apostólico para que gustemos os froitos do teu amor e entreguémonos á salvación dos nosos irmáns”. E que, como o santo, sexamos instrumentos da paz.

 

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

A %d blogueros les gusta esto: