Xesucristo

Cando alguén pretende pór en marcha unha actividade apostólica, debe pensar moi amodo o que pretende coa súa iniciativa, posto que o fin é o primeiro na concepción e, en función da súa finalidade, ha de orientarse toda a actividade da obra. A este respecto debe coidarse moito a intencionalidade, que as motivacións sexan correctas. Deus debe selo todo no noso corazón e nas nosas actividades, evitando cobrarlle comisións a Deus. De Deus recibímolo todo gratuitamente, e gratuitamente debémolo devolver. De Deus somos colaboradores. Tamén nós somos membros da Igrexa e o amor filial é inseparable do amor fraterno. No Nadal lembramos que o Pai Celestial regalounos o seu Fillo, como redentor de todos e, á súa vez, o Fillo regalounos a Igrexa, para continuar a súa obra no mundo. Pola súa banda, o Papa lémbranos que unha Igrexa sinodal debe ser unha Igrexa en saída. Toda a terra é campo de misión para os seguidores de Cristo, e moitos irmáns nosos, non son mellores por non ser suficientemente amados. O mandato do Señor é claro para todos os fillos da Igrexa. “Ide por todo o mundo, e predicar o evanxeo a todas as xeracións”. É unha pena que en pleno século XXI falte pan branco en moitos fogares da terra, pero non o é menos que o pan da palabra de Deus sexa descoñecida para multitude de seres humanos. Non lles chegou a grata noticia do nacemento do Redentor, posto que ninguén lles falou do fausto acontecemento do Salvador. Difícil e penosa situación para moitos dos nosos irmáns. Debemos estar motivados para revisar a nosa aptitude pouco evanxélica e para enxertar aos nosos concidadáns doses de celo pastoral semellante ao que moveu aos primitivos cristiáns a regar co seu sangue martirial, coa doutrina que eles viviron e que converteron o culto dos ídolos dos pagáns, en culto ao Deus dos cristiáns. Non esquezamos que favores suman gratitude, e que débedas reclaman xustas compensacións. Pois a nosa gratitude é inmensa e a nosa débeda inconmensurable.

Urxe saldar contas. Debemos ao Señor mil favores: a vida; o agarimo dunha familia que comparte connosco mesa e afecto. A comprensión dunha veciñanza que valorou a nosa suor e facilitou a nosa convivencia. Debemos aos próximos o perdón das nosas faltas, que foron para eles pingas de vinagre no seu vivir cotián.

Anímanos a esperanza de que non nos vai a faltar en diante a amizade dos amigos e a confianza de que viviremos un tempo máis.

Confiamos que o Señor nos concederá multitude de favores e perdoaranos incontables deficiencias. Vivamos en esperanza e agradecidos. Poñamos da nosa parte o que dependa das nosas mans e o demais o porá o Señor, de cuxa providencia nos fiamos con fe de fillos.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Seguramente que todos coñecemos o canto: “Señor, ti que brillas nas tebras dános a túa luz”.

Nesta época do ano en que temos os días máis curtos de luz por falta da luz solar, lembro este canto. Escuridade física na que se desenvolve a espiritual. Ante este deserto espiritual, o Señor, no viril eucarístico, brilla como a luz e ilumina a tebra e resplandece como sol ante nós, adoradores da súa divina presenza. E dános a súa luz. E recibímola abundante se a pedimos e non desertamos da fecundidade da oración no encontro adorador.

Este tempo, cheo de resonancias de María Inmaculada e con horizonte no Nadal, convídanos e alenta a unha nova cor e sabor eucarístico. A afrontar o futuro con esperanza, que é o mesmo que con luminosidade. A Inmaculada e o Nadal esclarecen e animan o noso camiño cara á grandeza que nace do Si de María e que se fai Luz e rostro próximo no Neno de Belén. A estrela de Belén hoxe condúcenos á Eucaristía, ao altar, onde Cristo nace, está e agárdanos.

A tebra social e a debilidade dos anos, quizais socavaron a nosa presenza nas quendas de Adoración pero non logran afectar a nosa fe eucarística. A pandemia e aqueles factores puideron frear a vitalidade da Adoración Nocturna. Pero agora, superados os temores da pandemia, podemos recuperar aquelas quendas vivas e numerosas que na noite recibían a “LUZ que brilla nas tebras”. Animo a acollela.

Un adorador que leva a LUZ consigo, irradia luz. A luz é fecundidade. É multiplicadora. Tebra e luz son incompatibles. Refuguemos a apatía e o pesimismo. As penas e os achaques. A Luz, Cristo eucaristía, que brilla na noite da nosa catedral convídanos e chama. “Señor, Ti que brillas na tebra, dános a túa luz”.

O Nadal ben pode ser o renacer con Cristo ao compromiso adorador. As quendas na Catedral, e na diocese, xa piden a volta ao encontro gozoso con Cristo eucaristía nas noites do silencio grato a Deus. Respondámoslle.

Que a luz do Señor ilumine vidas e fogares.

Daniel García García

Director Espiritual Diocesano de Adoración Nocturna

Boletín informativo A. N. E. nº 382

Onde abunda o mal, ninguén está cómodo. É o que sucede no mundo actual. Hai tanta maldade nesta terra, que nos resulta incómodo vivir nela.

Ante esta situación caben dúas opcións: destruíla ou restaurala. Se non nos interesa este mundo porque cheira mal, destruámolo. Pero se nos interesa, e non nos gusta, restaurémolo e gustaranos.

O proxecto xa o temos: sérvenos o mesmo que utilizou o Eterno Pai para crear o primeiro mundo e que lle saíu bo e fermoso. Para iso utilizara bos materiais, boa terra, boa luz, boas augas, bos montes, bos vales… Incluso o home saíralle bo, moi bo, con capacidade de dicir a última palabra. Deus arriscouse facendo libre ao home, e este falloulle, e facendo mal uso da súa vontade, deteriorou o mundo que o Señor lle regalou. Isto desgustou ao Creador, pero non desistiu do seu primeiro proxecto, e decretou a restauración do mundo. Pero agora non se fía do home, e confía a restauración ao seu propio Fillo Xesucristo, e este acometeu a “recreación do mundo”, aproveitando moitos dos materiais do primeiro mundo: o mesmo sol, as mesmas augas, a mesma terra, as mesmas estrelas… Pero a peza máis importante do primeiro mundo, o corazón do home, corrompeuse, está inservible. Hai que pensar nun “recambio de pezas”. O esqueleto de Adán é aproveitable, pero o seu corazón está inservible: hai que pensar nun transplante de corazón. A operación é de alto risco e só a pericia dun experto cirurxián ofrece garantías. Tal cirurxián non existe na terra, ten que vir do ceo. E de alá mándanolo o Señor, encargándolle que traia consigo o corazón a trasplantar, xa que ningún dos da terra é aproveitable.

Xesucristo acepta o labor; baixa do Ceo e ponse ao choio. Toma o seu corazón santísimo e, utilizando a anestesia do seu divino amor, colócao no tórax do home pecador. A intervención foi todo un éxito: xa temos un home novo, un corazón novo, un mundo fermoso, unha humanidade redimida. Conectemos os nosos corazóns co corazón de Cristo, que ten capacidade para bombear sangue de bondade a todos os seus membros, que somos nós.

E alegrémonos, xa que as cousas melloraron notablemente. O primeiro mundo tiña un bo corazón, obra de Deus; pero era un corazón humano vulnerable. O corazón do novo mundo é divino. Gocémonos e colaboremos con el para que todo sexa fermoso aos ollos de Deus e dos homes de boa vontade. Adán escoitou ao diaño e este enganouno. Escoitemos nós a Xesús, e estaremos seguros de que o noso comportamento nos manterá fieis ao Señor.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

O Antigo Testamento estaba cheo de esperanzadoras promesas, que xa están cumpridas. O amor pide presenza. Deus, que é amor sen medida, éncheo todo coa súa inmensa grandeza. Contémplao todo con eterna sabedoría. Diríxeo todo con divina providencia e perdóao todo con cordial misericordia.

Da presenza de Deus están cheos os ceos e tamén o están os espazos terrestres. Pero desde o primeiro Nadal, a súa proximidade intensificouse. Agora Deus vive no medio do seu pobo. É un de nós e busca que nós nos parezamos a el. Dúas cousas pretendeu Xesús coa súa encarnación: redimirnos e exemplarizarnos. Para redimirnos abondáballe pór a planta dos seus pés na nosa terra, pero para darnos exemplo, quixo percorrer os nosos carreiros, deixándonos as súas pegadas no camiño, a fin de que, seguíndoas, cheguemos á meta sen tropezos nin desviacións.

A vida é un camiño e nós uns peregrinos empuxados polas horas e orientados polo que Xesús ensinou e testemuñou. O camiño está perfectamente sinalizado. Isto garántenos o noso acceso á meta, pero implica o compromiso de que tamén os cristiáns deixemos pegadas co noso cotián vivir, como o fixo o Mesías. Os seus pasos deixáronse sentir. Imposible borrar as pegadas do seu camiñar. O impacto do seu testemuño non se podía esquecer. A súa presenza garantía pan ao famento, mobilidade ao paralítico, acollida amorosa ao pródigo… e este singular comportamento daba prestixio á súa persoa e credibilidade á súa doutrina. Á luz do que ensinaba, os inimigos fuxían derrotados e ao redor da súa persoa, aliñábanse miles de discípulos. O talante deste singular sementador asombraba aos seus contemporáneos. A valoración das pegadas de Xesús lémbranola o Papa Francisco na convocatoria do Sínodo dos Bispos, para que todos xuntos, xerarquía e fieis, fagámolas nosas no noso diario vivir e sirvan de “vieiras“ aos nosos irmáns no seu camiñar por sendeiros de fe e de fraternidade.

O Pontífice sinálanos que tres son os fitos do Sínodo: ENCONTRO, ESCOITA e DISCERNIMENTO. Así o fixo o Señor. VEU á terra e púxose a camiñar ao noso carón, interesándose polos nosos problemas. Foi un encontro sanante: pregunta, non por curiosidade persoal, senón para poder diagnosticar as nosas deficiencias e porlles remedio. Xesús ten claro que a súa vocación é redentora, e vívea con cordial responsabilidade.

Este comportamento de Xesús é a primeira “vieira” que nos indica o camiño para atoparnos co divino sanante. A tal encontro chámaselle vida interior, vida de piedade, vida de intimidade con Deus. Coidemos as nosas relacións con el, xa que esta é a primeira intencionalidade sinodal.

A segunda “vieira” é a ESCOITA para coñecer as doenzas que padece a Igrexa nestes momentos, e sometela a un tratamento renovador. Oímos moitas denuncias contra a autenticidade ministerial das autoridades eclesiásticas; contra a metodoloxía pastoral, pero non abonda con oír, é necesario escoitar. Oír serve para informar. Só o escoitar pódenos mover a poñer remedio. Escoitemos ao Espírito, para que nos diga o que debemos achegar á Igrexa nestes momentos, e escoitemos aos cristiáns do montón, para ver o que necesitan, e prestémoslles a nosa axuda con toda xenerosidade.

Do encontro e da escoita, xorde a terceira “vieira” sinodal: o DISCERNIMENTO. Eles ilumínannos para que o Sínodo sexa un acontecemento de graza, que libere á Igrexa de toda prepotencia mundana e a nós fáganos ver que os modelos pastorais repetitivos en que nos movemos non son os mellores para dar á sociedade o talante cristián que necesita.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Cada estación do ano ten a súa peculiaridade. Os días cada vez máis pequenos do outono condicionan o noso ánimo, que tamén ten algunhas consecuencias na forma de vivir e celebrar a fe e nas actividades das parroquias.

Por exemplo, en parroquias nas que hai bastantes funerais (na Fonsagrada desde novembro do 2020 xa van máis de 100), ás veces temos problemas para fixar a hora, porque ás 6 da tarde xa case é de noite. Ou a misa da tarde que a temos ás 7, para algunhas persoas maiores xa lles resulta un pouco difícil asistir, porque xa saímos totalmente de noite e fai frío e moitas veces chove abondo.

Persoalmente non levo ben tanta escuridade, gústanme os días grandes e a luz do sol. Non en balde, os cristiáns guiámonos polo «Sol que nace do alto», Xesucristo que venceu á morte na escuridade do sepulcro e apareceuse resucitado e luminoso ao clarexar do primeiro día da semana.

Non estamos feitos para a morte e a escuridade. Estamos chamados á vida, e a unha vida iluminada en todos os seus actos e momentos por Xesucristo.

Aínda así, «a noite é tempo de salvación», como di un dos himnos da Liturxia das Horas. O tempo de outono e inverno tamén ten as súas oportunidades para crecer na vida de fe. A sobriedade e o silencio dos días curtos e as noites grandes son tamén unha ocasión para profundar no coñecemento de Xesucristo e a súa Igrexa. Temos por diante un tempo «escuro» pero que afrontamos coa certeza da gran luz da Pascua e que comezaremos a albiscar co nacemento de Xesucristo no Nadal.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]