O rostro de Deus nos membros da familia

Querido ti:

Desde antes de nacer xa fuches amado e desexado. Quizais só por Deus. Pero xa aí había Alguén que che amaba. E sempre, ao longo da túa vida, atopaches tantas persoas que che mostraron o que significa o amor. Si, de moitos xeitos diversos; ás veces con mil palabras (ou talvez con 280 caracteres) e outras en silencio; cando o sufrimento ou a dor eran os compañeiros dos teus minutos e horas, ou cando a alegría desbordábache inmensamente.

E ese amor tamén ten rostros concretos, que teñen un nome. Aqueles que che acompañan, sustentan, empuxan ou a quen soportas con paciencia.

Creces, vives, soñas; e sempre hai un amor detrás de cada xesto ou decisión. Non sempre se ve, ólese, tócase, abrázase ou bícase, pero é un amor que está. Tan claro e tan evidente como que cada día sae o sol.

Pero un día ti morrerás. Non, non o amor; ti. E outros chorarán a túa ausencia, vivirán a dor do teu silencio perenne nesta terra. E desexarán un día reencontrarse contigo. Porque aquel amor non morreu, nin desapareceu; só se transformou nun desexo, unha pregaria, unha mirada ao Ceo, un suspiro nos días máis escuros, un pranto á noitiña e unha mirada nostálxica que se perde no horizonte.

E todo este amor chámase FAMILIA. Non será a panacea nin a mellor familia do ano, pero é innegable: son o noso fogar. Deus ten un rostro tan concreto como o do teu pai cando che pideche que obedezas á túa nai ou o da túa nai cando che di: “vai darlle un bico a papá antes de marchar”. Deus ámate nos teus avós, aqueles que son pallasos de circo ou capitáns do noso barco pirata só por vernos felices; que teñen os seus brazos abertos para consolarnos ou para enchernos de mimos. Deus sorriche nos teus irmáns; os lerchos que che rompen os xoguetes, acúsanche do que non fixeches ou de quen che cambia o programa da tv no momento álxido do asunto; pero tamén son aqueles que nos coidan cando estamos enfermos, regálannos unha piruleta cando teñen dúas ou que saen correndo a recibirnos cando regresamos a casa.

Ás veces pode faltarnos todo isto. Por iso Deus fíxose Pai, converte a María na nosa Nai, fíxose home para ser o noso Irmán… Para que nunca, ninguén, poida dicir que non ten unha familia.

É tamén a túa familia, o fogar que che acolle, acompaña e sanda: a Igrexa, a túa Parroquia, os sacerdotes, as/os relixiosas/os, os catequistas, a señora que senta ao teu carón cada domingo no banco, ou que che abre a porta cando saes do templo, o neno que pasa a cesta para recoller a esmola, o pobre que che pide un céntimo para comer á entrada da igrexa, a que tose cada vez máis forte, o neno que corretea polo templo e acaba pegándose un golpe, a familia que vai toda conxuntada ou o que chega cando xa levamos media hora de Eucaristía.

Ao longo da túa vida es e serás amado. E Deus fai concreto e real o seu amor por ti. Tamén nunha familia. Non esquezas hoxe dar grazas por ela, sexa como sexa. Bendita sexa a miña familia.

Feliz día da Familia!

Nicolás Susena

Imaxe: Cathopic

Nadal

Celebramos nestas datas o Misterio do Nadal, a festa  do Deus “empequenecido” na humanidade, capaz de ser apertado, bicado, “comprendido”.

E celebrámolo na familia, no fogar, ese lugar onde ti mais eu podemos ser o que somos sen medo a xuízos ou incomprensións, sen enmascarar as nosas miserias, con “dereito” a equivocarnos.

¡Fermosas datas onde a luz ilumina a esta humanidade que por veces parece de trapo!

Deixemos que os nosos corazóns se abranden neste Nadal pola presenza do Amor dos amores. Retiremos o pó que teñamos na nosa fe e voltemos á nosa infancia (tamén espiritual) na que Xesús tiña un bo oco no pesebre do noso día a día.

Enxendremos coa forza do Espírito Santo, como a Virxe María, a luz que precisamos: a luz que ilumine a nosa intelixencia e nos libere dos nosos pecados, manías e miserias, a luz que fortaleza a vontade, o coraxe e o desexo de loitar por enriba das desgrazas e desatinos, a luz que nos permita recoñecer con ledicia o que somos sen enganarnos nin a nós mesmos, a luz que nos dea a capacidade de esperar, ás veces contra toda esperanza, a luz que nos conceda a graza de ser a paz de cada xornada. Enxendremos á Luz, Xesucristo.

Estamos de festa! Que a tenrura de Deus inunde as nosas casas, a nosa terra, ás nosas xentes; e ilumine a nosa existencia.

Marcos Torres

Xornada de formación permanente

A Delegación de Catequese organiza o encontro de Formación Permanente que terá lugar o día 28 de decembro, na aula Magna do Seminario a partir das 10:30h.

Compartiranse experiencias dalgúns centros de catequeses da Diocese, onde fixeron un camiño significativo.

Actos previstos:

Oración compartida

Relatorio: “O acompañamento na catequese, desde a experiencia vivencial” pola Doutora en Ciencias da Información e profesora da Universidade San Pablo CEU Mónica Mª Yuan Cordiviola, m.e.n. (imaxe da esquerda) que tamén dirixe as revistas católicas El Granito de Arena e RIE (Infantil).

Experiencias e testemuños

Conclusión: Señor Bispo

Tempos de Nadal e nostalxia de Deus

Cóntase de Buda que cada vez que algún dos seus discípulos pedíalle que lles falase de Deus, puña un dedo sobre os beizos e meditaba placidamente en silencio. Nestes tempos de Nadal e aínda que o tempo divídase en antes de Cristo (A. C.) e despois de Cristo (D. C.) as cousas cambiaron moito. No medio das présas, a lotaría, as comidas, os agasallos, as luces e ruídos enxordecedores que ocultan sinfónicas panxoliñas, faise cada vez máis difícil contemplar o Gran Misterio, en silencio meditativo, con toda a súa carga de significado e importancia que tivo e ten para a humanidade. A paganización do Nadal é un feito.

Pois, aínda que é verdade que Xesús de Nazaret é hoxe, despois de máis de 2000 anos, un dos personaxes máis famosos da historia, tamén o é que a súa imaxe e recordo estivo e segue estando moi presente nos grandes acontecementos da humanidade. A arte en todas as súas formas, a literatura, a arquitectura, a música, os modos de vida de moitas comunidades e de países enteiros, son testemuñas vivas diso. Os cristiáns somos o maior grupo relixioso do mundo. Segundo un estudo recente do Pew Forum Research Center, o 31% da poboación mundial é cristiá. Un total de dous mil douscentos millóns de persoas. Pero se algo temos claro moitos cristiáns é que, coa vinda ao mundo do tan anunciado e esperado Mesías, moitas cousas cambiaron. E isto é o que celebramos verdadeiramente en Nadal. Celebrámolo, con gozo, na liturxia durante o Advento, preparándonos para o acontecemento. Celebrámolo no tempo de Nadal, con sa nostalxia de Deus e coa certeza de que Xesús de Nazaret é o Neno Deus enviado ao mundo que quixo “acamparse” nos terruños das nosas desavinzas e intemperies; por iso, a Igrexa celebra o misterio da Encarnación e da manifestación do Señor ao mundo, o seu humilde nacemento en Belén, anunciado aos pastores e acollido por eles, como primicia de Israel que abraza ao Salvador; celébrase a festa da Sagrada Familia, como modelo primordial; e a manifestación dos Magos, vindos de Oriente, primicia dos xentís, que no Neno Xesús recoñecen e adoran ao Cristo Mesías; celebramos o seu Bautismo no Xordán e a inauguración do seu ministerio mesiánico; e finalmente, o milagre de Caná, co que Xesús manifestou a súa gloria e os discípulos creron nel.

Crer nestes misterios é facer posible que aquilo siga sucedendo hoxe, que a vida se poida encher de alegría, que o anuncio de paz no mundo volva resoar en todos os medios de comunicación e en todos os corazóns de xentes de boa vontade; que os Herodes exterminadores que fan e subvencionan mortes sexan derrotados; que El siga plantando a súa tenda no medio das nosas contendas, que poidamos contar e cantar esta Boa Nova que non ten caducidade porque o mandato de „amarvos uns aos outros como eu vos amei“ segue sendo cada vez máis necesario entre tanto desamor inmisericorde cos máis fráxiles e pequenos. Como os pastores e os magos, cargados de nostalxia do divino, saímos neste tempo ao encontro do Neno que xa veu, vén e virá ao fin dos tempos para salvar á humanidade perdida. E mentres, adorémolo prostrados e poñámonos en camiño para ser testemuñas da súa Verdade no medio das vicisitudes do noso mundo.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

[Artículo en castellano]

Imaxe: Maleny Medina

Actos na Catedral con motivo do Nadal

Día 24: Eucaristía de Noiteboa ás 24h Na escuridade da noite brilla Cristo, a luz verdadeira

Día 25: Eucaristía de Nadal ás 13h. A Palabra feita carne segue viva entre nós.

Día 30: Eucaristía solemne ás 13h. Celebración da Sagrada Familia, este ano co lema “Familia e Parroquia, resposta á soidade”

A %d blogueros les gusta esto: