1 de xaneiro, Xornada mundial da paz

A 51ª Xornada Mundial da Paz celébrase o 1 de xaneiro co lema: Migrantes e refuxiados: homes e mulleres que buscan a paz

O Papa Francisco quere lembrar aos máis de 250 millóns de migrantes no mundo, dos que 22 millóns e medio son refuxiados. Para atopar un lugar onde vivir en paz, moitos deles están dispostos a arriscar as súas vidas a través dunha viaxe que, na maioría dos casos, é longa e perigosa; están dispostos a soportar o cansazo e o sufrimento, a afrontar os arames e os muros que se alzan para afastalos do seu destino.

 O Papa pide que con espírito de misericordia, abracemos a todos os que foxen da guerra e da fame.

[Ver mensaje del Papa]

Festa da Sagrada Familia

O último día do 2017 tamén é cando se celebra, este ano, a festa da Sagrada Familia. Os bispos da subcomisión de Familia e Vida da Conferencia Episcopal publicaron un escrito no que desenvolven o lema A familia, fogar que acolle, acompaña e sanda. Entre outras cousas, din o seguinte:

A experiencia de moitas persoas é que o primeiro lugar no que somos acompañados é a familia. Aquí atopa a súa raíz a vocación misionera da familia. As familias son invitadas por Deus a acompañar na fe e na vida aos que lles rodean, ofrecendo proximidade e alento dunha vida familiar transida da presenza viva de Xesús. Aínda que son moitas as familias que xa recoñeceron esta misión que Divos encoméndalles, aínda hai moitas máis que non descubriron esta fermosa vocación e misión de acompañar a outras familias.

A familia, como Igrexa en miniatura, está chamada hoxe máis que nunca a ser pousada no que as persoas feridas poidan recuperar a saúde. Deste xeito o poder curativo e sanador de Jesús ha de chegar a moitas persoas feridas nos seus vínculos e relacións familiares.

Finalmente, os bispos piden “á Sagrada Familia que axude a todas as familias do mundo a ser lugar de encontro, de acompañamento, de sanación, nunha palabra, a facer presente o misterio do amor de Cristo na nosa experiencia cotiá”.

[Materiais para celebrar esta festa]

Exercicios espirituais

As Delegacións de Apostolado Segrar de Lugo e Santiago organizan durante este curso 2017-2018, varios exercicios espirituais para os interesados en profundizar nun mesmo e na dimensión espiritual da persoa. A comezos de decembro foron en Lugo e no inicio de xaneiro serán en Santiago: do 2 de xaneiro ás 5 da tarde ata o venres despois de xantar.

Cómpre levar Biblia, libreta e bolígrafo, ademais de roupa e útiles de aseo.

Para resolver dúbidas, reservar praza… WhatsApp 680.42.96.26 (Javier Porro).

Tamén no mes de xaneiro de 2018, do día 7 (pola noite) ao 12 (ao mediodía) os sacerdotes de Lugo teñen unha segunda ocasión para facer exercicios espirituais. Estarán dirixidos polo Delegado do clero da Diocese de Orihuela-Alacant, Agustín Sánchez Manzanares (imaxe esquerda).

Xornada de Formación Permanente

Recollendo a invitación do Sr. Bispo na presentación do Plan Pastoral para priorizar a catequese o xoves 28 de decembro celebrouse a Xornada de Formación Permanente no Seminario en sesión de mañá.

O relator foi o delegado de catequese de Santiago D. Miguel López Varela, e tratou o tema: Unha parroquia que evanxeliza, é unha parroquia que inicia.

Catequistas e axentes de pastoral estaban invitados a este encontro que tivo lugar a partir das 11:00 h no Salón de actos do Seminario.

Deus, un neno?

Na linguaxe común do Nadal falamos do “neno Deus”, e ata nos parece natural afirmar que “naceu Deus”. Pero cando de verdade queremos razoar a fe, xa que crer é razoable, é difícil imaxinarse o feito de que Deus quixese facerse home, habitar entre nós nunha época da historia, asumir chorar e ser aleitado nos peitos dunha nai mentres ensucia con toda naturalidade os cueiros. Un neno que, como afirman os Evanxeos, crecía en idade, sabedoría e bondade e que, malia todo iso, descobre progresivamente e cada vez con máis profundidade, que non é deste mundo.

A súa relación de amizade e de servizo aos máis pobres e a todos sen excepción, os seus milagres e a súa capacidade de liderado fronte aos poderosos do mundo, están fundamentados nas relacións de igualdade co seu Pai do ceo e co Espírito Santo defensor. Como é posible imaxinarse isto dun modo axeitado? A verdade é que á Igrexa nacente tamén lle custaba entender o Misterio. Ata o ano 451 no Concilio de Calcedonia (hoxe un barrio de Estambul) non se formulou con claridade que Xesucristo é “á vez verdadeiro Deus e verdadeiro home”. E este, Xesús, o Cristo, é o Deus da creación, da alianza e da proximidade que no misterio da ENCARNACIÓN (Nadal) radicalízase como creador en creación e solidarízase co máis débil para asumilo e salvalo.

Cando alguén descobre a este Deus ou é atopado por el, acontécelle o que a un peregrino sedento que inesperadamente albisca no camiño do deserto un oasis con auga, árbores e sombras no medio dunha verde pradeira. Pero Deus non é tanto un oasis que nós atopamos, senón O Vivente que xa nos atopou a nós facéndose excesivamente humano e o encontradizo como forasteiro nos camiños de Emaús. É tan respetuoso coas nosas liberdades que aluma o noso camiño aínda que non lle fagamos caso aos resplandores da súa verdade e que se dá a coñecer só a quen o míra, téndelle a man, quere recoller no seu colo, ábrelle a súa porta ou responde á súa constante chamada.

Este neno, fráxil, pobre, pequeño…, pode ser adorado (como os Reis Magos e os Pastores) ou rexeitado, ata buscado para aniquilalo, como o Herodes de entón ou os asasinos de inocentes de sempre.

Na súa face de descoñecido e inesperado inscríbense as esperanzas e desexos máis fondos dos humanos. Quen ten os ollos abertos á Verdade, á Beleza e á Bondade pode alcanzar a recoñecelo e sorprenderse de como sempre contara con el e o agardara pacientemente, aínda cando só agora, no medio de tantas luces navideñas, nunha tenue luz de intimidade, descubra en profundidade o que contiñan a espera e o anhelo previos.

Este Deus non está morto. Ata Nietzsche, o pensador, cantor da “morte de Deus” e do orgullo do home, preguntábase: “Está morto Deus? Que sucederá se me atopo cara a cara con el, eu que construín a miña vida na roca da incredulidade?” (F. Nietzsche, O Anticristo). Por iso prefiro terminar este artigo cunha fermosa frase de R. Tagore: “Cada neno que vén ao mundo dinos: -Deus aínda espera do home-?. Deus?: un neno! Velaí o misterio.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Imaxe: cathopic.com

A %d blogueros les gusta esto: