Primeiras impresións de Ana López Castaño sobre o seu novo destino como misioneira

Ana en Barra Patuka 1

Escribir sobre as primeiras impresións é algo que me impón respecto, porque con frecuencia adoitan ser distantes da realidade.

Así que tratarei de non xulgar nada do que vexo ata agora, pero si compartir un pouco da chegada a este marabilloso lugar.

A viaxe ata Patuka [Honduras] é unha aventura, por terra, aire e mar, aos poucos vas sentindo o calorciño desta terra, aromas novos, cores cun brillo especial, cheiros descoñecidos… E cando a barca xa se achega a Patuka pensas: por fin, cheguei ao meu novo fogar. E unha faise consciente do lonxe que está, e realmente é coma se entrases noutro mundo.

O primeiro que chama a atención é a beleza do lugar, porque sen ningunha dúbida este é un recuncho do mundo moi lindo. Considérome privilexiada de estar nunha casa desde a que se pode mirar o río Patuka e o mar Caribe, xa que esa vista xunto ao fresco da terraza, fai que sexa un lugar máxico. Deses lugares onde atopas paz, e sentes como a alma énchese de enerxía.

A xente é moi distinta, pero sen dúbida teño moito que aprender deles, desde o saúdo onde se achegan a un e aspírano, coma se ao respirar o teu aroma empezases a formar parte deles, pero é algo que non todo o mundo fai (entendo que implica certa confianza ou intimidade). Cando algunha das catequistas ou kuka nani (AVÓAS) fíxoo comigo, sentín un profundo respecto, á vez que sorpresa e unha chamada a que algo tan sinxelo como o saúdo aquí é distinto. Non sei se estarei equivocada, pero vexo xente moi autónoma, humildes, e que me transmiten unha gran sabedoría.

Ler máis

O misioneiro comboniano P. Ángel escribe desde Brasil

O P. Angel enviou unha carta desde Brasil á Delegación de Misións de Lugo sobre a nova parroquia na que está:

JOÃO PESSOA (PARAÍBA), BRASIL, A 23 DE XULLO DE 2015

Moi estimado Jesús Santiago:

Estado_de_Paraíba […] A nova parroquia está na periferia da capital do Estado de Paraíba, João Pessoa, en pleno nordeste brasileiro.
Como, en xeral todas estas periferias, énchense de xentes vindas, especialmente dos interiores, en busca de mellores condicións de vida e fuxindo das secas que acontecen no interior do nordeste. No litoral adoita chover bastante máis.
A nosa parroquia ten por patrono a S. Antonio, o santo máis popular en Brasil. Conta con cinco anos de vida como parroquia e está formada por unhas 10 comunidades, das cales, catro no interior, ou sexa, no campo, a uns 30 Kms.
As periferias das nosas cidades sofren un gran abandono por parte dos mandatarios (falta de asfalto, falta de centros de ensino á altura, o mesmo no campo da saúde). A nosa rúa, que ten a anchura dunha avenida non ten asfalto e en cada metro ten un bache.
O pobo nordestino ten moitos valores: hospitalidade, acollida, solidariedade, é moi relixioso, con multitude de igrexas, centros de culto e demais.
A parroquia organízase en comunidades, cos seus líderes, animadores, estruturas materiais, etc. Os fieis, en xeral, asumen os seus compromisos nas pastorais, movementos, etc. Cada comunidade ten o seu consello de comunidade e organízase en pastorais (familia, mocidade, dezmo, catequese…) e movementos (Lexión de María, ministros da comuñón, monagos, Terço rosario] dos homes…).
Para chegar ás comunidades do interior, pasamos por grandes extensións de monocultivos, concretamente, plantacións de piña e de cana de azucre. Para máis detalles, a piña desde que se planta ata que se recolle, pasan uns seis meses e a cana de azucre, se o tempo axuda, uns 8 meses.
Nesta periferia, os misioneiros combonianos, xa estamos na terceira parroquia, pois entregáronse á Igrexa Local, as dúas anteriores. Organizáronse en comunidades, en estruturas materiais e unha certa autonomía económica para que o sacerdote que asuma, poida levar unha vida digna e suficiente.
As vocacións para o clero secular están bastante ben e nuns anos poderán abastecerse (xa máis dun 80%). Do que talvez se carece é da falta de apertura á misión, tanto dentro do país, por exemplo, a Amazonia, como a apertura a África, por exemplo.
Pois nada máis por esta vez. Saúdos a todos os que levades adiante eses servizos contorna á Delegación, parroquias, grupos e demais.
Que O Señor Xesús, Misioneiro do Pai, acompáñenos e bendiga. Un abrazo.

P. Ángel

Acto conmemorativo da declaración como Patrimonio Mundial concedido pola Unesco aos Camiños do Norte

O mércores 29 de xullo en Mondoñedo ten lugar un acto oficial conmemorativo da declaración pola Unesco dos Camiños do Norte como Patrimonio da Humanidade.

Ás 12:15 h na Praza da Catedral estarán o Administrador diocesano de Mondoñedo-FerrolAntonio Rodríguez Basanta, o bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, o presidente da Xunta, Alberto Núñez, a presidenta da Deputación, Elena Candia, entre outras personalidades.

Nomeamentos para delegacións e parroquias

No organigrama da Diocese, son nomeados delegados as seguintes persoas:

Delegado Episcopal de Ensino e Catequese:  Manuel Areán Fernández

Delegado Episcopal para o Clero: Miguel Asorey Otero
Delegado Episcopal de Pastoral da Saúde: Jorge Vázquez Freire, Capelán do HULA
Delegado de Pastoral Vocacional e Delegado Episcopal para a Vida Consagrada: Marcos Torres Gómez
Director do Secretariado para os Camiños de Santiago: Francisco Moreiras Calvo.

Nomeamentos para parroquias. Agosto

Xoán Carlos Rodríguez Paradela: Fonteita, Santiago; Furís, Santo Estevo; Miranda, Santiago; Mirandela, Santo André

Manuel Rodríguez Álvarez: Mera, San Pedro.

Ramón Álvarez Varela: Retorta, San Romao; Retorta, Santa Cruz; Vilamaior de Negral, San Lourenzo.

Jesús Enrique Fernández Fernández: Barreiros, San Cosme; Masoucos, Santiago.

Abel Quiroga Gallego: Monte, Santa María; Recesende, San Cibrao

Alejandro Pin Díaz: Barredo, San Xoán.

Nomeamentos para parroquias. Setembro

José Pérez Barreiro: Manduas, San Tirso

José Katanga: Negreiros, San Martiño.

Manuel Otero Méndez: Esporiz, San Miguel; Bidouredo, Santiago; Fente, San Martiño; Pedraza, Santa María

José Luis Vázquez Coego: Estación-Monforte, Sagrado Corazón; Ribas Altas, San Pedro; Valverde, San Pedro; Parte, Santa María; Chavaga, San Pedro; Reigada, San Salvador; Bascos, San Martiño; Canedo, San Juan; Óutara, Santa María.

Antón Negro Expósito: Pobra do Brollón, San Pedro; Abrence, San Xoán; Castroncelos, Santiago; Castrosante, Santa Mariña; Saa, Santa María

Alberto Riádigos García: Pobra, San Xiao; Escoureda, Santa María; Vilafiz, Santa María; Muro, San Xoán; Ronfe, San Pedro; Maceda, San Pedro; Bande, San Pedro; Paradela, San Fiz

Óscar González Murado: Santa Comba, San Pedro.

Miguel Ángel Fernández Vilariño: Pena, San Xoán

 

Matrimonio e a unión de Cristo coa Igrexa

Oh Deus, que ao consagrar a unión conxugal lle deches un significado tan grande, que nela prefiguraches a unión de Cristo coa Igrexa. (Bendición Nupcial)

Todo sabemos que o verán é un momento propicio para a celebración de vodas. Porque nun dos acontecementos máis importantes na vida das persoas tamén se busca que o bo tempo acompañe.

 É normal que se forme algo de “barullo” antes e despois da celebración do sacramento. A xente está nerviosa e eufórica polo que non sempre se consegue ver ou comprender por que estamos dentro dunha igrexa celebrando a unión matrimonial dun home e unha muller.

E o cura que fai ese día? Un servidor tenta rezar mentres contempla as caras de todos (xunto co fotógrafo, somos os únicos que estamos a mirar de fronte aos noivos e aos convidados). E o que máis motiva a miña oración é o fragmento dunha das bendicións nupciais que encabeza estas liñas.

Non é calquera tipo de unión ou contrato. É unha imaxe da unión de Cristo coa Igrexa. É unha unión ao estilo de como Deus fai as cousas: unha entrega total para que o outro o sexa todo, renunciar a todo para que ao outro non lle falte nada. Deus entrégase totalmente, até a vida do seu Fillo. Os esposos renuncian a todo e entrégano todo.

É evidente que non son tempos fáciles, que estamos demasiado afeitos a que as cousas sexan caducas. Pero o proxecto de entregarse totalmente por unha persoa no matrimonio cristián, ou pola Igrexa na vida sacerdotal, non deixa de ser apaixonante polo que ten de inmensa xenerosidade.

Non se entende a entrega sacerdotal sen a presenza do Deus na vida do sacerdote. Sería un absurdo. Supoño que tamén é moi complicada a vida matrimonial se Deus non está no medio dos esposos.

Deus fainos dóciles e humildes. Deus convídanos a ser xenerosos e a entregarnos a El. Esta é a única forma de entregarnos totalmente aos demais.

Hoxe preséntolle ao Señor a todas as parellas que este ano casan na nosa Diocese. Encomendádeas nas vosas oracións.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: