Mes: Xuño 2020

A Catedral de Lugo reinicia as visitas culturais

A Catedral de Lugo abre de novo as súas portas aos visitantes que queiran coñecer os encantos da basílica lucense: templo, claustro, museo, torres. Estas visitas culturais comezarán o vindeiro 1 de xullo.

Para preservar as normas de seguridade sanitaria, a compra de entradas poderá realizarse online a través da web www.catedraldelugo.es. En vez de usar as audioguías que se ceden para facer a visita pode descargarse o audio a través dun código QR. Así mesmo, lémbrase que para os lucenses e empadroados en Lugo, a visita á Catedral seguirá sendo gratuíta.

O horario para as visitas turísticas é o seguinte:

  • De luns a xoves, de 11 h a 17 h

  • Venres e sábados, de 11 a 19 h

Os domingos non hai por agora este servizo.

Humanismo ou Cristianismo? (II)

Así exposta a pregunta, a resposta é doada. O Humanismo procura a promoción do home sen ningunha referencia a Deus. O Cristianismo pola súa banda, contempla ao home como un ser que ten a súa orixe en Deus, e a Deus tende como ao seu fin.

Para un crente, non abonda o Humanismo, segundo o cal, a nosa existencia comeza no berce e remata na tumba. Nós sostemos que Deus é o principio e o fin do home: “Nel vivimos, movémonos e existimos”. Agora ben, Humanismo Cristián, ou Cristianismo Humano? Certamente, Humanismo e Cristianismo non se identifican, pero non deben ignorarse o un ao outro.

O cristianismo ten que considerar ao home na súa integridade corpórea e tamén na súa dimensión espiritual. Se descoida o primeiro, convértese en “anxelismo”; e os homes non somos anxos. Pero se esquece o segundo, identifica ao home cun ser irracional, que ten a facultade de falar; e con esa pedra de muíño non comulgamos os crentes.

O Evanxeo contempla ao home na súa dobre referencia a Deus e aos irmáns, e lémbranos que a Deus debemos amalo “con toda a alma, con todo o corazón e con toda as forzas”, porque é o noso creador e Pai; e que aos homes debemos amalos con verdadeiro amor de irmáns, porque con eles compartimos orixe, historia e destino. Xesús díxoo moi claro: “Nisto coñecerán que sodes discípulos meus: en que vos amedes uns a outros como eu vos amei”. Xesús dirixiuse ao pobo con palabras e con obras, e engadiu: “se non credes as miñas palabras, crede as miñas obras”. El pasou polo mundo tendendo a man ao pobre, compadecéndose do oprimido, ofrecendo acougo aos que perderan a esperanza, devolvendo a saúde aos enfermos que buscaban nel a curación das súas doenzas, e poñendo pan nas mesas dos menesterosos. As obras de Xesús son “falas de Deus”, segundo dicía Santa Teresa de Xesús. Cando alguén nos fala do que oíu, a súa palabra é crible; se nos fala do que está a ver, a súa palabra é irrefutable, e se nos fala do que está a vivir, a súa palabra é incontestable. Este é o caso de Xesús. El mesmo é “Palabra de Deus”: non fala de oídas: vive o que di, e transmite vida co que di. Fai aos cristiáns “sacramentos” da súa vontade. Os sacramentos non fan presente a Cristo, senón que o propio Cristo faise presente nos sacramentos; actúa por medio dos signos sacramentais. Iso debemos ser os cristiáns: “sacramentos itinerantes” dos que Cristo se vale para seguir evanxelizando ao mundo. Os cristiáns somos os “signos” visibles do facer de Cristo; pero o axente operante é El mesmo. Este comportamento de Xesús dá un cariz humano ao seu modo de actuar, pero non o converte en “humanismo” posto que a virtualidade non a pon o home, senón Cristo mesmo, o cal se vale de nós para seguir facendo marabillas no noso mundo.

Pode servirnos de exemplo a motocicleta e o sidecar: este fai que a moto poida dispor dun asento á beira do motorista, pero a forza motriz achégaa a motocicleta. Sen esta, o asento axustado sería un elemento inútil. A súa achega depende do seu axuste ao motor da máquina.

A achega de home é cristianismo na medida na que os humanos actuamos en sintonía con Xesucristo. O que facemos á marxe de Cristo, é humanismo e ten cousas positivas, pero está exposto a notables carencias e até a lamentables inmoralidades. Para evitalo, axustémonos a Xesús e pasemos polo mundo facendo o ben no seu nome.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Texto en castellano]

Viralizar a fe?

O elemento básico do primeiro itinerario vivido no Congreso de Laicos 2020 tiña como fin aquilo para o que utilizamos as redes sociais: comunicar, “ser primeiro anuncio”, anunciar a Boa Nova, emitir Evanxeo.

Whatsapps, Facebook, Twitter, Instagram, Skype, Zoom, … son nomes que non hai moito soarían unha lingua estraña para nós, pero que hoxe forman parte das nosas rutas virtuais cotiás. Trátase das redes sociais, cada vez máis presentes nas nosas vidas. É unha nova forma de relacionarnos que este mundo da internet nos está a ofrecer. Estes foros teñen como principal misión o conectarnos, que inter-actuemos, nelas funcionamos coas leis básicas da comunicación: “emisor e receptor”. Estes foros teñen un perfil no que amosan as súas fotos, o seu estado de ánimo, comentan os perfís dos demais … Pero cada vez podes inter-actuar de máis maneiras.

O cristianismo é funda-mentalmente cooperación existencial coa intervención salvadora de Deus na historia da humanidade que normalmente se realiza a través da testemuña, da Palabra e dos signos sacramentais encomendados ao pobo de Deus, a Igrexa. (Lumen Gentium 1 e 48). A testemuña é ese primeiro anuncio no que se insiste no Congreso de Laicos, e vívese nos feitos, no compromiso, e na palabra, tratando de emitir, producir ou exhalar enerxía, sinais, impulsos, ondas, en todas as direccións que axuden ao noso mundo a descubrir a Boa Nova de Xesús de Nazaret. Lembrando sempre o anuncio fundamental: o amor persoal de Deus que se fixo home, deuse por nós e está vivo ofrecendo a súa salvación e amizade. (EG 128)

A característica do primeiro anuncio é a súa condición inequívoca de chamada, o seu carácter interpelativo ou provocativo, invitación a responder. E a sorprendente e orixinal grandeza do primeiro anuncio é que como tal é o portador e facilitador do que anuncia: o encontro inicial ou renovado con Xesucristo.

Levamos moito tempo escoitando que o “continente dixital” era o gran reto para a evanxelización. En canto ao contido, pero tamén como medio de encontro. Temos unha tarefa cultural para canalizar todo ese potencial. Temos ante nós o reto de comunicar a Xesús de Nazaret aos “nativos dixitais”. Pero tamén temos o perigo de “viralizar” a nosa fe, como nos avisou o Papa Francisco hai unhas semanas nas súas homilías diarias; no sentido de non substituír o contacto humano e o cara a cara permanentemente polo encontro virtual.

Que nos espera despois da Covid-19? Sen posibilidades de macro-encontros eclesiais, falta de encontros ti a ti, que non estaban xerando aparentemente o éxito desexado. Quedamos encerrados? Conformámonos con manternos? Que posibilidades temos de poñernos de novo en camiño?

No son preguntas para importunar ou só para que queden no aire. Son inquedanzas ás que temos que ir respondendo e o mundo laical está en primeira fila para poder ir creando vieros novos ante os desafíos.

Delegación de Apostolado Segrar

Lugo eucarístico

Os factores que expresan a riqueza dos pobos, son múltiples: a fertilidade dos seus campos, a achega das súas industrias, a cultura das súas xentes, os monumentos históricos das súas prazas… No noso caso abonda traer á memoria os dous grandes monumentos históricos da nosa cidade: as murallas romanas e a nosa Catedral: eles deron lugar aos dous apelativos con que se coñece a cidade lucense: cidade das murallas e cidade da Eucaristía. A muralla, pola súa antigüidade e pola súa integridade, símbolo da grandeza histórica dun pasado que se escapa á meticulosidade investigadora dos historiadores. Lamentamos que a falta de documentos de arquivo non nos permita concretar a data histórica en que foron construídas.

Pero Lugo é, sen dúbida tamén, a cidade do “Santísimo Sacramento”, como a clasificaron os nosos avós desde tempo inmemorial. Na Eucaristía o Señor faise realmente presente e sacramentalmente tanxible. A sementeira eucarística foi tan prolífera, que Xesús plantou a súa presenza Sacramental en todo o globo terráqueo. Con todo, falando en linguaxe catequética, cabería dicir que a presenza Eucarística de Xesús Sacramentado, faise máis densa na nosa Catedral que noutros templos.

Polas escavacións que se están levando a cabo en Galicia, conclúese que a nosa terra foi evanxelizada xa no século III, aínda que isto non consta documentalmente.

Do que si hai documentos fehacientes é de que no século VI a sede de Lugo era a máis importante da península ibérica e de que aquí se celebrou o Primeiro Concilio no ano 569. Desde entón, hai constatación histórica dos distintos avatares polos que pasou a nosa cidade e a súa Catedral.

Congratulámonos da riqueza dos nosos arquivos, pero a maior achega histórica é a vida e os seus acontecementos. Estes influíron grandemente no xurdir da devoción Eucarística do pobo de Lugo. Un destes acontecementos, foron as herexías priscilianistas e arianas que negaban a presenza de Cristo e a súa divindade, respectivamente, na Santa Hostia. Estas herexías e outros comportamentos pouco ortodoxos enardeceron a fe Eucarística dos lucenses, que, xeración tras xeración, deixaron pegadas do seu amor a Xesús Sacramentado. Aí están os cruceiros graníticos sacralizando as rutas que conducen á cidade do Sacramento. Aí queda o recordo dos nosos avós que conxugaban as faenas mercantís con visitas á Catedral Eucarística. Aí están os banzos de acceso á mesma Catedral, esvaradíos polo pisar dos miles de lucenses que cada día soben e baixan para visitar ao Santísimo, exposto na Custodia do Altar Maior.

Así, en sintonía co devir das temperaturas cambiantes, das estacións astronómicas dos anos, foi discorrendo a historia Eucarística dos lucenses con climas de verán e de inverno, de outono e de primavera, ata que en 1669 a Xunta do Antigo Reino de Galicia, cos representantes das sete cidades que naquel momento o conformaban, acordaron a fundación do que desde entón coñecemos co nome da Ofrenda ao Santísimo Sacramento, a celebrar na Catedral Lucense o domingo infraoitava da festa do Corpus.

Isto confírmanos que a vida precede á lei. As institucións unhas veces xorden para apontoar os comportamentos, e outras como floración do bo facer da cidadanía. Este é o caso da Ofrenda ao Santísimo na cidade de Lugo. A fe Eucarística era tan sólida en Galicia, que necesitaba manifestarse, e nada mellor que a exposición do Santísimo na dourada Custodia da nosa Catedral.

Esta exposición é continua desde tempo inmemorial. Esperamos que xamais se interrompa, como sinal de que a fe Eucarística dos lucenses mantense viva e en pé.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Que botamos de menos durante todo este tempo?

Parece que se achega o final do estado de alarma. A cousa comezou con 15 días, pero as sucesivas prórrogas, porque a Covid-19 non deixaba de atacar, fixeron que se prolongase durante case 4 meses.

Moitas actividades de todo tipo tivéronse que parar dun día para outro e todos sufrimos as consecuencias en maior ou menor grao, á marxe, está claro, dos que padeceron a enfermidade de forma grave e, por suposto, os que perderon a vida. Por suspender, até se suspenderon todos os cultos con afluencia de fieis en todas as igrexas, como ben sabedes.

Non creo que me equivoque se digo que moitos non notamos a falta dalgunhas desas moitas actividades que se deixaron de realizar. Por prudencia non vou dicir as que me parecen case totalmente prescindibles, pero polo que puiden escoitar hai máis xente que pensa coma min.

Non me refiro só a actividades civís, senón tamén a moitas cousas que se fan desde a Igrexa que ninguén as notou de falta nin sequera os propios curas. Quizais esta é a proba de que moito do que facemos non está dentro do esencial da misión da Igrexa, isto é, o anuncio do Evanxeo e a celebración dos sacramentos.

Isto ten que facernos reflexionar seriamente aos sacerdotes e bispos de xeito particular. Se cadra o coronavirus fíxonos ver que estamos a perder o tempo en cousas que non serven para nada e que ninguén as bota en falta. Se despois de 4 meses foi así, é probable que siga tamén así durante o resto do ano. Xa saben, hai cousas que viñeron para quedar.

Pola contra, todos puidemos ver como o que si había era todos os días miles de persoas conectadas a internet ou á TV para participar da misa diaria, e xa non digamos da dominical, mesmo persoas que antes non era asiduas e agora «engancháronse», no bo sentido, á misa. Tamén durante este tempo proliferaron moito os comentarios e reflexións que os sacerdotes transmitían polas redes sociais, WhatsApp e demais medios porque moitos fregueses, reais e virtuais, demandaban aos seus sacerdotes unha palabra de esperanza nacida do Evanxeo.

Durante este tempo puidemos prescindir de reunións interminables, de plans, de axendas apertadas, de funerais-aniversarios convertidos en «feiras», de celebracións reducidas a «eventos sociais», de procesións «espectáculo», de bendicións de ramos confundidas con «esconxuros», de catequeses por puro requisito, de viaxes-peregrinacións, inauguracións, de andar correndo dun lado para outro e moitísimas cousas máis. E, como digo, ninguén o botou en falta. A cousa dá que pensar.

Para terminar, quero deixar claro que falo por min e que, por tanto, é a miña opinión e que podo estar equivocado.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Ver texto orixinal]

A %d blogueros les gusta esto: