Parroquias civís e eclesiásticas

Desde a época dos suevos ata o día de hoxe a parroquia é a realidade que vertebra, delimita e configura a xeografía galaica na súa estrutura organizativa e institucional. Vén a conto lembrar que a Igrexa Católica está organizada en dioceses, e estas están constituídas por parroquias. Aínda que tamén hai dioceses, grupos e movementos que non se definen pola demarcación territorial, pero que non son o tema desta reflexión.

Cando tódalas persoas que viven nun ámbito territorial determinado son membros da Igrexa Católica non hai posibilidade de conflito entre os membros da Igrexa e outras persoas que vivan nesa demarcación, nesa parroquia, porque todos son católicos, aínda que si pode haber conflitos entre diversos grupos da Igrexa. Así, loxicamente, o que é da Igrexa sería de todos (xa que todos son católicos) ou dun grupo concreto deses católicos segundo as leis eclesiásticas ou civís.

Pero cando os que viven nunha demarcación territorial non todos son católicos, o dos católicos é deles, e o de todos é para os que viven nesa demarcación. Tamén haberá bens de cada agrupación relixiosa, política, sindical, cultural… que existan nese territorio.

Por iso é necesario saber distinguir entre parroquia -comunidade de seguidores de Xesús na Igrexa Católica- e parroquia -conxunto de persoas que viven nun lugar territorial concreto-, e facer a distinción con verdade, xustiza e boa vontade. Na práctica non está resultando fácil a distinción, pero é necesaria porque a liberdade relixiosa é un dereito fundamental da persoa. Así, o mesmo Bieito XVI, despois de defender a práctica relixiosa pública e privada, individual e comunitaria e o dereito a difundir a propia fe, engade: “Non debería haber obstáculos se quixera adherirse eventualmente a outra relixión, ou non profesar ningunha” (Mensaxe da paz 2011, nº 5).

En todo caso non se esqueza que na demarcación territorial parroquial civil tamén hai católicos, que teñen os mesmos dereitos cás outras persoas que viven aí, e que os veciños se poden agrupar por diversos motivos e finalidades lexítimas, incluídas as relixiosas.

A xente dunha parroquia ás veces pregunta se determinados bens (cemiterios, fincas…) son do bispado ou dos veciños. Esa pregunta está mal formulada porque os bens poden pertencer á Igrexa Católica (Pobo de Deus cos seus ministerios), ao Concello, ao Estado, á comunidade de veciños ou á unha asociación de veciños (que non son o mesmo), aos musulmáns, aos xudeus, a unha asociación deportiva…

Hai certos bens que, por lóxica, está claro que son da Igrexa Católica, como son os templos e cemiterios anexos, as casas reitorais e propiedades que están dedicadas a unha Obra de Caridade ou ao sostemento do clero, os directamente adquiridos pola Igrexa ou expresamente doados a ela… pero noutros habería que indagar a súa orixe, doazón ou uso histórico, como pode ser o campo da festa, bens de uso colectivo… neste caso con boa vontade e sentido común poderían resolverse moitos dos conflitos que poden xurdir con frecuencia. Parecidas cuestións danse cando na sociedade se pasa dun Estado confesional a outro aconfesional ou laico.

A liberdade relixiosa defendida pola Igrexa no Concilio Vaticano II leva consigo que desapareceran os Estados confesionais católicos (aínda hoxe na UE, tras o Brexit, permanecen tres Estados confesionais doutras Igrexas cristiás). Por iso é necesario que todos teñan clara a distinción entre parroquia católica e parroquia civil, entre Igrexa e Estado, para ben de todos. Esta tarefa non resulta fácil para moitos polo peso duns 1500 anos de historia. A pluralidade política e relixiosa das nosas sociedades esixe que con boa vontade e sabedoría se vaia distinguindo estes temas para mellorar a convivencia e evitar discriminacións.

Por outra banda non debemos esquecer que a Igrexa entende a súa misión como Sacramento de Salvación para o mundo, non pechada en si mesma, e que quere estar no servizo colaborativo en verdade e xustiza para o ben común de toda a sociedade, especialmente dos pobres que deben ser os preferidos. Así que os bens da Igrexa teñen que estar ao servizo da súa misión.

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Cáritas cumpre 75 anos

Desde que se constituíu Cáritas en 1947 pasaron 75 anos de percorrido como confederación oficial de entidades de acción caritativa e social da Igrexa católica española. Sempre orientada á loita contra a pobreza e a promoción do desenvolvemento integral das persoas, especialmente dos máis pobres e excluídos dentro e fóra das nosas fronteiras.

Reproducimos algúns parágrafos do prólogo de Mons. Alfonso Carrasco ao libro de José de Cora titulado Titanes contra pobreza e que trata sobre a historia local de Cáritas.

Caritas non se reduce a unha obra de beneficencia, a unha iniciativa asistencial. É a manifestación na nosa terra dunha humanidade renovada polo Evanxeo, que non segue a vella lóxica do mundo -a do interese e a comodidade propia. Admiramos desde os primeiros momentos a capacidade de iniciativa, o vigor espiritual, a intelixencia, a fortaleza e o amor que brotaron en tantos, grazas a esta raíz boa do Evanxeo. A novidade verdadeira, que fixo esta historia e que seguirá sendo creativa -esperamos que moitos anos máis- ten a súa orixe na presenza do Señor; o egoísmo e o pecado son vellos, moi coñecidos, carentes de novidade real.

Caritas chámanos e exercítanos a vivir como cristiáns, a ser conscientes do Amor de Deus, que é principio de vida e de esperanza para cada un, e que dá dignidade a toda persoa. Fai que non miremos ao outro como quen non nos é nada, como alguén indiferente ou quizá estranxeiro, senón como próximo e como irmán, cuxas necesidades xa non me son alleas.

Caritas é un instrumento imprescindible, para afrontar os novos desafíos do noso tempo, as grandes necesidades e urxencias, antigas e novas, que se presentan hoxe nun mundo en que a Misericordia, a lei nova do amor, parece tan esquecida, onde é mesmo expresamente posta en discusión.

Caritas é hoxe, para nós, motivo de alegría e orgullo. Que sexa tamén unha chamada á urxencia de gardar viva a fe, a dar testemuño na nosa terra, como Igrexa peregrina, da gran bondade e misericordia de Deus para con todos nós, sen ningunha exclusión”.

Conferencias sobre San Manuel González e a catequese

Do 25 ao 27 de febreiro organízase unha viaxe a Ávila para asistir a tres conferencias que se realizan na Universidade da Mística baixo o título “Itinerario misioneiro de san Manuel como catequista e mestre de catequistas”. As conferencias serán:

1- San Manuel González: catequista eucarístico e eucaristizador por Aurora Mª López Medina. Doutora en Dereito, profesora de Dereito canónico e diplomada en Teoloxía. Universidade de Huelva

2- Regras pedagóxicas, o gran fin da Catequese e a arte ao servizo da Catequese por Sergio Pérez Baena. Vicario episcopal e delegado de catequese e catecumenado (Zaragoza). Licenciado en Catequética

3- O gran medio: a graza, Os dous mellores libros dun bo catequista. O neno e o Evanxeo pola irmá Mónica Mª Yuan Corduviola m.e.n. Doutora en Xornalismo e licenciada en Ciencias Relixiosas. Universidade CEU San Pablo

A saída de Lugo será o venres 25 de febreiro ás 13 horas (Praza de Bretaña) e regrésase o domingo 27 ás 21 horas. Información: Irmá Esther: 619 98 58 81

Obradoiro para mellorar a comunicación na parella

O obradoiro “Dando os mellores pasos” ten como obxectivo a complementación na parella partindo dunha evidencia: cando eliximos alguén para compartir a nosa vida, haberá intres moi diferentes: bos e malos, en soidade e con outros… Ser capaces de compasarse como parella, escoitarse, avanzar xuntos, complementarse… é decisivo á hora de construír relacións de parella onde podamos compartir todos eses momentos e fagamos que a relación saia fortalecida.

“O amor é un baile onde nos atopamos, despedímonos e volvémonos a atopar. Minuto a minuto. Día a día.” Sue Johnson,

No obradoiro adéstrase nese camiño cunha axuda: a música e o movemento. Utilizaranse eses dous elementos para aprender a escoitarse o un ao outro, para escoitar o ritmo da música e moverse xuntos. Tamén haberá dinámicas para profundar nas experiencias que se van tendo como parella para coñecerse mellor mutuamente. A actividade está chea de intres divertidos e entrañables.

É unha actividade gratuíta que se desenvolveu en Madrid, Burgos, Santander… O obradoiro impárteno de xeito conxunto Chusa Pérez de Vallejo e Ezequiel Merlo, da escola de tango “SanTango”, xunto con Cristina Bandín Potel, psicóloga do Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo e Familiae Psicoterapia.

O obradoiro enmárcase na Semana do Matrimonio que celebra a Igrexa Española. Será o sábado 19 de febreiro, desde as 10 até as 14 horas, no local de Cáritas Diocesana, Avda. das Américas 93-95, en Lugo.

A relixiosidade do home

Relixión significa relación da divindade cos homes, e dos homes con Deus.

A historia sagrada comezou así: Deus chama a Abraham, cuxos proxenitores servían aos deuses pagáns no país de Caldea, e promételle unha terra propia e unha descendencia numerosa. Abraham cre a Deus e fíase da promesa que lle fai. Así se estrean as relacións de Iavé co seu pobo.

Deus desexa que o home viva en comuñón con el, e proponlle un pacto de alianza. Parece coma se tomase exemplo dos costumes sociais en uso nos tempos primitivos. Os pactos de axuda eran frecuentes nas xeracións contemporáneas de Abraham. Cando xurdían litixios grupais, o máis débil pedía ao máis forte que lle dese protección, e este prometíalla mediante un pacto, cuxas condicións asinaban ambos os contendentes. O ritual deste convenio, chamado alianza, consistía en sacrificar un animal e descortizalo, e os contendentes proferían improperios contra o que fose infiel ao prometido na alianza pactada entre ambas as partes.

Concluído o pacto, na arca da alianza gardábanse as táboas da lei, como testemuño do acordado, e plantábase unha árbore ou se fixaba unha mouteira de pedra, lembrando o lugar onde aquilo se asinou. Deste xeito oficializáronse as relacións de Deus co pobo de Israel. Con todo, o pacto de Deus cos homes, ten unha particularidade única: a diferenza abismal entre a grandeza e a bondade do Creador e as limitacións humanas. Uns pobos procuraban aliarse con outros buscando protexerse contra un terceiro. Non era así o comportamento de Deus. Este prometía protección ao seu pobo, como nos lembra a historia sagrada. Pero, tanto nun caso como no outro, ambos comprometíanse a ser fieis ao acordado. Compromiso que Israel non sempre cumpriu, de tal maneira que Deus tivo que imporlle repetidos correctivos pola súa infidelidade: ruína de Xerusalén, catividade a que se viu sometido o pobo nalgunhas ocasións, dispersión dos israelitas. Con todo, a fidelidade de Iavé mantívose inamovible e houbo periódicas renovacións do rito da antiga alianza, como aquela na que participou Moisés no monte Sinaí.

Con este rito aliancista do Sinaí, Deus demostra que o seu plan é facer un pobo que o adore só a el. Este plan maniféstao o Señor nos seguintes termos: “se observades a miña alianza, eu serei o voso Deus, e vós seredes o meu pobo”. Pero a historia repítese, e as limitacións humanas continúan tamén na Igrexa, que é divina e humana. Isto sábeo o Señor, polo cal actuando coa pedagoxía de sempre, quere que se repitan periodicamente ritos aliancistas, lembrando aos israelitas os compromisos das alianzas pasadas, por iso é polo que nestes tempos de decadencia relixiosa, pida á Igrexa que tamén ela se revise, para detectar as súas posibles carencias, e poder emendalas. Esta é a finalidade do Sínodo convocado polo Papa Francisco. A esta acción eclesial estamos convidados todos para que, iluminados pola luz do Espírito Santo podamos ver o que falla na nosa vida persoal, e tamén na nosa sociedade; e, unha vez diagnosticadas as causas da actual crise de fe, decidámonos a combatelas con todas as nosas forzas.

Sumémonos todos a este proceso renovador, posto que todos somos Igrexa, e debemos colaborar na súa misión social e evanxelizadora.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: