A misioneira segrar Mª Carmen Rodríguez presenta a súa experiencia

Pizarra no chan coa mensaxe: “A educación é a arma máis poderosa que vostede pode usar para o mundo”

“Cambia, todo cambia…” que di a canción “pero o meu amor non cambia” nin a misión, aínda que todo sexa diferente.

Todo son contrastes, que aquí parecen máis evidentes, máis visibles. Pasei do Norte ao Sur, do inverno (saín en decembro) ao verán, ao día máis longo do ano, do noroeste de España ao centro-sur de Angola, dun instituto de Secundaria á chamada formación “informal”, quizás a que máis educa, ás escolinhas que comezan aos 3 anos, con mozos, e ás aulas ao aire libre con mulleres que abandonaron os estudos, algunhas hai moitos anos, dun país envellecido a un moi novo. Nunca vira tantos nenos! Angola é un país rico, pero hai moitos pobres, ten paisaxes fermosas, pero moitas están cheas de lixo e mosquitos. Venme á cabeza moitas veces a frase que Viktor Frankl pon na boca dun compañeiro prisioneiro dos nazis ao ver un solpor: Que bonito podería ser o mundo! Por iso temos que loitar para que así sexa.

Tamén é diferente o ambiente eclesial. Angola é un país comunista no que ao saudarse, e son moi educados e protocolarios, din que estamos ben “gracias a Deus”. E cheguei no Nadal, no que tiven unha fermosa acollida. Angola é un país acolledor por tradición e cultura. Tanto nas escolas como nas igrexas cantan e din palabras de benvida. E a Misioneiros Segrares Vicencianos (Misevi) e as Fillas da Caridade téñenos unha gran estima, polo que somos aínda máis benvidos.

O idioma tamén é diferente. En Lobito, a maioría da poboación é de orixe bantú e fala a lingua “umbundu”, que nos resulta dificilííísima. Afortunadamente para nós, o portugués é a lingua vehicular, que case todo o mundo fala e entende en maior ou menor medida. Axudoume moito saber portugués e ter aprendido algo da historia, da cultura e da literatura do país antes de vir porque me permite confraternizar con este pobo. Ademais, os angoleños están sorprendidos e aprecian que poidamos comunicarnos. Aos poucos días de chegar preguntáronme como era posible que eu puidese falar portugués se só levaba uns días en Angola!! A verdade é que hai que falar a súa lingua por inculturación, non só a nivel relixioso, aínda que iso tamén é necesario.

É importante deixarse sorprender, ter a mente e o corazón abertos, e saber aceptar as diferenzas. Moitas veces falamos de ser creativos. E tentamos selo, aínda que sempre temos tendencia a acomodarnos. Niso, aquí nos dan mil voltas. Segue a ser certo que cando pensas que chegas a “axudar”, como moito a compartir a túa vida, recibes máis. E iso tamén nos fai ver doutro xeito como vivir a misión nos nosos ambientes.

Viñen a Lobito cunha licenza de traballo temporal para colaborar en Cooperación ao Desenvolvemento nunha ONGD, no meu caso MISEVI. Esta posibilidade existe desde 2016, aínda que as comunidades autónomas seguen lexislando como levala á práctica. Trátase dunha licenza que os funcionarios poden percibir durante un máximo de 6 meses cada 2 anos. Porque é unha licenza, non unha excedencia, seguimos cotizando. A asociación tamén me “envía” a realizar unha tarefa concreta, no meu caso ser “formadora de formadores”.  Comento isto porque é un camiño novo, que abre outras posibilidades para vivir unha experiencia de misión ad gentes.

Neste mundo “comunicado”, para os que poden pagar, manter o contacto cos misioneiros ad gentes é doado. Podemos saudarnos, charlar, abrazarnos por internet, e está ben esta comunicación que, aínda que ás veces desde aquí nos dispersa doutras preocupacións, tamén axuda… pero calquera sabe, e máis dende que apareceu o Covid, que non hai nada como abrazar de verdade e non virtualmente. Pois iso, unha aperta fraternal.

María Carmen Rodríguez Esperante

Testemuño do misioneiro segrar José Luis Pérez Mudarra

Desexo compartir esa gran experiencia de seguir o mandato de Xesús: “Vaian”. Desde hai varias semanas estou no municipio de Sacaba (Cochabamba, Bolivia) compartindo misión cos meus irmáns Misioneiros Segrares Vicencianos, enviado pola Delegación de Misións de Lugo, sementando o Evanxeo de Xesús a través do meu traballo na misión. Un chega a descubrir que non é tanto o que dá, senón moito o que recibe en experiencias, no contacto coa xente máis sinxela, que sempre ten un xesto de xenerosidade e cercanía, e comparten o que non teñen, ensinandome canto ben nos fai ver a pobreza de preto.

Desde o Centro de Atención á Muller (CAM) traballan un grupo de mulleres que sufriron e superaron feitos de violencia de xénero. Elas son as promotoras de dereitos humanos e o seu labor consiste en acompañar e asesorar a mulleres que padecen a violencia para que se alcance unha xustiza transparente baseada na reconstrución dos dereitos humanos e así vivir con dignidade. Coas instancias públicas ese traballo faise desde a experiencia do CAM, que consiste en entender a acción como resposta complementaria á falta de recursos públicos, ante a realidade da violencia que sofre a muller. Daí que unha prioridade do ser e facer do CAM é a coordinación e apoio ás instancias públicas, obrigadas por lei de dar resposta a esta realidade.

Sigo crendo e apostando por traballar nestes lugares lonxanos pero próximos, pola unión da comunidade na que me encontro. Hai máis alegría en dar que en recibir. Por ese motivo estendemos a man de Deus a través de tantos misioneiros que gozan do don do envío a lugares nos que a necesidade faise un permanente chamado aos bautizados e comprometidos co Reino de Deus.

Xornada de oración e xaxún en memoria dos Misioneiros Mártires

Desde 1993, o día do asasinato de San Óscar Romero, arcebispo de San Salvador, que tivo lugar o 24 de marzo de 1980 mentres celebraba a Misa, está dedicado á celebración da Xornada de oración e xaxún en memoria dos Misioneiros Mártires. Para a 29ª xornada, elixiuse o lema Vidas entrelazadas. De feito, o mártir misioneiro é un tecelán de fraternidade: a súa vida entrelázase coa dos pobos e culturas aos que serve. A humanidade enteira entrelaza a súa existencia coa de Cristo, redescubríndose como sarmentos da mesma vide.

O sacrificio dos mártires é o signo tanxible de que a propagación da fe non é unha cruzada senón un abrazo de culturas, pobos e relixións, a total dispoñibilidade dun mesmo para a escoita e o intercambio mutuo, a axuda a quen se atopa en necesidade.

A Fundación Missio da Conferencia Episcopal Italiana elaborou un material  para a animación misioneira da Xornada. Inclúe vixilia de oración, Vía Crucis, Adoración Eucarística, breve comentario sobre os Evanxeos, 5 títulos de películas inspiradas na temática da Xornada para dar vida a un cineforum:

Human, documental dirixido por Yann Arthus-Bertrand

Para Sama, documental dirixido por Waad Ao-Kateab

Mi gran pequena granja, documental dirixido por John Chester.

Un corazón extraordinario, película dirixida por Marc Rothemund

Kalushi, película dirixida por Madla Dube

A Axencia Fides publica algúns perfís de misioneiros asasinados no mundo, en diferentes circunstancias pero unidos no único testemuño do Señor e do seu Evanxeo.

José Luis Pérez Mudarra, novo misioneiro segrar da Diocese

O 7 de febreiro na Parroquia de San Francisco Xavier (Lugo), na Eucaristia das 12:30 h, tivo lugar o envío de José Luis Pérez Mudarra como misioneiro segrar a Lobito (Angola). A celebración estivo presidida por Mons. Alfonso Carrasco e tamén estaba representada a comunidade salesiana de Lugo, pois José Luis é cooperador salesiano.

Na homilía, Mons. Alfonso Carrasco indicou que un non vai á misión por gusto, senón porque é enviado e vaise no nome do Señor, que mantén viva a súa Igrexa e cuxa presenza é plena na celebración da Eucaristía. Tamén sinalou o Sr. Bispo que a misión non ten que ver con ir colonizar outros pobos, pois non se vai para impoñer un modelo occidental.

Envío como misioneiro segrar de José Luis Pérez Mudarra

 O vindeiro domingo 7 de febreiro na Parroquia San Francisco Xavier (Lugo) na Eucaristía das 12:30 h terá lugar a cerimonia de envío como misioneiro segrar a Angola de José Luis Pérez Mudarra, que na páxina web de Misioneiros Segrares Vicencianos (MISEVI) publicou o seguinte texto co título “Quero vivir a riqueza da Misión”:

Desde moi novo sempre tiven a inquietude de ser misioneiro. A miña educación sempre estivo ligada ao carisma salesiano. A miña formación realiceina no colexio dos salesianos de Atocha en Madrid. Sempre me sentín acompañado polos irmáns salesianos e actualmente polas Fillas de María Auxiliadora (Salesianas). Son Salesiano Cooperador do centro local do colexio María Auxiliadora en Lugo. Por motivos profesionais e familiares nunca tiven a oportunidade de vivir unha experiencia misioneira, pero a pesar dos anos e agora na miña actual situación de xubilado, o espírito misioneiro non se perdeu.

Sentirme misioneiro non é ser un heroe. Son unha persoa que coa miña humanidade busco seguir a Xesús e servir aos meus irmáns. O proxecto no que vou participar con MISEVI (Misioneiros Segrares Vicencianos), na localidade de Lobito en Angola espero sexa unha experiencia inesquecible, vivindo o carisma vicenciano, participando activamente nos programas que leva a cabo: «Escola feminina» mulleres, «Promoción de saúde mental» adultos, «Omola Wasandjuka» nenos e «Ondjango Yapongololi» rapaces.

San Francisco de Sales, coa súa bondade e dozura, foi no que se fixaron os santos fundadores das súas sociedades e crearon o seu propio carisma, seguindo os ensinos deste santo (Padres Paules e Padres Salesianos), aínda que o resultado final buscado sempre é o que o espírito suscita, segundo as necesidades dos tempos. Homes e mulleres que queren traballar e facer fronte e pór remedio a indixencias de toda índole que acosan á sociedade e á Igrexa. Así o demostran as congregacións Paules, salesianos, xesuítas… dando orixe á misión e á caridade. Os pobres son a razón da súa existencia e da súa misión.

Quero achegar o meu granciño de area dando a coñecer a Deus aos pobres, anunciarlles a Xesucristo e que o reino dos ceos está preto, que ese reino é para os pobres. O carisma, sexa cal for, supón unha vocación por parte de Deus, sendo agraciados coa participación dun carisma.

Considero que temos que estar á beira dos débiles, dos indefensos, por este motivo desexo participar neste proxecto de MISEVI que serve para a protección e a prevención da dignidade das persoas. En ocasións pregúntome se realmente sabemos o que pasa neses pobos, parroquias, aldeas remotas… Desexo e espero que este encontro con Deus sexa co don que me regalou, xa que quero compartir a miña vida cos máis necesitados, persoas sinxelas, que seguro teñen un alto grao de xenerosidade.

El, é o único que nos ensina a ser alegres, sinxelos, xenerosos e felices, xa que é o único camiño. Por ese motivo vexo como o misioneiro debe ser protagonista no desenvolvemento destes pobos esquecidos da historia, que son os pobres. Desexo renovar a miña fe, compartíndoa cos demais, xerando un profundo sentimento de Deus dando a coñecer o Evanxeo nun labor de pastoral familiar, xuvenil, catequese… O amor é sempre audaz e abre novas formas de servir, sendo signo de unidade, solidariedade e de fe. Desexo dar exemplo aos demais co servizo, traballo, axuda… con alegría de vivir o Evanxeo.

Dou as grazas a Ana López Castaño, membro de MISEVI por facerme a proposta da misión. A Jesús Santiago, vigairo da parroquia de San Francisco Xavier e Delegado de Misións da Diocese de Lugo, polo seu apoio incondicional. A todo o equipo de coordinación, formación e apoio de MISEVI pola súa paciencia e traballo para que este envío sexa realidade. Todos estamos chamados á misión desde o noso bautizo. Desexo seguir o exemplo de San Vicente de Paul e Santa Luisa de Marillac, atendendo aos nosos amos: os pobres.

Lugo, 1 de febreiro de 2021

José Luís Pérez Mudarra

[Artículo original]

A %d blogueros les gusta esto: