San Froilán e San Xosé María Díaz Sanjurjo

Falar dos santos é máis edificante que dos bandidos. Esta afirmación, que parece tan clara, non é tan evidente na sociedade actual. Recordo que na nosa infancia líamos vidas de santos. Sen embargo, na actualidade, hai un gran descoñecemento destas vidas exemplares. Se no medio das concurridas rúas da nosa cidade preguntaramos quen foi san Froilán, probablemente atopariámonos coa constatación dun impresionante descoñecemento deste noso Santo Patrón e paisano. E se preguntamos quen foi san Xosé María Díaz Sanjurjo, aínda peor. A santidade parécenos difícil tal vez porque nunca nos preguntamos seriamente en que consiste. Pero os santos son os nosos amigos e benfactores. Por iso é saudable achegarse a eles para coñecelos e sobre todo para imitalos.

Un monago de Lalín contábame hai uns días que xogaba a ser crego na casa coa súa familia. Ogallá que de tanto xogar a ser crego chegue a selo. Non é esta unha mala receita. Non podería suceder tamén que á forza de xogar a ser santos remataramos chegando a selos? Dise que Teresa de Lisieux chegou a ser santa xogando aos santos co Neno Xesús, como aquel neno que a forza de xogar a ser médico, remata, sen decatarse, nunha Facultade de Medicina ou exercendo tan nobre profesión nun hospital. Que sería de nós sen os santos, intercesores admirables, vidas exemplares, mártires, doctores, protectores? En dous mil anos de historia, afirma Bernanos, a Igrexa sufriu moitas catástrofes: arianismo, nestorianismo, pelaxianismo, o Cisma de Oriente, Lutero… pero sen os santos, grandes imitadores de Xesucristo, a cristiandade non sería máis ca un xigantesco montón de historias fracasadas e de chatarra oxidada baixo a choiva.

San Froilán e San José María Díaz Sanjurjo son dous santos da nosa terra lucense, que coñeceron o noso mesmo clima, camiñaron polas nosas corredoiras, rezaron nas nosas igrexas e medraron nas nosas casas.

Froilán, amigo e santo, ermitán e monxe, lugués e leonés, emigrante, camiñante, peregrino, amante da natureza e dos animais, fundador de mosteiros e de comunidades fraternas, bispo por aclamación popular.

San Xosé María, natural de Suegos (Pol, 1818), o vindeiro día 20 deste mes, recibirá na súa terra natal unha moi merecida homenaxe con motivo da celebración do 200 aniversario do seu nacemento. Estudiou no noso Seminario Diocesano e na Universidade de Santiago, ingresou na Orde de Predicadores e foi ordenado sacerdote en Cádiz. Fiel a súa vocación misioneira evanxelizou en Manila e en Luc-Thuy (Tonkin). Despois de ser nomeado bispo de Doung-Xuyen (1852) foi perseguido polo emperador Tu-Duc, torturado e decapitado en Nam-Dinh. San Xoán Paulo II proclamouno santo no ano 1988.

O Papa Francisco acaba de publicar unha interesante Exhortación Apostólica sobre “a chamada á santidade no mundo actual” baixo o título Gaudete et Exsultate (Alegrádevos e reloucade). É unha invitación a tódolos crentes e ás persoas de boa vontade a saír da mediocridade e a asumir, con gozo e alegría, os principios do Amor Primeiro, con frecuencia misturados e diluídos nun relativismo vulgar e conformista.

Queira Deus que mirando e contemplando a vida destes nosos santos (Froilán e José María) recuperemos folgos e coraxe para levar unha vida en santidade, resistir ás tentacións do mundo e anunciar a Boa Nova do Evanxeo de Xesucristo.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Homilía do bispo Mons. Alfonso Carrasco na solemnidade de San Froilán

Transcrición da homilía pronunciada polo bispo Mons. Alfonso Carrasco durante a Eucaristía solemne na Catedral o 5 de outubro de 2018:

Benquerida alcaldesa desta nosa cidade de Lugo, hoxe acompañada polos membros da corporación municipal.

Damos a benvida a estes cativos vidos dende a parroquia de San Xoán do Campo para facer esta tradicional ofrenda ao noso patrón, san Froilán.

E benvidas tamén tódalas persoas que dende distintos lugares se achegan hoxe á nosa cidade para celebrar solemnemente estas festas.

Benvidos todos a esta casa vosa; cada fiel que ven aquí, cada un dos que vimos aquí a esta catedral sabemos que, vindo de onde veñamos, estamos na nosa casa, esta é a nosa casa, a casa de tódolos cristiáns do mundo enteiro, aquí onde a Igrexa en Lugo onde ten a súa sé.

(…) hoxe os lucenses recibimos aquí, na catedral e tamén en cada un dos nosos fogares, aos nosos familiares e aos nosos amigos para celebrar con ledicia ao noso patrón.

Celebramos a San Froilán e del o primeiro que hai que dicir é que é patrón da nosa cidade e da nosa diocese e tamén patrón da cidade de León, onde está enterrado, logo de facer un longo camiño desde aquí. El naceu aquí en Lugo, nunha casa pequena e sinxela na que medrou e se fixo grande… ata chegar ás fronteiras do que daquela eran distintos reinos; e sempre facendo ben e construíndo.

E podemos lembrar o motivo principal polo que facemos festa: que alguén noso, unha persoa nacida aquí en Lugo, é hoxe recoñecido como alguén cheo de esplendor e recoñecido moito máis aló deste lugar, moito máis aló das nosas fronteiras, moito máis aló deste século…; hoxe lembramos e celebramos que Froilán, lucense, é recoñecido como alguén moi grande por todos, pola Igrexa Universal, como un santo, como un modelo para calquera cristián de calquera lugar e de calquera momento da historia.

Froilán foi un home grande que naceu aquí, lugar no que había unha semente boa, fonda, unha fe que levaba dentro un sentido da vida fundamentado no amor, na xustiza, na paz; Froilán foi parte dunha humanidade grande.

Tódolos galegos sabemos que é preciso sementar primeiro para logo recoller os froitos; e San Froilán é froito dunha tradición concreta, dunha familia, dun pobo que tiña dentro algo moi fondo que fixo xurdir del a alguén tan importante.

San Froilán, como San Paulo, soubo que todo o que podía desexar e facer sería moi grande só con Noso Señor, só seguindo a Xesús. E así o fixo o noso paisano: correu tras Xesús, foi tras El, estudando, traballando, seguíndoo de todo corazón. E por iso, por estar con Xesús, puido dar un froito moi grande, moi forte: ser pai para moitos. Iso é o máis belo e mellor que pode chegar a ser unha persoa: ser pai, ser nai ou, o que é o mesmo, ser fecundo e chegar a dar moitos froitos nos seres queridos, nos seres próximos. Que felicidade hai máis grande que poder un día sentar á mesa con aqueles que medraron grazas a ti?

O que hoxe faremos nas nosas casas será isto: sentar ao carón daqueles que medran por nós, pola nosa axuda, e dan froitos de paz, de humanidade, de xustiza.

Ler máis

San Froilán de Lugo

O día cinco de outubro, seguindo unha venerable tradición, Lugo celebrou e celebra con gran solemnidade as festas de San Froilán. Os que nos consideramos herdeiros da súa gran obra, xa milenaria, sentímonos urxidos a non esquecer nin ignorar a súa vida, senón a fixar os ollos nel, imitador de Cristo e buscador de Deus.

Aínda que soamente sexa por orgullo lugués, lucense e leonés, non está ben que ignoremos o esencial da vida do noso santo. É por iso que, aproveitando as festas na súa honra, destacamos algúns aspectos do seu haxiografía.

En códice escrito no ano 921 Xoán Diácono connta a vida de Froilán. Segundo as crónicas, naceu no lugar chamado “Regueiro dos hortos”, preto da capela do Carme, en cuxos xardíns existe un monolito conmemorativo do seu padronado e nacemento, en forma de mitra episcopal cunha gravación dun báculo e un león e unha inscrición que reza: “neste lugar chamado “Regueiro dos hortos” naceu no ano 833 o Patrón de Lugo san Froilán”.

Na Catedral, moi preto do lugar de nacemento, foi bautizado por pais nobres e piadosos que lle poñen por nome Froilán, antropónimo de orixe germano formado por frauji (señor) e land (terra, patria). A contorna da Catedral na cidade de Lugo viuno nacer e crecer xa que, moi probablemente, foi educado na escola catedralicia. Cando aos 18 anos responde á chamada de Deus para a vida contemplativa, encamíñase cara a Valdecesar (hoxe Valdorria, lugar máxico onde se pode facer unha preciosa ruta á Capela de San Froilán) na provincia de León. Fundador de numerosos mosteiros, o pobo e o rei conseguen que acepte o episcopado de León entre os anos 900 e 905 (data da súa morte). A súa sabedoría, o seu don de profecía e a súa facilidade para a predicación, facían deste santo un personaxe de gran popularidade e con gran número de seguidores. Canonizado por petición popular, chegou a ter culto litúrxico na Igrexa Universal e festa, coa súa oitava, en España.

Na Catedral ten unha preciosa capela restaurada á que tamén se accede agora pola fachada principal a través da Porta Santa, aberta con motivo do Ano da Misericordia. Na cabeceira da capela consérvase, como xoia venerada e estimada, o sepulcro de Santa Froila, a súa nai, e o do recordado bispo franciscano Fr. José Gómez González. Ademais, a Catedral conta cunha apreciada reliquia que se venera nun brazo de prata, moi especialmente o día da festa do Santo e agora exponse no Museo Diocesano.

Pero Lugo non soamente honra ao Santo na Catedral, tamén lle dedicou a Parroquia de San Froilán (alí venérase unha fermosa imaxe do santo esculpida en 1943 por Manuel Miranda de Santiago de Compostela), o Cemiterio da cidade, significativas obras biográficas, as Festas Patronais e romarías, as famosas feiras, o culto que se estende por outros lugares, a arte, a lenda. Pero sobre todo, san Froilán é modelo de amor a Deus, ao Deus único e verdadeiro que non só se deixa amar por quen o busca senón que se deixa ver e faise o encontradizo nos camiños da historia humana en palabra e figura. Desde Froilán e por Froilán, volvemos falar de Deus e lembramos a grandeza deste ser humano que, aos seus dezaoito anos, púxose en camiño cara ás montañas para saír ao encontro do que nos transcende. Este enxeñoso “domador de lobos”, deixouno todo por seguir a Cristo por camiños descoñecidos, conquistou xentes para facer o ben, e isto non o esquece Lugo, o mesmo que León, onde estivo, está e estará sempre presente nas súas realidades eclesiais, culturais e sociais.

Mario Vázquez

Vicario Xeral diócesis de Lugo

Ofrenda a san Froilán na Catedral de Lugo

O 5 de outubro celebrouse na Catedral a Misa solemne en honra a san Froilán, coa Ofrenda ao santo. Na súa homilía, Mons. Alfonso Carrasco Rouco expresou como desexo que haxa paz, amor e se é necesario, sacrificios, evitando que se busque o poder dos uns sobre os outros.

 Na Ofrenda estivo presente unha representación do Concello de Lugo, encabezada pola alcaldesa, Lara Méndez e tamén tiveron o seu protagonismo oito nenas da Parroquia de Adai, que levaron ao altar produtos agrícolas.

 A música vocal correu a cargo do Orfeón Lucense.

Pobre San Froilán!

oracion-a-san-froilan

 Antes de nada dicir que con este título non me estou referindo ás festas de san Froilán, senón ao noso santo lucense máis coñecido ou, polo menos, máis nomeado, aínda que hai outros.

 Molesteime en ler o programa enteiro das festas que organiza o Concello de Lugo. Máis de 200 actividades. Malia ser a festa dun santo, só hai unha actividade dedicada propiamente a el, e non creo que vaia a ser a máis concorrida: a ofrenda a san Froilán na Catedral o día 5 ás 12. Xa nin se usan as palabras “misa” ou “eucaristía”, non vaia a ser que alguén se moleste porque o considere un atentado contra o laicismo, como xa pasou nalgún sitio por dedicarlle un “viva” ao santo nas súas festas patronais. Pobre san Froilán!

 A novena na parroquia da que é titular e a Misa solemne do propio día parece que non reúnen as condicións para compartir un pequeno espazo nun tan grande programa de actos. Pero nós estamos celebrando con toda a solemnidade da que somos capaces ao noso santo paisano e protector. Ademais, na nosa parroquia, a de San Froilán, rezamos todos os días a súa oración. Nela pedímoslle ao Señor, por intercesión de san Froilán, que se lembre dos nenos, os mozos, os maiores e de todos os fogares.

 Cada vez vivimos nun mundo máis incoherente. Laicismo por unha banda, pero por outro aproveitámonos do tirón dos santos, aínda que só sexa para facer deles unha marca comercial que encabece un cartel dunhas festas e veña o maior número posible de persoas que deixen uns euros na nosa cidade. Pobre san Froilán!

Se preguntamos ao que o sabe todo, a Google, por san Froilán, diranos que en máis de 230.000 sitios fálase del. Se no mesmo buscador queremos ver imaxes,atopámonos cunha gran cantidade e variedade, pero só unha (si, só unha) da Misa do patrono na Catedral. Pobre san Froilán!

 Supoño que moitos ao oír nomear a san Froilán a imaxe que se lles vén á cabeza é a do polbo. Menos mal que se puideron arranxar as cousas a última hora, porque moitos xa pensaron que, se non había polbo este ano, xa non se podería celebrar ao santo. Pobre san Froilán!

 Falar de san Froilán é falar dun lucense que intentou vivir ao estilo de Xesucristo dun modo radical. Para iso deixa a súa casa paterna para vivir como ermitán nas montañas do Cebreiro e o Bierzo. Máis tarde, séntese impulsado por Deus a abandonar o seu retiro para dedicarse de maneira total á predicación do Evanxeo nas comarcas de Galicia e León, que será cando se produza o lendario episodio do lobo.

 Falar de san Froilán na época actual é unha chamada a repensar o noso estilo de vida e decatarnos de que hoxe a chamada á santidade é tan actual como no tempo de san Froilán. Non é unha vergonza nin un exceso de orgullo querer ser santos. Para ser santos, máis ben, necesítase unha gran dose de humildade para recoñecer que estamos necesitados da misericordia de Deus.

 Termino coas palabras do Prefacio I da Misa dos santos. Creo que resume ben cal é a misión dos santos e como debemos achegarnos a eles:

“En verdade é xusto darche grazas / e deber o noso glorificarte, / Pai Santo, / porque manifestas a túa gloria / na asemblea dos santos, / e, ao coroar os seus méritos, / coroas a túa propia obra. / Ti ofrécesnos o exemplo da súa vida / a axuda da súa intercesión / e a participación no seu destino, / para que, animados pola súa presenza alentadora, / loitemos sen desfalecer na carreira / e alcancemos, como eles, / a coroa de gloria que non murcha, / por Cristo, Señor noso”.

Viva san Froilán!

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: