Mes: Marzo 2023

Presentación da Semana Santa da cidade de Lugo

O 22 de marzo, na sala capitular da Catedral de Lugo, tivo lugar a presentación da Semana Santa da cidade de Lugo. O primeiro em intervir foi o coordinador xeral da Xunta de Confrarías Ramón Basanta, que sinalou varias novidades:

“Na procesión do Santo Enterro, ademais da intervención de Cántigas de Frores, este ano tamén estarán o grupo A Volta do Agro e pechando a procesión a Banda Filharmónica de Lugo, que por primeira vez participa nun acto procesional, pois ata agora facían concertos pero non interviñeran nunha procesión.

“Está preparándose o I Concurso de Carteis de Semana Santa da cidade de Lugo. Avísase para que a xente que queira participar, o faga. Ademais dun premio económico, o cartel gañador deste primeiro concurso será o cartel da Semana Santa 2024”.

A continuación falou a 3ª Teniente de Alcaldesa do Concello de Lugo, Paula Alvarellos: “Debe haber unha gran unión entre todas as institucións. A trascendencia relixiosa é o aspecto máis importante da Semana Santa, evidentemente. Tamén é interesante ensinarlle ao país e ao mundo a importancia da nosa cultura. Na nosa cidade xa temos declaracións de bens materiais da humanidade e temos que loitar pola declaración de ben inmaterial da nosa Semana Santa”.

 

 

Tamén tomou a palabra o deputado provincial encargado da Promoción Económica e Social, Pablo Rivera, para quen “aínda que a tradición dos pasos, das esculturas, remóntase ao século XVI, tamén é un exemplo de clara adaptación aos novos tempos da relixión, da tradición e de saber adaptarse ás novas realidades.”

 

 

 

Representando á Xunta estaba o seu delegado en Lugo, Javier Arias, que dixo, entre outras cousas: “A Semana Santa de Lugo é un referente a nivel de toda España. Vén desde a Idade Media e segue manténdose ano a ano. É algo digno de mencionar a declaración da Semana Santa de Lugo como festa de interese turístico galego, o que refrenda ese interese”

 

 

 

O acto pechouno o Vicario Xeral da Diocese, Mario Vázquez, e algunhas das súas palabras foron: “A Semana Santa é fundamentalmente fe, expresión dun fenómeno relixioso fondo, e mantén tradicións verdadeiras, fermosas e boas para o Pobo de Deus e para a cidadanía. Na Semana Santa xúntanse fe, arte, cultura, pregaria, culto, música, historia, tradición, poesía…”

 

[Programa]

Comezar de novo

Cando alguén pretende pór en marcha unha actividade apostólica, debe pensar moi amodo o que pretende coa súa iniciativa, posto que o fin é o primeiro na concepción e, en función da súa finalidade, ha de orientarse toda a actividade da obra. A este respecto debe coidarse moito a intencionalidade, que as motivacións sexan correctas. Deus debe selo todo no noso corazón e nas nosas actividades, evitando cobrarlle comisións a Deus. De Deus recibímolo todo gratuitamente, e gratuitamente debémolo devolver. De Deus somos colaboradores. Tamén nós somos membros da Igrexa e o amor filial é inseparable do amor fraterno. No Nadal lembramos que o Pai Celestial regalounos o seu Fillo, como redentor de todos e, á súa vez, o Fillo regalounos a Igrexa, para continuar a súa obra no mundo. Pola súa banda, o Papa lémbranos que unha Igrexa sinodal debe ser unha Igrexa en saída. Toda a terra é campo de misión para os seguidores de Cristo, e moitos irmáns nosos, non son mellores por non ser suficientemente amados. O mandato do Señor é claro para todos os fillos da Igrexa. “Ide por todo o mundo, e predicar o evanxeo a todas as xeracións”. É unha pena que en pleno século XXI falte pan branco en moitos fogares da terra, pero non o é menos que o pan da palabra de Deus sexa descoñecida para multitude de seres humanos. Non lles chegou a grata noticia do nacemento do Redentor, posto que ninguén lles falou do fausto acontecemento do Salvador. Difícil e penosa situación para moitos dos nosos irmáns. Debemos estar motivados para revisar a nosa aptitude pouco evanxélica e para enxertar aos nosos concidadáns doses de celo pastoral semellante ao que moveu aos primitivos cristiáns a regar co seu sangue martirial, coa doutrina que eles viviron e que converteron o culto dos ídolos dos pagáns, en culto ao Deus dos cristiáns. Non esquezamos que favores suman gratitude, e que débedas reclaman xustas compensacións. Pois a nosa gratitude é inmensa e a nosa débeda inconmensurable.

Urxe saldar contas. Debemos ao Señor mil favores: a vida; o agarimo dunha familia que comparte connosco mesa e afecto. A comprensión dunha veciñanza que valorou a nosa suor e facilitou a nosa convivencia. Debemos aos próximos o perdón das nosas faltas, que foron para eles pingas de vinagre no seu vivir cotián.

Anímanos a esperanza de que non nos vai a faltar en diante a amizade dos amigos e a confianza de que viviremos un tempo máis.

Confiamos que o Señor nos concederá multitude de favores e perdoaranos incontables deficiencias. Vivamos en esperanza e agradecidos. Poñamos da nosa parte o que dependa das nosas mans e o demais o porá o Señor, de cuxa providencia nos fiamos con fe de fillos.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Lembrando a D. Benjamin de Arriba y Castro

José Río ante o busto do cardeal Benjamín de Arriba

Con ocasión do 50 aniversario do falecemento do cardeal Benjamin de Arriba e Castro celébrase na Parroquia de Becerreá unha sinxela homenaxe á súa figura e aos emigrantes que como el tiveron que deixar a súa terra e labrarse un futuro lonxe do lugar que os viu nacer. Marcharon en moitos casos sen nada, pero sempre coa convicción de saír adiante por moi difíciles que fosen as circuntancias que atopasen ao chegar ao lugar que os acollía. A súa valentía, a súa fe e as ganas de saír adiante son dignas de lembrar.

Pero «lembrar» é máis que «acordarse». Na Biblia significa «gardar na mente» para podelo comunicar a alguén capaz de actuar e, na medida do posible, con vontade de emular a vida e a obra da persoa que é traída á memoria. De feito a palabra “lembrar” vén do latín “recordari”, formado de re (de novo) e cordis (corazón). Quere dicir moito máis que ter a alguén presente na memoria. Significa “volver pasar polo corazón”.

En ocasións é necesario pasar da mentalidade de estadistas e achéganos de verdade ás persoas que sempre poden achegarnos algo e axudarnos a ser mellor do que somos. E é que chegando ao corazón das persoas é desde onde se conquista a toda a persoa.

O cardeal Benjamín de Arriba y Castro, á idade de nove anos marchouse cos seus pais a vivir a Madrid, comezando os seus estudos no colexio dos PP. Escolapios de San Antonio Abad, onde, segundo parece, tiñan que quitarlle os libros no recreo, porque era moi estudoso.

Comezou a carreira eclesiástica no Seminario conciliar de Madrid. Alí sentiu a chamada á vocación sacerdotal e recibiu o ministerio sacerdotal en 1912. Foi nomeado Bispo de Mondoñedo en 1935, e a súa gran preocupación durante o seu episcopado foi a visita pastoral a todas as súas parroquias e o coidado do seminario en todos os seus aspectos. Tamén prestou especial atención á Acción Católica e aos obreiros do Arsenal en Ferrol.

Trasladado á diocese de Oviedo o 8 de agosto de 1944 nela despregou a súa actividade na acción social obreira coa Escola sacerdotal e coa formación da Irmandade Obreira de Acción Católica. Son lembradas as súas repetidas visitas aos obreiros da Conca Mineira. Con posterioridade, foi promovido ao arcebispado de Tarragona en 1949. Nunca deixaba sen atender ningunha das preocupacións que lle achegaba a xente, chegando a formarse longas colas nas súas audiencias. Destacou pola súa sinxeleza e humildade.  O papa Pío XII nomeouno cardeal o 15 de decembro de 1958. Tomou parte nos conclaves de 1958 e 1963, nos que resultaron elixidos os papas Xoán XXIII e Paulo VI. Participando tamén no Concilio Vaticano II.

Morreu en Barcelona o 13 de febreiro de 1973 pero ao longo da súa vida nunca esqueceu a terra que o viu nacer regresando, sempre que llo permitían as súas obrigas, para visitar a casa familiar. Especial mención merece a súa contribución na construción da Casa de Exercicios de Becerreá que foi utilizada como colexio do cal gardan hoxe grato recordo do paso polas súas aulas numerosos alumnos.

José Río Ramilo

Administrador Parroquial de Becerreá

[Artículo en castellano]

Mons. Leonardo Lemos Montanet clausurou as Xornadas Abertas de Teoloxía

O 15 de marzo concluíron as XXXVII Xornadas Abertas de Teoloxía en Lugo que se viñeron celebrando desde o día 13 baixo o título “Un encontro actual con Cristo”. A proposta do Papa Francisco na súa carta sobre a Liturxia.

E encargado de poñer o punto final á edición deste ano foi o Bispo de Ourense, Mons. Leonardo Lemos Montanet. Comezou indicando que “a lituxia é sobre todo vida. A través dela (palabras, xestos, accións) Cristo encóntrase con nós, que somos homes e mulleres que nos atopamos distendidos nese tempo, nese espazo, Vivimos ese intre determinado da nosa historia no medio de luces e sombras”.

Aínda que houbo referencia a outros documentos (Sacrosanctum Concilium…) estivo máis presente a recente carta apostólica do Papa Francisco Desiderio desideravi calificada por Mons. Leonardo Lemos como “un documento sereno, sosegado, espiritualmente aberto a cada un de nós, que invita a coñecer, comprender e vivir mellor a celebración litúrxica”. O Papa Francisco fai unha chamada a todos, non só aos sacerdotes, a saber facer ben a celebración litúrxica, vivila ben, preparala ben.

Intervención de Jaume González Padrós nas Xornadas Abertas de Teoloxía: os sentidos transfigurados

O segundo día das Xornadas Abertas de Teoloxía foi o martes 14 de marzo, tamén no Salón Rexio do Círculo das Artes de Lugo, onde o Doutor en Teoloxía Jaume González Padrós tivo unha intervención titulada Unha participación que renova a vida e na que se referiu, entre otros temas, aos ollos da fe.

 Nós sabemos que é certo o que di o apóstolo das xentes, San Paulo: a fe vén da escoita, da predicación. Daquela temos a tentación, especialmente os cristiáns occidentais, de quedarnos con esta afirmación e desenvolver unha exposición da fe meramente a partir dunha linguaxe verbal descoidando a imaxe, os ollos da fe.

Lembrou González Padrós a Transfiguración do Señor por indicarnos que se nós non temos uns sentidos transfigurados non seremos quen de ver na santa humanidade de Cristo a súa filiación divina, a súa divinidade.

O relator puxo un exemplo do que é posible grazas á mirada transfigurada:

 Entra o sacerdote na igrexa, venera o altar, ergue a vista, ve á asemblea e di “O Señor sexa convosco”. Di isto porque está vendo ao Señor presente no medio da asemblea. E a asemblea mirando ao sacerdote, revestido con ornamentos do kyrios glorioso, e aínda sabendo que é un home pecador, coas súas debilidades e as súas manías, recoñece, ve, afirma, profesa que o Señor está presente no espírito sacerdotal do celebrante e contesta “E contigo tamén”.

A %d blogueros les gusta esto: