Peregrinación a Lourdes

O luns 27 saen 738 persoas en autobuses desde Silleda-Lalín, Chantada, Escairón, Pobra de Brollón, Sarria, Rábade, Viveiro, Terra Cha, Meira, Monterroso e Lugo.

Este ano é especial por celebrárense as Vodas de prata da Hospitalidade (1986-2011). Non hai dúas peregrinacións, senón que este ano organízase unha conxuntamente.

ACTOS EN LOURDES: Misa de presentación; Vía Crucis no Monte; Vía Lucis; Eucaristía internacional; na Gruta e de Despedida; procesións; excursións ás famosas covas de Lourdes e aos Pireneos; convivencia-festa, etc.

Rezar o Painoso en Lourdes con Bernardita e aos pés da Virxe, pode e debe, dar luz e forza, no peregrinar da humanidade. E peregrinar é viaxar coa vista posta nunha meta… e dá sentido á vida.

O regreso a Lugo é o venres 1 de xuño.

Todos os participantes na peregrinación son socios da Hospitalidade, polo menos durante o ano 2011.

Pregón da Caridade

Este ano, o Pregón da Caridade deuno o Ministro Fomento, José Blanco, que, no Círculo das Artes de Lugo, pronunciou unha conferencia: “O valor de compartir”.

José Blanco comezou referíndose a Antonio Gandoy, cura lucense próximo á realidade das xentes máis humildes. E algo que sempre lembra é unha frase de san Agostiño que o sacerdote lle deu a coñecer: “Reza como se todo dependese de Deus, traballa como se todo dependese de ti”.

O ministro recoñeceu que así como durante decenios o futuro foi esperanza, agora vívese nunha gran incerteza de cara ao futuro. O progreso non garante o benestar económico de todos. E o que se necesita para que haxa futuro é solidariedade, compromiso e valores.

A solidariedade é reivindicada permanentemente por Cáritas, que leva a cabo un compromiso interpersoal, feito de acompañamento a rostros concretos e procurando a dignidade.  O compromiso co outro e coa sociedade é unha elección vital.

Os valores deben reforzarse para lograr que no centro da economía se poña ás persoas. Grazas ao Evanxeo poden vivirse valores que a sociedade necesita.

José Blanco lembrou un dos puntos da Doutrina Social da Igrexa relativo a como a caridade desprégase na comunidade social e política e intervén sobre esta.

 

FRASES:

“Non cansarei de dicir que son cristián”.

“Cando se trata do tema da crise, non hai que falar tanto dos bancos, como dos que teñen que durmir neles”.

“Unidos, podemos facer máis polos que teñen menos”.

As cousas importantes fanse con corazón

Co sinxelo lema que pon título a estas liñas, en Cáritas celebramos este ano o Día de Caridade. Esta xornada é para a nosa Confederación -unha extensa familia integrada en toda España por 60.000 voluntarios, máis de 6.000 Cáritas parroquiais e 70 Cáritas Diocesanas- un tempo especial para festexar o valor máis importante que nos move ás persoas de calquera lugar: o amor, esa enerxía que flúe de corazón a corazón e que é capaz de superar fronteiras, ideoloxías, leis ou calquera forma de vida.

Ao longo deste tres últimos anos, Cáritas vén propoñendo, a través da campaña institucional Unha sociedade con valores é unha sociedade con futuro, unha invitación colectiva a reactivar unha serie de valores sobre os que afunden as súas raíces unhas relacións máis humanas, fraternas e xustas: a comuñón, a participación, a diversidade, a gratuidade e a fraternidade. Trátase duns valores especialmente oportunos para o momento actual, dominado pola incerteza que pesa sobre o futuro de tantos mozos e onde as dificultades multiplícanse para miles de familias á hora de satisfacer as súas necesidades básicas.

Desde Cáritas, nesta etapa de crise que enturba o horizonte vital de tantas persoas empuxadas fóra do sistema e que ven negado o acceso aos bens, apelamos con urxencia ao compromiso de todos para mobilizarnos ante a causa dos máis pobres e excluídos para facela nosa. Esta invitación a saír da realidade propia para deixarse tocar pola dos demais e “dar gratis o que gratis recibimos” (Mt 10,8) é unha chamada a cada persoa e unha apelación á súa responsabilidade social e persoal.

Neste ano Europeo do Voluntariado, ademais, resulta oportuno subliñar como a sociedade civil é o lugar onde podemos recompor unha ética pública centrada na solidariedade, a colaboración concreta e o diálogo fraterno. Por iso, unha sociedade construída desde estes valores é capaz de superar unha crise, de cambiar modelos sociais, de afrontar novos camiños, e de superar barreiras e leis que restrinxen a acollida e a caridade, para promover a dignidade de todos os seres humanos, a igualdade de acceso ás oportunidades, o servizo ao ben común e o respecto aos sentidos diversos.

Neste Día de Caridade, a Igrexa como “familia de Deus no mundo” (Deus caritas est, 25) celebramos o Amor, con maiúscula. E convidamos a cada un a atreverse a levar humanidade a cada barrio, a cada pobo, a cada cidade; a borrar as barreiras que nos rodean e descubrir a riqueza dos outros, sobre todo de quen afrontan maiores dificultades sociais; a facer xestos sinxelos como reducir o consumo e coidar o medio ambiente; e a sementar utopía e esperanza compartindo o noso tempo e a nosa xenerosidade.

Sebastián Moura

Secretario Xeral de Caritas Española

 

Feito co corazón

A todos resúltanos familiar ou oímos nalgunha ocasión que actuar co corazón é o consello ofrecido pola persoas queridas cando cómpre tomar unha decisión ante unha situación que supón enfrontarse a un difícil conflito de intereses. Actuar co corazón suporía transcender a lóxica formal que conduce os nosos actos cara á satisfacción do que é máis propio, para alcanzar unha perspectiva sensible aos demais, sen perder autenticidade. Desde esta perspectiva, o corazón é o símbolo da dimensión social do noso ser, o sentido que outorga para os nosos pensamentos e accións unha motivación máis aló das razóns que nos empuxan a provernos do necesario para sobrevivir máis ou menos folgadamente. Alguén con corazón é unha persoa atenta ao que sucede ao seu redor, capaz de tentar situarse con discreción dentro dos zapatos do que ten preto, de abrigar esperanza para o descoñecido e de responder os sentimentos que xorden en grao profundo do seu ser cunha acción solidaria, voluntaria e calada. O que actúa con corazón ofrécese a si mesmo nun intento de atoparse na orixe con todos os demais, independentemente das crenzas, das ideoloxías e dos prexuízos.

Quizais moitos de nós esteamos uns pouco enfermos do corazón, como así o parece estar tamén esta sociedade nosa na que vivimos, tan obsesionada polo consumo e a súa inmediatez. O medicamento para esta enfermidade é relativamente sinxela. Simplemente dar sen protagonismo, dar sen analizar egoístamente cal é o destino daquilo do que nos desprendemos, dar con sentido colectivo. Porque, en definitiva, dar é darse, unha forma sa de vivir.

Santiago Díaz de Freijo

Voluntario de Caritas Diocesana de Lugo

Co corazón

O bico a un enfermo dáse co corazón, contra o corazón apertamos ao fillo que necesita calor e consolo, co corazón damos ánimo ao amigo que acode a nós afundido pola inquietude; os voluntarios dedican o seu tempo aos demais cun sentimento profundo que sae directamente do corazón, e do corazón saen as súas palabras de alento, o seu esforzo e o seu traballo. A man que aperta outra man para transmitir confianza, seguridade, amizade, amor, compañía, é man que move o corazón, como move o corazón a entrega aos demais ou a necesidade de sacar paciencia de onde non a hai.

As cousas importantes fanse co corazón: atender á familia, escoitar aos maiores que necesitan conversación para saír do seu illamento, facer os deberes cos fillos, atopar oco na axenda para atender a un compañeiro de traballo, abrazar a quen anda escaso de abrazos ou preparar unha reunión de amigos aínda que o cansazo infiltrase cada músculo, cada un dos poros da pel. O corazón impulsa a dicir que queres ver a película que quere ver a túa parella, impulsa tamén a renunciar á viaxe que preparabas desde hai anos para sumarse ao que prefire a maioría, como impulsa a non expresar nin unha soa palabra de protesta pola renuncia. O corazón move montañas, fai forte ao débil, elimina obstáculos, bota por terra a frase “o que non pode ser, non pode ser, e ademais é imposible”. Pode ser e é posible.

Crise económica, catástrofes naturais, programas de axuda, leis, normas, medidas contra o paro, prestacións sociais para os máis desfavorecidos. Supérase todo cando se pon corazón.

 

Pilar Cernuda

A %d blogueros les gusta esto: