Por qué estudarán Filosofía os curas?

anton_negroOs curas loxicamente se entende que son crentes, pois consagran a súa vida ó servizo da Fe. Para eles o máis importante é Xesucristo, por quen hai que gastar a vida ata sufrir o martirio. Entón, por qué a Igrexa Católica lles fai estudar Filosofía para ser curas? O normal é ver nos ministros doutras relixións que só estuden os temas da súa Relixión e Fe.

A Igrexa Católica pon nos plans de formación dos cregos dous ou tres anos de estudo da Filosofía, e tamén das chamadas Ciencias Humanas, e iso antes de estudar Teoloxía! Nunha institución con tanta historia iso non pode deberse a unha casualidade, senón que debe ser algo moi reflexionado.

A Igrexa di de si mesma que é experta en humanidade, terá algo de razón? Un periodista escribía sobre o poder nas institucións sociais civís e afirmaba que terían que aprender dunha institución SABIA, como a Igrexa, que para un terceiro mandato de presidente da Conferencia Episcopal esixía ó menos 2/3 dos votos, sendo ademais os mandatos curtos, tres anos. Aceptando a posible veracidade disto, que nos quere ensinar a Igrexa coa obriga de que os curas estuden Filosofía antes de Teoloxía?. Entre as diversas ensinanzas, que este feito manifesta, destacaría as seguintes:

  1.  Supón unha valoración da razón como o camiño da persoa para atopar a verdade sobre a natureza e a historia, sobre o home e mesmo sobre Deus. A razón é unha facultade humana a desenvolver.
  2.  Expresa un claro aprecio á Ciencia como desenvolvemento da razón e da capacidade do coñecemento humano, porque somos conscientes de que a ciencia ten que estar ó servizo da humanidade e da humanización, non para deshumanizarnos e facernos máis incivilizados. Por iso é normal atopar entre os científicos de recoñecido prestixio a curas católicos. Só sinalo o exemplo dun cura que estudou no Seminario de Lugo, a quen fai 5 anos se lle dedicou o Ano das Ciencias de Galicia e déuselle o seu nome a un museo e mesmo a un cráter lunar!.
  3.  Aposta polo diálogo coa cultura e coa sociedade de cada tempo, e en especial un diálogo cos pensadores da época. Xa S. Paulo nos discursos ós pagáns, que relata o libro dos Feitos, cita a pensadores e poetas do mundo helenista. Frecuentemente vemos mediando en conflitos a personalidades da Igrexa (non foi unha excepción a mediación para as relacións entre Cuba e Estados Unidos).
  4.  Manifesta un claro rexeitamento de todo tipo de fundamentalismo, aínda que sexa baseado no libro revelado. A Biblia hai que interpretala no contexto da tradición da Igrexa, os xéneros literarios, a crítica textual… A fe hai que facela razoable, porque tense a seguridade de que o é; crese como persoas coas propias facultades intelectuais.
  5.  Implica así mesmo a afirmación da autonomía das realidades temporais. Por iso, aínda que na Unión Europea hai catro estados confesionais, ningún é católico entre outras razóns porque a Igrexa Católica tampouco o quere.
  6.  Expresa tamén unha confianza nas posibilidades da persoa para comprometerse con responsabilidade na procura de alcanzar o ben. Así, mesmo no Catecismo afirmase a primacía da conciencia como norma suprema de moralidade, e mesmo que, quen non obedece á súa conciencia certa, condénase (nº 1790).
  7.  É aceptar a autonomía humana e a súa liberdade para protagonizar a propia vida de xeito persoal e asociado. Deus non nos quere escravos senón libres. Como se repite moitas veces no Maxisterio a Fe “proponse, non se impón”.

Ler máis

Testemuño dunha participante na Xornada Mundial da Xuventude

XMX Facía anos que desexaba ir a unha Xornada Mundial da Mocidade. Ás dúas anteriores non puiden ir, pero ao ver a retransmisión da Xornada de Rio e ao anunciar que a seguinte era en Cracovia, lugar relativamente próximo, propúxenmo. Vivir unha XMX é unha experiencia incrible.

 Nela comprobas que mozos de todo o mundo únense co obxectivo de atoparse con Deus así como mozos que queren cerciorarse de que é verdade que algo pasa, que algo hai para que se reúna tanta mocidade, sobre todo ao vivir na sociedade na que vivimos nós, os mozos. Estás a gusto porque comparten os teus ideais e non che atacan por crer en Deus ou outras cousas relacionadas coa Igrexa.

 A parte disto, tamén me gustou os momentos de oración que tivemos, tanto o propio da XMX como outros que fixemos, por exemplo en Bochnia. Ser acollidos por familias foi unha experiencia tamén moi bonita porque de primeiras é normal pensar facerse preguntas como: Quen me tocará? ou Saberá inglés? Tamén é moi común dicir que non che gusta ir a casa de descoñecidos. Finalmente todo iso acaba por non importar, pois cóidannos coma se fosemos uns fillos máis. E ante isto, o idioma non é problema, coñecendo as palabras básicas do mesmo, comunicándose con xestos ou nalgunhas familias ata teñen tradutores propios para falar en inglés.

 Non esquecerei frases como a que se dixo por primeira vez, creo que en Dresde: “Non é o teu estilo e sábelo”, ou outras como cando o Papa dixo: “O que se vos deu gratis, devolvédeo gratis”.  É  verdade, porque el mesmo dixo que nós non só somos o futuro da Igrexa, senón o presente; e isto, aínda que é difícil na sociedade na que vivimos, ténsenos que notar.

 Dou grazas a Deus por deixarme vivir esta XMX e por toda a xente coa que me atopei. Como xa dixen antes, vivir algo así é incrible.

Cris

[Texto en castelán e montaxe fotográfica]

Mercado solidario na Parroquia da Milagrosa

Parroquia A MilagrosaBaixo o lema: “Compartir fainos medrar” a Parroquia da Milagrosa organiza un mercado benéfico do 26 de agosto ao 5 de setembro, de 11:30 a 13:00 e de 17:30 a 20:30.

Con esta acción a Parroquia da Milagrosa márcase varios obxectivos:

– Recadar fondos. Todo o ano moitas persoas achéganse á comunidade solicitando axuda material. En setembro as solicitudes aumentan pola proximidade e inmediatez do inicio do curso escolar.

– Promover comportamentos solidarios.

– Vencer a indiferenza. A comunidade cristiá non é, nin nunca pode ser indiferente ante Deus nin ante o próximo.

– Concienciar. Resaltar a importancia da colaboración parroquial para afrontar as carencias da nosa contorna.

– Saír do noso individualismo. O mercado, que se realiza na semana da festa, chámanos á solidariedade, non soamente nesta semana, senón a crear -a través das nosas accións- correntes de solidariedade; espontáneas e comprometidas.

 Ademais da atención semanal no despacho parroquial, están en marcha programas como os seguintes:

Apadriña unha familia. Persoas da nosa comunidade, mediante distintas formas de colaboración, crean unha rede de apoio a familias en situación de necesidade.

Campaña de apoio a nais solteiras. Co préstamo, por Artigos Relixiosos Martínez, dun lampadario provisto dun dispositivo de imaxe, recádanse fondos destinados á axuda económica a mulleres con cargas familiares de todo tipo.

Grupo de Baile. Coa idea de traballar e abrir a Parroquia á xente máis nova, e ofrecer un lugar de lecer máis aló das rúas do barrio.

[Cadro económico da obra social da Parroquia]

Semana de Formación Permanente dos Cregos de Galicia

Semana Poio - copia Do 12 ao 14 de setembro será a XXIVª  Semana de Formación Permanente dos Cregos de Galicia no mosteiro de Poio.  O lema desta edición fai referencia á chamada do Papa Francisco na Exhortación Evangelii gaudium, pedindo pasar  dunha pastoral de conservación a unha pastoral misioneira. Nesta mesma liña, no Xubileu dos Sacerdotes de Roma, o Papa pediulles aos cregos que fosen “bos samaritanos”, coa “porta aberta”.

 Haberá relatorios, diálogos, obradoiros, testemuñas,… que profundizarán no novo estilo ministerial dunha “Igrexa en saída” que quere dar resposta aos retos de hoxe.

 Os relatores das xornadas de Poio serán D. Jesús Higueras Esteban, Párroco de Sta. María de Caná (Pozuelo – Madrid), que participou no Sínodo sobre a Nova Evanxelización e que foi nomeado Misionerio da Misericordia; D. Xosé Manuel Domínguez Prieto, profesor de Filosofía e Director do Instituto da Familia de Ourense, e D. Miguel López Varela, membro do Pontificio Consello para a Nova Evanxelización e Director do Secretariado de Catequese da Arquidiocese de Santiago.

[Ver programa detallado]

Nada é para sempre?

Álvarez-Miguel-Ángel-2Recibín a publicidade dun plan de pensións. Malia a multitude de datos que teñen os bancos, esta promoción estaba pensada para os que se xubilen no 2026, así que a min non me afectaría. Aínda que non estaría mal xubilarse aos 52 anos. Recoñezo que o produto non era malo e por iso ofréceno para un prazo tan curto, non vaia a ser que as cousas cambien e teñan que pagar máis. Tamén poderiamos falar das famosas preferentes que foron vendidas como un bo produto (e é verdade que produciron moito) e para sempre (perpetuas), pero un bo día, case como por encantamento, quedaron a cero.

 Quero dicir que agora, a diferenza doutras épocas, xa nada é para sempre. Parece que todo trae data de caducidade e, en moitas ocasións, ata sen garantía de esgotar o prazo previsto. Un contrato fixo ou indefinido tampouco é garantía de nada. En calquera momento prodúcese unha crise financeira imprevisible e hai que irse á rúa sen apenas ningunha opción. Incluso un posto de funcionario xa empeza tamén a ter os seus problemas de permanencia. Abonda con lembrar a paga extra non pagada fai uns anos ou a conxelación de salarios.

 Todo cambia a unha velocidade vertixinosa e non se poden facer plans a longo prazo. Temos un complexo sistema informático que nos organiza a vida, pero de cando en vez algo ou alguén falla e quedas tirado nun aeroporto, real ou virtual, sen poder facer nada. Agora a norma é a de “usar e tirar” ou “é máis barato un novo que arranxar este”. Os nosos pais e avós son dunha xeración que cando algo se rompía arranxábase, agora tírase.

 Quizais nalgún tempo cremos que poderiamos facer cousas por nós mesmos que fosen para sempre. O mesmo paso do tempo demostrounos que estabamos equivocados. Este fallo nas previsións de durabilidade veu pola ausencia dunha peza fundamental, que si ten a esencia da eternidade: Deus. Todo o que non estea ancorado ou fundamentado nel está limitado tanto en cantidade como en calidade.

 “Entón Xesús díxolles aos Doce: «Tamén vós queredes marcharvos?». Simón Pedro contestoulle: «Señor, a quen imos acudir? Ti tes palabras de vida eterna? (Xn 6, 68)

 A vida eterna non son 1000 anos, nin 5000 millóns de anos. Non é só unha cuestión de días ou anos ou nin sequera da ausencia de tempo. É unha cuestión máis ben de calidade infinita, que non alcanzamos a comprender, precisamente por ser ilimitada, porque a nosa intelixencia non o é.

 Sen deixar de recoñecer a autonomía das realidades creadas (GS 36, Concilio Vaticano II) e a primacía do home na Creación non é menos certo o desexo profundo de eternidade e transcendencia que ten o home e que só Deus pode saciar porque é o único eterno. Somos cidadáns da Terra pero en marcha a outra cidade definitiva, a Xerusalén celestial, onde esperamos ser recreados de novo pola participación no misterio pascual de Xesucristo.

Mentres, o que nos queda é intentar facer xa, aquí e agora, as cousas con esa semente de permanencia e eternidade.

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: