A misioneira Rosa María de los Reyes participa en Lugo na Campaña contra a Fame

Durante estes últimos días de xaneiro e primeiros de febreiro está participando na Campaña contra a Fame de Mans Unidas – Lugo Rosa María de los Reyes, misioneira mercedaria de Berriz. Vive en Mbuji-Mayi, cidade da República Democrática do Congo, país sobre o que di:

Hai 8.000 km de distancia, pero é como ir dun planeta a outro. Nos países do Norte un neno non está sacando diamantes dun pozo que pode afundirse e acabar coa vida da criatura. No Congo é moeda corrente, xa sexa buscando coltán, cobalto, diamantes, ouro…”

Ademais dunha crise humana hai unha crise ambiental:

En África son de plástico os vasos, os pratos, as cadeiras, as mesas… Hai pequenas fábricas que venden moito material de plástico, que non é biodegradable e que rompe con facilidade, Entón desbótase e está acumulándose de xeito moi esaxerado; a terra está completamente invadida polos plásticos. Hai que facer algo pois a contaminación do solo é moi forte e o impacto sobre a poboación tamén é grande. A isto únese que dos países do Norte chegan a África coches vellos, autobuses vellos, todo así, polo que ao continente negro vai o máis contaminante.”

E sobre o labor de Mans Unidas fala Rosa Mª de los Reyes con gran coñecemento, pois ela mesma foi avalista de varios proxectos, por exemplo:

Montouse en Mbuji-Mayi coa axuda de Mans Unidas un centro de saúde para a infancia. A maioría dos nenos atendidos teñen febres tifoideas recorrentes, malarias recorrentes, problemas de saúde mental, discapacidades físicas moi fortes. Son nenos que non poden facerse un sitio nunha sociedade tan dura e acaban na rúa. O primeiro que reciben os nenos que chegan constantemente é unha atención sanitaria; saben que poden curar”.

 Rosa Mª de los Reyes impartirá unha conferencia no Seminario de Lugo o luns 3 de febreiro ás 20 h.

Xornada Mundial da Vida Consagrada

A celebración deste ano para a Xornada Mundial da Vida Consagrada na Diocese de Lugo será na Santa Igrexa Catedral ás 12.00 horas do sábado 1 de febreiro de 2020. Presidirá a celebración o Sr. Bispo, Don Alfonso Carrasco Rouco.

Celébrase a Xornada da Vida Consagrada baixo o lema “A vida consagrada con María, esperanza dun mundo sufrinte”.

As persoas de especial consagración, coas súas palabras, coas súas accións, pero sobre todo coas súas propias vidas, anuncian esperanza. E o será sempre que aprenda de María e con María, Nai da Esperanza, a esperar só en Deus.

As persoas que viven unha especial consagración a Deus están chamadas a ser, con María, mestras e testemuñas da esperanza.

[Mensaxe da presidencia da CONFER para a Xornada Mundial da Vida Consagrada 2020]

[Materiais da Comisión Episcopal para a Vida Consagrada]

O tempo cúrao todo?

Unha das principais causas de sufrimento na vida cotiá son as feridas emocionais que levamos connosco, as feridas que non demos curado. O que adoitamos facer con esas feridas, cos efectos desas situacións de falta de amor ou agresión polas que pasamos, é tratar de ignoralas e dicirnos unha das frases máis daniñas e falsas que se repiten na nosa cultura: o tempo cúrao todo. Nas seguintes liñas pretendo desenmascarar semellante necidade, pois se a ferida que temos non foi curada, o tempo non só non cura nada, senón que enquista e agrava a situación.

Por iso é importante saber que facer coas nosas feridas. Para iso, convén mirar de fronte a ferida e facernos responsables dela porque, aínda que un sexa acompañado no seu proceso de curación, quen ha de facerse responsable desa situación do pasado é un mesmo. A persoa comeza a sandar cando decide levar o temón da súa vida. E se alguén se responsabilizou da súa vida, responsabilizouse, en primeiro lugar, de coidarse, de atenderse. Curarse supón coidarse.

Lembremos que as feridas afectivas xurdiron porque non se atenderon algunhas das nosas necesidades psicolóxicas básicas: non se nos dedicaba tempo, non se nos respectou, ignoróusenos, non nos mostraron afecto, agredíronnos, insultáronnos, aproveitáronse de nós…

Por iso, un primeiro paso é atender ás propias necesidades. E isto supón tres cuestións:

  • Tomar conciencia das propias necesidades (corporais, afectivas, espirituais, de relación, de sentido…).
  • Expresar con claridade e asertividade as propias necesidades aos demais.
  • Atender un mesmo as propias necesidades, non sepultalas baixo os traballos, as obrigacións, as necesidades dos demais ou as diversións.

Este é un primeiro paso necesario. Ninguén se pon en camiño de curación se non quere sandar. E sandar comeza por coidarse.

Xosé Manuel Domínguez Prieto

Centro de Orientación Familiar diocesano de Lugo

Nota: O vindeiro sábado 8 de febreiro, o COF diocesano de Lugo ofrece un curso, avalado pola Xunta de Galicia, de afrontamento e acompañamento de feridas interiores e afectivas a cargo de Xosé Manuel Domínguez Prieto. As persoas interesadas poden inscribirse antes do 2 de febreiro en info@cofdiocesano.org ou chamando ao 673 223 393

Manifesto con motivo da xornada pola unidade dos cristiáns

O 26 de xaneiro na igrexa de San Francisco Xavier (Lugo) oraron conxuntamente católicos, evanxélicos e ortodoxos. Ao final, deu o seu testemuño o refuxiado hondureño Samanel (imaxe da dereita) e fíxose público o seguinte manifesto:

Como igrexas que camiñamos en Lugo, abrimos os ollos ao mundo dos migrantes e refuxiados, desde a mirada de Xesús, mirada de acollida.

Recoñecemos a necesidade de cambiar o noso corazón de pedra nun corazón como o de Xesús, cheo de amor ante os que sofren a separación das súas familias, a distancia da súa patria, e a indiferenza nos países de acollida.

Miramos aos países e os pobos, de onde fuxiron os refuxiados. Pedimos xustiza nos países de orixe de todos os migrantes, que buscan mellores condicións de vida, para eles e para as súas familias.

Miramos aos nosos veciños emigrantes e refuxiados que viven no noso país, que terminan nos suburbios e nos barrios pobres das grandes cidades, onde comparten a súa vida cos marxinados ou cos que están sen traballo.

Miramos aos responsables políticos, a todos os que teñen o poder de decidir os acordos e as leis internacionais. Pedimos que miren, non só polos interoses dos seus propios pases, senón que tomen en consideración a situación dos países pobres do mundo. Que se garanta ás persoas migrantes o dereito ao traballo, á educación e á sanidade pública e a súa inclusión social e profesional, con propostas non discriminatorias. Que todos os migrantes menores de idade sexan protexidos en conformidade coa Convención Internacional sobre Dereitos do Neno.

Abrimos os nosos corazóns, as nosas casas, e as nosas igrexas aos emigrantes, refuxiados, e a todos os que buscan asilo político. Que se consideren acollidos e integrados na nosa sociedade.

Asumimos, como cidadáns universais, o compromiso persoal proactivo de tecer entre todos unha verdadeira convivencia intercultural e transformar os muros de rexeitamento, racismo e xenofobia, en oportunidades para ACOLLER, PROTEXER, PROMOVER E INTEGRAR.

Que a comunidade cristiá nada de Pentecoste, na «diferenza de culturas», se abra aos migrantes e refuxiados, non só para acollelos, senón sobre todo para crear a “comuñón” entre as diferentes comunidades, e vivir así a universalidade da Igrexa.

De esquerda á dereita: Marcos Zapata (Igrexa evanxélica “Boas Noticias”), Radu Iacob (Parroquia ortodoxa rumana “San Hieromártir Jaralambos”), Jesús Santiago (Parroquia San Francisco Xavier – Igrexa católica) e Gerardo Castedo (un dos membros da organización do acto – Igrexa Católica)

Os nenos non son propiedade da Ministra de Educación!!!

O día 17 de xaneiro a Ministra de Educación, Isabel Celaá, dixo: “Non podemos pensar de ningunha das maneiras que os fillos pertencen aos pais…”. A frase en sí non ten problemas, senón fose porque sae dun membro do PODER EXECUTIVO que se arroga decidir a súa formación ideolóxica coma se fosen súbditos.
Débese tomar sempre en serio a declaración de calquera ministro/a despois dun Consello Ministerial, pois ese é o acto máis serio dun Goberno. Entón entenderíase que os pais se presentasen diante do seu Ministerio ou as súas delegacións cunha pancarta que recolla esas palabras e que lle pida, por tanto, que se faga cargo dos seus fillos e asuma o seu coidado, manutención, vestimenta, protección… e que sexa consecuente co que dixo. Certo que os funcionarios non son responsables do que din e deciden os ministros. Sen necesidade de repetir habería pais e nais suficientes para que por centenares ou milleiros estiveran moitos días esixíndolle que cumpra a súa palabra.
En coherencia con esas palabras o Goberno tería que derogar as leis do Código Penal e Civil que fan responsables subsidiarios aos pais das falcatruadas que cometen os seus fillos (por ex. na Kale borroka). Tamén terían que quitar a obriga que hoxe teñen os pais de educar e soster aos seus fillos ata que sexan maiores de idade ou rematen os seus estudos. Incluso nos casos de divorcio ou separación habería que liberar á nai ou pai de pasar a correspondente pensión. As leis deben ser coherentes unhas coas outras e non manifestamente contraditorias.
Por outra parte, calquera nai ou pai, aínda que sexa do PSOE ou de Podemos, debe asumir que se acepta que a actual Ministra pode decidir como educar o seu fillo, igualmente terá que aceptar que noutro momento tamén o poderá facer un ministro/a do PP, Bildu, Vox, etc se desempeñan ese cargo no futuro.
Non coñezo persoalmente á ministra de educaciòn, pero din que é socialista e non teño elementos para negar ese dito. O que si teño claro é que se é verdadeiramente socialista tería que defender á sociedade e aos seus diversos grupos (agrupamentos) sociais. Defender aos grupos sociais empezando polo máis elemental, pequeno e feble que é a FAMILIA. Non esquezamos o que di a Declaración dos Dereitos Humanos art. 16.3 “A familia é o elemento natural e fundamental da sociedade e ten dereito á protección da sociedade e do Estado”. A continuaciòn estarían as asociacións de nais/pais, os colexios, etc para que a sociedade sexa libre e protagonista da vida social.
A palabra Ministro ven de MINISTER (minus), servidor. De aí ven ministerio, servicio. Por tanto, un ministro debe ser un servidor e non un ditador. Nunha democracia o Goberno e os Ministros deben ser servidores da sociedade.
Se as nais e pais de familia ven que a Ministra e o Goberno do que forma parte non respecta os seus dereitos, recoñecidos na Declaración Universal dos Dereitos Humanos (ONU 10-XII-1948), especialmente nos artigos 12 (non inxerencia arbitrarias na vida privada ou familiar), 18 (liberdade de pensamento, conciencia e relixión), 19 (liberdade de opinión e expresión), 26.3 “Os pais teñen dereito preferente a escoller o tipo de educación que se haberá de dar aos seus fillos”, deben esixilos, mesmo nos tribunais, ata ir a Estrasburgo se é preciso (art. 8). Hai que esixir democracia sempre aos gobernos e practicar democracia, e, senón deixan outra opción, tamén asociados ir aos tribunais.
Calquera nai/pai que teña os fillos xa algo medrados sabe por experiencia que son basicamente verdadeiras estas palabras do gran escritor libanés Khalil Gibran en O profeta:
“Os vosos fillos non son os vosos fillos. Son os fillos e as fillas da ansia da Vida por sí mesma. Veñen a través vosa, pero non son vosos. E aínda que vivan convosco, non vos pertencen. Podedes darlles o voso amor, pero non os vosos pensamentos, porque eles teñen os seus propios pensamentos… Podedes esforzarvos en ser coma eles, pero non intentedes facelos coma vós, xa que a vida non retrocede, nin se deten no onte. Sodes os arcos cos que os vosos nenos, como frechas vivas, son lanzados.”
Remato coas palabras pronunciadas no día da Sagrada Familia (31-XII-17) por quen NON TEN PODER EXECUTIVO no tema, o Papa Francisco: “Os pais son custodios e non propietarios dos seus fillos” que veñen ser unha axuda clarificadora de como exercer a responsabilidade de educar aos fillos.

Antón Negro

Delegado de Cáritas Lugo

A %d blogueros les gusta esto: