A miña experiencia como campaneiro voluntario remóntase a 1991, cando un compañeiro da Adoración Nocturna -Juan Jesús Valín- e eu subimos ao campanario da igrexa parroquial de Santiago (A Nova) durante as procesións eucarísticas de Corpus Christi e a Ofrenda do Antigo Reino de Galicia a Xesús Sacramentado. Un ou dous anos máis tarde, pasamos do campanario parroquial ao da Catedral: era a Adoración Nocturna quen se encargaba desa función e pedíanos esa colaboración aos adoradores. Pertenzo á quenda da Nosa Señora do Pilar desde 1988 e ao de San Francisco de Asís desde a súa fundación. Volteei campás con xente pertencente á Adoración Nocturna, con membros das confrarías de Semana Santa, voluntarios da Pastoral Penal e de Radio María, así como con algún amigo persoal. Nun momento determinado, a Xunta de Confrarías de Semana Santa tomou a substitución da Adoración Nocturna na función de xestionar a subida de campaneiros voluntarios á torre do campanario catedralicio.
Foron moitas as veces que subín ao campanario da Catedral -ao redor de tres décadas facéndoo- e en todas as ocasións resultou unha experiencia sumamente gratificante: pola sensación de resultar útil á diocese e pola xente excelente que me acompañou, sen regatear esforzo algún, nesa bonita tarefa.
Normalmente, sóbese en tres ocasións ao ano: Domingo de Pascua de Resurrección, para acompañar o acto do Santo Encontro, o domingo de Corpus Christi e o seguinte domingo, o da Oitava de Corpus, para contribuír á solemnidade das procesións que teñen lugar tras a correspondente celebración eucarística. Tamén o fixemos por outros motivos: xornada mundial pola paz, renuncia do Papa Benedito XVI ou declaración da Catedral de Santa María de Lugo como ben Patrimonio da Humanidade -vinculado ao Camiño Primitivo de Santiago- pola UNESCO. Lembro o funeral por frei José Gómez, un día frío e chuvioso, no que tocamos a defuntos cunha sensación tan triste como a meteoroloxía do día. Uns días despois, nun día asollado, tocabamos alegremente para recibir a D. Alfonso Carrasco como novo pastor da diocese.
Debo facer algunha referencia ao estado do campanario da Catedral. Varias das campás menores están fóra de uso, deterioradas. E o badalo da Froilana, desprendido e sen repor. No primeiro caso, a solución é complicada, pois unha campá rota non pode repararse sinxelamente, require outra solución. Ignoro se nalgún momento, co plan de restauración de catedrais, reporanse ou non as campás menores e se o sistema se automatizará, como no caso da Catedral compostelá. No segundo caso, repor o badalo da campá maior, non ten especial dificultade.
Finalizo expresando a miña gratitude á Adoración Nocturna, Xunta de Confrarías e Cabido catedralicio, que me brindaron a posibilidade de vivir unha experiencia tan fermosa. E por suposto, a toda a boa xente coa cal tiven a oportunidade de compartir esa experiencia.
José Francisco Ruiz-Giménez Tuñas
