Patrimonio cultural de Galicia
O sábado 11 de marzo, o Bispo de Lugo, Mons. Alfonso Carrasco Rouco, instituirá como lectores e acólitos aos seminaristas do Seminario Redemptoris Mater de Lugo: Santiago Lillo, Jesús González e Salomón Nakhal. A cerimonia terá lugar na Capela Maior do Seminario de Lugo, ás 19 h.
O lectorado e acolitado son ministerios son laicais, é dicir, non os reciben exclusivamente os candidatos ao sacerdocio. Recíbense ambos mediante unha oración e bendición do Bispo.
Na Coresma apetece mirar ao autenticamente esencial na vida, sen medias tintas nin componendas. Porque a Coresma consiste en descubrir o fundamental da vida. Vivir desde o esencial.
Por iso, a chamada da Coresma, que é a chamada de Cristo, resulta especialmente actual e necesaria para contrarrestar a cultura lixeira do pensar e actuar que se promove en moitos ambientes. Trátase de deixar todo o afastado do Evanxeo e de ver todo o verdadeiramente humano para redescubrir o primordial, apreciar e saborear a presenza de Deus en cada un. Trátase de resolver os nosos camiños de imperfección, de materialismo, de obsesión polo diñeiro, de consumismo, de adoración da carne, de insolidariedade, de egoísmo, de superficialidade, e de tantos outros males que de nós nacen, por nós viven e de nós aliméntanse.
O fundamental convídanos á plenitude da vida profunda. A enchernos de confianza, sinxeleza, honestidade, misericordia, perdón, actitude de servizo e de fe. A cambiar a pel do corazón. A fuxir do envellecemento prematuro que non soña, non agarda, non se ilusiona, non cambia.
Vivir con plenitude no “mar da vida”, apoiarse no esencial non é doado. Podemos desesperanzarnos, pero motivados polas palabras do Señor, somos convidados a un novo intento, a reverter o noso barro por virtude. A examinar a nosa vida, entrar nun mesmo, e tamizar a propia existencia á luz do Señor, da súa Palabra e da súa Igrexa, para redescubrir con alegría o encontro gozoso, sanante e transformador con Xesucristo.
Xaxún e abstinencia son as prácticas comúns que unen a todos os cristiáns do mundo, de aí a súa importancia. Pero é á oración, á lectura da Palabra de Deus e á caridade, ao que nos convida, sobre todo, a Coresma. Orar máis, privarnos de algo, renunciando a caprichos e superficialidade, compartir tempo e diñeiro, é vivir a Coresma. Isto é o esencial na vida. Os verdadeiros apoios da nosa vida cristiá. Aínda que no noso tempo sexa ir contracorrente.
Daniel García
Párroco de Albeiros e As Gándaras
Fronte á febre lexisladora que nos invade, quizá sexa útil lembrar algunhas vellas verdades. San Tomé de Aquino, o Anxo das Escolas, definiu a lei como “unha prescrición da razón en orde ao ben común, promulgada por quen ten o coidado da comunidade”. Esta definición nunca foi superada, pois recolle as notas esenciais que concorren á constitución da lei.
Así pois, a lei é unha prescrición da razón porque esta é o principio dos actos humanos e, en consecuencia, debe ser tamén regra dos mesmos. Se a razón non é fonte da lei, entón éo a vontade. Sendo así, que impediría que adquirisen rango de lei os caprichos do lexislador ou da maioría dos seus representados? Ademais, a lei ordénase necesariamente ao ben común por ser este o fin da comunidade política. Se o ben común non é o fin das leis, entón éo o ben particular. De ser así, quen podería reprender a un político que busca no exercicio das súas funcións unicamente o seu propio beneficio? Non é menos importante a súa promulgación, pois sería absurdo esixir o cumprimento da lei a aqueles a quen non se informou da súa existencia. E, por último, é evidente que só aquel que foi constituído en autoridade pode promulgar leis, pois é propio do superior ordenar ao inferior cara ao fin debido, do mesmo xeito que o cerebro dirixe a acción de todos e cada un dos membros do corpo humano.
Do dito até aquí dedúcese que non poden existir leis inxustas. A lei é, como indicamos, a ordenación da razón dirixida ao ben común, mentres que a inxustiza é a violación do ben común. Pode existir algo que procure o ben común e que o destrúa ao mesmo tempo? Non é necesario ser un virtuoso da lóxica para saber que esta pregunta só pode ser respondida de forma negativa, so pena de incorrer nunha soberana contradición. Con isto non queremos dicir que unha lei inxusta deixe de ser lei por ser inxusta, senón que precisamente por ser inxusta nunca chega a constituírse en lei; e, en consecuencia, non obriga en conciencia a ningún cidadán.
Sendo o ben común o fin da comunidade política, todos os cidadáns están obrigados a procuralo e defendelo na medida das súas posibilidades, tendo en conta o seu estado de vida e as súas circunstancias persoais. Entre os moitos xeitos en que se concreta esta obrigación, ocupa un lugar destacado a debida oposición, por todos os medios lexítimos, á aprobación de normas inxustas que pretenden usurpar o título de lei. Cando o ben da sociedade está en perigo, ningún home honrado pode permanecer inactivo. E neste punto vénnos á memoria aquela cita das Escrituras na que San Pedro e os demais apóstolos lémbrannos que “é preciso obedecer a Deus antes que aos homes” (Feit 5, 29).
Ignacio Felpeto Criado
Diácono da Diocese de Lugo
“Cambia, todo cambia…” que di a canción “pero o meu amor non cambia” nin a misión, aínda que todo sexa diferente.
Todo son contrastes, que aquí parecen máis evidentes, máis visibles. Pasei do Norte ao Sur, do inverno (saín en decembro) ao verán, ao día máis longo do ano, do noroeste de España ao centro-sur de Angola, dun instituto de Secundaria á chamada formación “informal”, quizás a que máis educa, ás escolinhas que comezan aos 3 anos, con mozos, e ás aulas ao aire libre con mulleres que abandonaron os estudos, algunhas hai moitos anos, dun país envellecido a un moi novo. Nunca vira tantos nenos! Angola é un país rico, pero hai moitos pobres, ten paisaxes fermosas, pero moitas están cheas de lixo e mosquitos. Venme á cabeza moitas veces a frase que Viktor Frankl pon na boca dun compañeiro prisioneiro dos nazis ao ver un solpor: Que bonito podería ser o mundo! Por iso temos que loitar para que así sexa.
Tamén é diferente o ambiente eclesial. Angola é un país comunista no que ao saudarse, e son moi educados e protocolarios, din que estamos ben “gracias a Deus”. E cheguei no Nadal, no que tiven unha fermosa acollida. Angola é un país acolledor por tradición e cultura. Tanto nas escolas como nas igrexas cantan e din palabras de benvida. E a Misioneiros Segrares Vicencianos (Misevi) e as Fillas da Caridade téñenos unha gran estima, polo que somos aínda máis benvidos.
O idioma tamén é diferente. En Lobito, a maioría da poboación é de orixe bantú e fala a lingua “umbundu”, que nos resulta dificilííísima. Afortunadamente para nós, o portugués é a lingua vehicular, que case todo o mundo fala e entende en maior ou menor medida. Axudoume moito saber portugués e ter aprendido algo da historia, da cultura e da literatura do país antes de vir porque me permite confraternizar con este pobo. Ademais, os angoleños están sorprendidos e aprecian que poidamos comunicarnos. Aos poucos días de chegar preguntáronme como era posible que eu puidese falar portugués se só levaba uns días en Angola!! A verdade é que hai que falar a súa lingua por inculturación, non só a nivel relixioso, aínda que iso tamén é necesario.
É importante deixarse sorprender, ter a mente e o corazón abertos, e saber aceptar as diferenzas. Moitas veces falamos de ser creativos. E tentamos selo, aínda que sempre temos tendencia a acomodarnos. Niso, aquí nos dan mil voltas. Segue a ser certo que cando pensas que chegas a “axudar”, como moito a compartir a túa vida, recibes máis. E iso tamén nos fai ver doutro xeito como vivir a misión nos nosos ambientes.
Viñen a Lobito cunha licenza de traballo temporal para colaborar en Cooperación ao Desenvolvemento nunha ONGD, no meu caso MISEVI. Esta posibilidade existe desde 2016, aínda que as comunidades autónomas seguen lexislando como levala á práctica. Trátase dunha licenza que os funcionarios poden percibir durante un máximo de 6 meses cada 2 anos. Porque é unha licenza, non unha excedencia, seguimos cotizando. A asociación tamén me “envía” a realizar unha tarefa concreta, no meu caso ser “formadora de formadores”. Comento isto porque é un camiño novo, que abre outras posibilidades para vivir unha experiencia de misión ad gentes.
Neste mundo “comunicado”, para os que poden pagar, manter o contacto cos misioneiros ad gentes é doado. Podemos saudarnos, charlar, abrazarnos por internet, e está ben esta comunicación que, aínda que ás veces desde aquí nos dispersa doutras preocupacións, tamén axuda… pero calquera sabe, e máis dende que apareceu o Covid, que non hai nada como abrazar de verdade e non virtualmente. Pois iso, unha aperta fraternal.
María Carmen Rodríguez Esperante