Mes: Abril 2023

Presentación do libro “El tiempo y la carne” de Tito Suárez

 

O mércores 26 de abril ás 19:30 h na libraría La Voz de la Verdad presentouse o libro El tiempo y la carne de Tito Suárez, que reúne catro poemarios -dous deles inéditos- e constitúe un compendio da produción do seu autor até agora.

Sobre a temática dos seus escritos dixo que “é existencial, a filosofía, a morte, a liberdade, a dor. Por iso non é casual que moitos dos poemas teñan como protagonistas aos nenos e outros moitos aos anciáns. É o arco temporal da nosa existencia. E polo medio hai unha atención especial aos desvalidos, aos que sofren. No fondo non é máis que unha reflexión sobre a nosa condición: todos temos penas, dores, alegrías, pais, irmáns, fillos, imos envellecer, preguntámonos que pintamos aquí. Tamén está a sobrevoar a cuestión da teodicea.”

En canto ao proceso de escritura indicou Tito Suárez: “Adoito facer unha primeira idea, escribo seguido e despois empezo a quitar o que sobra e a adornar. A inspiración ten que pillar traballando. Ás veces sorpréndome porque saíu redondo e outras veces dáslle mil voltas, rompes…”

O autor imparte clases no Instituto Teolóxico Divino Mestre de Ourense, no Seminario Menor de Ourense e no Centro de Ciencias Relixiosas San Martiño.

Xesús, redentor do mundo

Deus, que é todo amor no seu ser e no seu obrar, creou ao home para ter a quen amar e facelo feliz, e con tal finalidade fixo do mundo un reino terreal, semellante ao reino celestial, para que nel os humanos puidesen ser felices como El mesmo é infinitamente feliz na corte celestial. A este home, a criatura privilexiada da creación, Deus constituíuna raíña do universo, co encargo de que o custodiase e o fixese crecer. Para posibilitar tal labor, a divina providencia regaloulle unha constitución chamada Decálogo, cuxos dez preceptos sintetízanse en amar a Deus, o seu pai, e aos homes os seus irmáns. Pero os homes tentados polas forzas do mal, lonxe de ser fieis á vontade do Creador, foron os seus depredadores e comeron do froito prohibido, e o reino de Deus converteuse en val de bágoas, para os pobres fillos de Adán. Con todo, o bo Deus non desistiu do seu primeiro proxecto e decretou melloralo progresivamente, actuando coa súa providencia amorosa e a súa infinita sabedoría. O primeiro que fixo, foi “poñer a mesa”, enriquecéndoa con todos os bens creados, para satisfacción do home, ao que constituíu dono e señor de todo o creado. En segundo lugar Deus enriqueceu ao mesmo home cos dons da conciencia e do corazón para que o amase con amor filial e o adorase con humildade sincera. Nun terceiro momento, decretou a redención da humanidade por medio do seu Fillo Redentor. Con este xesto, Deus que nunca deixara de amar con amor de Pai, agora xa se ve correspondido co amor do seu propio Fillo, feito home. Diriase que a distancia entre o Ceo e a terra desapareceu. Deus e o home fixéronse amigos. O sangue redentor de Xesucristo purificou o corazón empecatado do home, o cal aínda redimido, segue sendo humano e vulnerable, susceptible de ser novamente tentado; e en evitación de ser novamente ferido, o Señor funda a Igrexa, prolongadora da obra salvadora de Cristo.

Desde este intre, a salvación está ao alcance da man do home, pero o home non queda dispensado da súa responsabilidade. A súa misión é a de colaborar afanosamente na obra santificadora da súa vida persoal e comunitaria. A materia prima xa a temos ao noso alcance. A nosa conciencia capacítanos para distinguir o ben do mal. A nosa vontade fainos preferir a bondade á maldade. Para nós os compañeiros de viaxe non debemos de miralos como competidores no mal obrar, senón como colaboradores no ben facer. Os bens da creación teñen unha débeda pendente co Señor, dador de todo ben. O sol e as estrelas pídenlle correspondencia. Os sacramentos son auxilios espirituais para fortalecer a nosa debilidade. A oración e a piedade lémbrannos que Deus está ao noso carón tendéndonos a man para que non caiamos, e a súa divina misericordia está ao noso lado para levantarnos e podamos continuar camiñando por senda de santidade. A nosa vocación é clara. A divina providencia é xenerosa. As nosas caídas son subsanables e a nosa esperanza, recuperable. Os divinos plans mantéñense en pé. As divinas pegadas están á vista: seguíndoas, alcanzaremos a meta.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Resucitados

Foi algo inimaxinable. Sen precedentes. Algo único. Transformou a historia. Cambiou o destino da humanidade.

El era mestre. Líder. Era carpinteiro. Pero fixo o que ningún carpinteiro, mestre ou líder fixo. Viviu e morreu. Pero houbo unha diferenza. El levantouse de entre os mortos. Volveu vivir. Vive. E porque El vive vostede e eu, el, ela e eles, nós, todos, volveremos vivir.

Grazas a El a morte non ten o aguillón último. O sepulcro non ten a súa vitoria. Por El podemos empezar de novo. Grazas a El a dor convértese en alivio. A desilusión en esperanza. Grazas a El, temos un comezo novo. Non tememos o final. A temporalidade foi vencida.

Xesucristo, El é a Resurrección e a Vida. Cristo é a luz que non se apaga. A vida que non morre. A dita que non remata. Alegrámonos con Cristo e contaxiámonos da súa Resurrección. Desvélasenos unha noticia chea de esperanza: a morte non conclúe na nada, no baleiro total e no silencio definitivo. Na humanidade sementouse a semente da vida. A morte é un paso cara á Vida. Pasou, pois, o vello. Chegou a alegría sen fin. Cristo é a novidade, a nova criatura. O principio dun mundo novo. É El quen nos ofrece a súa luz e a súa vida, a súa forza e o seu amor.

Abrazados a El, envolvida no seu vivir, a humanidade celebra cada domingo, na eucaristía, Pascua semanal, o triunfo da Vida. A resurrección non é un feito do pasado. É un acontecemento continuamente presente na historia de cada home e de cada tempo: a eternidade mesturouse co tempo e o tempo adquiriu dimensións de eternidade.

Grazas a Xesucristo podemos xa agora ser xente positiva e feliz. Que vive para sementar o mundo de ánimo e valor. De limpeza e fermosura. De esperanza. E como esperanzados, encher o mundo da confianza que disipa as tebras do abandono e da morte. Vivir resucitados é vivir xubilosos, confiados.  É vivir o triunfo sobre a mentira e a morte

Roto o encerro da noite vital, somos testemuñas da presenza resucitada, e certa, de Cristo na eucaristía, memoria viva de resurrección. Gustar o Pan e o Viño eucarísticos é gozarse de ser fogar que recibe o Pan de Vida, e a Bebida de eternidade. Na mesa eucarística comamos o Pan de Cristo para que Cristo viva en nós. E cheguemos a ser Pan de Vida para a vida do mundo.

Feliz Pascua de Resurrección!

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

[Artículo en castellano]

Hoxe é Venres Santo

Que celebramos en Venres Santo? Hoxe é o primeiro día do Triduo pascual. Pola paixón e morte de Cristo comeza a Pascua ou o tránsito do Señor. É tempo de silencio, de oración persoal e de participación nas celebracións para contemplar a Xesús, o Cristo, que coa súa paixón e morte inaugura novos tempos vencendo definitivamente a morte de toda a humanidade. Todos os ritos deste día son extraordinarios. Sublíñase nestas celebracións, a intensa diferenza externa que se percibe entre a austeridade da liturxia do Venres Santo e o carácter extraordinariamente festivo da próxima noite e do día de Pascua.

O día de Venres Santo todo o celebrativo é sobrio e silencioso. En cambio, a partir da noite e do día de Pascua, todo é festivo e alegre. Deste xeito, a Igrexa trata de expresar a Pascua de Cristo e unir a ela a propia Pascua ou “tránsito” dos fieis cristiáns da morte á vida, do pecado á graza, da debilidade da condición humana á compañía e á vida do Resucitado. As mesmas cores litúrxicas simbolizan este tránsito: do morado ou negro ao branco relucente.

Ao contemplar a Cristo, neste día, miramos ao homo patiens, ao home doente e ao Deus crucificado. E ao seu carón, a nai dolorosa con bágoas nos seus ollos, sufrindo intensamente o tráxico acontecemento.

Na Salve Regina rezamos: “a ti suspiramos, xemendo e chorando neste val de bágoas”. Esta pregaria que procede da nosa querida terra lucense e composta na nosa catedral polo bispo S. Pedro de Mezonzo, ante a imaxe da Virxe dos Ollos Grandes, reflicte a saudade, a melancolía e a tristeza da nosa realidade galega e con ela expresamos a propia experiencia dos nosos devanceiros da dureza da vida. Tamén isto explica a dor e o sufrimento da Semana Santa. Xeracións de crentes viron reflectidos nos nosos cristos sufrintes e na beleza das nosas dolorosas, a propia realidade da súa existencia. As bágoas de Deus bríndannos a forma máis radical do amor de Deus que lonxe de volvernos cegos ante o sufrimento alleo agudizan a nosa mirada e espabilan a nosa conciencia para facernos cargo solidariamente da dor dos máis pobres e necesitados.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Hoxe é Xoves Santo

Que celebramos o Xoves Santo? O Xoves Santo conclúe a Coresma e iníciase, nas últimas horas deste día, o santo Triduo pascual. Celebramos a misa vespertina da Cea do Señor (que inclúe tamén o rito do lavatorio dos pés) e que, a semellanza das primeiras Vésperas das solemnidades, constitúe como o pórtico ao Triduo pascual. O carácter propio deste día é, pois, o dunha introdución aos días santos do Triduo. Pero sempre baixo o prisma do Sacramento da Eucaristía que rememora e fai presente o Misterio pascual da morte e resurrección de Cristo, misterios que se celebrarán con solemnidade especial nos días do Triduo pascual. Sublíñanse nesta celebración do Xoves Santo, con gran tradición e devoción na Cidade do Sacramento, “a institución da Eucaristía, a institución do Sacramento da Orde sacerdotal e do mandato do Señor Xesús sobre a caridade fraterna”. Agora ben, se é verdade que o Xoves Santo celébranse a institución da Eucaristía e do sacerdocio, e tamén o día do amor fraterno, o gran día da Eucaristía, o día en que debe celebrarse coa maior solemnidade e expresividade, é a Noite santa de Pascua e o domingo (Día do Señor), xornadas nas que se dá grazas polo triunfo xa realizado de Cristo e pola súa vitoria sobre a morte. Neste sentido, o Xoves Santo é porta e profecía do que será a Pascua de Resurrección. Feliz Triduo pascual a todos.

Mario Vázquez

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: