San Froilán, o santo e a festa

Portada do libro “San Froilán. Culto e Festa” (detalle)

Unha das diversas obras recompilatorias da vida e obra do noso santo patrón, chámase San Froilán, Culto e Festa. Este libro é tamén un catálogo da exposición do mesmo nome celebrada na cidade de Lugo entre os meses de setembro e decembro de 2006. Alí, recóllese unha relación das pezas da exposición e varios estudos referentes á vida do santo, a evolución do seu culto e, entre outros, á historia das festas de san Froilán.

Sempre é ben lembrar as vidas exemplares para aprender delas e imitar a tan significativos persoeiros. Entre os grandes santos que acuñaron histórica e espiritualmente a Igrexa lucense destaca, pola súa personalidade e carisma, san Froilán, Froilano ou Flaiano. Este santo atraía, co seu perfume de santidade e con centos de tentáculos, tanto coma o popular cefalópodo, a numerosos grupos de seguidores. Mozo estudoso e rezador na Escola e na Capela Maior da Catedral de Lugo, progresaba axeitadamente mentres madrugaba cada mañanciña, para facer con ilusión e mirada esperanzada, o camiño que separaba a Basílica do seu fogar natal no Regueiro dos Hortos.

Santo que se atrevía a buscar, descubriu, nas entrañas de espiritualidade cristiá, como se esvaece o desvarío e o engano cando se descobre que para ser feliz somente é necesario deixarse querer por Deus. O amor ao Creador levouno por novos camiños. Soubo admirarse ante as grandezas da nai natureza, da obra creada, dos paxariños e dos animais, e ata foi capaz de facer amizade cos lobos; algúns inimigos, ben tratados e perdoados, aínda que che coman o burro, poden chegar a converterse en fieis compañeiros da vida.

Polos camiños das montañas, en dirección a León, ía fundando e repoboando comunidades de vida e de fe, de fraternidade e de traballo compartido na pregaria e na interioridade de cada xornada.

A maxia da santidade fai milagres. Aclamado bispo de León é venerado en Lugo na S. I. Catedral, especialmente na sua capeliña de estilo neoclásico de Miguel Ferro Caaveiro. Pero tamén é honrado, desde 1891, nunha das históricas parroquias intramuralla do centro da cidade de Lugo.

Este santo profeta a quen Deus lle revelou ata o día e a hora da súa morte, segue vivo na memoria dos lucenses e intercede por nós, pola nosa cidade e Diocese: “Tanto pudera a fe do boo Froilán, que sempre os patrios ecos nomearán” (Eduardo Pondal)

Chove en Lugo. San Froilán regou de novo os seus hortos. Sempre se debe volver a Lugo cando sosega o tempo nos solpores das festas que agradecen os prodixios do santo Froilán.

 

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

“Por ti, por min, traballo decente”

Un ano mais, e con motivo de celebrarse o 7 de outubro a Xornada Mundial polo Traballo Decente,  poñemos diante de nós a realidade do traballo na procura de darlle voz a súa situación precarizada que ameaza a vida de milleiros de persoas no mundo e que ten como consecuencia a imposibilidade de ter un traballo decente digno e estable.

Hoxe en día, traballar non asegura unha vida digna nin unha experiencia laboral humanizadora. Iso é así porque o capital enseñórase sen escrúpulos condicionando o futuro de moita xente. Temos que seguir denunciando que o traballo non so é unha necesidade senón un dereito. O traballo é camiño humano de realización e non se pode converter nunha mercadoría nin nun engrenaxe que sosteña o egoísmo duns poucos.

A precariedade laboral e o desemprego fanse estruturais xerando situacións de gran vulnerabilidade en grandes sectores de poboación, agudizando o drama da emigración, o desarraigamento e o choque cultural. Esta realidade está a afectar de maneira especial ás mulleres porque teñen menos opcións de traballo ou peores condicións salariais. O seu traballo, moitas veces centrado no coidado da familia ou dos máis débiles, non é recoñecido nin regulado co que isto pode afectar á calidade das súas vidas e á súa dignidade.

Promover o traballo digno é colaborar a que outra economía sexa posible. Unha economía do ben común, solidaria, participativa, social e ética, que transforme as relacións sociais, ofreza posibilidades de vida e xustiza aos e ás máis débiles. Impulsar este tipo de economía é facer posible que o traballo non se reduza a ter un emprego co que conseguir recursos económicos, entendelo como unha realidade constitutiva do ser humano e evitar que alguén poida quedar fora do acceso aos recursos económicos, sociais e naturais porque non teña un emprego remunerado.

Nesta forma de concibir o traballo, dentro deste horizonte de xustiza e solidaridade que a economía do ben común promove, teñen un protagonismo especial as mulleres. E o teñen porque desde sempre demostraron unha gran capacidade de resistencia e de creatividade para contrarrestar todo aquilo que as convertía en vítimas, ou agudizaba a súa precariedade. A procura de alternativas de subsistencia nacidas da sororidade e acompañamento mutuo, as iniciativas creativas e audaces de emprendemento femenino percorren todo o planeta como voz profética e anuncio de esperanza. Coas súas propostas alternativas de emprego e empoderamento móstrannos a forza da dignidade e recórdannos que non basta desexar o cambio, hai que ser o cambio.

Unha das entidades que forma parte da iniciativa Igrexa polo traballo decente é Taller de Solidaridad que a través do proxecto “Enredadas polo cambio” trata de facer realidade estas premisas. Baixo o lema: “tecemos os fios, tecemos o cambio” promove o traballo digno e a igualdade de xénero a través de fomentar, impulsar e visibilizar o emprendemento feminino, liderando iniciativas en rede e potenciando espazos participativos. Por ti, por min andamos todas na procura do traballo decente.

Carme Soto Varela

Iniciativa Igrexa polo traballo decente

Peregrinación a Santiago de presos, funcionarios e voluntarios

A Pastoral Penal organiza unha peregrinación polo Camiño de Santiago de máis de dous centenares de persoas de 13 prisións de España. Do cárcere lugués de Bonxe iniciaron o 2 de outubro a súa peregrinación 9 presos, 5 funcionarios e 2 voluntarios, despois de que na Catedral o capelán José Río Ramilo lles impartise a bendición do peregrino.

Nos últimos anos lévase a cabo no comezo do outono. Así, neste 2024 o 5 de outubro, despois de facer durante varios días algunha das rutas xacobeas, conflúen no Monte do Gozo 240 persoas, entre presos, funcionarios e voluntarios para facer o último tramo, ata Compostela, onde se participará na Misa do Peregrino e posteriormente no Seminario algúns dos peregrinos comunicarán a súa experiencia. Nesta xornada final tamén estará presente o Subdirector Xeral de Institucións Penais.

Ademais de Bonxe, os centros de reclusión que participan son: Mallorca, Puerto 3 (El Puerto de Santa María), Pereiro de Aguiar (Ourense), Morón de la Frontera, Jaén, Burgos, Pamplona, Córdoba, Teixeiro (A Coruña), Soto del Real, Botafuegos (Algeciras) e A Lama (Pontevedra).

Camiñar en confianza

Iniciamos xa un novo curso pastoral subidos á barca con Cristo! Sopra o vento. Braman as tormentas. Pésanos o sono. Pero nós, con El, abrimos a nova ruta do ano con ánimo e confianza. Sen medo ás furiosas ondas, impulsados co seu vento recio, facemos a travesía con El.

Sementar, e sementar ben, é a nosa misión. Sementar paz aos corazóns, proximidade ao sufrinte, ao descrido sementarlle a chamada ao coñecemento eucarístico, ao veciño a fidelidade da fe e así unilo a Cristo.

“A nosa vida espiritual vale o que vale a nosa piedade eucarística, a nosa vida eucarística” (Pablo Dominguez Prieto: Hasta la cumbre – Testimonio espiritual). Debemos telo claro. A vida espiritual é unha interacción entre obras e contemplación; no centro sempre Cristo, a quen contemplamos e seguimos. A vida cristiá nace e aliméntase da eucaristía. Ela é a onda forte que planifica o corazón.

Afacémonos con demasiada frecuencia até ás cousas santas. Pero miremos aos grandes místicos que celebramos neste mes, Teresa de Lisieux, Teresa de Ávila, Xoán Paulo ll… para quen a eucaristía, como encontro e misión, impregnaba a súa vida. Ser fundamentalmente contemplativo e activo debe xerar en cada un, como xerou neles, unha constante actitude de compromiso, gratitude e vitalidade.

Unámonos todos en común oración un curso máis. E comecemos sen desánimo. En esperanza e con esperanza. “A esperanza non decepciona”, estimúlanos o papa Francisco para o Xubileu do ano 2025.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

A %d blogueros les gusta esto: