Mes: Setembro 2025

O Camiño de Santiago como proxecto de unidade e desenvolvemento humano integral

A segunda sesión do Seminario de Ecoloxía Integral 2025 que organiza o Departamento de Ecoloxía Integral da Conferencia Episcopal Española celebrouse o 29 de setembro.

Da intervención de Victoria Martín da Torre, doutora en Ciencias Sociais e Estudos Europeos, resáltase aquí o seguinte:

O Camiño é unha metáfora da vida, na que tamén imos cara a un destino, compartindo o presente, e é moi importante a compañía que imos atopando ao longo do noso camiñar. Tamén podemos ver como o Camiño segue sendo hoxe unha ferramenta viva na construción da identidade cultural europea. E isto foi así desde a Idade Media, porque foi moito máis que un roteiro de peregrinación. Foi un dos primeiros itinerarios culturais e espirituais de Europa, que unía puntos tan afastados como Alemaña ou Polonia coa tumba do Apóstolo en Compostela.

E do exposto polo director académico da Fundación Pablo VI, José Ramón Amor Pan, recóllese estoutra idea:

Contemplación, compaixón e coidado son tres elementos que deben estar presentes en calquera espiritualidade que queira ser auténtica e que realmente estea ao servizo do desenvolvemento pleno do ser humano. Pois ben, contemplación, compaixón e coidado tamén son tres elementos que. se a peregrinación polas rutas xacobeas é auténtica, teñen que estar no interior de quen está facendo o Camiño de Santiago.

Primeiros peregrinos: San Evermaro de Frisia

San Evermaro naceu en Frisia e foi peregrino a Santiago de Compostela: “Percorreu o camiño que por Galicia se dirixe a Santiago, cuxa igrexa visitou. Unha vez que presentou ao Apóstolo as súas peticións, encamiñouse á Galia inferior” Acta Sanctorum.

Podería ter vivido durante o reinado de Pipino o Mozo; é dicir, no século VIII, pero isto suporía ir a Galicia antes de que se difundise a noticia do achado do sepulcro do Apóstolo; por tanto, non se podería considerar como unha peregrinación en sentido estrito. Tamén podería ser que vivise durante o reinado doutros membros da dinastía dos Pipinos, como Pipino o eivado, xa no século IX.

A súa Vida probablemente foi escrita entre a segunda metade do século XII e a primeira do XIII, e logo foi reelaborada polo cisterciense de Lieja, Exidio de Orval, sempre no século XIII.

Mentres san Evermaro se encamiñaba cara a Maastricht, en busca do sepulcro de san Servasio. foi asaltado en Russon na rexión de Tongres, en Bélxica e asasinado xunto con sete compañeiros, por Hacco un xefe dos foraxidos que na ruta da peregrinación expoliaban aos peregrinos que atravesaban aquel lugar.

O culto a san Evermaro iniciouse no século X. Actualmente é patrón do arcedianato de Xanten, onde é festexado o día 1 maio. Noutras localidades é lembrado o 15 de xuño.

Camiño de Santiago: sustentabilidade e ameazas para o ambiente

Na primeira sesión do Seminario de Ecoloxía Integral (22/09/2025) tratouse o tema do impacto ambiental do turismo relixioso. Fíxoo a profesora da Universidade de Santiago de Compostela Lucrezia López

A peregrinación a Santiago pode ser unha oportunidade para a sustentabilidade e incentiva a economía local se é equilibrada. Pode fomentar unha acción baseada en valores espirituais, que os peregrinos se consideren comprometidos con respecto á natureza.

O Camiño de Santiago ponnos diante un paradoxo: quen camiña para atopar o sacro, a miúdo deixan tras de si unha pegada que ameaza o natural. O reto é converterse tamén en camiño de conciencia ecolóxica, que cada peregrino entenda que coidar a contorna forma parte da propia experiencia espiritual. O que pode ser unha ameaza (erosión e desgaste dos carreiros, residuos) pasaría a ser unha oportunidade para demostrar que a fe e o respecto pola creación poden camiñar xuntos.

Impacto económico do Camiño de Santiago

O 22 de setembro comezou o Seminario de Ecoloxía Integral 2025, que organiza o Departamento de Ecoloxía Integral da Conferencia Episcopal Española en colaboración coa Fundación Pablo VI e Enlázate pola Xustiza. Esta semana e a seguinte reflexiónase sobre O Camiño de Santiago: un itinerario cultural, natural e espiritual para a construción da identidade europea.

Da primeira intervención, que foi do director do Departamento de Fundamentos da Análise Económica da Universidade de Santiago, Melchor Fernández Fernández, recóllense aquí algúns datos:

Os peregrinos supoñen, no caso de Triacastela o 30% da súa poboación de feito, tendo en conta, claro está, a fixa e a transeúnte. Como se calcula isto? Por cada peregrino que está un día só, necesítanse 365 peregrinos que estean tamén un día para ter un poboador equivalente a unha persoa equivalente aos que residen todo o ano no territorio. Os peregrinos que pasan por Triacastela supoñen exactamente o mesmo que un 30% máis de poboación anual nese territorio. A segunda poboación con maior impacto poboacional é Portomarín, localidade na que os peregrinos representan algo máis do 25% da súa poboación.

En que fan o gasto os peregrinos? O 61,42% do total do seu gasto vaise en servizos de comida e bebida, o 32,21% en servizos de hospedaxe, o 2,64% é gasto en transporte terrestre e o 2,22% en alugar automóbiles; o 1,51% noutros artigos manufacturados.

Novela de Francisco J. Ruiz Aldereguía sobre San Francisco Blanco

O 20 de setembro O Vello Cárcere acolleu a presentación da novela de Francisco J. Ruiz Aldereguía titulada Quid et quomodo, acto organizado por Valín Libros.

“A Francisco Blanco -di Francisco J. Ruiz- aínda non o descubrín como santo, descubrino como personaxe literario, que é o que me serve para guía de contar a súa vida. Cando estudaba cos xesuítas, estes fíxanse en que é un mozo listo, prepárano no colexio de Monterrei. Como é o número 1 da clase mándano a Salamanca que desenvolva os seus estudos. Naquel momento os xesuítas eran a elite dos misioneiros, da Igrexa, unha orde que só tiña uns 50 anos de antigüidade, potente, con moitos recursos, co apoio da nobreza e os reis. Por que Francisco Blanco cambia aos fratelli, aos irmáns menores de San Francisco de Asís? Por iso o título do libro. Quid et quomodo: que e de que modo evanxelizar. Porque houbo dúas posicións. Os xesuítas, coa súa boa preparación, lanzáronse a catequizar ás clases altas, aos nobres xaponeses, que eran moi ricos, mentres que o pobo vivía na miseria. Cando se lles prohibe evanxelizar, nese momento aparecen os franciscanos, que comproban que non houbo unha verdadeira evanxelización.

“Xapón sofre un gran terremoto e os bonzos empezan a dicir que os estranxeiros son os que trouxeron o sismo. Pouco despois chega un galeón. E comeza a persecución.

“Intrigábame o motivo polo que San Francisco Blanco, estudando cos xesuítas, de súpeto, sen dar ningunha explicación, cámbiase aos franciscanos. Esa é a tese do libro. O asunto é a vida de San Francisco Blanco, que marcha a Filipinas, mándano destinado a Xapón e crucifícano aos seis meses de chegar”.

Para documentarse Francisco J. Ruiz Aldereguía recorreu a Micronesian Area Research Center, que na Universidade de Guam reúne material de moitos arquivos de España e Italia sobre ordes relixiosas. “Leo un documento de Francisco Branco, e vexo que era de Tameirón, próximo onde vivo eu, pasada a montaña. E iso permitiume recuperar parte da nosa historia porque un século de estancia de portugueses e españois en Xapón, é moito tempo”.

A %d blogueros les gusta esto: