Deus está aquí para recibir a nosa adoración e para ofrecernos a súa axuda. Valoremos a súa presenza, e agradezamos os seus favores. Correspondamos ao seu amor e escoitemos a súa palabra para saber o que espera de nós, e dispoñámonos a comportarnos sempre como bos cristiáns.
Non corren bos tempos para a Igrexa. Os templos baléiranse de fieis. Moitos cristiáns, outrora crentes, hoxe abomínanse de selo. Este comportamento empobrece a fe dos nosos pobos, e é unha infidelidade para co Señor. El, que creara a Adán e a Eva con inmenso amor e colocounos no Paraíso Terreal, baixaba cada tarde a dialogar amigablemente con eles. Pero un día, con gran sorpresa súa, non os atopou: pecaran. Estaban impresentables, e agocháronse. Con todo, o Señor, que antes os amaba con amor de compracencia, agora ámaos con amor misericordioso, e establece lugares de reconciliación: a tenda do encontro, na que o Señor falaba a Moisés e indicáballe como conducir ao seu pobo cara á Terra de Provisión. E cando Israel instalouse en Palestina, o santuario común no que os israelitas daban culto a Iavé, eles sucesivamente elixiron outros lugares para atoparse co Señor (Guilgal, Siquén, Siló, etc), ata que Salomón construíu o Templo de Xerusalén. Desde entón, este templo será o centro oficial do culto a Deus, o cal, aínda que ten a súa residencia no Ceo, con todo, o templo salomónico era como unha réplica do palacio celestial, ao cal os israelitas acudían a dar culto ao Señor.
Era impensable que Deus puidese darnos máis mostras de amor aos que foramos infieis; pero o Señor, posto a amar, ama para sempre, e, andando o tempo, decreta a redención do mundo, mediante a encarnación do seu propio Fillo, que se fixo home no seo virxinal de María. Así remediou a mala sorte do home, convertendo o seu amor compracente en amor misericordioso, mediante a súa exemplaridade redentora que agora continúa na Igrexa, e nos templos instalou a súa presenza eucarística. Nas suntuosas catedrais e nos humildes templos das nosas aldeas, está presente Xesús Sacramentado, porque o amor pide presenza, e á súa presenza non pode renunciar o noso Deus, por iso é polo que, chegada a hora de volver ao Pai, nos envíe ao Espírito Santo para continuar a súa divina presenza entre nós.
Espírito quere dicir “aire que se respira”, “forza que pon en movemento”, “sopro que dá vida”, como o sopro de vida no Paraíso ao crear ao home…
Ao Espírito Santo non podemos velo, como non podemos ver o aire pero coñecémolo polas súas obras: Xesús foi concibido por obra e graza do Espírito Santo. Foi o Espírito Santo quen o conduciu ao Xordán para ser bautizado polo seu Precursor. É o mesmo Espírito quen o conduce ao deserto para prepararse á vida pública e logo a Galilea para predicar o Evanxeo. Ese mesmo Espírito que, en forma de pomba, pousouse sobre Xesucristo no Xordán, tamén se pousou sobre nós o día do noso bautismo, converténdonos en fillos de Deus, e o día da nosa Confirmación facéndonos apóstolos de Xesucristo. E agora derrama os seus dons nas nosas almas, para que produzan os correspondentes froitos.
Deixemos que o lume do Divino Espírito quente os nosos corazóns, para que os dons recibidos do ceo, dean froito de santidade no noso mundo.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral
[Artículo en castellano]
Gústame esto:
Gústame Cargando...
