A Nosa Voz

Presentación do libro “Xesús Mato, 90 anos… e 50 do seu Fuxan os Ventos”

O martes, 17 de xaneiro, preséntase un libro-homenaxe ao sacerdote Xesús Mato. É unha publicación de Brandán Comunicación que está coordinada por Antonio Giz e Xulio Xiz. O título é Xesús Mato, 90 anos… e 50 do seu Fuxan os Ventos. O acto de presentación faise en dous lugares: na Casa do Concello de Paradela ás 12.00 horas e na Biblioteca Provincial de Lugo (Biblioteca Nodal) ás 20.00 horas.

Ademais do homenaxeado, intervirán Valentín García, Secretario Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia; a escritora Marisol Bravos, Xulio Xiz (un dos coordinadores do libro) e Ángel Fernández (fillo predilecto de Paradela). Xesús Mato, que tamén é fillo predilecto de Paradela, cumpriu 90 anos hai un par de meses e estivo, hai 50 anos, no intre en que se creou o grupo musical Fuxan os Ventos.

Nas 166 páxinas da obra trátanse diversos aspectos da vida de Xesús Mato: a infancia, o Seminario, o sacerdocio, a guerra, a lingua, a cultura, a primeira parroquia, a música, Auxilia… E sobre esas facetas escriben Alfonso Blanco, Marisol Bravos, José Crespo, Ángel Fernández, Marcos Fernández, Valentín García, Mero, Manuel Lombao, Arximiro López, Mini, Eloy Rodríguez, Santiago Rodríguez, Carlos Rodríguez, Isidoro Rodríguez, e Lola Tourón.

Se lles dás 400 euros!!!

Hai uns días falando do proxecto de convidar a mozos a formarse e realizar actividades en grupo, unha das persoas presentes comentou: “Se lles dás 400 €, tes os que queiras!”. A afirmación non é unha ocorrencia momentánea, senón que ten detrás un contexto social, cultural, económico, político e de opinión pública, o que os anglófilos chaman background. Por iso quedoume fixada na mente como unha expresión do intre no que vivimos.

A miña resposta inmediata, que podería parecer que non era pensada, foi así de clara: “Non quero mozos que se vendan tan baratos!!!”.

A frase que dá título ao artigo ten a súa orixe na medida política gobernamental de dar 400 € aos mozos que cumpren 18 anos para que os invistan en produtos culturais dun amplo espectro, incluídos videoxogos, música, concertos… algúns tamén engaden que o viño é cultura… Calquera observador das políticas gobernamentais sabe que esa medida económica é para conseguir o voto dos mozos nas seguintes eleccións e tamén o de persoas próximas a eles. Non nego que o partido de goberno poida ter razóns nese proxecto, nin que a medida sexa eficaz para conseguir o seu obxectivo, aínda que teño as miñas dúbidas.

Como cidadán chámame a atención que lles poñan aos mozos un prezo tan baixo, aproximadamente un terzo do salario mínimo mensual, e que pensen que é abondo para conseguir o seu voto. Por outra banda nalgúns casos até entendería que algúns mozos se vendesen por ese prezo, o que certamente expresaría circunstancias moi difíciles nas que se atopan ou un concepto pouco elevado de si mesmos.

Na vida real toda persoa debe ter claro que a quen se venda por 400 € non o poderá ter por amigo verdadeiro. Con quen así se venda non se pode facer o camiño da vida para afrontar conxuntamente as dificultades que vivir carrexa, nin facer un proxecto de vida matrimonial serio, pois como alguén lle suba a oferta en 50 € vaino a traizoar.

Todos escoitamos a frase de “Roma non paga a traidores”. A sentenza vén de que os romanos sabían que quen traizoaba ao seu pobo por unha cantidade de diñeiro, tamén os traizoaría a eles. Tamén se entende facilmente a aquel xefe dos cántabros que, ante a recompensa ofrecida polos romanos a quen o entregase, presentouse el a cobrala.

Venderse, mesmo venderse barato, non é unha novidade na historia, pois é coñecida a afirmación de “vender a primoxenitura por un prato de lentellas”, aínda que moitos non saiban de onde vén o dito. Así que miremos no libro da Xénese a historia de Esaú e Xacob, polo menos o capítulo 25 versículos 29 a 34.

Non todos se venden, pois a principios do século XX un capataz andaluz nas eleccións achégase aos xornaleiros que estaban na praza agardando a ser contratados. O capataz no canto de contratalos dálles a papeleta co voto aos candidatos do cacique e unhas moedas. Entón un xornaleiro tirou as moedas aos pés do capataz e díxolle: “Na miña fame mando eu!”. Este xornaleiro tiña un alto concepto da súa dignidade e liberdade.

Tamén na época de Franco produciuse un delito de corrupción en varias provincias, polo que o ministro tivo que nomear un xuíz con competencias en todo o territorio nacional. O xuíz dixo ao ministro que o pensase ben pois o investigaría até o final. O ministro afirmou que iso é o que quería. Cando avanza a investigación aparecen persoas importantes implicadas. Entón o ministro pediu ao xuíz que limitase a investigación, pero este respondeulle: “Din que todos os homes teñen un prezo, o meu está por encima da miña cabeza, xa que estou na etapa final da miña vida e só penso en render contas ante Deus e ese é o meu prezo, xa non é deste mundo”.

Nos comezos do Evanxeo (Lc. 4,1-13) atopamos como o Maligno quérelle pór prezo a Xesús mostrándolle os reinos e dicíndolle: “Dareiche todo o poder e a gloria destes reinos… Se me adoras, todo será teu”. Xesús non aceptou ese prezo para o noso ben e de toda a humanidade.

A sociedade necesita o testemuño de persoas que non se vendan, que non traizoen aos seres humanos. Cada un de nós tamén necesitamos esas persoas ao noso carón. Pero, eu estou disposto a ser esa persoa que non se vende nin traizoa?

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

[Artículo en castellano]

Pregón de Nadal en Lugo

O 21 de decembro tivo lugar o Pregón de Nadal no salón de actos de Afundación (Lugo). O acto foi presentado por Manuel Romay López, presidente da Asociación de Belenistas de Lugo, que organizaba o evento. E o pregón deuno o notario José Manuel López Cedrón, para quen no Nadal trátase de conmemorar, de lembrar que Xesús nace en Belén por amor á humanidade, por todas as xentes de boa vontade. Tamén sinalou que ningunha outra celebración resistiría se sufrise os ataques soportados polo Nadal, que é indestrutible. E a pesar de que a vida nos apartase da vida dos nosos antergos, hai unha luceciña que non se apaga.

Despois das palabras de José Manuel López Cedrón, o público asistente puido disfrutar da interpretación de varias panxoliñas, polo Orfeón Xoán Montes, dirixido por Pablo Rico Echegaray.

Alegria do Nadal

A semana pasada comentabamos os termos espera e esperanza, advertindo que aínda que a súa sonoridade é semellante, o seu significado é distinto. A espera causa fastío e revístenos de pesimismo; pola contra, a esperanza achéganos gozo e entusiasmo. O que se move en clima de prolongada esperanza, faino con gozosa responsabilidade, desexando colaborar co plan de Deus, e congratúlase contemplando a beleza da creación e a perfección arquitectónica dos monumentos.

Hai dous signos que nos falan da presenza do Mesías entre nós: son os comportamentos exemplares de moitos cristiáns. O comportamento fraterno de moitos crentes, cuxa exemplaridade é un signo primaveral do mesianismo do mundo, como o son tamén os miles de cidadáns que, sendo ricos, fanse pobres, para que a ninguén falte o pan de cada día. É verdade que non todo é ourego nos nosos campos. Hai tamén ortigas nos nosos hortos. Pero aí está a Igrexa, presenza viva do Mesías, que nos lembra que debemos sorrir cos que son felices, e levar sempre un pano de reposto para enxaugar as bágoas dos que choran. Así o fixo o Mesías, nada máis pisar terra, fai dous mil anos, e quedou connosco, para inculcarnos que así o debemos facer tamén nós. O Mesías quedou connosco. El é camiño, verdade e vida. Neste camiño están os bos discípulos de Xesús: sigámolos. El é verdade plena: creamos nel sen ambaxes nin rodeos. El é vida e camiña ao noso carón: mirémolo para que non perdamos a ruta e podamos camiñar sen errar o camiño. Procuremos evitar os tropezos, e se caemos, ao noso lado vai unha man amiga, tendida para erguernos.

O amor pide presenza. Por iso Deus, que é amor sen medida, éncheo todo coa súa inmensa grandeza; contémplao todo con eterna sabedoría; todo o dirixe co seu infinito poder, e coa súa divina providencia gobérnao. Da divina providencia están cheos os ceos e estano tamén os espazos terrestres. O Señor faise presente no pobre e no desvalido; no perseguido e no marxinado; pero os nosos criterios non coinciden cos seus. Non nos resulta atraente a figura dun Deus con aureola de xustiza; non nos vai aos homes do século XXI. Preferimos o Deus samaritano que sempre ten abertas as portas da súa casa para o fillo sumiso e para o fillo rebelde, porque sempre mirou a todos con ollos do corazón. Cando o fillo rebelde chama á porta do seu antigo fogar, sente a tentación de pedirlle a Deus que lle faga un transplante de corazón ao seu ancián pai, porque pensa que no peito do seu vello pai, xa non queda un corazón capaz de amar, pero equivocouse, porque o que de verdade amou unha vez sinceramente, ama para sempre, e demóstrallo o abrazo de pai con que o recibe esta mañá.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Ver artículo en castellano]

Espera e esperanza, caracteristicas de Advento

Estes dous termos teñen sonoridade semellante, pero os seus significados son desiguais. A espera mira ao pasado e precede ao dereito lexítimo ao que sentimos acredores e cuxa tardanza en recoñecérnolos sempre nos molesta e en ocasións cáusanos enfado. Moi ao contrario, a esperanza mira ao futuro, e ilusiónanos e estimúlanos a pór os medios para acelerar que se nos conceda o que se nos prometeu, e nós desexamos e cremos merecer.

O Advento é o tempo oportuno para intensificar o desexo dun futuro mellor. O home sabe que o seu futuro non está escrito; que a súa vida está a facerse e que en boa medida, o mañá depende da súa responsabilidade; e que esta crece en proporción do desexo de posuír aquilo que aínda non se ten, e aquí intervén a esperanza que anima e estimula. Canto máis sublime sexa o ideal, máis intenso será o sacrificio por alcanzalo. A esperanza non é só un desexo informativo, senón unha virtude transformativa. O que espera renova as súas enerxías cada día. O que non espera, vístese de tristeza, enferma de pesimismo e morre prematuramente. A esperanza nútrese de sacrificios, pero mantén o optimismo, porque sabe que despois de sementar, virá a recolección. Isto é aplicable á esperanza humana que se funda nas capacidades do home. Pero o cristián ten como garantía da súa esperanza a promesa do Señor. En todas as páxinas da Biblia, percíbese o perfume da esperanza. O pobo de Deus é un pobo de esperanza, fundándose nas promesas do Alto. Iavé ordénalle a Abraham que deixe a súa casa e que atopará a chamada Terra de Promisión. Abraham obedece a orde do Señor, ponse en camiño, e atopa pan e abundancia de bens. Daquela terra xurdiron os profetas que cultivaron a esperanza de recuperar o paraíso perdido. Ese paraíso primitivo é o Reino de Cristo, que está chamado a crecer e salvarnos a todos. Para iso, o mesmo Mesías decide facerse home e pídenos que nós os cristiáns sexamos os seus colaboradores; que sexamos pastores, apóstolos… e que traballemos como misioneiros restauradores do Reino de Deus.

No tempo actual a Igrexa segue traballando para que se faga presente Xesús entre nós, ata que o mundo sexa fermento do Reino de Deus. Para lograr isto debemos encarnar hoxe os cristiáns o espírito dos profetas e demais homes de Deus do Antigo Testamento. Que cheos de esperanza suspiremos pola vinda do Redentor e contaxiemos aos nosos contemporáneos este espírito de esperanza redentora, convertendo a nosa relixiosidade nun advento de esperanza e de súplica que nos mova a repetir constantemente: “Ven, Señor. Ven que te agardamos. Ven pronto, Señor”. Sintamos sinceramente a necesidade de Cristo nos nosos corazóns, nos nosos fogares, nas nosas empresas e nos nosos ambientes, a fin de que o noso mundo sexa novo paraíso terreal, tal como previu o Creador para os homes.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A %d blogueros les gusta esto: