Opinión

Cartas o artículos de opinión sobre temas de actualidad o de temática formativa

Día das nais

Día das nais, porque todos temos dúas nais: a do Ceo e a da terra. Das dúas estamos santamente orgullosos e ás dúas debemos inmensa gratitude. A do Ceo é Raíña e é Nai. O título de Raíña lémbranos o seu poderío santificador. O de Nai fálanos da súa singular solicitude por nós os seus fillos.

Agradezamos ao Señor que nos dese por nai á súa propia Nai e imitemos ao apóstolo San Xoán que a acolleu na súa casa e tivo para Ela corazón de fillo e comportamento filial.

Agradezámoslle tamén a nai que nos deu na terra. Esta non ten o título de raíña nin, talvez, títulos nobiliarios pero ten un corazón moi grande e isto abóndanos para querela con toda a alma e agradecerlle todo o agarimo que nos dá e os continuos sacrificios que fai por nós.

“Sabes o que é unha nai”?, pregunta Víctor Hugo. E el mesmo contesta: “É unha muller” e ao instante corrixe e di: “Non!, nai é un anxo que che ensina a falar, que che ensina a ler, que che ensina a amar, que che ensina a rezar. Nai é un anxo que coida o teu soño mentres ti dormes; nai é unha muller que quenta os teus dedos entre as súas mans; nai é un ser que che dá o seu leite mentres es pequeno; que che dá o seu pan cando xa es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Por experiencia sabemos que iso é unha nai: agarimo, sacrificio, entrega sen límites. Celebremos pois o seu día, con gozosa gratitude e pidamos a Deus que bendiga ás nosas nais con toda clase de bens do ceo e da terra.

E a María, a nosa Nai celestial, escoitémola, acollendo o que dixo aos serventes das Vodas de Caná de Galilea: “Facede o que Xesús vos diga”. Se así o facemos, abundará o sabroso viño da graza nos nosos corazóns, froitos dos ricos acios das nosas virtudes; e de María poderá dicirse: “Ditosa nai que ten tales fillos”; e de nós poderá dicirse: “Ditosos fillos a quen o Señor regalou tal Nai”.

[Ver artículo en castellano]

Día do Traballo e Día da Nai

A principios de maio hai dúas datas moi importantes e significativas: o Día do Traballo e o Día da Nai.

Dúas datas ás que xa pouco lles queda do seu sentido orixinal, posiblemente debido ao empeño de non deixar que sexa o mesmo Deus quen estea no medio do mundo e tamén no corazón nestes días.

O 1 de maio, o Día do Traballo, que tamén a Igrexa une coa festa de San Xosé Obreiro, xorde pola necesidade de defender os dereitos dos traballadores e a dignidade das persoas. Daquel desexo de 8 horas de traballo, 8 horas de descanso e 8 horas de cultivo persoal, xa pouco queda. As 8 horas de cultivo persoal cambiámolas por 8 horas para consumir ou para pensar no que imos gastar o diñeiro. As 8 horas de traballo xa son moitos os que carecen delas, como o confirman os datos da EPA. Supoño que podemos seguir contando coas 8 horas de descanso, sempre que nolo permitan WhatsApp e o Facebook. E a San Xosé ás veces lle quitamos o seu día de marzo, así como o de maio. En consecuencia, xa nin somos capaces de santificar algo tan sacro, digno e necesario como é o traballo.

E á festa con motivo do Día da Nai pásalle outro tanto. Xa ninguén lembra o sentido orixinal. Agora só importa o que non nos esquezamos de comprarlles un detalle ás nosas nais por este día, do que sacan máis beneficio as superficies comerciais que as propias destinatarias do noso agarimo. Dunha oración e de poñer por intercesora delas a María, Nai de Deus e Nai nosa, a quen lle dedicamos o mes de maio, o mes das flores, se cadra xa ninguén se lembra.

E unha vez máis faremos cousas: unha vez máis sen sentido e sen garantías de permanencia e de eternidade.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Xustiza mediática?

 Fai uns anos comentábame a esposa dun xuíz que o seu marido levaba días sen poder durmir porque tiña que redactar unha sentenza. Tal como se desenvolvera o xuízo e a presentación de probas tiña que condenar ao acusado, pero que tiña o claro convencemento de que era inocente. Por iso estaba sen poder durmir e revisando todo o proceso, pois non quería que un inocente fose condenado, nin facer unha sentenza sen os debidos fundamentos, que podería ser cambiada nunha instancia superior.

Nos tempos actuais vemos como en diversos medios de comunicación se emiten severísimas condenas cunha superficialidade que asusta. Vemos que en tertulias se fan veredictos en base a chamadas de teléfono. Noutros casos asistimos a tertulias nas que con unanimidade e sen debate todos emiten unha condena, sen que teñan os acusados o máis mínimo dereito de defensa.

De vez en cando dou unha ollada aos comentarios que se fan nas redes sociais a algunha noticia de periódico, onde aparecen frecuentas condenas totais e sen paliativos, onde calquera pode escribir o exabrupto máis grande e contundente, ou tirar o dardo máis envelenado. Parece que estamos na lapidación pública de alguén e a ver quen lle tira o cantazo máis grande, con máis forza e puntería. Parecemos seguidores fanáticos do señor Charles LINCH que condenaba e executaba sen xuízo previo, e practicamos, por tanto, o LINCHamento.

Pensabamos, pero estabamos equivocados, que certos dereitos xa estaban asentados para sempre na nosa sociedade, por exemplo:

– A presunción de inocencia e, por tanto, hai que demostrar a culpabilidade, non a inocencia. Pero hoxe vemos que o que se demanda ante calquera acusación é que o acusado ten que demostrar a súa inocencia, non se ten que demostrar a culpabilidade do acusado. Aquí os líderes dos partidos políticos tiñan que ser exemplares e non o son, nin moito menos.

– Ninguén pode ser condenado sen un xuízo xusto e cun dereito efectivo de defensa. Cantas tertulias televisivas e radiofónicas condenan a persoas e institucións sen que haxa ninguén que as defenda? Lembro que a conversión de Chesterton comezou porque nas xuntanzas de colegas todos condenaban á Igrexa por todo, e el para animar algo o debate comezou a defendela. Estas condenas de persoas e grupos de xeito unánime e sen xuízo serio soen ser máis a manifestación de estados e sociedades totalitarios ca de réximes democráticos.

– É preferible que un culpable non sexa condenado a que si o sexa un inocente. A razón fundamental para oporse á pena de morte é porque non somos propietarios da vida e por tanto non temos dereito a eliminar a ninguén. Tamén está o feito de que se demostrou que moitos condenados á morte e executados na historia eran inocentes, co que iso significa para quen teña algo de conciencia, pois non hai volta atrás nin hai unha posibilidade de reparación eficaz do mal causado.

– Dise que na acción da xustiza hai que acollerse ao principio “in dubio pro reo”, xa que non se debe privar a ninguén dos dereitos básicos do ser humano sen delitos claramente demostrados. Pero hoxe en caso de dúbida condenamos.

– O asañamento nunca é bo, nin o que chamamos terapéutico nos temas de saúde, pero tampouco o practicado contra os delincuentes. Por iso o Concilio Vaticano II na Gaudium et Spes (n. 27) manifesta a súa oposición radical a calquera sistema de torturas, detencións arbitrarias… como contrarias á dignidade humana.

Necesitamos volver a unha xustiza que rehabilite aos delincuentes, que ademais se intente que sexa reparadora do mal ocasionado. Necesitamos non só dedicarlle rúas e prazas a unha gran muller, Concepción Arenal, senón facer realidade algunha das súas ensinanzas. Por ex. “O penado é un home, máis ou menos culpable, máis ou menos ignorante, máis ou menos extraviado, pero un home”. “Se o preso se manipula como cousa na prisión, non será persoa ao saír dela”.

Para os cristiáns hai moitos textos na escritura acerca deste tema pero quedaríame con dous: Cando a Xesús lle presentan unha muller pillada en adulterio e que segundo a lei mosaica, na que se apoiaban os seus acusadores, había que apedrar, El responde: “Quen de vós non teña pecado, que lle tire a primeira pedra…” (Xoán. 8, 1-11). Cando Pedro lle pregunta a Xesús cantas veces hai que perdoar a quen me segue ofendendo e créndose bo di: “Ata sete veces?” A resposta de Xesús é rompedora: “Non che digo ata sete veces, senón ata setenta veces sete” (Mt. 18, 21-22).

Antón Negro

Delegado Episcopal de Cáritas

Que sucedeu o Domingo de Pascua?

A tarde do pasado día quince sorprendíanos a triste noticia dun dramático incendio na bela Notre Dame de París. Alí, o que fora entón o catedrático de Filosofía máis novo de España, Manuel García Morente, recuperou a fe. Perdéraa aos nove anos, á morte da súa nai. Nunha situación próxima ao suicidio, escoita A Infancia de Cristo de Berlioz e aos pés do crucificado pensa: “Ese é Deus, o verdadeiro Deus, o Deus vivo que entende aos seres humanos, que sofre con eles, que os consola, que lles dá alento e tráelles a salvación”. Alí, sente impulsado a orar e descobre, con horror, que esqueceu o Painoso. Con grandes esforzos consegue lembrar integramente o texto e a paz alaga o seu ser. Sucedeu en París. Como antes, alí redescubriron a fe, P. Claudel, ao entrar en Notre Dame, e tamén o noso N. Yepes. Alí atopáronse co Crucificado que resucitara e, desde entón, cambiaron a orientación da súa vida.

S. Pedro comezaba unha das súas mellores predicacións con este texto: “vós coñecedes o que sucedeu no país dos xudeus…”. Sucedeu que veu á historia un home que pasou facendo o ben e liberando aos demais dos seus demos interiores; sucedeu que algúns non foron capaces de aceptar a vida e obras daquel home bo que dicía que viña do Pai Deus e que traía mensaxes de liberdade e paz para todos. Sucedeu que desenmascaraba os seus convencionalismos e mediocridades, as súas inxustizas e hipocrisías e por iso matárono. Pero sobre todo, o que sucedeu e cambiou verdadeiramente a historia, é que “Deus resucitouno ao terceiro día” e fíxollo ver ás testemuñas que el designara: a María Magdalena, a outras mulleres e aos que comeron e beberon con el despois da súa resurrección.

Que sucedeu naquel primeiro domingo? Que hai unhas testemuñas que viviron unha experiencia realmente transformadora. Que a noticia da boa nova da salvación, a alegre noticia da resurrección, estendeuse dun modo inusitado, contra toda lóxica. Que co que alí sucedeu, todo cambiou. Cambiou a historia, cambiou mesmo a maneira de contar o tempo, inventouse o domingo, día de culto a Deus, de descanso e de celebración da vida e xeráronse espontaneamente comunidades de seguidores que compartían os seus bens, que o tiñan todo en común e reuníanse nas súas casas para celebrar a súa fe. Eran cidadáns como os demais pero distinguíanse polas súas boas obras.

Hoxe, convén rememorar que non só Deus resucitou a Xesús; tamén resucitou a unha vida nova a aqueles que foron testemuñas do que lle sucedeu a aquel que pasou pola vida facendo o ben. Eran homes e mulleres que xa non buscaban egoístamente os bens de aquí abaixo, senón que atoparon novas formas de vivir que encheron de sentido á súa existencia nesta vida e na vida eterna. Por iso cremos que el segue vivo e resucitado; que el non é só un personaxe do pasado. García Morente, P. Claudel, N. Yepes… e millóns de seres humanos na historia, contaron, contan e contamos o que sucedeu. Hoxe todo isto segue acontecendo. E xa fai máis de dous mil anos. Oxalá tamén ti, estimado lector, sigas contando, para ben teu e de todos, o que che sucedeu a ti. Felices Pascuas.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Xoves e Venres Santo

Xoves Santo

A celebración eucarística da Misa vespertina da Cea do Señor que se celebra na S. I. Catedral e nas parroquias, así como a posterior procesión da Santa Cea, son os acontecementos máis significativos deste Xoves Santo na cidade. Acontecementos que adquiren especial relevancia ao celebrarse este ano o 350 aniversario da Ofrenda do Antigo Reino de Galicia ao Santísimo Sacramento (1669-2019) e ao renovarse recentemente o privilexio, na nosa Catedral, da Indulxencia Plenaria cotiá e permanente.

A misa vespertina do Xoves Santo, en Lugo, Cidade do Sacramento, debe vivirse especialmente como o gran pórtico do Triduo pascual e baixo o prisma do sacramento ou signo que lembra e fai presente o Misterio pascual da morte e resurrección de Xesucristo, que se celebrarán con solemnidade nestes días. Así, faise memoria dos misterios da institución da Eucaristía, do sacramento da orde e do mandato do Señor sobre a caridade fraterna polo que, a causa dos pobres convértese en causa de Deus. Esta Misa santa representa, pois, a profecía do que será o triunfo da vida que a Igrexa se dispón a celebrar con especial solemnidade na Noite Pascual.

Venres santo

Todas as celebracións do Triduo teñen como obxecto o conxunto do Misterio Pascual ou tamén chamado “tránsito de Xesucristo”. A través de tres realidades, morte, sepultura e exaltación ao ceo, pasa deste mundo ao Pai e fai pasar tamén consigo á humanidade enteira, da morte á vida e do pecado á vida de amizade e comuñón con Deus. Desde a perspectiva litúrxica, a característica máis propia e o matiz máis peculiar do Venres Santo, primeiro día de Pascua, é a contemplación do Deus crucificado que coa súa morte, inaugura a Pascua e vence o fracaso de toda a humanidade. A antífona dun dos cantos máis característicos deste día exprésao moi ben: A túa Cruz adoramos, Señor, e a túa santa resurrección loamos e glorificamos.

A Igrexa, pasa neste día, dunha intensa austeridade no comezo do Triduo, á utilización de elementos festivos e alegres na noite e día de Pascua. Desde a paixón de Cristo, xeracións de cristiáns atormentados, perseguidos, enfermos, prisioneiros, seguen mirando cara ao crucificado doente, que, como dicía P. Claudel, non veu nin a suprimir o mal, nin a darlle unha explicación, senón a solidarizarse co sufrimento humano, a compartilo e a enchelo coa súa presenza para salvarnos da morte eterna. Desde entón, a última palabra xa non é de morte, senón de resurrección e vida.

J. Mario Vázquez Carballo

A %d blogueros les gusta esto: