Deus

“Quen se pon en camiño para practicar o ben, achégase a Deus, e xa é sostido por El, porque é propio da dinámica da luz divina iluminar os nosos ollos cando camiñamos cara á plenitude do amor”. Así di o texto da Lumen Fidei (n. 35) escollido para este comentario.

Facer o ben e camiñar cara á plenitude do amor, é algo que só poderemos conseguir, satisfactoriamente, se consideramos que Deus é a única fonte do amor e do ben.

A Sagrada Escritura fálanos con frecuencia de que Deus é amor. Xesucristo insístenos no Mandamento do Amor. Benedito XVI escribiu unha encíclica titulada Deus Caritas est, (Deus é Amor).

E o mundo actual está moi sensibilizado coa importancia de axudar aos máis necesitados da sociedade, ou, dito con outras palabras, co exercicio da caridade. Pero non nos podemos enganar nisto. A solidariedade está moi ben, pero isto é ao máximo que podemos chegar por un sentimento máis ou menos humanitario.

Do que de verdade está necesitado o mundo é de fraternidade, de que, dunha vez por todas, todos nos consideremos irmáns ata as últimas consecuencias.

Para ser irmáns temos que ser fillos dun mesmo pai, e só Deus é capaz de ser pai de toda a humanidade, precisamente polo que nos di Francisco na cita de hoxe, porque El é a plenitude do amor, porque El é amor infinito.

Con Deus ao noso carón facer o camiño do ben é outra cousa.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Levamos dúas semanas facendo o camiño luminoso do Advento. E de camiño e de luz fala abundantemente a encíclica. Lumen FIdei

No número 35 dinos que “o camiño do home relixioso pasa pola confesión dun Deus que se preocupa del e que non é inaccesible”. (LF35) e que “Deus é luminoso, e déixase atopar por aqueles que o buscan con sincero corazón”. (LF 35).

Nisto, empeñamos os nosos esforzos, durante este tempo de graza e preparación, que nos ofrece a Igrexa para celebrar o Nadal.

Un camiño que facemos comunitariamente para atoparnos cun Deus luminoso que, lonxe de ser inaccesible, xa saíu ao noso encontro moito antes de que nós o busquemos.

Así é o Deus de Xesucristo, un Deus que se preocupa de nós, que non se esconde, que se revela plenamente, que non anda nas tebras, que se manifesta ás persoas, sobre todo cando o buscamos con sincero corazón.

De cada un depende o facerlle un sitio na nosa vida. No medio de tantas cousas e tantas ocupacións, facilmente esquecemos a quen, de verdade, se preocupa por nós até as últimas consecuencias…

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Comentamos a continuación unha cita breve da Lumen Fidei. Atopámola no número 23 e di: “Posto que Deus é fiable, é razoable ter fe nel”.

É unha desas citas que case poderiamos cualificar de innecesaria, porque o que di cae de caixón. O normal é fiarse de quen é fiable. Claro que é razoable seguir ou crer a quen nos ofrece confianza. É algo que facemos habitualmente na vida.

Pero, cando falamos de Deus, as cousas parecen cambiar un pouco, ou un moito. Tragamos todo o que nos din, por exemplo, os medios de comunicación, ou os políticos no Parlamento. Nin meditamos un pouco, nin sopesamos absolutamente nada se o que nos din é verdade ou mesmo se ten algo de sentido.

Pola contra, cando falamos de Deus xa poñemos todo en dúbida, xa desconfiamos ata da nosa propia intelixencia e só acertamos a facer preguntas que, a maioría das veces, son absurdas por non pararnos a pensar un pouco.

Sei que é imposible definir a Deus e comprendelo totalmente. Deus é infinito e nós limitados, o mesmo que a nosa capacidade intelectual. Pero, aínda así, podemos achegarnos coa nosa intelixencia a Deus, e o que ten sentido común debemos velo sen maior problema.

É lóxico que exista Deus?, por suposto que si. Abonda ver a creación. Pois se é lóxico que exista Deus tamén é lóxico ter fe nel, e crer nel.

Ademais, Deus para ser Deus, ten que posuír todo o bo en grao infinito. Por tanto non nos estamos fiando de calquera, fiámonos do mellor. E isto é perfectamente razoable.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán