Sacerdotes

Con frecuencia atopamos escritos nos xornais que falan da diminución  dos curas e afirman que a Igrexa Católica se está quedando sen curas e que, por tanto, estes son unha especie en vías de extinción. Esta visión pesimista pode ser verdade se só ollamos o mundo que temos diante dos narices. Aquí imos mirar a realidade cunha perspectiva máis ampla:

1º. Na Igrexa Católica os curas non están en descenso, nin moito menos, pois se vemos o número de curas dos últimos anos temos que: en 1985 había 407.458 sacerdotes, no 2001 xa eran 409.716 e no 2012 pasouse a 418.550 polo que se refire a suma dos bispos, máis clero secular e clero regular.

Con estes datos, quen pode soster que se acaban os curas na Igrexa Católica? E iso que non incorporamos á suma os Diáconos Permanentes, nos que a súa evolución neses anos é: 12.541 en 1985, 29.204 en 2001 e 40.914 no 2012.

Si é verdade que a proporción dos cregos de ordes relixiosas (clero regular) diminuíu de 150.161 en 1985 a 138.619 no 2001 e 135.072 no 2012, pero o aumento do clero secular compensa e fai que o número total sexa maior. Isto dá para unha interesante reflexión que non hai espazo aquí para facer.

2º. Si é verdade que descendeu moito o clero na diocese lucense e tamén nas outras de Galicia. Pero non é menos certo que tamén está xa a descender a poboación, que centrándonos só na provincia de Lugo temos que en 1940 eramos 545.128 habitantes, en 1981 baixamos a 405.365 e no 2010 xa somos só 353.504 e menos mal que lles sumamos 14.176 inmigrantes estranxeiros.

Ler máis

Así se titulaba un libro de M. Camisasca aparecido fai algún tempo. Parece unha adiviña sen sentido, e, con todo, cuestiona algo que nos interesa a todos.
O libro leva por título unha soa palabra: Pai. E con iso, en realidade, xa responde. Estamos celebrando o mes e o día do Seminario; non será infrecuente recibir estes días, nos medios ou nas parroquias, a invitación a rezar, colaborar e interesarnos pola importancia desta realidade diocesana que forma aos futuros sacerdotes.
Os «cantos de sirenas» que soan por todas as partes, ata na propia Igrexa, non poucas veces repiten que camiñamos cara a un novo tempo no que o sacerdocio xa non sería necesario, dada a madurez da nosa fe. E os inicios indicaríaos xa a escaseza de vocacións (nos nosos contextos). Convén recordar ante todas estas sisudas consideracións un punto esencial: non somos nós quen inventamos o sacerdocio. Quíxoo no mundo Xesucristo. Chamando aos primeiros discípulos, escollendo aos Doce e iniciando unha cadea ininterrumpida de testemuñas que chega ata os nosos días, é o mesmo Cristo quen fixo posible que existan sacerdotes. E non adoita cambiar de opinión. quixo, si, que existan homes no mundo que, por amor e seguimento seu, deixen todo para entrar nun servizo, nun ministerio, que ben podería resumirse coa palabra antes citada: Pai. Ou con outra tamén coñecida: Pastor.

E aquí está, en efecto, unha primeira gran resposta ao interrogante que formulamos ao comezo. Como escoitei dicir fai un tempo ao Abade Xeral do Císter, M. Lepori, «a miseria máis grande do home de hoxe, e de todos os tempos é a de estar perdido sen pastor». Non atopar quen che acompañe no camiño da vida, quen che sinale a Vida, quen che invite a facer da vida un camiño, en lugar de sentar a esperar que outros, sexan forzas humanas ou «divinas», resolvan as nosas cousas. Porque non se vive só a golpe de milagres, fannos falta pais e pastores, que neste vital sentido, fagan concreta para nós, onte hoxe e mañá, a caridade de Xesús cara á nosa vida. Nada hai máis humano que isto, nada máis necesario tamén hoxe, nada máis urxente. Porque as preguntas multiplícanse, vivir sen rumbo, sentido ou esperanza é un risco que ameaza a moitos, e por iso nada necesitamos máis que atopar e ser acompañados por un pastor que o é porque mira e segue ao Pastor. Esa compañía e o poder camiñar, aínda que sexa un centímetro cada día, é a cifra do ben da nosa vida, máis decisiva ata que a solución concreta dos problemas cos que moitas veces nos medimos. Escribiuno A. de Saint Exupéry: «O mundo enteiro apártase ao pasar un home que sabe onde vai».

Neste asunto, pois, non valen medias lecturas nin miradas recortadas. Haberá sacerdotes non porque o diga eu, os astros ou as estatísticas, senón porque neles quixo concretar Xesucristo e a súa compañía á nosa vida, onte, hoxe e mañá.

David Varela

Reitor do Seminario