vida

Un forte vento sorprende aos presentes. Das tres portas que dan acceso ao teatro, dúas péchanse de golpe e unha, a principal, aguanta o embate. Os focos palpebrexan. O director de orquestra, desde o foso, arroxa unha orde: «Sigamos!». Oio ouvear aos da platea, coma se lles fose a vida; «empuxada polas circunstancias», di un de gravata sentado ao meu carón. Escoito protestas por todas as partes. A sala está chea. Non entendo. Vexo caras desencaixadas con cheiro a nervios descontrolados. Desexo preguntar. Non podo.

Unha mensaxe de WhatsApp arríncame dos brazos de Morfeo. Léoo: «Quen nos queda?». Retomo a consciencia vendo na pregunta da moza o epílogo do meu soño. Intúo que esas tres palabras flanqueadas por interrogantes esconden un reproche. Golpéome o peito por dentro: a súa censura pode ser acertada; parece que hoxe non queda ninguén.

Espido o corazón pero só acerto a escribir: «Síntoo, os maiores enganámosvos…» Sei que hai puntos suspensivos aos que mellor sería quitarlle dous deles pero envíoo así, libre de absurdos e triturándoo na alma antes de que o dobre check cambie de cor.

Si, enganámoslles. Seica o esterco do diñeiro é o mellor fertilizante para a vida? É que crece a felicidade ao adelgazar o corpo e engordar a fama? É a lei do máis forte o que mellor ordena a convivencia? É que son necesarios os reproches e as violencias para medrar? Non, non, non e non.

Recoñezamos que lles mentimos. Porque o sufrimento máis inútil é aquel que se experimenta cando non se atopa nada que atacar no outro. Porque na vida, os cóbados e as cambadelas nunca son máis útiles que o corazón. Porque o tan manido «vive como che apeteza que son dous días» non é un consello de ouro senón de pena. Porque é preciso asumir a propia ración de soidade arriscándose á alegría aínda que sexa á conta da dor. E porque, ai!, a escravitude do hoxe ten unha límpida manifestación: o aplauso sumiso ao poder e ao pensamento dominante.

«E agora que?»: a resposta ao meu wásap.

Ela quere respostas e quéreas agora porque agora é o único que existe. E no agora comproba, nós tamén, que o material usado para construír a vida «moderna» é tremendamente fráxil.

Respóndoche, amiga:

O espectáculo que cuestionas é froito de xeracións e xa patrimonio do humano. Sabes que nunca sucederá algo diferente mentres nos empeñemos en facer sempre o mesmo; podemos aproveitar este «agora» e obrigarnos a cambiar, a escribir xuntos outra historia. O «recuerde el alma dormida…» do poeta podería ser o inicio; pois, como se pasa a vida, verdade?

Sei que se o facemos non chegarán de inmediato aplausos, «gústame», glorias… pero será máis consistente que esta historia na que naciches e que paga así: con desazón. E que a dirixa o Amor; xuntando a súa omnipotencia e a nosa debilidade haberá máis que abondo. Iso si: fagámola sen estériles reproches, sen resentidos queixumes e sen miserables medos. Sobre todo, sen medos porque como escribiuFrancisco de Quevedo: «Matarse por no morir es ser igualmente necio y cobarde».

Marcos Torres

Sacerdote

Como din nos programas informativos dos medios de comunicación «a actualidade manda». Tamén aquí traio un dos temas que foi actualidade ahi un tempo, pero que aínda non esquecimos: o rescate de Julen.

Hai uns meses escribín un artigo titulado «Tan pouco vale a vida humana?», pero, despois do visto, considerei que debía cambiar o título e, a pesar do fatal final da historia de Julen, constatar que a vida ten valor, un valor absoluto e por iso hai que loitar, mesmo contra todo prognóstico e sen mirar o que se gasta. A proba está nos centos de persoas que traballaron no rescate do neno.

Non quero entrar en máis detalles sobre este caso tan peculiar por inusual que foi. Sei que a morte de calquera neno ou calquera ser querido é moi dolorosa para os seus, aínda que non se lle dedique un só segundo na televisión. Por non falar tamén dos centos de persoas, anónimas para nós, pero non para as súas familias, que quedan no fondo do Mediterráneo e o seu éxodo cara a unha terra mellor.

A tempo pasado quero quedarme só co bo, como dicía máis arriba, e cunha oración por Julen e polos seus pais e por todos aos que representan.

Pero aínda non rematara a fin de semana, no Telexornal de TVE1 da noite, nunha das reportaxes, ao que lle dedicaron bastante tempo, tratábase o tema da eutanasia unha vez máis. En menos dun minuto pasouse de dar a noticia do funeral de Julen, de lembrar todo o operativo e de entrevistar a un dos bombeiros que dicía que loitaron até o final porque querían crer que o neno estaba con vida, a ofrecer as opcións que temos para «eutanasiarnos» ata que en España se promulgue a lei que permita facelo legalmente.

Nun minuto pasamos de aferrarnos a un imposible, a defender o dereito de terminar a vida de quen se considera ou consideramos que non merece a pena ser vivida. Termínase a noticia de Julen e para encher o baleiro cambiámonos de lado sen o mínimo escrúpulo.

Tanto defendemos que se gasten 100.000,00 € diarios para salvar unha vida como pedimos que se poida eliminar ao neno non nacido e non desexado con total normalidade e sen que ninguén vexa a aberración, nin tan sequera a incoherencia, por defender unha cousa e a contraria ao mesmo tempo. Só en España realízanse case 100.000 abortos cada ano.

Doutra banda, en Nova York aproban que se poida abortar até o minuto antes de nacer.

Un dos entrevistados polo tema da eutanasia dicía que «o titular de vida ten dereito a dispor dela». Pero resulta que ningún humano se dá a vida a si mesmo, senón que nos vén dada. Por tanto, non podemos dispor dela nin tampouco decidir sobre a vida dos demais, porque o seu valor é absoluto en todas as súas etapas, como absoluto é o que nola deu.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]