Mes: Outubro 2016

A Academia Pontificia das Ciencias

anton_negro Fai 6 anos comentábame un teólogo de prestixio e profesor universitario: “Para que quere a Igrexa unha Academia de Ciencias?, Ese non é o seu cometido!”. Eu penso que non está fóra de lugar a existencia desta Academia Pontificia das Ciencias, xa que a Igrexa debe relacionarse coa sociedade desde a seriedade, escoitando a persoas serias e científicas. Desta Academia quero resaltar que:

-Está composta por 80 membros de recoñecido prestixio e nada menos que 36 son premios Nobel en diversos campos científicos. Desde 1936 formaron parte da Academia Pontificia 71 premios Nobel. Bastantes deles recibiron o premio sendo xa membros da Academia.

Quen lembre o artigo anterior sobre o Big Bang entenderá que Georges Lemaître fose membro desde 1936 e logo presidente desta Academia do 19-03-1960 a 20-06-1966. Tamén Severo Ochoa (1905-1993), Nobel español de Medicina, foi membro dela desde 1974.

-Na academia tamén hai científicos que non son cristiáns e outros nin sequera crentes. A modo de exemplo destaco:

RITA LEVI MONTALCINI (1909-2012), italiana sefardita e agnóstica, membro da Academia desde o 24 de xuño de 1974 e que 12 anos despois (1986) recibe o Nobel de Medicina. Nunha entrevista (El País 19-04-2009) dicía: “Fun a primeira muller admitida na Academia Pontificia e tiven unha boa relación con Paulo VI e con Wojtyla, tamén con Ratzinger, aínda que menos profunda que con Paulo VI, ó que estimaba moito”. Cando en 2008 algúns docentes asinaron un escrito para que Bieito XVI non inaugurara o curso na Universidade da SAPIENZA, alguén incluína, pero ela aclarou de inmediato: “En calidade de membro da Pontificia Academia das Ciencias e da admiración que profeso cara ó Pontífice, non expresaría nunca o que se me atribúe. Estou moi lonxe de asumir unha actitude en contra de Bieito XVI”. Así se expresaba sobre o tema relixioso nunha entrevista de 2006: “Aínda declarándome laica ou mellor, agnóstica e librepensadora, envexo a quen ten fe e considérome profundamente ‘crente’ se por relixión se entende crer no ben e no comportamento ético: se non se perseguen estes principios, a vida non merece a pena ser vivida”.

STEPHEN HAWKING, nomeado membro por Xoán Paulo II en 1986, pasa por ser un recoñecido ateo. É fácil atopar fotos súas con Xoán Paulo II e con Bieito XVI en diversos medios.

MIGUEL NICOLELIS, neurocirurxián brasileiro (Sâo Paulo 1961) serio candidato ó Nobel é membro desde o 5-01-2011, a pesar de manter posturas diverxentes coa Igrexa en temas legais. É profesor de Neurociencia e director do centro de Neuroenxeñeiría da Universidade de Duke (Carolina do Norte, USA), destacado especialista e pioneiro en neuropróteses e en Parkinson.

WERNER ARBER, actual presidente da Academia desde o 20-12-2010 e membro desde 1981, suízo e protestante, foi premio Nobel de Medicina en 1978 con Hamilton, O. Smith e Daniel Nathans polas súas investigacións no campo da xenética. Profesor emérito de Microbioloxía na Universidade de Basilea. A pregunta sobre se é necesario ser crente para ser membro da Pontificia Academia, responde: “para nada, o que é necesario é ser un bo científico”.

Isto fálanos dunha Igrexa nada sectaria, moi distinta do actuar de moitos españois e dos nosos partidos políticos. Unha institución seria e profundamente aberta ó diálogo coa Ciencia e coa Sociedade de xeito responsable e continuado. Tamén hai no Vaticano unha Academia das Ciencias Sociais e outra da Cultura.

Lembremos o diálogo de Bieito XVI con J. HABERMAS da Escola de Frankfurt. Como dicía o converso cardeal Newman: “Para entrar na Igrexa, hai que quitarse o sombreiro, non a cabeza”.  Isto tamén fala da solidez das ensinanzas da Igrexa Católica.

Por iso cando un xornalista ou un profesor fala da ignorancia da Igrexa, ou en concreto da ignorancia do Papa Bieito XVI, o aconsellable sería dicir… “SEN COMENTARIOS”.

Antón Negro

O paro deshumaniza a todos

anton_negro
Antón Negro

 O 7 de outubro é o día da Xornada Mundial polo Traballo Decente, por tanto é un día dedicado a revisar e revitalizar o compromiso persoal e asociado para conseguir o TRABALLO DECENTE para toda persoa dentro da sociedade.

 Implicarse neste tema da loita por un traballo humano digno é unha obriga ineludible de conciencia para todo cidadán e, se cabe aínda con maior esixencia, tanto para toda autoridade pública coma para toda persoa con responsabilidades na sociedade.

 O traballo na vida da persoa humana cumpre dúas funcións fundamentais e imprescindibles, para poder levar unha vida digna de ser chamada humana, que son:

  1.  Posibilitar que a persoa humana se exprese, se realice e deixe a súa pegada na historia a través do seu traballo.
  2.  Gañar o sustento diario para ser dono da propia vida, á vez que coida das persoas que ten baixo a súa responsabilidade.

 En consecuencia é fácil comprender que o paro leva consigo unha agresión á persoa, á que non lle permiten colaborar na marcha da historia da humanidade, nin ser protagonista da propia vida persoal e social, nin gañar responsablemente o seu sustento e o da súa familia. Por iso frecuentemente o paro xera unha serie de enfermidades de diverso tipo. Se queremos persoas sas, sociedades xustas e comunidades fraternas hai que traballar arreo para acabar co paro e conseguir que as condicións de traballo sexan humanizadoras.

 O día 29 de xuño de 2009 Bieito XVI publicou a encíclica Cáritas in Veritate. Da lectura deste documento quedoume moi gravado o número 63. A propósito deste número da encíclica comentáballes a algúns amigos que o Papa aí está esixindo nada menos ca unha revolución social, pois do contrario é imposible conseguir os obxectivos subliñados para un Traballo Decente. Literalmente di:

“Significa un traballo que, en calquera sociedade, sexa expresión da dignidade esencial de todo home ou muller: un traballo libremente elixido, que asocie efectivamente ós traballadores, homes e mulleres, ó desenvolvemento da súa comunidade; un traballo que, deste modo, faga que os traballadores sexan respectados, evitando toda discriminación; un traballo que permita satisfacer as necesidades das familias e escolarizar ós fillos sen que se vexan obrigados a traballar; un traballo que consinta ós traballadores organizarse libremente e facer oír a súa voz; un traballo que deixe espazo para reencontrarse adecuadamente coas propias raíces no ámbito persoal, familiar e espiritual; un traballo que asegure unha condición digna ós traballadores que chegan á xubilación.”

A Igrexa a través de diversas organizacións eclesiais (Cáritas, CONFER, HOAC, Xustiza e Paz, JEC e JOC) chaman a todos a consolidar e profundizar o compromiso por un Traballo Decente, pois todos somos necesarios nesta responsabilidade, xa que debemos ser conscientes de que non hai solucións máxicas nas mans dun xerifalte. A Igrexa aposta pola liberdade, iniciativa e responsabilidade de cada persoa e de cada grupo neste compromiso.

Non quixera rematar este escrito sen chamar a atención sobre o uso perverso da linguaxe que está en contra da persoa e dos traballadores. A persoa en realidade non vai pedir traballo, nin vai buscar traballo… O que a persoa aporta e leva consigo é precisamente o seu traballo e o que busca é nin mais nin menos ca un lugar onde desenvolver o seu traballo para que sexa útil socialmente e/ou economicamente produtivo, que ademais lle permita gañarse o sustento familiar  e colaborar ó ben da sociedade.

Antón Negro

Mesa redonda sobre a defensa do traballo decente

caritas-mesa-redonda-defensa-traballo-decente

Con motivo do día 7 de outubro ser a Xornada Mundial polo Traballo Decente, Cáritas Diocesana de Lugo organizou entre outras accións unha mesa redonda baixo o título “Defensa do traballo decente”.

Participantes na mesa redonda:

  • Ramón Fariñas Ríos

    Secretario Comarcal de CCOO de Lugo

  • Mercedes Montes Rodríguez

    Dtora. da Escola Universitaria de Relacións Laborais de Lugo

  • Carmen José López

    Presidenta de AJE Galicia

  • Rocío Rebolo Serén

Xefa do Servizo de Emprego e Economía Social-Consellería de Economía

  • Modera: Mónica Yáñez, Secretaria xeral de Cáritas Diocesana de Lugo

    Traballo decente é un concepto usado pola sociedade civil e o maxisterio da Igrexa católica, que se ve a necesidade de reivindicar e poñelo en primeira liña da axenda política, social e eclesial.

    [Manifesto polo traballo decente]

Pobre San Froilán!

oracion-a-san-froilan

 Antes de nada dicir que con este título non me estou referindo ás festas de san Froilán, senón ao noso santo lucense máis coñecido ou, polo menos, máis nomeado, aínda que hai outros.

 Molesteime en ler o programa enteiro das festas que organiza o Concello de Lugo. Máis de 200 actividades. Malia ser a festa dun santo, só hai unha actividade dedicada propiamente a el, e non creo que vaia a ser a máis concorrida: a ofrenda a san Froilán na Catedral o día 5 ás 12. Xa nin se usan as palabras “misa” ou “eucaristía”, non vaia a ser que alguén se moleste porque o considere un atentado contra o laicismo, como xa pasou nalgún sitio por dedicarlle un “viva” ao santo nas súas festas patronais. Pobre san Froilán!

 A novena na parroquia da que é titular e a Misa solemne do propio día parece que non reúnen as condicións para compartir un pequeno espazo nun tan grande programa de actos. Pero nós estamos celebrando con toda a solemnidade da que somos capaces ao noso santo paisano e protector. Ademais, na nosa parroquia, a de San Froilán, rezamos todos os días a súa oración. Nela pedímoslle ao Señor, por intercesión de san Froilán, que se lembre dos nenos, os mozos, os maiores e de todos os fogares.

 Cada vez vivimos nun mundo máis incoherente. Laicismo por unha banda, pero por outro aproveitámonos do tirón dos santos, aínda que só sexa para facer deles unha marca comercial que encabece un cartel dunhas festas e veña o maior número posible de persoas que deixen uns euros na nosa cidade. Pobre san Froilán!

Se preguntamos ao que o sabe todo, a Google, por san Froilán, diranos que en máis de 230.000 sitios fálase del. Se no mesmo buscador queremos ver imaxes,atopámonos cunha gran cantidade e variedade, pero só unha (si, só unha) da Misa do patrono na Catedral. Pobre san Froilán!

 Supoño que moitos ao oír nomear a san Froilán a imaxe que se lles vén á cabeza é a do polbo. Menos mal que se puideron arranxar as cousas a última hora, porque moitos xa pensaron que, se non había polbo este ano, xa non se podería celebrar ao santo. Pobre san Froilán!

 Falar de san Froilán é falar dun lucense que intentou vivir ao estilo de Xesucristo dun modo radical. Para iso deixa a súa casa paterna para vivir como ermitán nas montañas do Cebreiro e o Bierzo. Máis tarde, séntese impulsado por Deus a abandonar o seu retiro para dedicarse de maneira total á predicación do Evanxeo nas comarcas de Galicia e León, que será cando se produza o lendario episodio do lobo.

 Falar de san Froilán na época actual é unha chamada a repensar o noso estilo de vida e decatarnos de que hoxe a chamada á santidade é tan actual como no tempo de san Froilán. Non é unha vergonza nin un exceso de orgullo querer ser santos. Para ser santos, máis ben, necesítase unha gran dose de humildade para recoñecer que estamos necesitados da misericordia de Deus.

 Termino coas palabras do Prefacio I da Misa dos santos. Creo que resume ben cal é a misión dos santos e como debemos achegarnos a eles:

“En verdade é xusto darche grazas / e deber o noso glorificarte, / Pai Santo, / porque manifestas a túa gloria / na asemblea dos santos, / e, ao coroar os seus méritos, / coroas a túa propia obra. / Ti ofrécesnos o exemplo da súa vida / a axuda da súa intercesión / e a participación no seu destino, / para que, animados pola súa presenza alentadora, / loitemos sen desfalecer na carreira / e alcancemos, como eles, / a coroa de gloria que non murcha, / por Cristo, Señor noso”.

Viva san Froilán!

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

A %d blogueros les gusta esto: