Mes: Xaneiro 2017

Deus existe, e non es ti

Fai uns meses escoitei en Radio María como un locutor advertía aos oíntes que ía dar unha lección de teoloxía básica. Isto chamoume a atención e dispúxenme a escoitar subindo o volume da radio do coche. Apenas me deu tempo a facer isto, porque a lección era só o título deste artigo: “Deus existe, e non es ti”. Naquel momento pensei que era unha perogrullada e un recurso máis para captar a atención dos oíntes. Pero esta afirmación, aparentemente simple, xa non se me foi da cabeza en toda a tarde.

Sabemos que non somos Deus, pero na práctica actuamos coma se o fósemos. Á fin e ao cabo, non é nada novo, no libro do Xénese vemos a Adán e Eva querendo ocupar o lugar de Deus cando sucumben á promesa tentadora da serpe.

Expresións como “eu fago o que me dá a gana”, “en min non manda ninguén”, “eu son libre”, non veñen senón a dicir que non recoñecemos unha entidade moral superior a nós. Negamos ao Deus auténtico para erixirnos en deuses de nós mesmos.

Outras veces parécenos que se nos deixamos guiar por Deus é porque somos infantís, polo que unha persoa ou sociedade adulta non pode ou non necesita de nada nin de ninguén que poida dirixir os seus pasos. Absolutizamos a nosa autonomía e crémonos que iso é Deus negando, unha vez, máis ao auténtico.

As consecuencias disto, lonxe de ser inocuas, son terribles e xa son máis que notables no mundo actual. Sen un criterio ético que teña a súa orixe nun ser persoal superior e absoluto a única norma será, no mellor dos casos, a que xurda dunha maioría de subxectividades. Sen Deus todo está permitido. É a palabra dun contra da outro, polo que o choque está garantido. Xa saben aquilo do homo homini lupus de Hobbes.

Estamos na época dos dereitos e as liberdades, pero sen decatarnos caemos baixo a ditadura do relativismo. Crémonos adultos e libres, pero en realidade somos uns nenos escravos.

Termino cunhas palabras do Papa Francisco pronunciadas na audiencia do 10 de setembro de 2016, nas que constata, con tristeza, como o home de hoxe non acepta ser salvado por Deus e quere salvarse el só coa súa liberdade:

“A palabra «redención» é pouco usada, con todo é fundamental porque indica a liberación máis radical que Deus podía realizar por nós, por toda a humanidade e por toda a creación. Parece que ao home de hoxe xa non lle guste pensar que foi liberado e salvado por unha intervención de Deus; o home de hoxe, en efecto, ilusiónase coa propia liberdade como forza para obtelo todo. Fai alarde tamén disto. Pero en realidade non é así. Cantas fantasías son vendidas baixo o pretexto da liberdade e cantas novas escravitudes son creadas nos nosos días en nome dunha falsa liberdade! Moitos, moitos escravos: «Eu fago isto porque quero facelo, eu consumo droga porque me gusta, son libre, eu fago aqueloutro». Son escravos! Convertémonos en escravos en nome da liberdade. Todos nós vimos persoas polo estilo que ao final acaban polo chan. Necesitamos que Deus nos libere de toda clase de indiferenza, egoísmo e autosuficiencia”.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Encontro vocacional “Un día no Seminario”

O sábado 28 de xaneiro de 11:00 h a 16:30 h. o Seminario organiza un día de convivencia para monagos e mozos que poidan ser futuros candidatos a seminaristas menores. Será un día no que os seminaristas están no Seminario, de modo que poidan ser eles os anfitrións e os que se encarguen de presentar esta realidade do Seminario aos que participen no encontro.

O Seminario dispón de axudas económicas para estudantes de ESO sen recursos.

Hai que propoñer metas mediocres?

Fai varios anos organicei un campo de traballo na provincia de Lugo con rapaces madrileños. Nunha das reunións de avaliación sobre a marcha da actividade un dos mozos acusounos aos responsables de ser demasiado esixentes. Outro mozo, que hoxe é médico especialista nun hospital madrileño respondeulle así: “Se nos esixen dar un nivel de 5 damos un nivel 2 ou 3, pero se nos esixen nivel de 10 damos un 7 ou 8”.

Hoxe hai bastante xente que critica á Igrexa e aos curas por propoñer metas e comportamentos que eles con demasiada frecuencia non cumpren. Penso que sería moita autosuficiencia e orgullo propoñerse persoalmente un como exemplo e modelo de vida e de comportamento para os demais.

Se aceptamos que un ten que propoñer para os demais os propios comportamentos e as metas que alcanzou, teríamos que Vicente Del Bosque non lles podería propoñer aos xogadores españois gañar o mundial e a Eurocopa de seleccións, éxitos que el non logrou alcanzar como xogador en activo.

Xa é moi vello este dito que di así: “A gloria do mestre é que o alumno o supere”, aínda que nestes tempos se recorde pouco esta afirmación tan sensata.

Na vida social e persoal é importante ter unha utopía, un ideal de vida, que nos motive a esforzarnos e sacrificarnos para sacar o mellor das nosas capacidades e posibilidades, para medrar persoalmente e mellorar a sociedade para así exercer a nosa responsabilidade no progreso social solidario da humanidade.

En encontros de mozos facíalles con certa frecuencia esta pregunta: “Quen che quere máis, o que che esixe moito ou o que che esixe pouco?” A porcentaxe maioritaria apuntábase á resposta do que “esixe pouco”. Había que explicarlles que o que che quere ben, busca que sexas culto, intelixente, capaz, virtuoso, etc. Ás veces contáballes a experiencia dun educador de militantes dos anos 50 e 60 que organizou un movemento de promoción das entón chamadas “criadas” co nome de “Trabajo y Estudio” (Trayes). Pois el, estando nunha reunión formativa deu unhas preguntas para reflexión persoal e traballo en grupos. Unha muller non escribía e preguntoulle por qué non anotaba as preguntas. Ela contestoulle que non sabía escribir. Preguntoulle se estaba casada e ante a resposta afirmativa e de que o seu marido si sabía ler, díxolle: “Perdoa que che diga que o teu marido non te quere moito, pois se che quixese ben non querería que foses analfabeta…”

Cando nos esixen que nos promocionemos, que deamos o mellor das nosas calidades, capacidades e virtudes, iso pon de manifesto que nos respectan e que son amigos serios. Na escola de psicoloxía da Logoterapia (baseada na 3ª Escola de Viena, a de Viktor Frankl) repítese moito o seguinte texto atribuído a Goethe: “Se tratas a unha persoa como é, fala peor do que é, pero se a tratas como pode chegar a ser, axúdala a mellorar”. Desde esta perspectiva pódese deducir o que cabe pensar ante a persoa que sempre di que a ela téñena que aceptar como é, sen facer o mínimo esforzo por cambiar…

Non podemos esquecer que un cambio persoal non se consegue normalmente nun día ou semana, senón que ten que ser un esforzo progresivo e continuado

Á hora de propoñer metas e ideais para comprometerse unha persoa na vida, nada hai tan esixente ou elevado como o que propón Xesús de Nazaret: “Sede perfectos como o voso Pai Celestial é perfecto” (Mt. 5, 48). Este dito de Xesús maniféstanos que hai tarefa de mellora persoal e comunitaria para toda unha vida, aínda que se vivan máis de cen anos.

Antón Negro

Delegado de Cáritas Lugo

A fe e o traxe do emperador

Estamos comezando un novo ano. Sempre é tempo de facer bos propósitos. Pero antes permítanme facer aquí, publicamente, unha autocrítica que creo necesaria. Despois, noutros artigos, xa farei os propósitos.

Supoño que todos coñecen o argumento do traxe novo do emperador. É o conto dun emperador afeito a vestir ben que cría levar o mellor dos traxes cando en realidade ía espido, vítima do engano duns estafadores. Ninguén se atrevía a dicirlle nada para non quedar mal con el, ata que un neno, na súa inocencia, é o primeiro en dicir gritando aos catro ventos que o emperador ía espido. Aínda así, o mandatario seguiu coma se nada pasase, quizais aínda máis altivo que antes, con tal de non recoñecer en público que se equivocou e que fora vítima dunha gran estafa, malia que todos rían del.

Confeso que lembro moitas veces este conto cando vexo algunhas cousas que facemos os curas que, con boa intención, tratamos de achegar aos fieis das nosas parroquias a Xesucristo. A intención é boa, sen dúbida, pero non todo vale co pretexto da evanxelización. Facemos cousas e cousas, movidos por impulsos pouco reflexionados e nada consultados, coas que provocamos risas e burlas por mor da nosa inxenuidade.

Dóeme cando os sacerdotes non conseguimos responder ás necesidades dos fieis, porque estamos perdendo o tempo en cousas que ninguén nos pide e a ninguén interesan. Tamén me doe cando non conseguimos facer ben e dun modo digno aquilo que se nos pide para que a fe do noso pobo sexa máis auténtica e dea un sentido pleno á súa vida e á súa morte.

Quizais por un respecto mal entendido, ninguén se atreve a dicirnos ás veces que imos espidos, que as cousas non son así, e que a realidade do mundo dista moito da pequena realidade na que ás veces vivimos os curas.

Cando non axudamos a poñer as bases da fe para que se produza o tan ansiado encontro con Xesucristo, as cerimonias quedan só nunha parafernalia que xa poucos comprenden, aínda que calen, e que outros critican esaxeradamente, quizais con bastante razón.

Lamento non dispoñer das habilidades para poder transmitir, máis aló do meramente externo, o que supón a fe para min. Algo que, por outra banda, é bastante sinxelo: o acontecemento do encontro con Xesucristo resucitado na Igrexa. Quizais me falte moita coherencia para que unha cousa leve á outra e as miñas palabras sexan cribles.

Nun escrito publicado con anterioridade, invitaba a ver a Igrexa desde dentro. Sigo crendo o mesmo, pero hoxe engado algo máis: tanto se xa están dentro da Igrexa coma se van entrar, aínda que só sexa para curiosear ou ver algunha obra de arte, fagan un esforzo para sobrepoñerse a todo o secundario e traten de buscar a Xesucristo en todo, nas persoas e nas cousas.

Asegúrolles que esforzo facemos, pero está claro que en algo, ou en moito, estamos fallando. Ou quizais teña que pensar que isto da fe é cousa duns poucos. Entón son moi afortunado, asegúrollo.

Miguel Angel Álvarez Pérez, Párroco de San Froilán

Fonte: falandobaixino.es

Desexar ben. No limiar dun novo ano

 

Desexar é querer con vehemencia algunha cousa e especialmente a posesión de algo agradable ou útil. Ao comezo dun novo ano e durante as festas de Nadal, afloran en nós os bos desexos e a nostalxia das mellores lembranzas. É un exercicio, sen dúbida, saudable. Quero comezar o novo ano expresándolles, a todos Vostedes, o meu sincero agradecemento polas mostras de afecto e pola súa fidelidade na lectura e acolldta dos artigos publicados.

O futuro pertence a quen cren no ben, a verdade e a beleza, e por iso invítolles a abrazar cariñosamente, cun firme propósito, estes grandes valores. Valores que son inherentes á nosa cultura cristiá e que se nos transmiten desde as súas orixes na Biblia e no pensamento filosófico. Eles foron e son fonte de felicidade persoal e comunitaria. Por iso, o mellor propósito para este ano novo é comezar mirándonos a nós mesmos, buceando no noso interior, cultivando a espiritualidade e o coidado esencial e os valores que os santos e pensadores de todos os tempos meditaron e practicaron. Coidado que ha de expresarse e manifestarse na preocupación por todo o creado, pola casa común, polo noso propio fogar, pola cidade, o patrimonio, a natureza, os animais e, por riba de todo, polas boas relacións con Deus e cos nosos irmáns, templos vivos da divindade na historia. Desde unha perspectiva crente, as nosas relacións humanas han de estar fundamentadas na relación persoal cun Deus que nos ama infinitamente como ninguén, que se nos manifestou e revelou en Cristo e que quere saberse amado, sobre todo, naqueles que máis sofren.

Paz e Ben, é o saúdo franciscano que se transmitiu ata nós a través de moitas xeracións. A Igrexa Católica comeza o ano con estes desexos, celebrando a solemnidade de Santa María Nai de Deus e pedindo para todos a paz no mundo. A Xornada pola Paz, que se celebra tradicionalmente o día primeiro de ano únese á pregaria polo fin das guerras e da violencia, con bendicións para todos.

Que o Novo Ano, querido lector, sexa unha ocasión máis para non esquecer que, malia os nosos defectos, podemos ser felices e axudar a outros a que o sexan, que hai moitos que nos aprecian, admiran e queren, e que, como moi ben di o Papa Francisco na homilía de fin de ano, “ser feliz é atopar forza no perdón, esperanza nas batallas, seguridade no palco do medo, amor nos desencontros. (…) Ser feliz non é unha fatalidade do destino, senón unha conquista para quen sabe viaxar cara ao interior do seu propio ser. Ser feliz é deixar de ser vítima dos problemas e volverse actor da propia historia”.

Que cada día que espertemos neste novo ano saibamos agradecer a Deus o milagre da vida, dispoñernos a camiñar con paz interior polos carreiros de cada amencer e deitarnos coa conciencia tranquila, dourando con soños de eternidade a graza de saber que existimos porque fomos amados na orixe da nosa existencia.

Feliz 2017 para todos e en especial para ti, lector. Fecundo Ano novo!

 

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

A %d blogueros les gusta esto: