Deus existe, e non es ti

Fai uns meses escoitei en Radio María como un locutor advertía aos oíntes que ía dar unha lección de teoloxía básica. Isto chamoume a atención e dispúxenme a escoitar subindo o volume da radio do coche. Apenas me deu tempo a facer isto, porque a lección era só o título deste artigo: “Deus existe, e non es ti”. Naquel momento pensei que era unha perogrullada e un recurso máis para captar a atención dos oíntes. Pero esta afirmación, aparentemente simple, xa non se me foi da cabeza en toda a tarde.

Sabemos que non somos Deus, pero na práctica actuamos coma se o fósemos. Á fin e ao cabo, non é nada novo, no libro do Xénese vemos a Adán e Eva querendo ocupar o lugar de Deus cando sucumben á promesa tentadora da serpe.

Expresións como “eu fago o que me dá a gana”, “en min non manda ninguén”, “eu son libre”, non veñen senón a dicir que non recoñecemos unha entidade moral superior a nós. Negamos ao Deus auténtico para erixirnos en deuses de nós mesmos.

Outras veces parécenos que se nos deixamos guiar por Deus é porque somos infantís, polo que unha persoa ou sociedade adulta non pode ou non necesita de nada nin de ninguén que poida dirixir os seus pasos. Absolutizamos a nosa autonomía e crémonos que iso é Deus negando, unha vez, máis ao auténtico.

As consecuencias disto, lonxe de ser inocuas, son terribles e xa son máis que notables no mundo actual. Sen un criterio ético que teña a súa orixe nun ser persoal superior e absoluto a única norma será, no mellor dos casos, a que xurda dunha maioría de subxectividades. Sen Deus todo está permitido. É a palabra dun contra da outro, polo que o choque está garantido. Xa saben aquilo do homo homini lupus de Hobbes.

Estamos na época dos dereitos e as liberdades, pero sen decatarnos caemos baixo a ditadura do relativismo. Crémonos adultos e libres, pero en realidade somos uns nenos escravos.

Termino cunhas palabras do Papa Francisco pronunciadas na audiencia do 10 de setembro de 2016, nas que constata, con tristeza, como o home de hoxe non acepta ser salvado por Deus e quere salvarse el só coa súa liberdade:

“A palabra «redención» é pouco usada, con todo é fundamental porque indica a liberación máis radical que Deus podía realizar por nós, por toda a humanidade e por toda a creación. Parece que ao home de hoxe xa non lle guste pensar que foi liberado e salvado por unha intervención de Deus; o home de hoxe, en efecto, ilusiónase coa propia liberdade como forza para obtelo todo. Fai alarde tamén disto. Pero en realidade non é así. Cantas fantasías son vendidas baixo o pretexto da liberdade e cantas novas escravitudes son creadas nos nosos días en nome dunha falsa liberdade! Moitos, moitos escravos: «Eu fago isto porque quero facelo, eu consumo droga porque me gusta, son libre, eu fago aqueloutro». Son escravos! Convertémonos en escravos en nome da liberdade. Todos nós vimos persoas polo estilo que ao final acaban polo chan. Necesitamos que Deus nos libere de toda clase de indiferenza, egoísmo e autosuficiencia”.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

A %d blogueros les gusta esto: