Se un pensa en Irlanda, deseguido facémonos á idea dun país católico. A súa historia certamente está marcada por unha relación tal co cristianismo que, negalo, supoñería negar a orixe de devandita nación. San Patricio, San Columbano, Santa Bríxida… Un sinfín de santos que conformaron a súa historia.
E reunímonos alí para celebrar o IX Encontro Mundial das Familias que o Papa convoca cada tres anos. As súas orixes remóntanse a un desexo de San Xoán Paulo II de unirse ao Ano da Familia convocado pola ONU en 1994. O primeiro encontro tivo lugar en Roma.
Iniciouse o encontro cunha oración nas catedrais de todas as diocesis irlandesas. Foron días festivos, marcados polo lema que o Papa propuxo: “O Evanxeo da familia: alegría para o mundo”, cun desexo de reflexionar durante varios días, a partir da exhortación Amoris Laetitia, sobre o que é a familia, a súa vocación e misión.
A beleza deste encontro reside en poder vivir a fe desde a experiencia dunha familia e vivir na Igrexa como a gran familia dos bautizados. Durante o congreso pastoral tivemos a oportunidade de coñecer moitos movementos, métodos de evanxelización e programas que se levan a cabo nos diversos países para falar da vocación ao matrimonio, da vivencia e comunicación na familia, da transmisión da fe, da espiritualidade matrimonial ou a educación dos fillos. Este congreso presentábanos a posibilidade de escoitar experiencias moi distintas pero cun único denominador común: a familia e a fe. “Se a misión da Igrexa é converterse nunha familia, á inversa, a misión da familia é converterse máis e máis en Igrexa”. Estas palabras do Cardeal-Arcebispo de Bombay, Mons. Oswald Grazas, aínda resoan nos nosos corazóns como unha verdade fundamental da nosa vida familiar e eclesial.
Os dous grandes eventos do encontro son o Festival das familias o sábado pola tarde, un momento lúdico-musical referente á cultura nacional e tamén doutros continentes, ademais de contar co testemuño de familias e un discurso do Papa. Xa o domingo celebrouse a Misa de clausura que presidiu o Papa.
Foron días para descubrir como a familia é o Nazaret onde os fillos crecen á fe e maduran na súa experiencia humana; é a pousada onde o Bo Samaritano déixanos para que curen nosas feridas; é a Betania onde un pode descansar e refuxiarse do cansazo existencial; é o Xericó no que somos salvados e invitados a erguernos de novo; é a Xerusalén que, como María cos Apóstolos, ensínanos a non ter medo e a confiar naquel que prometeu estar connosco ata o fin do mundo.
A este encontro engadíaselle a presenza do Papa. Era unha visita importante para o país e alentadora para as familias alí congregadas. O tema dos abusos acaparou parte dos titulares. A Igrexa alí sufriu moito con este tema. Perdón, foi a palabra máis repetida naqueles días. Pero tamén foi a ocasión propicia para volver manifestar a importancia dunha vida de amor, de entrega e de fe nas familias para que elas sexan o xerme dunha Igrexa que estea chea de homes e mulleres que busquen a conversión do corazón e a misericordia de Deus.
Termino cun texto pronunciado polo Papa eses días: “O matrimonio cristián e a vida familiar manifestan toda a súa beleza e atractivo se están ancorados no amor de Deus, que nos creou á súa imaxe, para que podamos darlle gloria como iconos do seu amor e da súa santidade no mundo. Pais e nais, avós e avoas, fillos e netos: todos, todos chamados a atopar a plenitude do amor na familia. A graza de Deus axúdanos todos os días a vivir cun só corazón e unha soa alma” (Discurso en Croke Park).
Nicolás Susena Presas
Vicario parroquial de A Milagrosa, Lugo
