Mes: Decembro 2020

Non. Non é o home o que busca a Deus, senón Deus quen busca ao home. Na arca da nada, Deus buscou ao home para ter a quen amar. Na esfera terrestre buscou ao xénero humano para coidar del coa súa providencia amorosa. Na madrugada infiel do home, Deus buscou a Adán para prometerlle a redención.

E sucedéronse incontables xeracións; e o corazón de Deus continuaba máis ferido de amor que de xustiza. E chegou a hora do perdón: non importa o prezo. O que interesa é a reconciliación do ceo, coa terra. Deus valóranos tanto, que El mesmo se fai prezo do noso rescate. Entre o ceo purísimo e a terra pecaminosamente ennegrecida, hai un abismo insalvable, pero o amor non entende de distanciamentos nin os soporta. Deus ponse en camiño como na madrugada da creación, pero con mellor sorte que naquel amencer. Agora o home faise o encontradizo mediante a unión hipostática da nosa natureza pecaminosa e a súa santísima. No seo virxinal de María, Deus e o home fanse amigos. Ela é a ponte da que o Redentor se vale para pisar terra. É máis, María é o campo previamente abonado con plenitude de graza para a aterraxe do Fillo de Deus no noso chan. Ela dixo “si”, e o proxecto redentor de Deus fíxose realidade. Só se require que ao “si” de María únase o noso “si” para que o amor redentor de Cristo contaxie as nosas vidas. Fagámolo pronto, posto que ao Señor úrxelle estrear outro mundo, no cal os homes se comporten como irmáns e o pan abunde en todas as mesas.

Deus ofrece o remedio. Unha humanidade sen valores cristiáns, é a pobreza máis contundente para os seres máis prezados do mundo. O creador enriquecéraos con toda clase de bens de natureza e de graza. O home era un verdadeiro “ti de Deus” pero antollóuselle ser o seu competidor. A vontade do seu facedor era que o home fose un irmán entre os irmáns, pero a convivencia esixe renuncia aos intereses persoais e actitude dadivosa en favor do contendente. Con todo, a mentalidade dos descendentes de Adán non lles cadra aos homes de onte nin aos de hoxe. Imponse unha nova normativa moral que regule os nosos comportamentos cívicos. E Xesús ofrécenola coa súa exemplaridade e o seu Evanxeo.

Nadal é a cita de Xesús connosco. Está á porta e chámanos, ofrecéndonos un novo código de comportamento para que isto cambie.

Ofrécenos a súa compañía, para facer realidade o seu proxecto. Con El ao noso carón, nada bo é imposible; pero a nosa decisión aprema, porque o Mesías “está á porta e chama”. Saiamos a recibilo.

Indalecio Gómez

Cóengo Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A variante temperatura estacional pode servirnos de referente para explicar o comportamento do home na historia da salvación.

A temperatura desta estación é invernal: A neve cobre os campos, e o frío conxela as augas. Pero volverá a primavera e co seu cálido clima, a floración embelecerá novamente os bosques e as pradarías. Á primavera seguirá o estío rico en espigas, e ao estío seguirá o outono xeneroso en froitos.

Tamén a historia do home pasou polo inverno da graza: nesa estación conductualmente invernal, a humanidade non se distinguiu pola súa floración nin polos seus froitos de santidade. A invernía do noso mal comportamento privou ao mundo da súa riqueza orixinal e inoculou no corazón do home parálise para toda obra boa. Pero para Deus nada hai imposible, e o poder e bondade do Señor comprometéronse en devolver ao home o seu primitivo estado de graza. Así nolo fan ver os tres personaxes do advento: o profeta Isaías, lembrándonos as promesas de redención do Señor. San Xoán Bautista, anunciándonos que “O Redentor está á porta, e chama”; e a Virxe, acollendo ao Fillo de Deus no seu seo virxinal, convertido agora no primeiro sagrario do mundo.

O advento é a síntese do misterio da redención. No proceso deste misterio redentor existen unhas constantes que marcan o camiño que nos conduce á reconciliación con Deus. Son as seguintes:

Recoñecer que necesitamos ser redimidos. Por nós mesmos non podemos recuperar as nosas boas relacións con Deus;

Pedir que veña o Redentor e que nos salve;

e acoller ao Salvador, que non se presenta con aspecto de xuíz, senón con man acolledora.

As crises producen pesimismo, derrota e tristeza. Pola contra, a esperanza procrea gozo e paz. Este é a mensaxe do presente domingo: ALEGRÁDEVOS, TEDE PAZ. Alguén dirá: non podemos ter paz nin hai lugar para o gozo mentres exista tanto mal no mundo. Certo que non se pode ignorar a existencia da desorde na nosa sociedade. Á vista están a crecente descrenza na nosa contorna. A onda de inmoralidade por todas as partes; o desprezo multitudinario dos valores cristiáns; o abandono masivo da práctica relixiosa… Pois, a pesar de todo, “alegrádevos e gozade de todo corazón, porque o Señor cancelou a túa condena e comprácese en ti, ámate e alégrase con xúbilo”, xa que neste mundo, o ben excede ao mal. Son máis os xustos que os malvados; somos máis os que cremos en Cristo, que os que renegan del; somos máis os que amamos á Igrexa, que os que a perseguen? E aínda que fósemos menos en número non somos un “residuo” moribundo dun cristianismo agonizante, se non o “resto” revitalizador dun cristianismo actualmente asediado polas forzas do mal, ás cales estamos dispostos a resistir desde a Igrexa de Xesucristo, “sempre perseguida pero nunca vencida”. Pois, alegría e paz, porque, aínda que odiados e maltratados, nunca seremos derrotados, porque “eu estarei convosco até o fin do mundo”, di o Señor.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A graza é o don máis prezado de Deus ao home. É o sol da vida. Sen o sol, o día faise noite. Sen a graza, a vida faise morte. Os cristiáns que perderon a graza santificante, son cadáveres ambulantes.

Así se comportou o Señor connosco. Primeiro foi o bico de Deus, despois, a maldade dos homes. Cando nacemos, hai en nós máis graza que pecado. Coa graza podémolo todo. “Abóndache a miña graza”, díxolle o Señor a San Paulo.

Pero tamén o pecado ten forza sedutora. Por cada promesa de felicidade, esíxeche unha porción de liberdade, ata facerche escravo. Con todo, non é invencible. Deus vén na nosa axuda: “estou á porta e chamo”.

O Advento mira ao Nadal, como a primavera mira ao verán. O Advento é tempo de gozosa esperanza e de cristiá responsabilidade. O home é máis o que espera que o que posúe. A esperanza convérteo en conquistador; estimúlao a buscar algo mellor.

Ningún ben comparable a Deus no noso mundo, nin na vida de cada un de nós. Esa divina bondade ofrécenos Xesucristo no Nadal. Hai que facer sitio ao Mesías Salvador. O Bautista úrxenos abrir as nosas portas ao Señor e a acollelo con corazón limpo. Imponse un cambio radical no mundo. Dá a impresión de que no noso mundo non hai espazo para Deus. A nosa sociedade non valora a Deus, pero necesítao.

Urxe cambiar o derrotismo polo convencemento de que “outro mundo é posible”.

Urxe que cambiemos nós mesmos, convencidos de que “unha vida máis cristiá é posible”.

Urxe cambiar xa, porque o mañá non é noso e porque ao Señor agrádalle a inmediatez. Urxe cambiar o ambiente, xa que os ambientes, bos ou malos, son o resultado de moitos comportamentos concretos, e o ambiente actual é refractario a Deus e aos seus divinos valores.

Urxe cambiar o convencemento de que nós sós podemos cambiar o mundo. Necesitamos a axuda do Señor. Nós non podemos facer nada bo sen a graza do alto. O Advento que acabamos de estrear, lémbranos que o Señor quere regalarnos os seus dons. Abrámoslle a nosa alma agora que chama á nosa porta. Non deixemos para mañá a oferta de graza que Xesús fai hoxe. El gusta das respostas inmediatas: “Zaqueo baixa deseguida”, e a salvación entrou na casa de Zaqueo.

Tamén entrará na nosa, se nos abrimos á súa chamada, e o mundo será digna morada dos fillos de Deus.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]